พาทายาทของเขาหนีไป

วันที่ทนายบอกกับฉันว่าสามีที่อยู่กินกับฉันมาแปดปี ได้หย่าขาดกับฉันไปตั้งแต่เมื่อหนึ่งปีก่อนแล้ว... ในทางกฎหมายเขากลายเป็นสามีของผู้หญิงคนอื่นไปแล้ว

ฉันยืนนิ่งอยู่กับที่อยู่นาน

ไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยินเลยแม้แต่นิดเดียว

เสียง “ติ้ง” ของโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เป็นข้อความจากโจวจือเหยียน

“ที่รัก วันนี้ผมกลับถึงประเทศแล้วนะ ซื้อกระเป๋ารุ่นใหม่ให้คุณด้วย ที่บริษัทมีเรื่องนิดหน่อย เดี๋ยวจัดการเสร็จจะรีบกลับบ้านไปหาคุณนะ”

เมื่อได้เห็นข้อความนี้ ในใจของฉันถูกคำหลอกลวงบาดลึกลงในหัวใจฉันอย่างเจ็บปวด

หากเป็นเมื่อก่อน ฉันคงมีความสุขมากตอนได้เห็นข้อความนี้

เพราะทุกครั้งที่โจวจือเหยียนไปทำงานต่างประเทศเขามักจะซื้อของขวัญกลับมาให้ฉันเสมอ

แต่ตอนนี้ ฉันยืนอยู่กลางโถงใหญ่สนามบิน เดิมตั้งใจจะมาเซอร์ไพรส์เขา

แต่คิดไม่ถึงเลยว่า ความประหลาดใจนั้นจะกลายเป็นความตกใจ

เมื่อมองจากระยะไกล ฉันเห็นเงาร่างที่คุ้นตาเดินออกมาจากช่องผู้โดยสารขาเข้า

ชายคนนั้นรูปร่างสูงสง่า สูทสีดำทั้งชุดยิ่งขับให้เห็นถึงรูปลักษณ์ที่สูงโปร่งของเขา

แต่ว่า เขากลับประคองหญิงสาวข้างกายอย่างทะนุถนอม สายตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

ส่วนผู้หญิงคนนั้นก็กำลังอุ้มท้องโต ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มแห่งความสุข

เธอคือซูหว่านฉิง

หัวใจของฉันปวดร้าวราวกับถูกบิดจนขาด สั่นไปทั้งตัว

ฉันกับเขาเป็นคู่รักที่เติบโตด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก

ตลอดยี่สิบแปดปี เราไม่เคยแยกจากกันเลย

ฉันเคยคิดว่า ความรักของเรานั้นลึกซึ้งมั่นคงเกินกว่าใครจะมาแทนที่ได้

แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าความรักอันแสนลึกซึ้งที่ว่านั้น ที่จริงมันเป็นเพียงยาพิษที่เคลือบน้ำตาลเท่านั้นเอง

ทะเบียนสมรสของเราที่หายไปเมื่อปีก่อน ตอนนั้นโจวจือเหยียนบอกว่าจะให้ผู้ช่วยจัดการเรื่องเอกสารใหม่ให้ ฉันยังจำได้ว่าได้เซ็นเอกสารอะไรบางอย่างไปในตอนนั้น ตอนนี้พอมานึกย้อนกลับไป มันคงเป็นใบหย่าสินะ...

พอคิดถึงตรงนี้ หัวใจของฉันก็เจ็บแปลบเหมือนถูกเข็มนับพันทิ่มแทง

ฉันกำช่อดอกไม้ที่ตั้งใจเตรียมไว้ให้เขาในมือแน่นจนเล็บจิกเข้าฝ่ามือ

ฉันเงยหน้ามองเขาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะหันหลังเดินจากไป ช่อดอกไม้ถูกโยนทิ้งลงในถังขยะ

เมื่อกลับถึงบ้าน ร่างกายของฉันอ่อนแรงจนแทบยืนไม่อยู่ เหมือนมีใครมาดูดวิญญาณออกไปจากร่าง

ฉันเดินเข้าไปในห้องน้ำ หยิบแท่งตรวจครรภ์ขึ้นมาราวกับถูกบางสิ่งชักนำ

เมื่อเห็นสองขีดบนแท่งตรวจ ฉันก็รู้สึกเหมือนโชคชะตากำลังเล่นตลกกันฉันอยู่

เมื่อสามเดือนก่อน ฉันไปทำเด็กหลอดแก้วครั้งที่สิบสองที่โรงพยาบาลพียงลำพัง

เราสองคนแต่งงานกันมาหลายปี แต่กลับไม่มีลูกเลยสักคน

โจวจือเหยียนเคยบอกว่าไม่เป็นไร ต่อให้ไม่มีลูกเขาก็จะมอบความรักทั้งหมดให้ฉัน

แต่การทำเด็กหลอดแก้วในหลายครั้งที่ผ่านมาล้วนแต่ล้มเหลว

ทุกครั้งเริ่มจากความหวังและจบลงด้วยความสิ้นหวัง

แต่ในใจของฉันกลับรู้สึกเสียใจอยู่ตลอดเวลา ฉันหวังจะมีโซ่ทองคล้องใจกับเขา

เมื่อครึ่งปีก่อนตอนเขาไปทำงานต่างประเทศ ฉันแอบใช้ตัวอย่างที่เก็บไว้ก่อนหน้านี้ทำเด็กหลอดแก้วครั้งที่สิบสอง

เมื่อวานนี้คุณหมอบอกฉันว่าการตั้งครรภ์ประสบความสำเร็จ แถมเด็กในท้องก็แข็งแรงดี!

สามเดือนกว่าแล้ว และเป็นแฝดชายหญิง เป็นชายหนึ่งคนหญิงหนึ่งคน

เดิมทีฉันเคยตั้งใจว่าจะเซอร์ไพรส์เขาในวันครบรอบแต่งงาน

คิดไม่ถึงเลยว่า เขากลับไปเป็นพ่อของลูกคนอื่นไปแล้ว

มิน่าเขาถึงไม่ได้สนใจเรื่องการมีลูกกับฉันเลย ที่แท้เขาก็ไปเป็นพ่อของคนอื่นแล้ว

ทันใดนั้นเองเสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นจากนอกประตู ร่างของโจวจือเหยียนปรากฏอยู่ที่หน้าประตู

ฉันรีบเช็ดน้ำตา เก็บแท่งตรวจครรภ์ซ่อนไว้ด้านหลัง แอบยัดใส่กระเป๋าเสื้อ

“ที่รัก ทำไมไม่ตอบข้อความล่ะ ผมนึกว่าคุณเป็นอะไรไปแล้ว รู้ไหมผมเป็นห่วงแทบตาย”

เขารีบเดินเข้ามาหาฉัน สีหน้ากระวนกระวายใจ

ฉันก้มหน้าลง หลีกเลี่ยงสายตาอันอบอุ่นของเขา

ตอนคบกันใหม่ๆ ฉันเคยงอนเขาและตั้งใจไม่ตอบข้อความ เขาถึงกับใช้เฮลิคอปเตอร์ออกตามหาฉันทั่วเมือง

ความรักในวันวานเหล่านั้น คงเหลืออยู่ในความทรงจำเท่านั้น

ตอนนี้เขาได้มอบความรักความห่วงใยทั้งหมดให้คนอื่นไปแล้ว

“ฉัน... แค่ไปเดินเล่นกับเพื่อน แล้วแบตมือถือหมดน่ะ” ฉันฝืนยิ้มตอบ

เขาดึงฉันเข้ามากอดอย่างแผ่วเบา คางของเขาวางอยู่บนศีรษะของฉัน เสียงของเขาทุ้มต่ำและอ่อนโยน “อย่าทำแบบนี้อีกนะ รู้ใช่ไหม ว่าผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณ”

ร่างฉันแข็งทื่ออยู่ในอ้อมกอดของเขา ความรู้สึกในใจปะปนจนบอกไม่ถูก

ในใจจังหวะนั้นเอง โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น

โจวจือเหยียนเหลือบมองหน้าจอสายเรียกเข้า สีหน้าของเขาเคร่งเครียดขึ้นมาในทันที

“ที่รัก ผมขอไปรับสายก่อนนะ”

พูดจบ เขาก็คลายอ้อมแขนออกจากฉัน แล้วเดินออกไปที่ระเบียง

ฉันเงยหน้าขึ้น มองแผ่นหลังของเขาที่ค่อยๆ ไกลออกไป ความปวดร้าวแล่นวาบขึ้นมาในอก

ไม่กี่นาทีต่อมา เขาก็รีบกลับเข้ามา คว้าเสื้อสูท

“ที่บริษัทมีเรื่องด่วนนิดหน่อย ผมต้องไปจัดการ เดี๋ยวจะรีบกลับมานะ”

ฉันไม่พูดอะไร แค่พยักหน้าเบาๆ

เสียงปิดประตูดัง “ปัง” ดังขึ้น ร่างของโจวจือเหยียนหายลับไปจากสายตาของฉัน

ฉันโยนแท่งตรวจครรภ์ในมือลงถังขยะ น้ำตาไหลอาบแก้มอีกครั้ง

ลูกจ๋า แม่ขอโทษนะ แม่ไม่อาจมอบครอบครัวที่สมบูรณ์ให้หนูได้

แต่แม่จะรักหนูให้มากๆ จะมอบทุกอย่างที่ดีที่สุดให้หนู

หนึ่งสัปดาห์หลังจากนั้น หลังจากจัดการเรื่องมรดกและทำพาสปอร์ตเรียบร้อยแล้ว ฉันก็ตัดสินใจจากไปพร้อมกับลูกในท้องทั้งสองคน จากไปอย่างเงียบ ๆ เพื่อไม่ให้รบกวนความสุขของเขากับซูหว่านฉิงและลูกของพวกเขา