“แค่ก แค่ก…”เสียงมาจากมาร์ค เทรมอนต์ ในทันใดแมรี่บ่นเบา ๆ ขณะเดินไปที่ห้องครัว “หมู่นี้ท่านนอนในห้องทำงาน ดิฉันคิดว่าเขาคงเป็นหวัด ดิฉันจะไปเอาน้ำ นายหญิงนำยามาไปให้เขาทีหลังนะคะ”แอเรียนเคลียร์หัวของเธอแล้วเดินตามแมรี่เข้าไปในครัว เอาน้ำอุ่นและยาไปที่ห้องนั่งเล่น“ทานยาสักหน่อยสิคะ”มาร์ค เทรมอนต์ ทำหน้าบึ้งเล็กน้อยโดยไม่สนใจเธอแอเรียนยื่นน้ำและยาไปให้เขาอย่างดื้อรั้น “คุณจะรู้สึกดีขึ้นหลังจากทานมัน”ในที่สุดเขาก็หมดความอดทน "เอามันออกไป"หลังจากหยุดนิ่งแอเรียนก็วางทั้งสออย่างลงแล้วเดินไปที่โต๊ะอาหาร เมื่อมองไปที่อาหารเช้าของเธอเธอไม่รู้สึกถึงความอยากอาหารหลังจากนั้นมาร์ค เทรมอนต์ ก็มุ่งหน้าขึ้นไปชั้นบนเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าและเตรียมพร้อมที่จะออกไปข้างนอก แอเรียนนำแก้วและยามาให้เขาอีกครั้ง“แมรี่ให้ฉันนำมาให้คุณ”มาร์ค เทรมอนต์ ไม่ปฏิเสธอีกต่อไปและรับยาด้วยใบหน้าที่เยือกเย็นก่อนจะออกไปทันที เขาคงรู้สึกรำคาญเธออย่างมาก แค่รับยาตราบเท่าที่มันไม่ได้มาจากเธอแอเรียนเฝ้าดูขณะที่เขาก้าวออกไปในระหว่างที่ถือแก้วและยาอยู่ หายใจเข้าลึก ๆ เธอรู้สึกว่าหายใจติดขัดเล็กน้อย… ราวกับว่าเ
เอริกจ้องมองเขาที่แสร้งทำเป็นไม่สนใจขณะที่จ้องมองเขาอย่างงุนงง “ฉันมีความสุขที่ได้เป็นอิสระ พวกเขาสามารถทำอะไรก็ได้ที่พวกเขาต้องการ นายและมาร์คเป็นลูกชายคนเดียวในครอบครัวของนาย ดังนั้นจึงไม่มีใครต่อสู้เพื่อทรัพย์สินของครอบครัว ช่างเป็นอะไรที่น่ายินดี! มันแตกต่างสำหรับฉัน อันตรายแฝงตัวอยู่ทุกหนทุกแห่ง!”แจ็คสันเบี่ยงเบนประเด็นในขณะที่เขาพูดคุยเกี่ยวกับข่าวอุตสาหกรรมล่าสุด “มีปัญหาบางอย่างเกิดขึ้นที่มาร์ค เกิดอุบัติเหตุกับผู้ผลิตเครื่องประดับที่เป็นพันธมิตรกับเขา มีคนยักยอกวัตถุดิบราคาเกือบสิบห้าล้าน เป็นโรงงานประจำ ฉันไม่คิดว่าผู้ผลิตจะสามารถอยู่รอดได้ เขาอาจจะทำมัน"เอริกสูดลมหายใจและพูดผ่านจมูกที่ถูกกั้น “มันแค่สิบห้าล้าน มาร์คเอาไปได้โรงงานเล็ก ๆ ต่างหากที่โชคร้าย”ในขณะเดียวกันแอเรียนก็เห็นข่าว ใจของเธอหายวาบเมื่อเห็นชื่อผู้ผลิต ‘ฮอยล์ - รอย’ นั่นคือที่ทำงานที่ดำเนินการโดยครอบครัวของทิฟฟานี่!เธอโทรหาหญิงสาวคนดังกล่าวด้วยความเร่งรีบ แต่ข้อความเสียงของเครื่องอัตโนมัติบอกว่าโทรศัพท์มือถือของเธอปิดอยู่ แอรียนรู้จักทิฟฟานี่ดี อีกฝ่ายรู้ดีว่าเธอคงเป็นห่วง ไม่เพียงแต่เธอจะไม่ขอความช่ว
มาร์ค เทรมอนต์ ยิ้มเล็ก ๆ “เธอเป็นพี่สาวของคุณ คุณไม่ควรใจแคบนะ”อารมณ์ของแอรี่ คินซีย์ หายไปเมื่อเธอเห็นเขายิ้ม แม้จะไม่พอใจแต่เธอก็เก็บมันไว้เนื่องจากเธอไม่สามารถทำให้เขาอยู่ได้เธอก็อาจทำหน้าที่ของแฟนสาวที่มีความซื่อสัตย์เช่นกัน“ แล้วคราวหน้าจะออกกลางคันแบบนี้ไม่ได้อีกนะ…”มาร์ค เทรมอนต์ ไม่ได้ตอบกลับเพียงแต่หันกลับมาที่เธอด้วยท่าทางคลุมเครือ อย่างไรก็ตามการแสดงออกของเขาถูกทำให้เป็นกลางทันทีเมื่อเขาหันกลับมาเมื่อเขากลับไปที่คฤหาสน์เทรมอนต์ตอนนั้นสองทุ่มครึ่งแล้ว แอเรียนรู้สึกหิว แต่เธอก็สดใสขึ้นเมื่อเห็นเขา “คุณกลับมาแล้ว!”มาร์ค เทรมอนต์ เสียงฮัมเบา ๆ และกลับไปที่ห้องเพื่ออาบน้ำตามปกติเมื่อมองไปที่จานบนโต๊ะที่สูญเสียความอบอุ่นไป แอเรียนก็รู้สึกแย่ลงอย่างอธิบายไม่ถูก“แม่นมแมรี่ อุ่นมันทีค่ะ”เมื่อมาร์ค เทรมอนต์ ลงมาอีกครั้งอาหารก็ถูกทำให้อุ่นเเล้ว แมรี่ไม่สามารถกลั้นลิ้นของเธอได้ “นายท่านคะ นายหญิงทำอาหารเย็นเป็นการส่วนตัวในวันนี้ เชิญลิ้มลองได้เลยค่ะ!”ไม่มีการกระเพื่อมของอารมณ์ในการจ้องมองของมาร์ค เทรมอนต์ ขณะที่เขานั่งลงที่โต๊ะอาหารเพราะรู้ว่าแอเรียนกำลังทำอะไรบางอย่า
หากเป็นเช่นนั้นแสดงว่าเธอทำผิดพลาดอย่างร้ายแรงแอเรียนกลายเป็นคนที่มีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีอย่างสุด ๆแมรี่ตบต้นขาของตัวเอง “ใช่แล้ว นายท่านไม่ได้ทำอะไรเลยในวันเกิดของเขามาหลายปีแล้วฉันก็เกือบลืมไปแล้วเช่นกัน! ดูความทรงจำของฉันสิ ฉันควรจะเตือนแอริให้เร็วกว่านี้!”แอเรียนลุกขึ้นยืนอย่างอ่อนแรง "ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร หนูจะไปตามหาเขา”เธอทำให้มันฟังดูสบาย ๆ แต่ข้างในเธอแทบขาดใจ เธอไม่กล้าเข้าไปในห้องทำงานด้วยซ้ำเธอชงชาและนำไปที่ห้องทำงานและเคาะประตู เสียงที่โกรธเกรี้ยวของมาร์ค เทรมอนต์ ดังมาจากด้านใน “ออกไปซะ!”แอเรียนรู้ว่าตอนนี้เธอต้องไม่ถอยหลังและรั้งตัวเองเพื่อเข้าไปเปิดประตู “ฉันไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของคุณ…”"ออกไป!" มาร์ค เทรมอนต์ โยนหนังสือในมือลงกับพื้น ความโกรธของเขารู้สึกเหมือนฤดูหนาวแห่งความตายแอเรียนก้มลงหยิบ แต่เห็นมาร์ค เทรมอนต์ จากไปเหมือนลมกระโชกแรงเธอมีลางสังหรณ์ว่า เธอไม่รู้ว่าครั้งต่อไปเขาจะกลับบ้านไหม เธอจึงตั้งใจว่าจะไม่ปล่อยให้เขาจากไปแบบนั้น เธอเรียกเขาด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน “มาร์ค เทรมอนต์! ฉันสามารถทำอะไรก็ได้ที่คุณต้องการ... ช่วยฉันสักครั้ง!”มาร์ค เทร
ภาพหล่นจากหนังสือโดยไม่คาดคิด ด้วยความสงสัย แอเรียนจึงหยิบมันขึ้นมา เป็นวันที่เธอย้ายเข้ามาใน คฤหาสน์ เทรมอนต์ เมื่อเธออายุแปดขวบ เธอกำลังจับมือของมาร์ค เทรมอนต์เมื่อเห็นภาพในหนังสือพิมพ์ เธอไม่เคยเห็นภาพถ่ายแบบนี้มาก่อน ทำไมมาร์ค เทรมอนต์ ถึงมี? เขา... ตั้งใจเก็บมันไว้หรือเปล่า?แอเรียน ปฏิเสธความเชื่อนี้ในทันที เขาคงเก็บมันไว้โดยไม่คิดอะไรมากในเวลานั้นและลืมไปแล้วว่าวางมันไว้ที่ไหน หนังสือที่มีรูปถ่ายเป็นหนังสือเก่าและไม่ใช่แนวที่เขาชอบ เขาต้องไม่ได้พลิกหน้ามันเป็นเวลาหลายปีแล้วเป็นอีกคืนหนึ่งที่นอนไม่หลับหลังจากออกจากคฤหาสน์ มาร์ค เทรมอนต์ มุ่งหน้าไปที่บาร์ไนท์ไลท์ แจ็คสัน เวสต์ และเอริก นาธาเนียล มาถึงไม่นานหลังจากนั้นและขอบาร์เกิร์ลหลายคนเพื่อเพิ่มอารมณ์เหล้าราคาแพงวางกระจายอยู่บนโต๊ะบูธของพวกเขา แจ็คสัน เวสต์ คุ้นเคยกับสถานที่เช่นนี้มากที่สุดในบรรดาสามคนนี้ เขาเป็นตัวอย่างที่สำคัญของเด็กเสเพลของครอบครัวที่ร่ำรวย เขาเป็นขาประจำที่นี่ดังนั้นบาร์เกิร์ลจึงมีแนวโน้มที่จะเกาะติดกับเขา เขาไม่รังเกียจพวกหล่อนเลย และยินดีต้อนรับพวกหล่อนโดยไม่ทักท้วงเอริก นาธาเนียล ท่าไม่ดีนักแล
กลิ่นน้ำหอมที่คละคลุ้ง มาร์ค เทรมอนต์ ผลักเธอออกไปด้วยสัญชาตญาณ ทั้งการจ้องมองและน้ำเสียงของเขาเย็นชามาก "อยู่ห่าง ๆ!"ทั้งบูธเงียบสนิทมีเพียงเสียงเพลงที่ดังของบาร์เท่านั้นที่ช่วยไว้ได้แอรี่ คินซีย์ ตกใจน้ำตาไหลและหวั่นไหวเพราะนี่เป็นครั้งแรกของเธอที่ได้เห็นด้านนี้ของ มาร์ค เทรมอนต์ “พี่มาร์คที่รัก… ทำไมคุณถึงใจร้ายกับฉันขนาดนี้? ฉันก็แค่เป็นห่วง…”บาร์เกิร์ลข้าง ๆ พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียง คนทั้งเมืองรู้ดีว่า มาร์ค เทรมอนต์ เป็นคนอ่อนโยนและไร้ที่ติ เป็นสิ่งที่ดีเลิศของความสมบูรณ์แบบในขณะที่เขาเป็นมิตรกับทุกคนและทุกสิ่งอย่างไรก็ตาม แจ็คสัน เวสต์ และเอริก นาธาเนียล ไม่แปลกใจเลยแม้แต่น้อย รู้จักกันมาสิบกว่าปีพวกเขาเข้าใจกันและกันดีกว่าเข้าใจตัวเองอีกกังวลว่าเรื่องอื้อฉาวจะเกิดขึ้นหากมีคนทำให้เอะอะ หนุ่มทั้งสองคนหิ้วปีกมาร์ค เทรมอนต์ "กลับกันเถอะ?"“ฉันไม่อยากเจอเธอ…” มาร์ค เทรมอนต์ พึมพำเบา ๆ“แล้วนายอยากไปที่ไหน? เอริกจะไปส่งนาย วันนี้เขาไม่ได้ดื่ม ดังนั้นก็ขับรถได้” แจ็คสัน เสนอไม่มีอะไรออกจากมาร์ค เทรมอนต์ มาสักระยะหนึ่งแล้ว จากนั้นเอริกก็แนะนำว่า “เราจะไปที่โรงแรมและต
แอเรียน เห็นมาร์คนั่งข้าง ๆแอรี่ เธอสังเกตเห็นว่าแขนของ แอรี่พันอยู่รอบตัวของมาร์ค “ฉันเป็นภรรยาของเขา เป็นความรับผิดชอบของฉันที่จะต้องตัดสินว่าเขาจะไปที่ไหนและคำนึงถึงความปลอดภัยของเขา”คำว่า “ภรรยา” ทำให้ใบหน้าแอรี่ดูเกลียดชัง "เธอ…! เขาบอกชัดเจนแล้วว่าเขาไม่อยากไป!”หลังจากหมดข้ออ้าง เอริกลงจากรถและช่วยพยุงมาร์คลงมา “หยุดสร้างปัญหาเถอะแอรี่ คนในครอบครัวของเขามาแล้ว ปล่อยมาร์คไปเถอะ”แอรี่ ยังไม่ยอม เเละคว้าแขนของมาร์คเอาไว้ “พี่มาร์คบอกแล้วว่าเขาไม่อยากเจอเธอ เลิกทำเป็นเล่นได้แล้ว เอริก!”แอเรียนไม่สนใจว่ามาร์ตจะกลับบ้านหรือไม่ แต่เธอก็ปฏิเสธที่จะยอมให้โอกาศเขาตามไปกับแอรี่ก่อนที่เธอจะพูดขึ้น มาร์คก็สะบัดแอรี่ออกและเรียกร้องว่า “แอริ… มานี่!”ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขากำลังพูดกับแอเรียน นี่เป็นครั้งแรกที่แอเรียนเคยได้ยินเขาเรียกเธอด้วยชื่อนั้น ดังนั้นเธอจึงเหม่อลอยเล็กน้อย หลังจากงุนงงอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็เดินขึ้นไปหาเขาและพยุงเขา “เราจะกลับบ้านกันไหม?”มาร์คโอบแขนรอบตัวเธอแล้วพึมพำเข้าที่ซอกคอ “ไป…”แอรี่ ตัวสั่นด้วยความโกรธ มาร์คเกลียดแอรียนไม่ใช่เหรอ? ถ้าเขาเกลียดเธอ ทำไมเขา
แอเรียนต้องการที่จะหนีโดยสัญชาตญาณ แต่เธอกลัวที่จะยั่วยุเขาให้บ้าคลั่ง ดังนั้นเธอจึงกัดฟันและนิ่งภาวนาว่าเขาจะหลับไปในไม่ช้า…ยิ่งเธอหวังในสิ่งหนึ่งมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งเกิดขึ้นเป็นอย่างอื่น เขาไม่เพียงแต่จะออกนอกลู่นอกทาง แต่ดูเหมือนว่าเขาจะติดมันและกลายเป็นว่ารู้สึกรำคาญกับการที่เสื้อผ้าของเธอเข้ามาขวางทาง มือของเขาเปลี่ยนทิศทางและสอดเข้าไปในคอเสื้อของเธอ!เธอกลั้นหายใจตอนนี้แก้มของเธอร้อนผ่าวราวกับถูกไฟไหม้ สุดท้ายไม่สามารถทนได้อีกต่อไปเธอพึมพำอย่างระมัดระวัง “มาร์ค…”เขาได้ยินเสียงของเธอ “อืมม…?”“คุณควรจะพักผ่อนแต่หัวค่ำ… ไปนอนได้เเล้ว…” เธอกลัวเกินกว่าที่จะพูดอะไรอีก เธอยังแน่ใจว่าเธอได้ระวังคำพูดของเธอแล้วเขาขยับเข้ามาใกล้เพื่อให้พวกเขาใกล้กันเพียงปลายจมูกและจ้องมองเธอผ่านสายตาที่พร่ามัวและเมาของเขา “คุณอยากจากไปหรือไม่? ผมให้โอกาสคุณ…”จากนั้น เขาพลิกตัวขึ้นไปบนตัวของเธอ และฉีกชุดนอนด้วยมือของเขาพื้นที่ผิวขนาดใหญ่ของเธอสัมผัสกับอากาศ หน้าอกของเธอรู้สึกหนาวสั่นทันใดนั้น เธอก็เหมือนปลาที่ติดอยู่บนบก สิ่งที่เธอคิดได้คืออ้าปากและดิ้นรนหาอากาศมาร์คไม่ลืมที่จะปิดไฟในห้อง