บทที่ 3

บ่ายของวัน

"สวัสดีค่ะคุณณัชชา" ณิชาเปิดประตูเข้ามาในร้านชุดแต่งงานแห่งหนึ่ง ตอนแรกแอบแปลกใจว่าทำไมพนักงานเรียกชื่อเธอเป็นชื่อพี่สาว ก่อนจะเริ่มเข้าใจและตามน้ำไปกับพนักงานที่นี่

"มาลองชุดแต่งงานที่ทางร้านเตรียมไว้ให้ค่ะ"

"เชิญทางนี้เลยค่ะ ตัวจริงคุณณัชชากับคุณแม็กซ์เวลล์สวยหล่อไม่แพ้ในรูปเลยนะคะ"

"แม็กซ์เวลล์เขามาแล้วเหรอ?"

"กำลังลองชุดอยู่ค่ะ" เธอไม่ได้ตอบพนักงานสาว เดินหายเข้าไปในห้องลองชุด ซึ่งพี่สาวเธอเลือกชุดแต่งงานไว้ก่อนหน้านี้แล้ว

ณิชาจัดการสวมใส่ชุดแต่งงานสวยหรูตรงหน้าพร้อมกับเครื่องประดับต่างๆ เธอมองภาพสะท้อนในกระจกแล้วถอนหายใจออกมาแผ่วเบา ภายนอกเธอหลอกตาคนมองได้แต่เธอหลอกตัวเองไม่ได้

กฎเหล็กการสวมหน้ากากของคนอื่น...คือเธอต้องห้ามถอดมันออกจนกว่าเจ้าของหน้ากากตัวจริงจะกลับมา

"ไปไหนแล้ว" เธอพึมพำ เพราะเผลอทำต่างหูที่ตั้งใจถอดเก็บไว้หล่นพื้น ก้มตัวลงมองหาต่างหูราคาแพง

รอยยิ้มถูกกระบายบนใบหน้าเมื่อหาเจอ แต่ทว่ามันกลับค่อยๆ จางลงแล้วเลือนหายไปในที่สุดเมื่อสายตาปะทะเข้ากับรองเท้าหนังของผู้ชาย

ณิชาเงยหน้ามองเจ้าของรองเท้าหนัง เธอชะงักลงไปทันทีที่ได้เห็นใบหน้าเขาคนนั้น คล้ายโลกทั้งใบหยุดหมุนไปชั่วขณะ กลิ่นบุหรี่เจือด้วยน้ำหอมราคาแพงจากตัวเขาลอยเตะจมูกรั้น พานทำให้หัวใจเธอเต้นโครมคราม

หล่อ..

นี่คือความคิดแรกที่แวบเข้ามาในหัว

"นะ...นี่มันเป็นห้องลองของผู้หญิงนะคะ"

"หึ" ใบหน้าเย็นชาแถมยังไร้อารมณ์กระตุกยิ้มมุมปาก เริ่มยกเท้าเดินเข้ามาหาณิชา หญิงสาวถอยหลังอัตโนมัติ กระทั่งแผ่นหลังแนบลงกระจก

ดวงตาคู่สวยมองภาพตัวเองที่สะท้อนภายในแววตาดำขลับเย็นชาคู่นี้ ยอมรับเขาเป็นผู้ชายที่ดูเพอร์เฟกต์มาก แต่การกระทำอุกอาจของเขาช่างไม่เข้ากับใบหน้าฟ้าประทานมาให้เอาเสียเลย

"คะ...คุณคิดจะทำอะไร ถะ...ถ้าคุณคิดจะทำไม่ดีกับฉัน ฉันจะตะโกนให้คนช่วย"

"เอาสิ" เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาตอบกลับมาด้วยโทนเสียงราบเรียบ พลางใช้มือลูบไล้กรอบหน้ารูปไข่ ณิชาลอบกลืนน้ำลายลงคอหนึ่งอึกแล้วหลบสายตาผู้ชายคนนี้ไปทันที

เธอไม่รู้จักเขา ไม่เคยเห็นหน้าค่าตาผู้ชายคนนี้ด้วยซ้ำ แต่ทำไมเขาทำเหมือนรู้จักเธอ เดี๋ยวนะ!

สะ...เสียงของเขามัน ดูคุ้นหูชอบกล

'ฉะ...ฉันมองอะไรไม่เห็นเลย'

'หึ ไม่จำเป็นต้องเห็นหน้าฉัน...เพราะเร็วๆ นี้เราได้เจอกันอย่างแน่นอน'

'ฉันไม่ถนัดทำตามคำสั่งของใคร เพราะฉันชอบให้คนอื่น...ทำตามคำสั่งของฉันมากกว่า'

หัวใจข้างซ้ายเต้นแรงขึ้นมาเรื่อยๆ ราวกับกำลังหลุดออกจากขั้ว เสียงของผู้ชายที่ขโมยความบริสุทธิ์เธอไปเมื่อคืนกลับมาดังก้องในหัวอีกครั้ง

"กลิ่นตัวเธอ ยังหอมเหมือนเมื่อคืนเลยนะ"

"!!!!!" ทุกอย่างกระจ่างทันทีที่เขาเอ่ยเอื้อนประโยคนั้นออกมา เธอมองหน้าเขาพร้อมอาการช็อค เขาเองเหรอ? ผู้ชายสารเลวคนเมื่อคืน

เพียะ!

"ไอ้สารเลว!"

"หึ มีแรงตบแค่นี้เองเหรอ?" แม็กซ์เวลล์ใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มข้างโดนตบ ครั้งแรกที่มีผู้หญิงตบหน้าแล้วมองเขาด้วยแววตาเกลียดชังแทนที่จะดีใจที่ได้ขึ้นเตียงกับเขา "หรือเมื่อคืนฉันจัดหนักเกินไปเหรอ เลยทำให้เธอหมดแรง"

"หยุดพูดถึงเรื่องเมื่อคืนเดี๋ยวนี้นะ! ต่อให้แกจะได้ครั้งแรกของฉันไป อย่าหวังจะได้ครั้งที่สองหรือสาม!"

"หวังไว้แบบนั้นเหมือนกันแต่คง..."

"คุณแม็กซ์เวลล์...เอ่อ..ประทานโทษนะคะ พอดีดิฉันเห็นโทรศัพท์ในห้องลองชุดเจ้าบ่าวที่คุณเพิ่งออกมา ไม่ทราบว่านี่ใช่โทรศัพท์ของคุณแม็กซ์เวลล์รึเปล่าคะ"

"แม็กซ์เวลล์..." เธอชวนชื่อผู้ชายคนนี้อีกครั้ง คงไม่ได้หมายความว่า…เขาคือเจ้าบ่าวของพี่สาวเธอหรอกนะ!

"ขอบคุณ"

"แหม พอพวกคุณสองคนยืนด้วยกันแล้วยังกับกิ่งทองใบหยกแหนะ" พนักงานสาวเอ่ยชม ก่อนจะหมุนตัวแล้วเดินออกไป

"นะ...นายคือ..แม็กซ์เวลล์ อย่างนั้นเหรอ"

"ใช่"

"...." หากเขาคือแม็กซ์เวลล์คนสารเลวที่กระทำย่ำยีเธอเมื่อคืน แสดงว่าเขาก็ไม่ใช่คนดีน่ะสิ แล้วแบบนี้เธอจะปล่อยให้พี่สาวตัวเองแต่งงานกับคนเลวๆ แบบเขาได้ยังไง "ยกเลิกงานแต่งงานของเราซะ แล้วฉันจะไม่บอกใครเรื่องเมื่อคืน"

"บอกแล้วไงว่าฉันไม่ถนัดทำตามคำสั่งของใคร เพราะฉันชอบให้คนอื่นทำตามคำสั่งของฉันมากกว่า"

ณิชากัดฟันกรอด ความโกรธทำให้เธอเผลอกำมือทั้งสองเข้าหากันแน่น เขากำลังบีบบังคับให้เธอกลายเป็นลูกไก่ในกำมือของเขา

"นายทำแบบนี้ทำไม"

"พวกเราก็แค่เล่นสนุกกันตามประสาชายหญิงทั่วไป"

"นายมันเลว!"

"หึ ทวนท่าเมื่อคืนให้เอาไหม" แม็กซ์เวลล์ย่างสามขุมเข้าไปหาณิชาอีกครั้ง

สายตาปรายมองรอยสักที่ตนทำไว้ เพื่อจับผิดบางอย่างจากสองพี่น้องฝาแฝด สุดท้ายกลับเป็นไปตามที่คาดเดา ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่เจ้าสาวตัวจริง แต่เป็นผู้หญิงคนที่เขา...ขโมยความบริสุทธิ์มาเมื่อคืน

"ยะ...อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นฉันจะตะโกนให้คนช่วยจริงๆ ด้วย!"

"เอาสิ ฉันจะไม่ห้าม แต่ขอให้มาทันก่อนที่ฉันจะเข้าไปในตัวเธอ" ร่างบางเซถลาเข้ามาปะทะแผงอกแกร่ง รับรู้ได้เลยว่าเขากำลังรูดซิปชุดแต่งงานลง สัมผัสจากฝ่ามือเย็นเฉียบบนแผ่นหลังเริ่มทำให้เธอหายใจไม่ทั่วท้อง

"นะ...นายคิดจะทำอะไร"

"แล้วคิดว่าฉันจะทำอะไรเธอ?"

"นายมัน...อื้อ!" พูดไม่ทันขาดคำ ริมฝีปากเธอถูกฉกฉวยไปจูบโดยแม็กซ์เวลล์ ราวกับทุกอย่างรอบตัวหยุดหมุน ดวงตาคู่สวยเบิกโพลงด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะกล้าทำอุกอาจกับตน

มือทั้งสองที่พยายามผลักแผงอกชายหนุ่มออก ถูกเขาจับเอาไว้ ก่อนที่เธอจะเริ่มอ่อนเปลี้ยลงอย่างเห็นได้ชัด

ไม่รู้นี่ใช่การเสียจูบแรกให้เขาหรือเปล่า แต่เหตุการณ์เมื่อคืน ทำให้เธอคิดว่าเขาได้ขโมยครั้งแรกของทุกอย่างไปจากเธอ กลิ่นบุหรี่เจือด้วยน้ำหอมราคาแพง เผลอทำหัวใจเธอสั่นไหว

เสียงคุยกันข้างนอกทำให้ณิชาได้สติ เธอใช้แรงเท่าที่มีผลักแม็กซ์เวลล์ออก ยกมือเช็ดริมฝีปากราวกับรังเกียจเขา การกระทำที่ท้าทายมาเฟียหนุ่ม แม้นสร้างความไม่พอใจให้ แต่เขากลับเลือกที่จะเมินเฉย