ตอนที่ 8 งานงอก

          หลังผ่าตัดผ่านไปหนึ่งสัปดาห์มารดาของปุณณิศาก็ฟื้น แต่หมอก็ยังไม่ให้ออกจากโรงพยาบาลเพราะจะต้องอยู่พักฟื้นต่ออีกจนกว่าจะมั่นใจว่าจะไม่มีอาการแทรกซ้อน

          “แม่ขา ปุณดีใจมากที่แม่ตื่น” หญิงสาวจับมือมารดาแน่น เธอยิ้มทั้งน้ำตา

          “ปั้นก็ดีใจครับแม่ ตอนนี้ยังเจ็บอยู่ไหมครับ ปวดหัวไหม เวียนหัวไหมครับ”

          “แม่ปวดหัวนิดหน่อยจ้ะ แม่นึกว่าตัวเองจะไม่ได้เห็นหน้าลูกสองคนอีกแล้ว” ปนัดดาน้ำตาซึมเธอไม่คิดเลยว่าตัวเองจะมีชีวิตรอด จำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่ยังมีสติได้ยินเสียงคนตะโกนขอความช่วยเหลือจากนั้นทุกอย่างก็ดับวูบ

          “แม่นอนไปหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ เลยค่ะ”

          “ตายล่ะ แม่นอนไปนานขนาดนั้นแล้วค่ารักษาล่ะลูก แล้วนี่โรงพยาบาลเอกชนใช่ไหม” สีหน้าคนเจ็บซีดลงเพราะไม่รู้ว่าจะหาเงินค่ารักษามาจากที่ไหน

          “ไม่ต้องห่วงค่ะแม่ คู่กรณีเขามีประกันชั้นหนึ่ง เขารับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมดค่ะ”

          “จริงเหรอปุณ”

          “จริงสิคะ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนี้เลยค่ะ” 

          “ถึงเราจะไม่ต้องจ่ายค่ารักษาแต่เราก็ขาดรายได้ แล้วรถแม่ล่ะ”

          “ตอนนี้รถอยู่ที่อู่ซ่อมค่ะแม่”

          “มันซ่อมใช่ไหม” ปนัดดาเป็นห่วงเพราะถ้าไม่มีรถพ่วงข้างเธอก็จะไปตลาดลำบาก

          “ได้ค่ะ รถไม่ได้เป็นอะไรมากค่ะ แม่ไม่ต้องห่วงช่วงนี้ก็พักผ่อนให้หายดีก่อน”

          “แล้วแม่ไม่อยู่ เราสองคนทำอะไรกันบ้างเล่าให้แม่ฟังหน่อยได้ไหม”   

          “ได้ค่ะ”

          หลังจากคุยกับมารดาได้จนถึงเย็นปุณณิศาก็ขอตัวกลับบ้านเพราะเย็นนี้เธอยังต้องไปทำงานที่ผับ

          “ปั้นจะกลับไปเอาของที่บ้านก่อนไหม”

          “ไม่เป็นไรครับพี่ปุณ ปั้นค่อยไปเอาพรุ่งนี้ก่อนไปเรียนก็ได้ แล้วพี่ปุณล่ะครับ เลิกงานแล้วจะมาที่นี่หรือกลับไปนอนที่บ้าน”

          “พี่จะไปนอนที่บ้าน ไม่อยากให้แม่ตื่นกลางดึก แล้วพรุ่งนี้เช้าพี่จะรีบมาแต่เช้า”

          “ไม่ต้องรีบมาก็ได้นะปุณ แม่อยู่คนเดียวได้หนูนอนพักให้เต็มที่ ตอนเที่ยงค่อยมาหาแม่ก็ได้”

          “ถ้างั้นปุณตื่นตอนไหนก็มาหาแม่ตอนนั้นดีไหมคะ”

          “จ้ะลูก ดูแลตัวเองด้วยนะ อยู่คนเดียวก็ปิดประตูลงกลอนให้เรียบร้อยนะลูก”

          “ค่ะแม่”

          ปุณณิศาออกจากห้องมารดาก็ตรงไปยังแผนกการเงินเพื่อสอบถามค่ารักษาพยาบาลอีกครั้ง เพราะตอนเที่ยงวันนี้เธอได้รับสายจากแผนกการเงินให้เข้ามาติดต่อเรื่องค่าใช้จ่ายส่วนเกิน

          ใบหน้าสวยซีดลงทันทีเมื่อเห็นว่าค่าใช้จ่ายมันมากกว่าที่เธอคิดไวมาก

          “ทำไมมันเยอะจังล่ะคะ ไหนว่าคู่กรณีรับผิดชอบไงคะ”

          “ค่าใช้จ่ายจริงๆ มันคือแปดแสนกว่านะคะ เบิกประกันของคู่กรณีแล้วก็เหลือยอดที่ต้องจ่ายเพิ่มประมาณอีกประมาณแสนกว่าบาทคู่กรณีจ่ายส่วนต่างให้ครึ่งหนึ่งส่วนอีกครึ่งหนึ่งคุณต้องชำระเองค่ะ” เจ้าหน้าที่ฝ่ายการเงินบอก

          “ถ้าหนูไม่มีเงินจ่ายล่ะคะ”

          “ทางโรงพยาบาลมีส่วนลดให้สิบเปอร์เซ็นต์ค่ะ แต่ถ้าคุณไม่สะดวกจ่ายทั้งหมดก็ทำเรื่องผ่อนกับทางโรงพยาบาลเป็นงวดได้ แต่ก็จะมีดอกเบี้ยที่เพิ่มเข้ามา หรือจะไปกู้เงินก็ได้นะคะ มันมีโครงการกู้เงินเพื่อจ่ายค่ารักษาพยาบาลอยู่หลายธนาคาร”

          “แต่หนูยังเรียนอยู่ เขาจะให้กู้เหรอคะ”

          “ต้องลองไปคุยกับเขาก่อนค่ะ อาจจะต้องใช้หลักทรัพย์อย่างอื่นมาค้ำ เช่นพวกบ้าน รถ หรือไม่ก็ที่ดินค่ะ น้องลองไปติดต่อดูนะคะ พี่ก็ไม่แน่ใจ”

          “หนูมีเวลาถึงตอนไหนคะ”

          “ก่อนที่คนไข้จะออกจากโรงพยาบาลค่ะ”

          “แล้วค่าใช้จ่ายจะเพิ่มจากนี้ไหมคะ”

          “ที่แจ้งไว้ตอนนี้คือคำนวณถึงวันที่คนไข้ต้องออกจากโรงพยาบาลค่ะ บวกลบจากนี้เกินหนึ่งหมื่น แต่ถ้าออกช้ากว่าที่กำหนดก็จะมีค่าใช้จ่ายเพิ่ม คืนหนึ่งก็ประมาณห้าพันค่ะ”

          “ขอบคุณนะคะ แล้วหนูจะรีบหาเงินมาชำระค่ะ” ปุณณิศาแทบไม่มีแรงเดิน เงินส่วนต่างอีกหกหมื่นกว่าบาทเธอจะไปหามาจากที่ไหน ตอนนี้เงินสดที่เธอมีเหลืออยู่ประมาณสองหมื่น กะเอาไว้ว่าถ้าได้ครบสามหมื่นจะเอาทั้งหมดให้น้องชายเพื่อเป็นเงินติดตัวไปเรียน แต่ตอนนี้มันไม่เป็นไปตามแผนที่วางไว้แล้ว

          ทั้งค่ารักษาของมารดา ค่าดอกเบี้ยที่ต้องส่งให้กับเจ๊น้ำอีก เธอจะไปหาเงินมากมายขนาดนั้นจากไหนภายในเวลาแค่ไม่กี่วัน ถ้าจะเบิกเงินเดือนล่วงหน้ามันก็ได้เพิ่มมาแค่หมื่นกว่าบาทรวมกับที่ได้จากการเชียร์แขกในแต่ละคืนแล้วมันก็ยังไม่พออยู่ดี

         

          ปุณณิศามาขอเบิกเงินล่วงหน้ากับเมคินและบอกถึงความจำเป็นที่เธอต้องใช้เงิน เมคินเห็นใจเธออยู่มากเขาให้เธอเบิกเงินล่วงหน้าสองเดือน แม้ว่าใจจริงอยากช่วยมากกว่านั้นแต่เพราะอีกไม่กี่วันก็จะถึงสิ้นเดือน เขายังมีพนักงานอีกหลายคนที่ต้องจ่ายเงินเดือนให้

          “คุณเมคินคะ ถ้าปุณจะไปนั่งในตู้นั้นได้ไหมคะ”

          “คิดให้ดีนะปุณ” เขาไม่อยากเด็กดีอย่างปุณณิศาไปทำงานแบบนั้น แต่ก็ช่วยเธอได้ไม่เต็มที่

          “ปุณคิดดีแล้วค่ะ แต่ปุณจะทำแค่ครั้งเดียว เป็นไปได้ไหมคะถ้าปุณจะเรียกเงินห้าหมื่น”

          “มันอยู่ที่ความพอใจของแขกว่าเขาจะยอมจ่ายไหม”

          “มีคนเคยเรียกสูงสุดเท่าไหร่คะ”

          “ก็ประมาณนั้นแหละ แต่น้องเขามีคนรู้จักเยอะเพราะเคยเป็นพริตตี้มาก่อน พอมีคนรู้ว่าเธอจะมาทำงานแบบนั้น พวกเสี่ยทั้งหลายก็เลยแย่งกันจ่าย”

          “แต่หนูไม่มีใครรู้จักเลย จะมีใครยอมจ่ายไหม”

          “ก็ต้องลองเสี่ยงดูนะ คืนนี้เป็นคืนวันเสาร์แขกก็จะเยอะหน่อย ถ้าปุณตัดสินใจดีแล้วก็ไปเปลี่ยนชุด ใจจริงพี่ไม่อยากให้เราทำงานแบบนั้นเลย แต่พี่ก็ช่วยได้เท่านี้จริงๆ นะ” เมคินเองก็จนใจ

          “ค่ะ ปุณจะไปเปลี่ยนชุดแล้วก็ติดเบอร์”

          พอปุณณิศาเดินออกไปแล้ว เมคินก็นึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ชานนท์กำลังต้องการจ้างใครสักคนมาแสดงเป็นแฟนของเขา ถ้าเพื่อนของเขาจ้างปุณณิศาเธอก็คงได้เงินจำนวนมากพอที่จะไปจ่ายค่ารักษาพยาบาล

          เขากดโทรออกหาเพื่อนเป็นครั้งที่สามแต่เพื่อนตัวดีก็ไม่ยอมรับสายจึงได้ทิ้งข้อความไว้ เมคินหวังว่าชานนท์จะอ่านข้อความและมาที่ร้านก่อนที่จะมีเสี่ยใจป้ำคนไหนมาหิ้วปุณณิศาออกไปจากร้านเสียก่อน

          “สันติ ถ้าคืนนี้เสี่ยบรรจงมาให้รีบพาขึ้นไปชั้นสองเลยนะ อย่าให้เข้าเฉียดไปที่ด้านนั้นอย่างเด็ดขาด”

          “วันนี้มีเด็กมาใหม่เหรอครับ”

          “อือ แต่พี่ยังไม่อยากให้เสี่ยเห็น”

          “ทำไมล่ะครับ ปกติเวลามีใหม่เสี่ยแกก็จ่ายไม่อั้นอยู่แล้ว”

          “ก็คนนี้ไม่เหมือนคนอื่น”

 “ครับ”

“อ้อ แล้วก็บอกคนเชียร์แขกด้วยว่า ห้ามเชียร์เด็กใหม่เบอร์ตองให้ใครเด็ดขาด”

          สันติมองหน้าเจ้าของร้านอย่างสงสัย เพราะถ้ามีเด็กใหม่เข้ามาก็ต้องรีบเชียร์ให้แขก แต่วันนี้เจ้านายของเขามาแปลกกว่าทุกวัน

          เมคินสั่งลูกน้องแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ เขาถ่วงเวลาได้มากสุดก็แค่นี้ครั้นจะจ่ายให้เธอไปก่อนแล้วมาเก็บกับเพื่อนทีหลังเขาก็กลัวว่าชานนท์จะจ้างคนอื่นไปแล้ว