ตอนที่หนึ่ง ไม่ได้ดั่งใจ

ตอนที่หนึ่ง

ไม่ได้ดั่งใจ

“องค์หญิงฟื้นแล้ว รู้สึกอย่างไรบ้างเพคะ หนิงอ้าย เจ้ารีบไปตามหมอหลวงมาเร็วเข้า” เสียงหญิงสาวเอ่ยอย่างนุ่มนวลอยู่ด้านข้างทำให้ฟากฟ้าต้องลืมตาขึ้นมามองดู

“องค์หญิงยังมึนงงหรือไม่เพคะ” เสียงหญิงสาวคนเดิมเอ่ยถามอย่างเอาใจใส่

องค์หญิงหรือ? องค์หญิงอะไรกัน หรือว่าเธออยู่ในกองถ่าย แต่วันนี้ไม่มีนัดถ่ายงานเรื่องไหนนี่นา

ฟากฟ้าคิดอย่างมึนงงด้วยตัวเธอเองทำงานเป็นผู้ช่วยผู้จัดการกองถ่ายทำละคร จึงมักใช้ชีวิตอยู่กับการถ่ายทำจนอาจจะเผลอหลงลืมไป

“องค์หญิงเสวยน้ำชาก่อนเพคะ หนิงอ้ายออกไปตามหมอหลวงแล้ว”

หนิงอ้าย? นั่นมันชื่อนางกำนัลในนิยาย”เชลยรักฮองเฮา”ที่เพิ่งอ่านไปนี่

ฟากฟ้าเริ่มก้มหน้ามองสำรวจตัวเองที่นอนอยู่บนเตียง

เฮ้ย! ทำไมเธอใส่ชุดหรูหราอย่างกับในซีรีส์จีน แล้วเตียงนี่ ห้องนี่ ก็ดูอลังการอย่างกับอยู่ในวัง

ยัยผู้หญิงหน้าขาวที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้านี่ก็เหมือนกัน ใส่ชุดอย่างกับนางกำนัลที่เคยเห็นในละคร

หรือว่า เธอกำลังฝันว่าอยู่ในนิยายเรื่องที่เพิ่งอ่านไป

ฟากฟ้ามองหน้าหญิงที่คุกเข่าอยู่แล้วลองเรียกชื่อเพื่อให้แน่ใจ

“หนิงอัน”

“เพคะ องค์หญิงอยากได้สิ่งใดเพิ่มหรือเพคะ”

ใช่แล้ว... ใช่เรื่องนี้แน่ๆ

จ้าวฮองเฮาในเรื่องที่เพิ่งอ่านเคยเป็นองค์หญิงน้อยแสนงดงาม นางมีนางกำนัลสองคนชื่อว่า หนิงอัน และหนิงอ้าย ก่อนจะรับเพิ่มมาอีกคนคือหนิงเหอ เมื่อตอนที่ได้รับตำแหน่งฮองเฮาแล้ว

นี่เธอโมโหนักเขียนจนถึงกับฝันว่าตัวเองมาเป็นจ้าวเฟยเฟิ่งเสียเองเลยหรือ อืม..ก็ดี จะได้เปลี่ยนบทได้ตามใจชอบ อิ อิ

แล้วมีตัวช่วยบ้างไหม

ในซีรีส์จีนที่เธอเคยดู ส่วนใหญ่เวลาให้นางเอกย้อนเวลาหรือฝ่ามิติ มักจะมีตัวช่วยเสมอ

เอ...ไหนล่ะ

จู่ๆฟากฟ้าในร่างจ้าวเฟยเฟิ่งก็ลุกขึ้นพลิกหมอนสะบัดผ้าห่มราวค้นหาสิ่งของสำคัญ

“องค์หญิงอยากได้สิ่งใดหรือเพคะ”

ไม่เห็นมีอะไรติดตัวมาเลย กำไลก็ไม่มี หรือจะเป็นแหวน ก็ไม่ได้ใส่ เอ...หรือจะต้องคุยทางจิต

ระบบ?

ตัวช่วย?

อะไรดีล่ะ?

นางกำนัลน้อยมององค์หญิงซึ่งทำหน้าบิดๆเบี้ยวๆไปมาด้วยความแตกตื่น

หรือองค์หญิงของนางจะเสียใจจนฟั่นเฟือนไปแล้ว

ฟากฟ้าเรียกหาตัวช่วยอยู่นานก็ยังไม่มีวี่แววจนเริ่มถอดใจ

เฮ้อ...สงสัยจะไม่มี

ไม่มีก็ช่าง เธอลุยเองก็ได้ เชอะ ยัยนักเขียนขี้งก เอ...หรือจะเป็นตัวเธอเองที่ขี้งก เพราะนี่มันฝันของเธอไม่ใช่หรือ

ฟากฟ้าในร่างจ้าวเฟยเฟิ่งล้มตัวนอนลงตามเดิม ไม่นานหมอหลวงก็เข้ามาตรวจและจัดยาบำรุงให้ตามเนื้อเรื่อง

นางกำนัลทั้งสองปรนนิบัติอย่างนุ่มนวลจนเมื่อเห็นว่าองค์หญิงน้อยหลับตาลงจึงได้ย่องออกไปอย่างเงียบเชียบ

“หนิงอัน เจ้าไปเตรียมพระกระยาหารสักหน่อยเถิด เมื่อองค์หญิงตื่นจะได้เสวย ข้าจะรีบไปกำกับการต้มยา หากพระองค์ยังป่วยอยู่เช่นนี้ อาจไม่ทันเข้าร่วมพิธีฝังพระศพของฮ่องเต้” เสียงนางกำนัลทั้งสองกระซิบกระซาบกันอยู่หน้าห้องก่อนจะมีเสียงเดินออกไป

เมื่ออยู่ตามลำพัง ฟากฟ้าในร่างจ้าวเฟยเฟิ่งจึงลืมตาขึ้นมาทบทวนเนื้อเรื่องที่เคยอ่าน

ตอนนี้น่าจะเป็นช่วงที่ฮ่องเต้พระบิดาขององค์หญิงเพิ่งสิ้นพระชนม์ไป องค์หญิงน้อยซึ่งเพิ่งอายุ15 ยังอยู่ในวัยแรกแย้มสดใสร่าเริงไร้เดียงสา เมื่อได้รับข่าวร้ายโดยไม่ทันตั้งตัวจึงตกใจจนสิ้นสติ

                หลังจากนี้ก็จะเป็นพิธีพระศพ แล้วบรรดาขุนนางก็จะกดดันให้องค์หญิงน้อยเลือกชายหนุ่มเพื่อสมรสเป็นสวามี

                เรื่องนี้นักเขียนได้สร้างเรื่องทำนองว่าฮ่องเต้ที่ศพยังอุ่นไม่มีโอรสหลงเหลืออยู่แล้ว มีเพียงพระธิดาองค์เดียว ดังนั้นการจะสืบทอดบัลลังก์จึงต้องให้องค์หญิงแต่งชายหนุ่มมาเป็นฮ่องเต้ ส่วนนางก็จะได้เป็นฮองเฮา เรื่องจึงมาตกหนักที่จ้าวเฟยเฟิ่ง

                องค์หญิงน้อยนางนี้ใช้เวลาเลือกเฟ้นอยู่ไม่กี่วัน ด้วยโดยกดดันอย่างหนัก สุดท้ายจึงเลือกบุตรชายของราชครูซึ่งเคยเห็นหน้าคาตามาบ้าง เหตุผลหนึ่งเพราะเขาไม่มีฐานอำนาจยิ่งใหญ่จนน่ากลัว และอีกเหตุผลหนึ่งก็คือเขามีหน้าตาหล่อเหลาอีกทั้งท่าทางหัวอ่อน ว่าง่าย จึงน่าจะไม่เป็นปัญหากับนางมากนัก