บทที่ 11 จับไข้

บทที่ 11 จับไข้

เหลียงอวี้เดินเข้ามาในห้องของไท่หยางเห็นเขายืนอยู่อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวยิ่งทำให้เขาไม่ชอบใจเลยที่สหายเปลี่ยนไปเป็นคนที่เลือดเย็นได้ถึงเพียงนี้

“เรื่องนี้เจ้าทำเกินกว่าเหตุไปแล้ว ทำไมถึงต้องทำกับนางเช่นนี้ในเมื่อเจ้าบอกว่าเจ้าไม่รักนางหมดใจแล้ว จงปลดปล่อยนางไปเถิดตอนนี้นางเป็นเพียงเชลยอย่างเจ้าว่าไร้ท่านพ่อไร้คนหนุนหลัง นางเปรียบสตรีไร้แขนไร้ขาปล่อยนางไปเสียไม่ดีกว่าหรือ ? แค่มองแววตาของนางยังไงนางก็ไม่คิดหาทางแก้แค้นเจ้าแน่ ดวงตาของนางว่างเปล่าเหมือนคนไร้วิญญาณนางคงแตกสลายไปหมด เจ้าช่วยปลดปล่อยนางหรือส่งตัวนางขายนางให้เป็นทาสเสีย และมีอีกทางหากเจ้าบอกว่าเจ้าแค้นตระกูลนางข้ามีทางเลือกให้เจ้าคือบั่นคอนางเสีย อย่าทำร้ายจิตใจของนางไปมากกว่านี้”

“เฮอะ ! องค์ชายท่านช่างรู้ดีจริง ๆ ยังไงข้าก็ไม่ยอมยกนางให้ผู้ใดทั้งนั้น คำพูดของข้าพูดออกไปแล้วไม่คืนคำมิเช่นนั้นข้าจะปกครองทหารหลายพันนายได้ยังไง ที่ข้ายอมปล่อยนางไปวันนี้เพราะเห็นว่าท่านยอมแลกกับยศของท่านแถมยังไม่กลัวแปดเปื้อนไม่แน่พรุ่งนี้อาจจะมีข่าวลือแพร่สะพัดว่าองค์ชายสามเหลียงอวี้ปกป้องเชลยศึกของแคว้นหยางอัน ข้าขอให้ท่านรับมือเรื่องนี้ให้ได้นะขอรับวันนี้ข้าไม่มีเรื่องอะไรจะพูดคุยกับท่านไม่ขอส่ง ” ไท่หยางกำมือแน่นกัดฟันกรอด เขาเป็นผู้ใดกันถึงกล้ามาเอ่ยขอนางไปจากตนง่าย ๆ เช่นนี้เวลาที่ผ่านมาเขาเห็นและรู้สายตาที่เหลียงอวี้คอยแอบมองอวิ๋นหลิงบ่อย ๆ เป็นสายตาที่บุรุษด้วยกันดูออก เขาไม่มีทางปล่อยให้นางไปเสวยสุขกับเหลียงอวี้เป็นแน่ นางจะต้องทุกช์ทรมานจนกว่าเขาจะพึงพอใจ

ครั้นนั้นเสียงของทหารได้ดังขึ้นอย่างรีบร้อนมาแจ้งท่านแม่ทัพที่หน้าห้อง

“ท่านแม่ทัพขอรับ ข้าน้อยมีเรื่องมาแจ้งขอรับเชลยของท่านยามนี้นางสลบหมดแรงระหว่างทางยังไม่ถึงห้องด้วยซ้ำ ฝนก็ไม่มีท่าทีจะหยุดตกเลยจะให้ข้าน้อยทำอย่างไรดีขอรับ ไม่มีผู้ใดกล้าแตะเนื้อต้องตัวนาง นางยังคงนอนตากฝนอยู่ที่ทางกลับห้องขอรับ” ไท่หยางหันขวับกลับมาใบหน้าเริ่มเป็นกังวลแต่ก็ช้ากว่าเหลียงอวี้หนึ่งก้าว เขาวิ่งผ่าสายฝนไปหาอวิ๋นหลิงโดยไม่สนใจว่าอีกคนจะมองและคิดเช่นไร

ไท่หยางตัดสินใจไม่เดินตามออกไปอย่างไรเหลียงอวี้คงพานางกลับห้องจึงได้เอ่ยปากบอกให้หลวนฮวานไปตามหมอมารักษาตรวจอาการของนาง

“หลวนฮวานเจ้าไปตามหมอมาตรวจดูอาการของจางอวิ๋นหลิงสั่งการให้นางหยุดพักจนกว่าร่างกายของนางจะหายดี”

“ขอรับท่านแม่ทัพ”

ฝั่งด้านเหลียงอวี้เขาวิ่งมาจนเห็นร่างของอวิ๋นหลิงนอนนิ่งอยู่กับพื้นท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายเขาไม่สนใจรีบประคองร่างของนางขึ้นและหันไปถามทหารเพื่อสอบถามห้องของนาง อุ้มช้อนร่างบางไว้ในอ้อมแขน

“ห้องของนางอยู่ที่ใด ข้าจะรีบพานางกลับห้อง”

“ด้านนู้นพะย่ะค่ะองค์ชาย” ทหารชี้นิ้วไปด้านหน้าเห็นห้องของสาวใช้เขารีบอุ้มร่างนางเดินอย่างเร่งรีบร่างกายของนางยามนี้ร้อนปานมีเปลวไฟเผาไหม้ร่างกาย ไป๋หนิงซินอยู่หน้าห้องเมื่อเห็นองค์ชายอุ้มอวิ๋นหลิงกลับมานางเริ่มเป็นกังวลรีบเข้าห้องนำผ้าห่มมาออกมารับทั้งสองคน

“เกิดอันใดขึ้นเพคะ”

“ยามนี้เจ้าอย่าพึ่งถามข้า รีบพานางเข้าห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าอาภรณ์ให้นางเร็วเข้า เหมือนนางจะจับไข้”

“เพคะ” ไป๋หนิงซินเปิดประตูห้องให้องค์ชายวางอวิ๋นหลิงลงไว้ที่พื้นก่อนที่เขาจะเดินออกนางจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าอาภรณ์ให้แก่อวิ๋นหลิงที่นอนไร้สติร่างบางสั่นเทาไปทั้งตัวด้วยความเหน็บหนาว ไป๋หนิงซินเปลี่ยนเสื้อผ้าให้นางเสร็จดึงผ้าห่มหนามาห่มให้นางและเดินออกไปหาองค์ชายที่รออยู่หน้าห้อง

“องค์ชายเพคะ ดูเหมือนว่านางจะจับไข้อย่างที่ท่านเอ่ยมา จะทำอย่างไรดีเพคะหากปล่อยไว้เช่นนี้นางอาจจะไม่รอดแน่ ๆ นางถูกแดดทั้งวันตกบ่ายมาเจอฝนตกใส่อีก ร่างกายอ่อนแอนักหม่อมฉันเกรงว่านางคงมิอาจจะรับไหว”

“เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงข้าจะไปตามหมอหลวงมารักษานางเองค่าใช้จ่ายทั้งหมดข้าจะเป็นคนรับผิดชอบ” เหลียงอวี้กำลังเดินจากไปทันใดนั่นเองหลวนฮวานได้พาท่านหมอเดินถึงวิ่งมาด้านนี้พอดี

“เฮอะ ! ทำร้ายนางแล้วเรียกหมอมาตรวจนางทีหลังราวกับตบหัวลูบหลังทำเช่นนี้เพื่อการใดกันหรือกลัวว่านางจะตายจากไปและไม่ได้รังแกนางอีก ไร้ความเมตตาจริง ๆ” เหลียงอวี้กัดฟันกรวดกำมือแน่นเมื่อเห็นทหารมือขวาของไท่หยางพาหมอมา

“ท่านหมอเจ้าคะช่วยตรวจร่างกายนางเร็ว ๆ ด้วยเจ้าค่ะกายของนางร้อนราวกับไฟแต่นางก็หนาวสั่นไปทั้งตัว” ไป๋หนิงซินผายมือให้ท่านหมอตามนางเข้าไปในห้อง ส่วนผู้ชายทั้งหมดรออยู่ด้านนอก เมื่อตรวจไม่นานนักท่านหมอได้ออกจากห้องด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“อาการของนางเป็นเช่นไรบ้าง”

“สตรีนางนี้ร่างกายของนางอ่อนแอยิ่งนักพะย่ะค่ะ กระหม่อมจะเขียนเทียบยาให้ระหว่างนี้ต้องให้นางพักผ่อนให้เพียงพอ มิเช่นนั้นนางอาจจะสลบไปเช่นอย่างวันนี้ และอาจจะขั้นสิ้นใจได้พะย่ะค่ะ”

“เจ้าช่วยจัดการที ไม่ว่ายาตัวนั้นจะแพงหรือหายากจงหามาให้นางข้าจะรับผิดชอบเอง”

“พะย่ะค่ะ ”

ท่านหมอได้ทำการเขียนเทียบยายื่นให้แก่องค์ชายสามแต่ทว่าตอนนั้นไท่หยางเดินมาและดึงเทียบยาก่อนจะถึงมือของเหลียงอวี้ด้วยซ้ำ

“เรื่องในจวนของข้า ข้าจัดการเองท่านเป็นเพียงคนนอกไม่ต้องมาใส่ใจ และน้ำใจไมตรีครานี้ข้าไม่ขอลืม”

พลั่ก !!! เหลียงอวี้มิอาจจะทนได้เขาพุ่งหมัดเข้าใบหน้าของไท่หยางเต็มแรงจนแรงใหญ่ถลาล้มอย่างไม่ทันทั้งตัว เขามิได้โกรธหรือโมโหด้วยซ้ำกลับหัวเราะออกมาจากลำคอใช้มือขึ้นมาเช็ดเลือดที่มุมปาก โดยมีหลวนฮวานประคองให้นายตนเองลุกขึ้น

“ฮึ ฮึ อันใดกันที่ทำให้องค์ชายผู้เยือกเย็นลงมือต่อยข้าที่เป็นสหาย อย่าบอกนะว่าเป็นเพราะเชลยนางนี้ นางสำคัญกับท่านถึงเพียงนี้หรือ ? ข้าเป็นสหายของท่านมาเนินนานแต่นางเป็นสตรีที่เข้ามาในชีวิตเพียงไม่นานแต่ท่านกลับปกป้องนาง ฮ่า ฮ่า ”

เหลียงอวี้ใบหน้าบึ้งตึงอยากจะต่อยเขาอีกสักหมัดแต่ก็ต้องทำจิตใจให้สงบเขารู้ดีต่อให้เขาต่อยหรือทำร้ายแม่ทัพทมิฬผู้นี้อีกกี่ครั้งเขาคงไม่ระคายเคืองเพราะจิตใจที่ด้านชาไร้ความรู้สึกนั้น

“หากข้ารู้ว่าสหายของข้าจะมีนิสัยเลวทรามต่ำช้าเช่นนี้ข้าไม่ขอรู้จักเจ้าเสียดีกว่า เจ้าเกือบทำให้นางตายนั่นคือความต้องการของเจ้าหรือ ? หากเป็นความต้องการของเจ้าก็ใช้ดาบบั่นคอนางเสีย ” เหลียงอวี้เอ่ยจบเดินจากไปทันทีหากอยู่ที่นี่ต่อเขาคงปะทะกับไท่หยางอีกแน่ ๆ ไท่หยางจ้องมองแผ่นหลังของสหายในใจเริ่มขุ่นมัว พลางเดินเข้าไปในห้องของอวิ๋นหลิง