บทที่ 12 หม่อมฉันจะรอ

บทที่ 12 หม่อมฉันจะรอ

ร่างบางที่เคยมีใบหน้าอมชมพูผิวขาวราวหยวก บัดนี้ใบหน้าของนางขาวซีดเผือกริมฝีบางแห้งผากซีดจนแทบไม่เหลือความเป็นคนนอนอยู่ใต้ผ้าห่ม โดยมีไป๋หนิงซินอยู่ข้าง ๆ คอยเช็ดตัวให้นางอยู่ไม่ห่าง

“นางเป็นเช่นไรบ้าง”

“ท่านหมอบอกว่านางทนไม่ได้ที่ร่างกายถูกแดดแล้วมาถูกสายฝนเจ้าค่ะ ทำให้นางรับไม่ไหวจนจับไข้และเอ่อ...ท่านหมอบอกว่าร่างกายของนางด้านในรวมถึงชีพจรอ่อนเหลือเกินเจ้าค่ะ หากท่านแม่ทัพไม่ยอมให้นางพักและสั่งลงโทษนางอีกบัดนี้ข้าเกรงว่านางจะลาโลกจริง ๆ เจ้าค่ะ”

“เจ้าเองก็ไม่ต่างจากเหลียงอวี้กล่าวหาว่าข้าเป็นคนผิดสินะที่ทำให้นางเป็นเช่นนี้ ทุกอย่างจะไม่เกิดขึ้นหากนางมิใช่บุตรสาวของจางชินหลง เป็นเพราะนางทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะนาง ”ไท่หยางเอ่ยจบเดินหันหลังออกจากห้องและยัดกระดาษเทียบยาให้แก่หลวนฮวานไปซื้อที่โรงยา

“ช่วยไปจัดการให้ข้าที”

“ขอรับ”

จิตใจของไท่หยางเริ่มว้าวุ่น เขาทั้งโมโหทั้งเกรี้ยวโกรธแต่เมื่อได้ยินว่านางจะไม่มีชีวิตอยู่ต่อเขากลับรู้สึกเจ็บลึกที่หัวใจ เขาต้องดีใจมิใช่หรือที่แก้แค้นให้ท่านแม่ได้และทำให้นางเจ็บปวดแต่เหตุใดเขาถึงรู้สึกใจหายเช่นนี้ได้ ความคิดของเขาเริ่มสับสนจนไม่สามารถอยู่นิ่งได้ เดินไปสนามฝึกดาบหยิบดาบร่ายรำผ่าสายฝนจนอารมณ์เริ่มสงบเขาถึงได้วางดาบลงพร้อมเดินกลับห้อง

‘ข้าจะรู้สึกเห็นใจและสงสารนางไปทำไมต้องสะใจสิที่นางเป็นเช่นนี้ ใช่แล้วข้าต้องดีใจ ฮ่า ฮ่า ข้ามีความสุขจริง ๆ ’ เขาคิดในใจแต่ก็ไม่สามารถยิ้มออกมาได้อย่างความคิด ใบหน้ายังคงบึ้งตึง

3 วันต่อมา

อวิ๋นหลิงนอนซมอยู่ที่ห้องเป็นเวลา 2 วัน วันนี้ร่างกายของนางดีขึ้นมามากแล้วเพราะได้พักผ่อนเต็มที่ นางลืมตาขึ้นมาเห็นแสงสว่างจากด้านนอกหันซ้ายหันขวาไม่พบเจอผู้ใด

‘เวลานี้ไป๋หนิงซินคงไปทำงานของนางสินะ แล้วข้ากลับมาที่ห้องได้ยังไงกัน ครั้งสุดท้ายที่จำได้เหมือนว่าข้าหมดสติระหว่างทางกลับห้องมิใช่หรือ ? ’

“อวิ๋นหลิงเจ้าฟื้นแล้ว ข้าดีใจจริง ๆ คิดว่าครั้งนี้เจ้าจะไม่ฟื้นเสียอีก”

“ไป๋หนิงซินข้านอนไปกี่วันกัน ทำไมเจ้าถึงได้ดีใจที่เห็นข้าฟื้น”

“เจ้านอนไปตั้งสองวัน รู้มั้ยว่าข้าว้าวุ่นหัวใจเพียงใด เมื่อฟื้นแล้วกินข้าวเสียหน่อยจะได้ดื่มยาต้ม ”

“ว่าแต่ข้ากลับมาที่ห้องได้อย่างไร”

“เรื่องมันยาวนะ ระหว่างที่เจ้ากินข้าวกินยาข้าจะเล่าให้ฟัง” ไป๋หนิงซินวางสำรับลงต่อหน้าอวิ๋นหลิง และเริ่มเล่าตั้งแต่วันที่องค์ชายเหลียงอวี้พานางมาส่งและเกิดการทะเลาะวิวาท ทำให้อวิ๋นหลิงซาบซึ้งน้ำใจและจำคำมั่นสัญญากับองค์ชายได้ นางหยิบช้อนขึ้นมาตักอาหารใส่ปาก ขนาดเขาเป็นผู้อื่นยังอยากให้นางมีชีวิตอยู่ต่อไหนจะดวงตาความเป็นห่วงเป็นใยของไป๋หนิงซินที่มีต่อนางทำให้อวิ๋นหลิงคิดใหม่ ต่อจากนี้นางจะมีชีวิตอยู่ต่อ และเห็นคุณค่าของชีวิตเพื่อตอบแทบองค์ชายที่ช่วยชีวิตนางครั้งแล้วครั้งเล่า

หลายวันต่อมา

อวิ๋นหลิงถูกสั่งให้มาทำงานที่โรงครัวกับไป๋หนิงซินตั้งแต่ที่นางจับไข้ไท่หยางไม่ได้มาก้าวก่ายและมาหานางอีกเลย เขามีเรื่องที่ต้องเดินทางไปวังหลวงทำให้ช่วงนี้อาการหรือแม้แต่จิตใจของอวิ๋นหลิงดีขึ้นอย่างมาก องค์ชายสามเทียวแวะเวียนมาหาอยู่บ่อยครั้งเพื่อถามถึงอาการเจ็บไข้ ใบหน้าของนางเริ่มมีชีวิตชีวา รอยยิ้มที่แทบจะไม่เคยเห็นบัดนี้เริ่มคลี่ยิ้มเต็มดวงหน้าเมื่อนางได้พูดคุยทำเรื่องสนุกสนานกับไป๋หนิงซิน

“นานเท่าไหร่แล้วนะที่ข้าไม่ได้เห็นรอยยิ้มสดใสเช่นนี้ เจ้าเหมาะกับรอยยิ้มมากกว่าใบหน้าไร้ชีวิตชีวาเสียอีก” เหลียงอวี้นำยาบำรุงร่างกายมามอบให้แก่อวิ๋นหลิงเห็นนางกำลังจ้องมองเหล่าผีเสื้อที่กำลังดอมดมดอกไม้อยู่ศาลากลางจวน

“องค์ชายมาตั้งแต่เมื่อไหร่เพคะ หม่อมฉันไม่รู้สึกถึงเสียงเท้าเลยสักนิด”

“เพราะเจ้าไม่ได้จดจ้องที่ข้าแต่เจ้ากำลังจดจ้องที่เหล่าแมลงพวกนั้นมากกว่า แล้วนี่สหายเจ้าไปไหนเสียแล้ว”

“ไป๋หนิงซินไปลำธารซักผ้าของนางเพคะ หม่อมฉันจึงออกมาเดินเล่นที่สวน จริงสิหม่อมฉันลืมเสียสนิท หม่อมฉันขอบพระทัยในน้ำใจที่ท่านมีต่อหม่อมฉันนะเพคะ เพราะองค์ชายทำให้หม่อมฉันตัดสินใจได้หลาย ๆ อย่าง ตอนนั้นชีวิตของหม่อมฉันมืดมนเหลือเกิน แต่ทว่าองค์ชายกลับเป็นแสงสว่างช่วยชีวิตหม่อมฉันครั้งแล้วครั้งเล่า ชีวิตทั้งชีวิตคงตอบแทนองค์ชายไม่หมดแน่ ๆ ”

“ข้าดีใจนะที่เจ้าเปลี่ยนความคิด ชีวิตของเจ้ามีค่ามากกว่าความตาย เรื่องที่ข้าพูดกับเจ้าวันนั้นข้ามิได้ลืมตอนนี้ข้ากำลังคิดหาหนทางช่วยอดทนรออีกสักหน่อยเถอะนะ ข้าจะพาเจ้าออกไปจากที่นี่ให้ได้”

“เพคะ หม่อมฉันจะรอนะเพคะตอนนี้หม่อมฉันเสมือนแมลงเหล่านั้นที่ใฝ่ฝันบินขึ้นท้องฟ้าทะยานไปในที่ที่อยากไปใช้ชีวิตของตนเองโดยไม่มีผู้ใดมาคอยควบคุม หากว่าสุดท้ายแล้วท่านมิอาจจะช่วยหม่อมฉันได้ ได้โปรดช่วยปลดปล่อยหม่อมฉันในวันที่หม่อมฉันหมดแรงด้วยเถอะเจ้าค่ะ หม่อมฉันรู้ว่าองค์ชายทำได้และไม่มีเรื่องที่จะถูกผู้คนกล่าวหาเรื่องลงมือสังหารบุตรสาวของศัตรู ” อวิ๋นหลิงแม้จะคิดถึงการมีชีวิตอยู่ต่อ แต่ก็คิดหาหนทางออกจากจวนแห่งนี้ยากเหลือเกิน นางเป็นเชลยมิใช่สาวใช้ธรรมดาที่มีเงินแล้วจะมาไถ่ตัวออกไปง่าย ๆ หากในวันหนึ่งองค์ชายไม่สามารถช่วยนางได้ นางก็อยากให้เขาช่วยปลดปล่อยและส่งนางไปสวรรค์แทน

“ไม่หรอก ข้าไม่มีวันให้เป็นเช่นนั้น ข้าจะทุกวิถีทางเพื่อช่วยเหลือเจ้าเอง” นางหันมาคลี่ยิ้มบาง ๆ ที่แสนอ่อนโยนและขมขื่นใจก่อนจะจ้องมองไปด้านหน้าอีกครา ทั้งสองจ้องมองดูผีเสื้อแมลงปอบินว่อนอยู่บนท้องฟ้าด้วยความเงียบมีเพียงกระแสลมที่พัดผ่าน

ครั้นนั้นมีสายตาคู่หนึ่งที่จับจ้องมองอยู่ทางเดินด้วยสายตาอิจฉาริษยาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าตัวเองบังเกิดความอิจฉาริษยาผู้อื่นอีกทั้งฝ่ายตรงข้ามยังเป็นสหายสนิทของเขาอีกด้วย เพราะตอนนี้สหายของเขาได้รอยยิ้มของนางที่เขาไม่ได้เห็นมานานแสนนาน แต่เขากลับทำให้นางยิ้มออกมาได้ ไท่หยางรีบสาวเท้าเดินกลับห้องด้วยความหงุดหงิดในใจ