ถูกทุบตีจนปางตาย

หลังจากจัดการไก่ในเล้าไปจนหมดบ้านรองก็ไม่จำเป็นต้องทนหิวอีกต่อไป แม้ยังเช้าอยู่เซี่ยจื่ออี้ก็ไม่ลืมตื่นมาอ่านตำรา ถึงจะขาพิการแต่ชายหนุ่มก็ไม่เคยถอดใจ หวังวันหน้าจะสามารถรักษาขาและมีโอกาสเข้าสอบข้าราชการเป็นขุนนางทำคุณเพื่อแผ่นดิน

เซี่ยชิงหลีทำอาหารขึ้นโต๊ะเรียบร้อยแล้ว นางตักโจ๊กป้อนให้มารดา จากนั้นจะได้ทานยาที่หมอหลิวจัดเอาไว้ให้ ส่วนเด็กน้อยต่างวัยทั้งสองกำลังล้างหน้าอยู่ด้านข้างกระท่อม

ความสงบเงียบได้จากไปพลันเสียงอึกทึกก็เข้ามาแทนที่

ถังไม้ใบใหญ่ถูกขว้างตรงไปยังเซี่ยชิงเป่าที่ยืนรออาเหิงล้างหน้า ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากเด็กน้อยไม่มีทางหลบได้ทันแน่ นางหลับตาเพื่อรอรับแรงกระแทก ก่อนตายหวังเพียงว่าถังไม้ใบนั้นจะไม่ทำให้ตนเองเจ็บปวดมากนัก

เซี่ยชิงเป่าอายุแปดขวบเตรียมใจที่จะจากโลกนี้ จากมารดา พี่ชาย พี่สาวแล้ว ทว่ารออยู่นานก็ไม่รู้สึกว่าตนเองเจ็บปวดตรงที่ใด เมื่อลืมตาขึ้นพบว่าอาเหิงใช้ร่างกายที่โตกว่าของตนขวางถังไม้ใบนั้นทำให้เด็กน้อยไม่ได้รับบาดเจ็บ ทว่าเป็นชายหนุ่มที่กระอักเลือดออกมา

“พี่อาเหิง!!”

เลือดสดๆ ของอาเหิงถูกพ่นลงบนหัวของเซี่ยชิงเป่า เมื่อเห็นเลือดมากมายขนาดนั้นภาพมารดาที่หายใจรวยรินก็ผุดขึ้นในหัว เด็กน้อยที่เคยเข้มแข็งมาโดยตลอด ชอบวางตัวเป็นผู้ใหญ่ทั้งที่อายุเพียงแปดปี บัดนี้ร้องไห้จ้าเสียงดังเพราะความกลัว

“เป่าเอ๋อ...ไม่เป็นไร อาเหิงไม่...เจ็บ”

ชายหนุ่มทรุดกายลงบนพื้นจากนั้นจึงหมดสติไป เซี่ยชิงหลีเมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของน้องสาวก็รีบพุ่งออกจากกระท่อมทันที ภาพตรงหน้าทำให้นางสติขาดผึง

ในความคิดของนางเข้าใจว่าน้องสาวถูกทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บสาหัสเพราะเลือดที่อยู่บนกาย ยังมีอาเหิงที่บัดนี้นอนอยู่บนพื้นหมดสติไปแล้ว เซี่ยชิงหลีคว้าไม้คานหาบน้ำมากระชับมั่นในมือ นางพุ่งตัวเข้าหาชายฉกรรจ์สองคนที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด

พี่ชายทั้งสองของจางซุนโหรวเคยทำงานอยู่ในสำนักคุ้มภัย พอมีวิชาการต่อสู้และกำลังภายในอยู่บ้าง แต่เมื่อเทียบกับเซี่ยชิงหลีแล้ววิชาการต่อสู้ของทั้งสองยังห่างชั้น แม้นางจะไม่มีกำลังภายในทว่าสายลับที่ถูกฝึกฝนร่างกายมานานปีมีหรือจะพ่ายแพ้ให้คนเหล่านี้

ไม้คานในมือหญิงสาวฟาดไปยังร่างหนาของแต่ละคนไม่ยั้ง ความเจ็บปวดที่ได้รับไม่ต่างจากถูกแซ่หนังเฆี่ยน ก่อนมาที่นี่พวกเขากระหยิ่มในใจรับเงินจากน้องสาวเพื่อทำงานง่าย ไม่คิดว่าจะชนเข้ากับตอ

เสียงร้องโหยหวนของชายฉกรรจ์ทั้งสองดังลั่นไปทั่วหมู่บ้าน ชาวบ้านต่างแห่มาดูความสนุกไม่คิดว่าจะได้พบเหตุการณ์อันน่าสยดสยองเช่นนี้ ในภายหลัง การกระทำของเซี่ยชิงหลีในวันนี้จะถูกพูดถึงไปอีกนาน

ในขณะที่ทุบตีพี่ชายทั้งสองของจางซุนโหรว ดวงตาของหญิงสาวเริ่มแดงก่ำขึ้นเรื่อยๆ ราวกับสีของโลหิต

ท่าทางของนางไม่ต่างจากมัจจุราชที่ผุดขึ้นมาจากนรก การกระทำของหญิงสาวทำให้สามคนที่เฝ้าดูอยู่ไกลๆ อย่างแม่เฒ่าหวัง จางซุนโหรวและเซี่ยจื่อยวนขวัญผวา

ไม่มีผู้ใดกล้าเข้าไปห้ามเพราะทุกคนต่างก็รักชีวิตของตน อาการของชายทั้งสองตอนนี้แทบจะทนการทุบตีของนางไม่ไหวแล้ว

“อ๊าก!! ขอร้อง!! แม่นางอย่าตีอีกเลย พวกเรายอมแล้ว ต่อไปจะไม่ทำอีกแล้ว”

เสียงร้องของคนเหล่านั้นไม่ต่างจากเสียงของหมูยามถูกเชือด แม้จะดังก้องสะท้านไปทั่วหมู่บ้านทว่ากลับมิสามารถทำให้หญิงสาวหยุดมือ การทุบตียังคงดำเนินต่อไป กระทั่งร่างสูงคว้าแขนของนางเอาไว้ จากนั้นดึงเซี่ยชิงหลีเข้ามากอด

เป็นอีกครั้งที่อาเหิงสามารถทำให้นางสงบลงได้

“ภรรยา อย่าตีอีกเลย”

ดวงตาที่เคยแดงก่ำบัดนี้กลับมาเป็นปกติเช่นเดิม หญิงสาวแหงนหน้ามองร่างที่สูงกว่า พลันน้ำตาของนางได้ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว

ในชีวิตก่อน ตลอดชีวิตของหญิงสาวไม่เคยหลั่งน้ำตาอีกเลยหลังจากที่ถูกแม่แท้ๆ ทอดทิ้งให้อยู่กับพ่อเลี้ยง

บัดนี้เมื่อได้เห็นภาพของน้องสาวเลือดท่วมตัวทำให้นางสะเทือนใจจนไม่สามารถควบคุมตนเองได้

“เป่าเอ๋อ...น้องได้รับบาดเจ็บ”

เซี่ยชิงหลีเอ่ยน้ำเสียงสั่นเครือ หญิงสาวผละจากอ้อมแขนของชายหนุ่ม เพื่อดูอาการของน้องเล็ก

“พี่รอง ท่านดูสิข้าไม่เป็นอะไรเลย เลือดพวกนี้เป็นของพี่อาเหิง”

ร่างบางเห็นว่าน้องสาวพูดความจริงจึงได้สงบลง ชาวบ้านที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก หากนางไม่สงบลงคิดว่าชายสองคนนั้นจะต้องถูกตีจนตายคามือของนางแน่

“แก!! นางใบ้ แกพูดได้ตั้งแต่เมื่อใด”

หญิงสาวเพราะโมโหจึงลืมตัวพูดออกมา แต่เป็นเช่นนี้ก็ดี ไม่จำเป็นต้องปิดบังอีกต่อไปแล้ว เพราะเรื่องในวันนี้ทำให้นางหาสาเหตุพาครอบครัวไปจากที่นี่ได้โดยไม่ถูกครหา

แม่เฒ่าหวังที่ถูกสะใภ้ใหญ่พยุงเดินเข้ามาในลานหน้ากระท่อมชี้หน้าหญิงสาวด้วยความเดือดดาล จางซุนโหรวเห็นว่าเซี่ยชิงหลีเลิกมีอาการคลุ้มคลั่งจึงรีบพุ่งเข้าไปดูพี่ชายทั้งสองทันที

“พี่ใหญ่!!พี่รอง!! พวกท่านเป็นอย่างไรบ้าง”

แม้ร่างกายจะไม่มีร่องรอยบาดแผลเหวอะหวะและไม่มีเลือดออก ทว่าทั้งตัวของพวกเขาต่างเขียวช้ำไม่เว้นแม้แต่ใบหน้า อาการบาดเจ็บภายในร้ายแรงกว่าที่เห็นภายนอก

บุรุษทั้งสองอยากจะตะโกนด่าทอน้องสาวที่ไม่ยอมบอกว่ามีนักสู้ที่แข็งแกร่งอยู่ที่นี่ ทว่ายังไม่ทันได้เอ่ยปากพวกเขาก็กระอักเลือดและหมดสติไป

“พี่ใหญ่!! พี่รอง!! หมอ!! เร็วเข้า…รีบตามหมอหลิวมาดูอาการของพี่ชายข้า”

“เซี่ยชิงหลี แกบอกมานะว่าแกพูดได้ตั้งแต่เมื่อใด”

แม่เฒ่าหวังยังไม่ยอมจบเรื่องง่ายๆ หญิงสาวผละจากน้องเล็กพลางเหลือบมองหญิงชราด้วยหางตา ท่าทางของนางเวลานี้ดูหยิ่งยโสจนทำให้คนเห็นแล้วอดรู้สึกหงุดหงิดไม่ได้

“ข้าพูดได้หรือไม่เกี่ยวอันใดกับยายแกน่าตายเช่นท่าน”

น้ำเสียงเย็นเยียบถูกเปล่งออกจากริมฝีปากบาง แม่เฒ่าหวังกายสั่นเล็กน้อยเมื่อเห็นเด็กสาวตรงหน้าย่างสามขุมเข้าหาตน

“นางเด็กอกตัญญู กล้าเถียงคำไม่ตกฟาก นั่น!!...เจ้าคิดจะทำอะไร!! ถอยออกไปนะ!!”

“หุบปาก ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่ให้คนไร้เหตุผลเช่นท่านมาโวยวาย”

หญิงสาวไม่สนใจแม่เฒ่าหวัง นางตะคอกหญิงชรา ก่อนจะเดินเข้าหาหัวหน้าหมู่บ้าน หญิงสาวคำนับชายชราตรงหน้าด้วยท่าทีอ่อนลง

“ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน ทำให้ท่านต้องมาเห็นเรื่องน่าอายของบ้านเซี่ยแล้ว”

แม่เฒ่าหวังไม่คิดถอยเพียงเท่านี้ วันนี้จะต้องขับไล่เด็กสารเลวออกจากตระกูลเซี่ยของนางให้ได้ หากไม่มีบ้านเซี่ยแล้ว อยากจะรู้ว่าพวกเขาจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร

“ท่านหัวหน้าหมู่บ้านพวกท่านดูสิ ท่านดูเด็กสารเลวคนนี้ มีที่ไหนผู้น้อยด่าผู้อาวุโสไม่เห็นหัวกันเช่นนี้ ท่านจะต้องขับไล่มันออกจากหมู่บ้านของเรา ไม่อย่างนั้นหากเด็กๆ ในหมู่บ้านเอาเยี่ยงอย่าง บรรพบุรุษที่อยู่ในหลุมคงได้ตายตาไม่หลับ”