เขาคือคุณชายจากเมืองหลวง

อาเหิงเอ่ยอย่างเคืองๆ เซี่ยชิงหลีมองคนต่างวัยทั้งสองที่ไม่ต่างจากเพื่อนในวัยเดียวกันแล้วอดหัวเราะไม่ได้

เมื่อถึงร้านเครื่องปั้นดินเผาต้าเหอยิ่น ร้านเก่าแก่ที่มีโรงเผาอยู่ด้านหลัง เซี่ยชิงหลีก็ยื่นกระดาษแบบร่างให้กับเถ้าแก่ผู้เป็นเจ้าของกิจการ

ชายวัยกลางคนผู้มีหนวดเคราสีดำน้ำตาล คิ้วเข้มท่าทางค่อนข้างดุร้าย แต่พอเห็นกระดาษที่หญิงสาวยื่นให้ สีหน้ากลับแปรเปลี่ยนเป็นจริงจังในทันที

แบบที่นางส่งให้ไม่ใช่ไหดินเผาทั่วไป หากแต่เป็นบรรจุภัณฑ์รูปทรงกลมเตี้ย ฝาปิดแน่น ขนาดพอเหมาะสำหรับบรรจุสบู่ แชมพู หรือแป้งสมุนไพร ผิวภายนอกขอให้เผาแบบไม่เคลือบเพื่อให้มีผิวสัมผัสธรรมชาติ แต่ขอฝังตราประทับรูปดอกเหมย ที่มุมหนึ่งของฝาเพื่อเป็นเอกลักษณ์

“แบบนี้...ไม่เคยมีใครสั่งมาก่อน แต่ข้าชอบความคิดเจ้านะ ดูเรียบง่ายแต่มีจุดเด่น”

เซี่ยชิงหลีประสานมือคำนับ

“ข้าขอสั่งทำชุดแรก หนึ่งพันใบก่อนเจ้าค่ะ เพื่อดูทิศทางตลาดหากผลตอบรับออกมาดีข้าอยากร่วมมือกับร้านท่านเป็นคู่ค้าถาวร รับรองข้าจะไม่หันไปหาที่อื่นแน่นอน”

เถ้าแก่ขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็พยักหน้าช้า ๆ

“หนึ่งพันใบข้าจัดให้ได้ ภายในสิบห้าวัน แต่ขอให้เจ้ามารับด้วยตนเอง ข้าไม่ส่งให้กับคนอื่น”

“ได้แน่นอนเจ้าค่ะ”

เซี่ยชิงหลีพยักหน้า ดวงตาเปล่งประกายแห่งความมั่นใจ อาเหิงยืนอยู่ข้างๆ คอยถือสมุดบันทึกน้อยๆ พลางหันไปยิ้มให้เถ้าแก่

“ข้าจะมาช่วยเผาด้วยได้หรือไม่ ข้าอยากเห็นหม้อไฟยักษ์!”

เถ้าแก่หัวเราะเสียงดังกังวานเป็นครั้งแรก

“เจ้านี่สิ น่าสนใจกว่าพี่สาวเสียอีก!”

“ไม่ใช่พี่สาวนะ! หลีเอ๋อคือภรรยาต่างหาก”

เสียงหัวเราะของเถ้าแก่ยิ่งดังกังวานมากกว่าเดิม

หลังตกลงสั่งทำบรรจุภัณฑ์เรียบร้อย ทั้งสามก็เดินออกจากร้านด้วยหัวใจเบาสบาย ข้างกายของนางคือพี่น้องที่ซื่อสัตย์ เบื้องหน้าคือเส้นทางธุรกิจที่เริ่มปรากฏรูปร่าง

“เพียงแค่หนึ่งพันใบแรกข้าจะทำให้พวกเขารู้ว่า ‘ของดี’ ไม่จำเป็นต้องมาจากเมืองหลวง”

เซี่ยชิงหลีพึมพำเบา ๆ

“แต่มาจากความตั้งใจ…และมือเปล่าที่ไม่เคยยอมแพ้ของข้าต่างหาก”

ผ่านไปสิบวัน

เซี่ยชิงหลีก็ทำตามสัญญา นางและหลี่เยว่สิงนั่งเกวียนที่ลากด้วยลาตรงไปยังร้านเครื่องปั้นดินเผา หลังจากเช่าเกวียนวัวของหัวหน้าหมู่บ้านช่วงหนึ่ง ทุกคนต่างลงความเห็นว่าพวกเขายังต้องส่งของเข้าไปในอำเภอ หากใช้เกวียนวัวอาจช้าเกินไป จึงตัดสินใจซื้อเกวียนสองเล่มและลาสองตัว

หลังจากรับของและตรวจตราเรียบร้อย ไม่พบปัญหาใด หญิงสาวจ่ายเงินและนำสินค้ากลับเรือนเพื่อทำการบรรจุทันที

หญิงสาวชาวบ้านสิบคนถูกคัดเลือกให้มาทำหน้าที่บรรจุแชมพูลงในขวด ทุกคนคือพนักงานรายวันได้รับเงินคนละสี่สิบเหวินพร้อมอาหารเที่ยง เพราะโรงงานยังไม่ได้เปิดอย่างเป็นทางการ จึงยังไม่ได้รับคนเข้าทำงานมากนัก

แต่ด้วยอำนาจของเงินทำให้โรงงานของนางสร้างเกือบเสร็จแล้ว

หลังจากบรรจุภัณฑ์ถูกจัดใส่กล่องไม้ไผ่พร้อมกลิ่นพิเศษเฉพาะตัวที่ไม่สามารถหาได้ในตลาดทั่วไป เมื่อวางทุกอย่างลงในหีบไม้เรียบร้อย เซี่ยชิงหลีก็มองภาพเบื้องหน้าด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

ภายในใจของนางสงบนิ่ง...ราวกับมีแผนในใจชัดเจนแล้วทุกขั้นตอน ขอเพียงการค้าครั้งนี้สำเร็จลุล่วงนางจะได้กลับมาทุ่มเทให้กับสิ่งที่สำคัญอย่างการรักษาขาของพี่ชาย

วันต่อมา เมื่อลุงใหญ่ต้องเดินทางไปยังอำเภอหลิงหนานเพื่อส่งเห็ดสน เกวียนไม้ของพวกเขาค่อยๆ เคลื่อนผ่านประตูเมืองหลิงหนานเข้าสู่ตัวอำเภอ

เซี่ยชิงหลี เงยหน้าขึ้นมองบรรยากาศคึกคักตรงหน้า แผงค้า ร้านรวง ผู้คนสวมเสื้อผ้าสีสดพ่อค้าแม่ขายส่งเสียงเรียกแขกอย่างขะมักเขม้นนางไม่ได้เข้าตัวเมืองมาหลายวันแล้ว เพราะมัวยุ่งอยู่กับการปรุงสบู่และแชมพูหลายชุด ถึงฤดูกาลของเห็ดสนจะใกล้สิ้นสุดแล้ว

แต่การค้าของนาง...เพิ่งจะเริ่มต้น

ในใจของเซี่ยชิงหลีคิดว่าวันนี้ตนเองต้องชักชวนมู่หรงหนานเฟิงให้เข้าร่วมให้ได้ อีกอย่าง...เพราะพี่ชายของนาง

ทว่าเมื่อเกวียนแล่นเลี้ยวผ่านย่านตะวันออกของอำเภอ ความผิดปกติก็ปรากฏขึ้นทันที เสียงโกลาหลดังขึ้นจากหอหว่านหรง

อาคารเรือนไม้สามชั้นที่เคยสงบหรูสง่า บัดนี้กำลังถูกรุมล้อมด้วยชายฉกรรจ์เสียงข้าวของแตกกระจาย เสียงร้องขอความช่วยเหลือดังลั่น

“เจ้าคิดว่าหอหว่านหรงจะขายดีไปได้อีกนานแค่ไหน! วันนี้ข้าจะสั่งสอนให้เจ้ารู้ว่า อย่าริอ่านมาแข่งกับหอกุ้ยเซียง!”

เซี่ยชิงหลีเบิกตากว้าง ก่อนจะกระโดดลงจากเกวียนทันทีโดยไม่รีรอ ปลายเท้าของนางกระแทกพื้นพร้อมแรงเหวี่ยงอันคล่องแคล่ว

นางพุ่งเข้าไปกลางกลุ่มอันธพาลเหมือนพยัคฆ์เหินเวหา

“หยุดเดี๋ยวนี้!!”

เสียงตะโกนของนางดังสนั่น ดวงตาวาววับด้วยแรงอารมณ์ มือเปล่าคู่เดิมที่เคยตีคนร้ายห้าคนจนล้มคว่ำ ซัดศอกเข้าเต็มใบหน้าอันธพาลคนหนึ่งจนล้มไม่เป็นท่า ตามด้วยเตะต่ำที่จุดขาอีกคนจนร่างทรุด

เสียงจานชามแตกเงียบลงทันทีเมื่อเหล่าคนร้ายเริ่มสู้ไม่ได้

ไม่นานนัก...ร่างของพวกมันก็นอนระเนระนาดอยู่กลางลาน พร้อมเสียงครางระงม

เซี่ยชิงหลีปาดเหงื่อ แล้วลากคอหัวหน้ากลุ่มเข้ามา

“ใครส่งพวกเจ้ามา”

ชายฉกรรจ์คนนั้นสบตานางอย่างหวาดผวา ก่อนจะค่อยๆ พูดเสียงสั่น

“หอ...หอกุ้ยเซียงบอกให้เรามาป่วน มาทำลายชื่อเสียงของหอหว่านหรง…!”

“ใครเป็นคนสั่ง!”

หญิงสาวตะคอกอีกครั้ง

“คุณชายรองของหอกุ้ยเซียง ขะ...เขาบอกว่าตนเองคือบุตรชายของท่านเสนาบดีจากเมืองหลวง และสั่งให้เรามาจัดการกับพี่ชายต่างมารดา”

คำพูดนั้นทำให้เซี่ยชิงหลีชะงัก

“ลูกชายเสนาบดี...มู่หรงหนานเฟิงคือบุตรชายของเสนาบดีจากเมืองหลวงหรือ เขาเป็นคุณชายจากเมืองหลวงแล้วมาทำอันใดที่อำเภออันห่างไกลแห่งนี้”

เงื่อนงำค่อยๆ กระจ่างในใจ เบื้องหลังของหอหว่านหรงไม่ใช่เพียงกิจการขายเหล้าธรรมดา หากแต่เป็นเวทีของการแย่งชิงอำนาจในตระกูลใหญ่ และผู้ที่อยู่เบื้องหน้าเงานั้นก็คือชายหนุ่มที่นางหวังจะร่วมมือด้วย

เสียงฝีเท้าดังขึ้นจากด้านหลัง มู่หรงหนานเฟิงในชุดคลุมขาดวิ่นและใบหน้าเขียวช้ำก้าวเดินเข้าหานางช้าๆ สีหน้านิ่งสงบทว่าแววตาวูบไหวเล็กน้อยเมื่อเห็นนางยืนอยู่ท่ามกลางเหล่าอันธพาลที่หมดสภาพ

“…แม่นางเซี่ยหรือ เหตุใดเจ้ามาอยู่ที่นี่”

เซี่ยชิงหลีปรายตามองเขาอย่างจริงจัง

“ข้าคิดจะมาคุยเรื่องธุรกิจ แต่ดูเหมือนเราจะต้องเริ่มจากการร่วมมือกัน ‘ต้านศัตรู’เสียก่อน”

หลังจากอันธพาลเหล่านั้นถูกส่งตัวให้กับทางการ

เสียงไม้กวาดกวาดเศษกระเบื้องและจานแตกดังก้องอยู่เบื้องล่าง ขณะที่มู่หรงหนานเฟิงตามหญิงสาวเข้าไปยังห้องทำงานส่วนตัวเพื่อทำแผล

บนชั้นสองของอาคารซึ่งเป็นห้องทำงานส่วนตัว กลิ่นชาจางๆ ยังอบอวลในอากาศ แม้จะถูกกลบด้วยกลิ่นฝุ่นและเหงื่อจากการต่อสู้