ทุบตีแม่เฒ่าหวัง

ในใจของนางคิดว่า หากตนเลือกเกิดได้ก็ไม่อยากเกิดเป็นคนตระกูลเซี่ยเหมือนกัน เหล่าชาวบ้านต่างคุ้นชินกับสถานการณ์เช่นนี้ของตระกูลเซี่ยแล้ว ทุกวันมักมีเรื่องถกเถียงกับบุตรสาวคนเล็กของบ้านรอง

สุดท้ายลงเอยที่นางถูกลงโทษอยู่เป็นประจำ บ้านไหนมีใครไม่เคยตีลูกหลานบ้าง อีกอย่างนี่ก็ไม่ใชเรื่องของพวกตน พวกเขาจึงทำได้เพียงยืนมองอยู่ห่างๆ

“เถียงสู้ไม่ได้ก็เอาความอาวุโสเข้าข่ม ความยุติธรรมบนโลกใบนี้อยู่ที่ใด”

เด็กน้อยกลอกตาด้วยความรำคาญ ในสายตาของเซี่ยชิงหลีเซี่ยชิงเป่าเกิดมาเพื่อเป็นคู่ปรับกับแม่เฒ่าหวังโดยแท้ ร่างบางที่กอดอกยืนฟังอย่างเงียบๆ หลุดขำพรืดออกมา ทว่าก็รีบเก็บสีหน้าก่อนจะที่มีคนเห็นเข้า

เมื่อตนเถียงสู้เด็กน้อยแปดขวบอย่างเซี่ยชิงเป่าไม่ได้ แม่เฒ่าหวังจึงเลิกแสดงละคร หญิงชราลุกขึ้นยืนสะบัดเสื้อผ้าที่สกปรกก่อนชี้ไปยังคนบ้านรอง

“ได้! ได้! ข้าไม่เถียงกับพวกเจ้าแล้วก็ได้ บ้านรองของพวกเจ้าคนไหนจะเป็นผู้รับการลงโทษ จงเดินออกมา”

แม่เฒ่าหวังมองเห็นแววอยู่ไกลๆ ว่าตนอาจไม่ใช่คู่มือของหลานสาวผู้นี้ ช่างเถอะ!ไก่ตัวนั้นคนก็กินจนหมดแล้ว หากไม่หาทางระบายความโกรธใส่คนเหล่านี้ เห็นทีตนเองคงจะไม่สามารถนอนหลับได้

“ข้าจะขอรับโทษครั้งนี้เอง!!”

เซี่ยจื่ออี้เดินกะเผลกออกมาขวางน้องทั้งสองและมารดาเอาไว้ด้านหลัง

“ดี เจ้าหมาป่าตาขาว เช่นนั้นก็จงรับโทษเสีย”

แม่เฒ่าหวังเอ่ยกับชายหนุ่มราวกับมิได้มองเขาเป็นหลานชายของตน ในระหว่างที่กำลังจะลงแส้กับหลานชายคนรอง มือของใครคนหนึ่งก็เอื้อมมากระชากแส้จากมือนาง

“ใครมันกล้ามาขวางข้า!!”

หญิงชราหันขวับไปยังเจ้าของมือ เมื่อเห็นว่าเป็นหลานสาวใบ้ โทสะของแม่เฒ่าหวังที่กำลังดับมอดก็ยิ่งพลุ่งพล่านมากกว่าเดิม

หญิงชราปรี่เข้าไปหวังจะตบเด็กสาวตรงหน้าให้คว่ำ

ทว่าร่างสูงของอาเหิงก็พุ่งมาขวางทางทำให้ใบหน้าอันหล่อเหลาถูกฝ่ามือหนาของหญิงชราฟาดลงไปอย่างถนัดถนี่ มุมปากสีอิงเถาพลันมีเลือดสดๆ ไหลย้อยออกมา

เซี่ยชิงหลีไม่คิดว่าชายหนุ่มที่ถูกมองว่าเป็นคนไม่เต็มเต็ง ถูกดูหมิ่นว่าเป็นคนไร้ค่ากลับเอาตัวเข้ามาปกป้องตน สองชาติในการมีชีวิตนอกจากท่านอาจารย์และครอบครัวใหม่ของตนแล้ว เขาคืออีกคนที่พยายามปกป้องนาง

ตั้งแต่บัดนั้นเซี่ยชิงหลีได้สลักลึกลงในใจ ว่าอาเหิงเป็นของนางแต่เพียงผู้เดียว

หญิงสาวจับใบหน้าหล่อเหลาพลิกสำรวจดู เมื่อเห็นด้านข้างแก้มเป็นรอยฝ่ามือของแม่เฒ่าหวังประทับเต็มทั้งห้านิ้วก็รู้สึกเจ็บปวดในใจ ใครที่กล้าทำร้ายผู้ชายของตน มันจะต้องได้รับความเจ็บปวดมากกว่าหลายเท่า

เซี่ยชิงหลีย่างสามขุมตรงเข้าหาหญิงชรา จางซุนโหรวจดจำสายตานี้ของนางได้ดี เมื่อเห็นฝ่ายตรงข้ามเอาจริงนางจึงรีบทิ้งแม่สามีเพื่อเอาตัวรอด ร่างบางกระชากหญิงชราเข้ามาใกล้ นางฟาดแส้ในมือลงไปบนร่างกายของผู้ก่อเหตุอย่างไม่ยั้งมือ

“โอ๊ย!! ตีคนแล้ว!!ตีคนแล้ว!!”

แม้แม่เฒ่าหวังจะร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดเพียงใด ทว่าเซี่ยชิงหลีก็ไม่หยุดมือ

ไม่รู้นางตีหญิงชราไปนานเท่าใด บัดนี้ร่างในมืออ่อนระทวยทิ้งกายลงบนพื้น ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นคนบ้านเซี่ยต่างเห็นกับตา ทว่ากลับไม่มีใครกล้าเข้ามาห้ามนาง เพราะดวงตาแดงก่ำราวกับสีโลหิตของเซี่ยชิงหลีช่างดูน่าหวาดกลัวนัก

กระทั่งอาเหิงเดินเข้ามาสวมกอดหญิงสาวเอาไว้แนบอก นางจึงได้สติกลับมา ดวงตากลมโตมองไปรอบๆ พบว่าหญิงชราหมดสติไปแล้ว ในใจคิดว่าตนเองลงมือหนักเกินไปหรือไม่

ชาติก่อนแฝงตัวเป็นสายลับอาศัยอยู่ชายแดนซีเรียรู้จักแต่เพียงการฆ่าฟัน ลงมือเมื่อใดมักจะขาดสติทุกที จากนี้คงต้องฝึกตนเองไม่ให้ถูกกลิ่นอายสังหารครอบงำ ไม่อย่างนั้นคงได้มีคนตายเป็นเบือแน่

“อาเหิงกลัวข้าหรือไม่”

หญิงสาวเอ่ยกระซิบเสียงเบาให้ได้ยินเพียงสองคน คะเนจากสายตาของนางเขาน่าจะอายุราวๆ ยี่สิบปี ส่วนร่างเดิมก็ไม่น่าเกินสิบห้าสิบหก เมื่อเทียบกับตนในชาติก่อนสองคนนี้ยังเล็กนัก

“อาเหิงไม่กลัว...หลีเอ๋อคือภรรยา อาเหิงไม่กลัว”

ชายหนุ่มเอ่ยปลอบหญิงสาวในอ้อมแขนราวกับกำลังปลอบใจตนเอง การแสดงออกของเขาแม้จะดูเหมือนเด็กเล็กทว่ากลับเข้าใจจิตใจของผู้อื่นได้เป็นอย่างดี

เซี่ยชิงหลีผละจากอ้อมแขนของอาเหิง นางมองตรงไปยังชายชราที่ยืนอึ้งอยู่ข้างกายบุตรชายคนรองหรือก็คือบิดาราคาถูกของร่างเดิมนั่นเอง

เมื่อเห็นเด็กสาวตรงหน้าเบนความสนใจมาที่พวกตน คนเหล่านั้นต่างรีบหนีกระเจิงไม่สนใจแม้แต่แม่เฒ่าหวังที่นอนหมดสติอยู่บนพื้นเลยสักคน

“ขี้ขลาด!”

เซี่ยชิงเป่าบริภาษคนเหล่านั้นด้วยสีหน้าดูแคลน

“หลีเอ๋อ น้องคิดจะทำอย่างไรกับนาง”

เซี่ยจื่ออี้ชี้นิ้วไปยังท่านย่าที่นอนหมดสติอยู่บนพื้น

เซี่ยชิงหลีก้มลงกดนิ้วโป้งลงไปเหนือริมฝีปากของหญิงชรา ไม่นานนักนางก็ได้สติกลับคืนมา เมื่อเห็นใบหน้าหลานสาวที่ลงมือทำร้ายตนแม่เฒ่าหวังก็ทำท่าจะหมดสติไปอีกครั้ง ทว่าครั้งนี้หญิงสาวไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น นางลากร่างแม่เฒ่าหวังไปทิ้งเอาไว้ที่ประตูของเรือนใหญ่อย่างไม่ไยดี จากนั้นกลับมาที่กระท่อมของตนวางแผนพาครอบครัวไปจากที่นี่

“เป่าเอ๋อน้องพาอาเหิงออกไปเล่นข้างนอกก่อนดีหรือไม่ พี่สาวมีเรื่องสำคัญต้องปรึกษาท่านแม่และพี่ชาย”

“เจ้าค่ะ พี่อาเหิงตามข้ามาเถอะ”

เซี่ยชิงเป่าทำหน้าที่พี่เลี้ยงของตนพลางเดินหน้ามุ่ยออกจากลานเรือน แม้ในใจจะไม่พอใจทว่าก็ทำตามที่พี่สาวสั่งอย่างว่าง่าย

หลังจากเด็กสองคนในสายตาของนางจากไป เซี่ยชิงหลีก็เริ่มทำตามแผนทันที

“ท่านแม่ ข้ามีเรื่องหนึ่งที่ต้องบอกท่าน ความจริงแล้ว....”

เพื่อมิให้ครอบครัวสงสัยความสามารถของตน เซี่ยชิงหลีจึงอุปโลกน์เรื่องเล่าขึ้นมาหนึ่งเรื่อง

นางเล่าว่าปีก่อนตนได้พบกับหมอชราผู้หนึ่ง เขาได้สั่งสอนเรื่องการรักษาและใช้ยาสมุนไพรแก้พิษในร่างของตน ทำให้นางสามารถกลับมาพูดได้อีกครั้ง

“น้องรองเจ้าหมายความว่าอย่างไร เจ้าถูกพิษจึงทำให้พูดไม่ได้หรือ”

“เจ้าค่ะ ท่านอาจารย์บอกว่าร่างกายของข้าถูกพิษเมื่อครั้งยังเป็นทารก จึงใช่เวลานานกว่าจะสามารถถอนพิษนี้ออกไปได้”

หลี่หลันฮวาเมื่อได้ฟังคำบอกเล่าของบุตรสาว ความสงสัยที่ติดอยู่ในใจของนางก็กระจ่างทันที

“มิน่าเล่า หลังจากลูกอายุสองเดือนแม่ก็ไม่ได้ยินเสียงร้องของลูกอีกเลย จะต้องเป็นนางแน่ที่ทำร้ายพวกเราแม่ลูก”

“ท่านแม่รู้หรือขอรับว่าเป็นใคร”

เซี่ยจื่ออี้หันกลับถามมารดาในทันที เขาเองก็อยากรู้เช่นกันใครกันแน่ที่อำมหิตถึงขั้นลงมือกับเด็กทารกได้ลงคอ และเป็นเซี่ยชิงหลีผู้ถูกกระทำเฉลยคำตอบด้วยตนเอง

“ป้าสะใภ้ใหญ่ใช่หรือไม่เจ้าคะ”

หลี่หลันฮวาพยักหน้า นางเองก็ไม่อยากคิดเช่นนั้น แต่หลังจากที่นางคลอดบุตรสาวคนรอง จางซุนโหรวก็ดูเกรี้ยวกราดกับตนมากกว่าเดิม ยิ่งสายตาของนางยามเมื่อมองมายังหลีเอ๋อของตน เหมือนเกลียดชังจากก้นบึ้งของหัวใจ นั่นเป็นสิ่งที่ตัวนางไม่เข้าใจมาตลอด

“อสรพิษ! นางช่างชั่วร้ายจริงเชียว”