บอกเล่าความจริง

เซี่ยจื่ออี้สบถออกมาเสียงดัง เป็นครั้งแรกที่ทุกคนได้ยินเขาด่าทอใครสักคน ดูเหมือนชายหนุ่มเองก็คงจะเหลืออดแล้วเช่นกัน

“ข้ายังมีอีกเรื่องที่ต้องบอกพวกท่าน เรื่องนี้เกี่ยวกับท่านแม่โดยตรง หลังจากข้าพูดเรื่องนี้ออกไปท่านต้องตัดสินใจให้ดี”

“ได้..แม่รู้แล้ว”

หญิงสาวชั่งใจเล็กน้อย ไม่รู้สิ่งที่ตนพูดออกไปจะเป็นผลดีต่อการตัดสินใจของมารดาหรือไม่ แต่ตนได้คิดเรื่องออกจากบ้านเซี่ยแล้ว จำต้องบอกนางแม้นางจะต้องเสียใจก็ตามที

“ตอนนี้จางซุนโหรวกำลังตั้งครรภ์ ดูเหมือนยังไม่น่าจะเกินสองเดือน และคนที่ข้าสงสัยว่าอาจจะเป็นพ่อของเด็กก็คือ...”

เซี่ยชิงหลีมองมารดาด้วยสายตาเห็นใจ หากนางรู้คนผู้นั้นคือใครนางจะเสียใจหรือไม่

“...เซี่ยจื่อยวน”

“เจ้าว่าอย่างไรนะ!! หลีเอ๋อเรื่องเช่นนี้พูดเหลวไหลมิได้ แม่รู้ว่าลูกไม่ชอบบิดาของเจ้า แต่เจ้าจะใส่ร้ายผู้อื่นไม่ได้”

เมื่อได้เห็นปฏิกิริยาของมารดา หญิงสาวก็มิได้แสดงสีหน้าแปลกใจ เซี่ยชิงหลีเข้าใจความรู้สึกของนาง คนอยู่ด้วยกันมาเกือบยี่สิบปีจะบอกให้เชื่อว่าเขาทำเช่นนั้นจริงคงไม่ง่าย ทว่าตนก็ไม่สามารถปล่อยให้นางถูกหลอกโดยชายชั่วผู้นั้น

“ท่านแม่ ท่านฟังข้าก่อนได้หรือไม่ เรื่องทั้งหมดมิได้มีเพียงเท่านี้”

หญิงสาวเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นจากความทรงจำของร่างเดิม

ครั้งก่อนนางขึ้นเขาเก็บผักป่ากับอาเหิง พบคนทั้งสองกำลังเดินขึ้นเขาโดยบังเอิญ คนที่ไม่เคยทำงานบ้านหรือช่วยเหลือครอบครัวของตนมีหรือจะยอมลำบากขึ้นเขาเพื่อหาอาหาร

บัดนั้นความรู้สึกสงสัยจึงผุดขึ้นในใจ นางพาอาเหิงตามติดคนทั้งสองไป จึงพบว่าพวกเขากำลังลักลอบมีความสัมพันธ์ที่กระท่อมกลางป่า

กระท่อมหลังนั้นเป็นกระท่อมที่ลุงพรานในหมู่บ้านสร้างเอาไว้เมื่อยามที่กลับลงเขาไม่ทันฟ้ามืด เมื่อค้นพบความลับของพวกเขาเกรงจะถูกทำร้ายจึงรีบพาอาเหิงออกมาจากที่นั่น ทว่ากลับถูกจางซุนโหรวพบเห็นเข้า

“ท่านแม่เมื่อวานนางแอบตามข้าขึ้นเขา”

เซี่ยชิงหลีเอ่ยเป็นนัยเพื่อให้มารดาคิดตาม อุบัติเหตุที่ร่างเดิมได้รับคือฝีมือของผู้ใด

“เจ้าอย่าบอกนะว่าที่เจ้าหมดสติบนเขาก็เป็นฝีมือของนาง”

“ถูกต้อง นางตามไปหยั่งเชิงว่าข้ารู้เห็นมากน้อยเพียงใด แม้ข้าปฏิเสธไปทว่านางก็ไม่คิดปล่อยให้ข้ามีชีวิตรอด จางซุนโหรวอาศัยช่วงที่ข้าเผลอผลักข้าตกจากเขา ก่อนนางจากมานางคิดว่าข้าได้ตายไปแล้ว โชคยังดีที่ช่วงนี้ฝนตกทุกวันทำให้พื้นดินไม่แข็งมาก ทว่ากว่าจะเอาชีวิตรอดกลับมาได้ก็เกือบถูกโคลนทับตาย”

“นะ..นาง ทำเช่นนั้นจริงหรือ หลีเอ๋อ...บิดาของเจ้าก็รู้เห็นกับเรื่องนี้ด้วยหรือไม่”

เซี่ยชิงหลีส่ายหน้า ตัวนางเองก็ไม่แน่ใจเพราะไม่มีความทรงจำอื่นใดเกี่ยวกับเรื่องเหล่านี้อีกแล้ว

“ท่านแม่...ข้าไม่รู้ แต่สิ่งที่ข้าแน่ชัดในใจคือคนทั้งสองแม้จะลักลอบมีความสัมพันธ์ แต่เซี่ยจื่อยวนก็ไม่มีความคิดรับนางเป็นภรรยา ไม่อย่างนั้นคงไม่ปล่อยเอาไว้เนิ่นนานเพียงนี้”

“น้องรอง เจ้าหมายความว่าอย่างไร”

เซี่ยจื่ออี้ถามน้องสาวด้วยสีหน้าตกใจ

“ข้าคิดว่าความสัมพันธ์ลับของพวกเขาครั้งนั้นคงมิใช่ครั้งแรก ไม่อย่างนั้นจางซินโหรวคงไม่ตั้งครรภ์ได้เกือบสองเดือน พี่ใหญ่ท่านคิดเหมือนข้าหรือไม่”

หญิงสาวเหลือบมองมารดาด้วยสายตาพินิจ ในใจอยากรู้ว่ามารดาจะทำเช่นไรเมื่อได้รู้สิ่งที่คนทั้งสองกระทำลับหลังนาง

“ท่านแม่... ท่านคิดหย่าขาดจากคนผู้นั้นหรือไม่”

หลี่หลันฮวาตกใจกับคำถามของบุตรสาวไม่น้อย แต่ก็ไม่รู้ควรให้คำตอบเช่นไร วันนี้ทุกสิ่งที่ได้รู้มามันทำให้นางเหมือนคนอับจน

“แม่...แม่ไม่รู้! หลีเอ๋อขอเวลาให้แม่ได้คิดทบทวนสักหน่อเถิด ดีชั่วอย่างไรเขาก็เป็นบิดาของพวกเจ้า หากต้องการจากไปอย่างไรก็คงมีเพียงแม่เท่านั้นที่ไปจากที่นี่ได้ แล้วพวกลูกทั้งสามคนจะทำอย่างไร”

เซี่ยชิงหลีเข้าใจความกังวลของมารดาเป็นอย่างดี ทว่าตัวนางก็มิใช่ลูกพลับนิ่มที่ใครๆ สามารถบีบได้ ต่อให้วันหน้าต้องต่อกรกับคนบ้านเซี่ยอีก นางก็มั่นใจว่าตนเองจะไม่มีวันพ่ายแพ้

“เช่นนั้นท่านแม่พักสักหน่อย จากนี้บ้านรองของเราจะไม่ทำตามความต้องการของผู้อื่นอีก มีเพียงพวกเราเท่านั้นที่กำหนดชะตาชีวิตของตนเอง”

หญิงสาวเอ่ยปลุกใจครอบครัวของตน

วันนี้พวกตนถือว่าแตกหักกับคนตระกูลเซี่ยอย่างเป็นทางการ ในเมื่อแหกหน้ากันไปแล้วยังจะอยู่ร่วมกันได้อีกหรือ ไม่มีทาง!

อีกอย่างแม่เฒ่าหวังถูกตนทุบดีขนาดนั้นนางคงไม่ปล่อยให้พวกตนได้อยู่อย่างสงบเป็นแน่ หลังจากวันนี้ไปคงต้องวางแผนไปตามสถานการณ์

จริงๆ แล้วหากตนตัวคนเดียวคงไม่จำเป็นต้องวางแผนให้วุ่นวาย เพราะการฆ่าคนโง่เหล่านี้ทำได้ง่ายดายเพียงพลิกฝ่ามือ อุบัติเหตุโดยไม่คาดฝันมักเกิดได้ทุกที่ทุกเวลา

ในระหว่างที่เซี่ยชิงหลีกำลังปรึกษากับคนในครอบครัว เสียงอึกทึกด้านนอกกระท่อมก็ดังขึ้น

“พี่หญิง!!เกิดเรื่องกับพี่อาเหิงแล้ว”

เซี่ยชิงหลีเมื่อได้ยินชื่อของชายหนุ่มนางก็รีบพุ่งตัวออกจากกระท่อมในทันที

“เกิดอะไรขึ้น!”

เซี่ยชิงเป่ายืนหอบอยู่หน้ากระท่อม หญิงสาวรีบรินน้ำให้น้องสาวพลางลูบหลังให้นางใจเย็นลง

“พี่อาเหิง...ถูกเด็กโข่งบ้านอู่รังแกที่ท้ายหมู่บ้านเจ้าค่ะ เดิมทีข้าอยากจะพาเขาไปตัดหญ้ามาเลี้ยงไก่ ไม่คิดว่าจะพบคนพาลเหล่านั้น”

เซี่ยชิงหลีนึกโทษตนเองในใจ ไม่ควรให้พวกเขาออกจากบ้านเลย ไม่อย่างนั้นอาเหิงของนางคงจะไม่ถูกผู้อื่นรังแกง่ายๆ

เมื่อเห็นน้องสาวมีท่าทีสงบลงแล้วหญิงสาวจึงผละจากนางวิ่งตรงไปยังท้ายหมู่บ้านทันที เมื่อไปถึงที่นั่นกลับพบว่าเด็กชายในหมู่บ้านห้าหกคนอายุราวสิบสามสิบสี่ที่มีเด็กบ้านอู่เป็นผู้นำ ทุกคนต่างล้มระเนระนาดร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด ส่วนอาเหิงของนางบัดนี้ยืนอยู่บนก้อนหินกอดอกมองผลงานของตนด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ

“ภรรยา!! เจ้ามารับข้าหรือ”

ชายหนุ่มรีบกระโดดแผล็วลงมาจากก้อนหินทันทีเมื่อมองเห็นหญิงสาว เซี่ยชิงหลีถอนหายใจอย่างโล่งอกที่เขาไม่เสียเปรียบให้เด็กอันธพาลในหมู่บ้าน

“ภรรยาดูสิอาเหิงผดุงความยุติธรรม อาเหิงตีพวกเขาเพราะพวกเขาว่าร้ายภรรยา”

หญิงสาวเขย่งเท้าเอื้อมมือลูบหัวชายหนุ่มที่สูงกว่าตน การกระทำของนางราวกับกำลังเอ่ยชมสัตว์เลี้ยงตัวน้อยที่ทำความดี หญิงสาวเหลือบมองอันธพาลเหล่านั้นด้วยหางตา จากนั้นจูงมืออาเหิงกลับเรือนโดยไม่แยแสอาการบาดเจ็บของพวกเขา

ภายหลังจากทั้งสองกลับมาที่เรือนได้เพียงไม่นาน สะใภ้บ้านอู่ก็มาโวยวายที่เรือนตระกูลเซี่ยทันที แม้นางจะทำเช่นนั้นประตูใหญ่บ้านเซี่ยก็ยังคงปิดสนิท นางโวยวายด่าทออยู่กว่าหนึ่งชั่วยามเมื่อไม่เห็นคนออกมาสุดท้ายสะใภ้บ้านอู่จึงยอมแพ้กลับไป

วันต่อมา

บ้านรองที่เคยลั่นวาจาว่าจะไม่ยอมทำงานอีกแล้ว ทั้งหมดได้ทำตามที่พูดจริงๆ ไม่มีใครตื่นขึ้นมาทำอาหารในตอนเช้าสักคน สะใภ้ใหญ่แม้จะรู้สึกโมโหจนตัวสั่น ทว่าเมื่อนึกถึงสิ่งที่เซี่ยชิงหลีกระทำเมื่อวานก็ไม่กล้าเข้าไปรบกวนบ้านรองอีก ต้องรอให้แม่เฒ่าหวังฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บ จากนั้นค่อยหาทางเล่นงานพวกเขาอีกครั้ง

เซี่ยชิงหลีตื่นขึ้นในช่วงสายของวันใหม่ นางไม่เคยรู้สึกว่าได้นอนหลับอย่างเต็มตาเช่นนี้นานแล้ว ชีวิตในสงครามที่มีแต่การฆ่าฟันทำให้นางไม่สามารถนอนหลับสนิทได้ ทุกวันต้องคอยหวาดระแวงว่าเมื่อใดจะเกิดการต่อสู้ขึ้น

หลังผ่านเหตุการณ์มากมายนางก็ยินดียอมรับชะตากรรมที่ผ่านเข้ามา จากนี้ครอบครัวใหม่ของนางจะต้องใช้ชีวิตให้ดี แต่ก่อนหน้านั้นต้องอิ่มท้องเสียก่อน

เมื่อหญิงสาวลุกขึ้นล้างหน้าล้างตา พบว่าแม่พี่ชายและน้องสาวออกไปข้างนอกหมดแล้ว ตอนนี้ในเรือนเหลือเพียงนางและอาเหิงที่นั่งรออยู่นอกกระท่อมให้นางตื่นอย่างซื่อสัตย์