เซ็นซะใบหย่านี้ EP : 4 เขาที่ลืม

บทที่ 4

   ผ้าแพรพาลูกสาวลงมาด้านล่างเพื่อที่จะมาทานข้าวแต่เห็นสามีของตัวเองนั่งอยู่โต๊ะอาหารทานข้าวโดยที่ไม่รอเธอกับลูก เกินไปหรือเปล่าแล้วคนเป็นเมียจะต้องยอมกินของเหลือๆ จากผู้หญิงคนอื่นเหรอ เธอนั่งยองๆ เสมอกับลูกสาวทั้งยังลูบหัวของลูกเบาๆ ไม่ไกลจากโต๊ะอาหารนั้นมาก

"พะพายหนูอยากทานกุ้งไหมลูก วันนี้มามี๊พาไปทานชาบูเอาไหมคะ" เด็กสาวตัวเล็กยิ้มหวานรีบพยักหน้าให้กับผู้เป็นแม่ เธอไม่เคยได้ออกไปเที่ยวข้างนอกไม่เคยได้กินชาบูถึงแม้ว่าจะอยู่ในครอบครัวที่ร่ำรวยแต่ทุกคนนั้นทำงานคุณตาของเธอป่วยก่อนที่จะเสียไปก็ไม่ได้ออกไปไหนเลย

"ไปค่ะ"

ผ้าแพรลุกขึ้นจับมือของลูกสาวอย่างไม่ทันได้เดินไปไหน เธอหยุดชะงักด้วยเสียงทุ้มที่พูดขึ้น

"ข้าวที่บ้านกินไม่ได้เหรอต้องไปหาอย่างอื่นกินหรือว่าเธอถนัดซื้อกิน" ต่อหน้าลูกยังใช้คำดูถูกได้ขนาดนี้ขุนเพลิงไม่เคยไว้หน้าผ้าแพรเลยสักนิด

"ฉันเป็นเมียไม่มีวันกินของเหลือจากชู้อยู่แล้ว คิดว่าทำถูกก็ทำไปถ้าผู้หญิงคนอื่นเข้ามาอยู่ในบ้านทั้งๆ ที่ฉันยังไม่ได้หย่า ถ้าฉันฟ้องคุณทั้งสองคนไม่ติดคุกแน่" ขุนเพลิงลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินตรงเข้ามาหาผ้าแพรกับลูกสาว เขาอุ้มลูกสาวด้วยสองมือยื่นให้กับพี่เลี้ยง

"ถ้าอยากกินชาบูเดี๋ยววันหลังป๊าพาไปนะลูก วันนี้มันมืดแล้วหนูไม่ควรออกจากบ้านอย่าเอานิสัยของผู้หญิงแถวนี้มาใช้ หาอะไรให้กับคุณหนูทานอย่าให้คุณหนูออกมาข้างนอก"

"ไม่เอาค่ะ หนูจะไปกับมามี๊" เด็กสาวตัวเล็กพยายามที่จะไปกับผู้เป็นแม่ของตัวเองแต่ถูกสายตาของผู้เป็นพ่อนั้นขวางใส่จนเธอต้องก้มหน้าลง 

"มันจะมากเกินไปหรือเปล่า แค่ฉันจะพาลูกออกไปทานข้าวข้างนอกมันผิดเหรอ" ผ้าแพรทนไม่ได้ที่สามีของตัวเองจ้องมองหน้าลูกแบบนั้น เธอจึงรีบผลักหน้าอกของสามีออกหลังจากที่พี่เลี้ยงพาลูกสาวของเธอกลับขึ้นไปบนห้อง

"คุณผ้าแพรคะ คุณทำแบบนี้เกินไปหรือเปล่าขุนเพลิงเขาเจ็บนะคะ" ผ้าแพรได้เพียงแต่ยิ้มสมเพชตัวเองผู้หญิงคนนั้นเป็นห่วงสามีของเธอจนต้องรีบลุกมาจับดูที่หน้าอกทั้งๆ ที่มือเธอทุบหน้าอกสามีไม่ได้แรง

"เลิกหน้าด้านในบ้านของฉันสักทีแสดงตัวเป็นเมียน้อยขึ้นทุกวันมันดูทุเรศ" 

ผ้าแพรละสายตาออกจากสามีเพ่งไปที่หน้าของนับดาวผู้หญิงหน้าด้านคนนี้

"เลิกทำตัวต่ำสักที เธอจะไปไหนก็ไปแต่อย่าเอาลูกของฉันไป" 

"ที่คุณอยากออกไปข้างนอกคุณนัดใครไว้หรือเปล่าคะ ไม่อยากทานข้าวกับสามีไม่รู้สึกแปลกๆ ได้เลยนะถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่น เขาก็จะเรียกว่ามีชู้" ประโยคที่พ่นออกมาจากปากผู้หญิงไร้ยางอายพยายามใส่ร้ายให้สามีของเธอมองว่าเมียนั้นเป็นคนไม่ดี ไม่รอช้าพี่ผ้าแพรจะพุ่งตัวและตบหน้าของนับดาวจนล้มลงไปกับพื้นในครั้งนี้แรงจนริมฝีปากของเธอเลือดออก

"ฮื่อๆ ขุนเพลิง" ในแววตาแดงก่ำจับใบหน้าและริมฝีปากที่เลือดออกนั้นหันกลับมามองผ้าแพร ที่ร้องไห้คงไม่ได้เสแสร้งเพราะความเจ็บจริงๆ แม้กระทั่งมือของผ้าแพรยังรู้สึกได้ 

"มันจะมากเกินไปแล้วนะ" 

เมื่อสามีของตัวเองหันมาด้วยความไม่พอใจ แต่เขาไม่ได้ลงมือหรือว่าจะตบแน่นอนว่าขุนเพลิงไม่ใช่แมงดาที่ทำร้ายร่างกายเพศตรงข้าม

"แล้วยังไงคุณจะตบหน้าฉันไหมล่ะ ตบเลยสิ ตบเลย" ผ้าแพรยื่นใบหน้าขยับเข้ามาใกล้ๆ สามีของตัวเองทั้งยังท้าให้เขาตบแต่ขุนเพลิงไม่ทันได้เพียงแต่กำหมัดแน่น 

ผ้าแพรเดินออกมาจากบ้านด้วยความโมโหจะพาลูกออกมาทานข้าว แต่ต้องเห็นสามีอยู่กับผู้หญิงคนอื่นที่โต๊ะอาหารและก็พากันทานข้าวไปก่อนแล้วแต่พอจะพาลูกออกมาทานชาบูก็ยังถูกสามีห้ามเอาไว้และไม่ให้พาลูกออกมา หยดน้ำตาที่ไหลออกจากดวงตานั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

"คุณหนูเป็นยังไงบ้างคะ" แม่นมรีบเข้ามาหาคุณหนูของเขาทั้งยังรีบจับมือกลัวว่าคุณหนูนั้นจะเจ็บผ้าแพรดึงมือของตนเองออกจากแม่นม

"ในตู้เย็นมีอาหารที่สามารถทำชาบูทานได้ไหมคะ แม่นมทำให้พะพายทานทีค่ะ ผ้าเเพรขออกไปข้างนอกสักพัก" 

 ในความรู้สึกตอนนี้เธอไม่สามารถยับยั้งอารมณ์โกรธได้ แต่ถ้าเธอโผงผางทุกอย่างก็ต้องจบลงคนอย่างขุนเพลิงอยู่ๆ เขาจะเปลี่ยนเป็นแบบนี้คงไม่ใช่ มันต้องมีอะไรบางอย่าง 

ผ้าแพรเธอมานั่งดื่มที่ร้านประจำนั่งชิวอยู่เพียงคนเดียวคิดอะไรหลายๆ อย่างสามีที่เคยแสนดีนั้นหายไปเป็นคนละคน มีผู้หญิงคนอื่นเข้ามาอยู่ในบ้านในสถานะชู้เธอต้องพยายามเก็บอารมณ์และใจดีมากแค่ไหนถึงยอมให้ผู้หญิงคนอื่นเข้ามาอยู่ในบ้านได้ 

"ขอดื่มด้วยได้ไหมครับ" เสียงทุ้มดังขึ้นจากทางด้านข้างเมื่อผ้าแพรหันมองไปยังเจ้าของเสียง เธอตกตะลึงในความหล่อของเขาเพียงเล็กน้อยถ้าเทียบกับขุนเพลิงสเปกของผ้าแพรก็ยังคือเขาหรือว่าเป็นที่หัวใจมันคงไม่สามารถรักใครได้อีกนอกจากสามี

"ฉันต้องการดื่มคนเดียวขอโทษนะคะ" ผ้าแพรปฏิเสธผู้ชายคนที่เดินเข้ามาขอดื่มด้วยตรงๆ แต่เขากลับไม่ถอยออกและยังนั่งลงที่โซฟาด้านข้างของผ้าแพรอีกด้วย

เรือนร่างบางถอนหายใจมือขวาหยิบกระเป๋าเตรียมที่จะลุก ด้วยที่เธอเคยถูกพ่อของเธอสั่งสอนมาโดยตลอดว่ามีแฟนให้ตั้งใจรักแฟนหลังจากแต่งงานพ่อของเธอก็ยังเคยสอนเที่ยวได้แต่ห้ามนอกใจห้ามคิดกับผู้ชายคนอื่นหรือเข้าใกล้นอกจากสามี

"ขอโทษนะคะปล่อย" ทันทีที่ผ้าแพ้คว้าหยิบกระเป๋าสะพายของตนเอง มือหนาของผู้ชายที่เข้ามานั้นจับมือของเธอเอาไว้จึงทำให้ผ้าแพรไม่พอใจมาก เธอกวาดสายตามองด้วยแววตาที่เคร่งครัดทั้งยังรีบบอกให้เขาปล่อยมือเธอ

"จำผมไม่ได้จริงๆ เหรอ" 

ดวงตาคู่น้อยที่เพ่งเล็งไปยังใบหน้าของผู้ชายคนนั้น เขาเอ่ยถามว่าจำไม่ได้จริงๆ เหรอซึ่งต้องเป็นคนที่รู้จักกับเธอมาก่อนคิ้วน้อยที่ขมวดเข้าหากันพยายามคิดนึกถึงใบหน้าและแววตาที่จ้องมองอยู่

"ฉันจำไม่ได้ขอโทษนะคะ" เธอกระชากมือของตนเองออกจากมือของเขาและลุกขึ้นยืนผู้ชายคนนั้นรีบลุกขึ้นทันที เขายิ้มและหัวเราะเบาๆ ก่อนที่จะหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาจากกางเกงทางด้านหลังยื่นรูปใบหนึ่งที่ใส่ชุดนักเรียนสมัยเด็กประถมให้กับผ้าแพร

"จำไม่ได้จริงๆ เหรอ" 

คนตัวโตยังคงเอียงคอให้มาที่ใบหน้าน้อยจ้องมองในระยะใกล้ชิด

"เราเคยเป็นเพื่อนกันตอนเรียนเหรอ" เวลามันผ่านไปนานมากซึ่งผ้าแพรจำได้บ้างไม่ได้บ้างด้วยที่ชั้นของเธอมีเกือบร้อยคนและผ่านมานาน

"เตโชไงเด็กผู้ชายที่เคยปกป้องน้องผ้าแพรที่ถูกคนอื่นรังแกจำไม่ได้เหรอ" เมื่อเขาเอ่ยพูดว่าตนเองนั้นชื่อเตโช ผ้าแพรเริ่มจำได้ถึงแม้ว่าจะไม่มากในช่วงเวลานั้น

"อ๋อ จำได้แล้วแต่ทำไมนายถึงจำเราได้??"

ผ้าแพรมองหน้าเตโชด้วยความสงสัยทำไมเขาถึงจำเธอได้ทั้งๆ ที่เธอก็ไปเรียนต่อต่างประเทศหลายปีและแยกย้ายตั้งแต่มัธยม

"ฉันยังคอยดูเธออยู่ต่างหากไม่ใช่ว่าแค่จำได้ แต่รู้ทุกอย่างเธอแต่งงานได้สามปี พ่อของเธอเสียไปเมื่อเดือนที่แล้ว??"

ผ้าแพรนั่งลงที่โซฟาเมื่อพูดถึงพ่อของเธอที่เสียไปเดือนที่แล้วทำให้คนตัวเล็กนั้นน้ำตาคลอ 

"ไม่ร้องไห้สิ ทุกอย่างมีเกิดก็ต้องมีดับคนที่อยู่ก็ต้องสู้เพื่ออนาคตที่ดี" เตโชเห็นผ้าแพรนั้นน้ำตาไหลเขาจึงหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อสูทของตนเองออกมาจะซับน้ำตาให้กับเธอแต่ผ้าแพรคว้าจับผ้าเช็ดหน้าเอาไว้

"ไม่เป็นไรเราเช็ดเองได้" จะต่อหน้าหรือลับหลังผ้าแพรไม่เคยทรยศในความรักที่มีต่อขุนเพลิงเลยสักครั้งต่อให้เที่ยวกลางคืนเป็นบางครั้งก็ไม่เคยเข้าใกล้ผู้ชาย

"อะไรเข้าตาหรือเปล่า" เมื่อผ้าแพรเช็ดน้ำตาของตัวเองในช่วงจังหวะเดียวกันเศษมาสคาร่าหล่นเข้าไปในดวงตา เธอจึงพยายามเอาออกและเตโชก็พยายามที่จะช่วย

"นี่ไงออกมาแล้ว" ช่วงจังหวะที่เตโชก้มหน้าลงไปช่วยเอาเศษมาสคาร่าออกนั้นเป็นจังหวะที่เขาถูกจับไหล่และกระชากกระเด็นออกไปจากโซฟา

พรึ่บ! "เฮ้ยมึงเป็นใครวะ!!"