เซ็นซะใบหย่านี้ EP : 3 แผนการร้าบของนับดาว

บทที่ 3 

  สายตาคู่นั้นที่จ้องมองไปยังสามีของตัวเองนั่งอยู่ในห้องรับแขก มือที่เคยสัมผัสใบหน้าของเธอเคยอ่อนโยนในตอนนี้กลายเป็นของผู้หญิงคนอื่น ผ้าแพรได้เพียงแต่ยืนมองสามีของตัวเองอ่อนโยนต่อผู้หญิงหน้าด้านที่คิดจะแย่งสามีของเธอ มือทั้งสองข้างกำหมัดเข้าหากันแน่นไม่เคยคิดจะเป็นนางร้ายหรือตามรังควานใครแต่แน่นอนที่ของทุกอย่างรวมทั้งสามีที่เธอรักทั้งยังเป็นพ่อของลูก ผ้าแพรไม่มีวันยอมให้เป็นของคนอื่นอย่างแน่นอน

"ฉันไม่มีวันยอม" สายตาคู่นั้นเต็มไปด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นปาดน้ำตาของตัวเองมองจ้องไปยังแม่นมหญิงสาววัยกลางคนมองหน้าคุณหนูที่เขารักและทะนุถนอมมาตั้งแต่เด็กด้วยความสงสาร เธอนั้นก้าวเดินตรงเข้ามาหาผ้าแพร

"อดทนนะคะ คุณหนูความรักที่คุณหนูมีให้กับคุณผู้ชายมันมากเกินกว่าผู้หญิงคนอื่นจะเข้ามาทำลายมันได้" ผ้าแพรฝืนยิ้มและพยักหน้าให้กับแม่นมของตัวเองทั้งๆ ที่หัวใจนั้นแตกสลายแต่ยังทำท่าทีแข็งแกร่งเหมือนกับคนที่ยืนอยู่ได้ด้วยตัวเอง 

เมื่อผ้าแพรเดินกลับขึ้นมาบนห้องเพราะจะไปดูลูกสาวที่นอนอยู่บนเตียง แต่เธอหยุดชะงักตรงที่ผู้หญิงหน้าด้านคนนั้นเดินมากขวางทางขึ้นบันได ใบหน้าที่สวยเฉิดฉายเจ้าเล่ห์ดั่งกับสุนัขจิ้งจอกจ้องมองมาพร้อมกับเบะปากไม่เหมือนกับตอนที่อยู่กับผู้ชายทำเป็นใสซื่ออ่อนแอ

 ผ้าแพรได้เพียงแต่ส่ายหน้าไปมาเมื่อไร ขุนเพลิงจะรู้สักทีว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนดีเธอเลือกที่จะเดินหลบแต่นับดาวก็ยังขวางทางเอาไว้

"เธอยอมแพ้แล้วเหรออย่างว่านะควรที่จะยอมแพ้มาตั้งนานแล้ว เขาไม่ได้รักเธอเลยสักนิดอยากรู้ไหมล่ะว่าเขาแต่งงานกับเธอเพราะอะไร" นับดาวขยับเข้ามาใกล้ๆ ใบหน้าของผ้าแพรทั้งยังกระซิบบอกข้างหูเบาๆด้วยน้ำเสียงยั่วประสาท

"อย่ามายุ่งกับฉัน" ผ้าแพรไม่ต้องการฟังประโยคที่กำลังใส่ร้ายหรือปั้นเรื่องให้เธอกับสามีตัวเองนั้นเกลียดกัน ผ้าแพรยกมือผลักไหล่นับดาวออกจากตัวเอง

"เธอไม่ยอมหย่าให้กับเขาง่ายๆ เธอก็คอยดูละครคุณธรรมก็แล้วกัน ฉันเตือนเธอแล้วนะถ้าเธอออกไปจากบ้านนี้แล้วพาลูกของเธอออกไปดีๆ จะได้ไม่เจ็บตัวหรือเจ็บใจ แต่ถ้าเธอยังยื้อที่จะอยู่ก็เตรียมตัวไว้ได้เลยอาจจะไม่มีหัวใจกลับออกไปด้วยก็ได้" ผ้าแพรไม่เคยคิดเลยว่าผู้หญิงที่เขาบอกว่าเป็นคนรักในอดีตจะร้ายได้ขนาดนี้ ในแววตาที่ดูใสซื่อสำหรับเขาเปล่งประกายออกมาราวกับแม่มด 

"ฉันไม่ใช่นางเอกที่จะให้เธอมาใส่ร้ายได้ง่ายๆแล้วฉันก็ไม่ได้ยอมเหมือนนางเอกในละครคุณธรรมที่เธอพูดถึง แน่นอนว่าถ้าร้ายกับฉันชีวิตของเธอก็ไม่รอด" เป็นถึงลูกสาวมาเฟียไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายง่ายๆ ในขณะที่ผ้าแพรขยับเดินเข้ามาใกล้ๆ นับดาวเธอต้องถอยหลังหนีด้วยแววตาของผ้าแพรที่จ้องมองโต้ตอบกัน

"กลัวเหรอ...ไม่ต้องกลัวกล้าเข้ามายุ่งกับผัวคนอื่นก็ต้องกล้าที่จะตายด้วยเหมือนกัน" ผ้าแพรยกมือข้างขวาแบมือออกเหมือนกับคนที่จะตบหน้าทำให้นับดาวนั้นรีบหลบแล้วใช้มือปิดหน้าของตัวเอง 

ผ้าแพรไม่ตบนับดาวก็เพราะว่าไม่อยากให้สามีมาเห็นในจังหวะนี้ ผ้าแพรเลือกที่จะจับใบหน้าของนับดาวและบีบเข้าที่ปลายคางเสยหน้าของเธอให้เงยขึ้น

"เมื่อกี้เธอบอกว่าให้ฉันหย่าให้กับเขาแล้วออกไปใช่ไหม อย่างนั้นเธอก็เตรียมตัวดูละครคุณธรรมได้เลยเพราะผู้กำกับเรื่องนี้ไม่ใช่เธอแต่เป็นฉัน" 

นับดาวผลักมือของผ้าแพรออกจากตัวเอง

"ก็ลองดูว่าใครเป็นผู้กำกับกันแน่ ในเมื่อฉันเตือนเธอดีๆ แต่เธอเลือกที่จะเป็นศัตรูกับฉันไม่มีเหตุผลอะไรที่ฉันจะปราณีเธอกับลูกของเธออีกแล้ว เตรียมรับความเจ็บปวดทั้งแม่ทั้งลูกได้เลย" 

"จะทำอะไรก็ทำกับฉัน อย่าไปยุ่งกับเด็กเขาไม่เกี่ยว" 

"ฮ่าๆ ขอโทษนะ ฉันไม่ใช่แม่ชีที่จะปราณีเด็กน้อยใครที่มันอยู่ข้างเธอ มันก็เป็นศัตรูฉันเท่านั้น โอ๊ย" นับดาวร้ายกว่าที่คิด เธอกระแทกใบหน้าของตัวเองมาที่หน้าผากของผ้าแพรทั้งยังทำท่าทีล้มลงไปกับพื้นร้องกรี๊ดเสียงดังเหมือนจริง เหมือนนางร้ายในละครคุณธรรม 

ผ้าแพรยืนกอดอกมองการแสดงของนับดาว เธอเจ็บหัวไม่ต่างจากนับดาวแต่ก็ไม่ได้เจ็บจนล้มลงไปกับพื้น ผ้าแพรนับในใจไม่ถึงสาม หลังจากเสียงกรี๊ดนั้นเกิดขึ้นสามีของเธอก็วิ่งเข้ามาด้วยความไม่พอใจ 

"นี่มันเกิดอะไรขึ้น" เสียงทุ้มในเชิงตะคอกดังมาก่อนที่เขาจะวิ่งเข้ามาแล้วคงจะเป็นห่วงผู้หญิงคนนี้มากแค่เสียงกรี๊ดที่ไม่ได้เห็นว่าเป็นอะไร เขายังวิ่งหน้าตาตื่นมาขนาดนี้ถ้าผู้หญิงคนนี้เป็นอะไรจริงๆ คงได้ฆ่าเมียตัวเอง

"ขุนเพลิงคะนับดาวแค่หวังดีอยากจะทำความรู้จักกับลูกสาวของคุณ แต่ภรรยาของคุณขวางไว้แล้วผลักนับดาวอย่างไม่ปราณีเลย นับดาวไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้วในสายตาของภรรยาคุณคงมองว่านับดาวเป็นชู้" 

ขุนเพลิงพยุงนับดาวขึ้นทั้งยังโอบกอดเอาไว้ สายตาจ้องมาที่ผ้าแพรยังไม่พอใจใบหน้าแสดงสีหน้าเห็นได้ชัดว่ากำลังโกรธเชื่อคำพูดจอมปลอมจนเหมือนกับควายที่ถูกดึงจมูกเอาไว้ 

"มันจะมากเกินไปแล้วนะผ้าแพร เธออยู่บ้านหลังนี้มันคงดีเกินไปสินะ เก็บข้าวของคุณผู้หญิงลงจากห้องแล้วพาเธอไปอยู่ที่ห้องของแม่บ้านอย่าให้เธอกลับขึ้นมาบนบ้านหลังใหญ่นี้อีก" คำสั่งของเจ้านายที่หันหน้าไปยังลูกน้องคนสนิทไล่เมียของตัวเองออกจากบ้านหลังใหญ่ไปอยู่ห้องคนใช้ด้านหลัง

"ป๊าไม่นะ" เด็กสาวตัวเล็กอายุเพียงสองขวบเศษๆ ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายจึงขอให้พี่เลี้ยงนั้นอุ้มลงมาด้านล่าง เธอส่ายหน้าไปมาในขณะที่พ่อของเธอนั้นไล่ให้แม่ของเธอไปอยู่ที่อื่น เด็กสาวตัวเล็กปฏิเสธทันทีเมื่อพี่เลี้ยงอุ้มลงมาด้านล่าง เธอกางมือทั้งสองข้างเพื่อกอดพ่อตัวเองและขุนเพลิงก็อุ้มลูกสาวนั้นจากที่ประคองนับดาว ซึ่งทำให้นับดาวไม่พอใจมากๆ

"มามี๊จะต้องอยู่กับหนูบนห้องห้ามไล่มามี๊อีกนะคะ ไม่อย่างนั้นหนูจะไม่รักป๊าแล้วนะ" 

เด็กสาวตัวเล็กจับใบหน้าของผู้เป็นพ่อจ้องมองด้วยแววตาใสซื่อเอ่ยบอกกับพ่อของเธอว่าห้ามไล่ ผ้าแพรเธอดีใจมากที่ลูกสาวของตนเองเก่งรู้เกินกว่าเด็กสะใจนับดาวที่ไม่สามารถทำอะไรได้

"ลงมาทำไมคะ"

"ลงมาหาป๊าลงมาทานข้าวกับป๊าแล้วก็มามี๊เราแค่สามคนในเฉพาะครอบครัวเท่านั้น" ดวงตาคู่น้อยที่ดูใสซื่อจ้องมองไปที่นับดาวดั่งกับเธอนั้นเป็นคนนอก

"พะพายน้าซื้อตุ๊กตาบาร์บี้มาจากออสเตรเลียตอนนี้น่าจะใกล้ถึงแล้ว ถ้ามาถึงแล้วน้าจะเอาตุ๊กตามาให้นะคะ" คำพูดอ่อนโยนกับเด็กซึ่งดูเสแสร้งแต่ทำไมเขาถึงดูไม่ออกกัน

"ไม่เอาค่ะ ไม่อยากได้ของคนอื่นเพราะว่ามันไม่ดีของคนอื่นก็คือของคนอื่น" ผ้าแพรเธอนั้นแอบสะใจเพราะลูกสาวของตนเองนั้นพูดในเชิงแอบด่าแทนจนหมด

"ไม่เอาสิคะ พะพายไม่พูดแบบนี้กับน้านับดาวนะลูก น้านับดาวจะมาอยู่ที่นี่กับเราด้วยนะ ถ้าพะพายพูดแบบนี้อีกป๊าจะส่งพะพายไปอยู่โรงเรียนประจำ" 

"คุณมีสิทธิ์อะไรมาส่งลูกของฉันไป พะพายมาหามามี๊มาลูก" ผ้าแพรอุ้มลูกมาจากขุนเพลิงไม่มีวันที่เธอจะยอมให้ลูกสาวไปอยู่โรงเรียนประจำอย่างแน่นอนในขณะที่ผ้าแพรก้าวขาขึ้นบันไดพาลูกกลับมาที่ห้อง เธอหยุดชะงักด้วยเสียงของผู้หญิงไร้ยางอายด้านข้างขวามือตัวเอง

"ส่งไปอยู่โรงเรียนประจำก็ดีนะคะ ให้อยู่กับแม่เขาแบบนี้มารยาทต้องไม่ดีมากแน่ๆ เลยสงสารน้องพะพาย" 

เมื่อผ้าแพรหันไปมองทั้งจับแขนแล้วกอดแขนของสามีเธอต่อหน้าภรรยาของเขาไม่มียางอายเลยสักนิด 

เมื่อผ้าแพรพาลูกสาวกลับมาที่ห้อง เมื่อก่อนนี้น้องพะพายนอนแยกกับเธอแต่ต่อจากนี้ไปผ้าแพรจะไม่ยอมนอนแยกกับลูกสาวอีกแล้ว 

"ทำไมมามี๊ถึงให้พะพายมานอนที่ห้องด้วยล่ะคะ แล้วป๊าไม่มานอนที่นี่เหรอ" คำพูดที่สงสัยของเด็กน้อยตัวเล็กในอ้อมกอดทำให้น้ำตาผู้เป็นแม่น้ำไหลริน 

"มามี๊ไม่ร้องไห้นะคะ ไม่มีป๊าไม่เป็นไรแต่ยังมีหนู" 

ในความอ่อนโยนของลูกสาวในความรักที่ใสซื่อจับใบหน้าของผู้เป็นแม่ด้วยมือน้อยอันนุ่มเช็ดน้ำตาออกจากแก้มให้ผู้เป็นแม่เบาๆ