คืนนั้นที่คอกม้า

(1 เดือนผ่านไป)

ภายในห้องเรียนกว้างขวางของสำนัก เสียงอาจารย์ดังขึ้นอย่างสงบ

“ผู้ใดตอบได้… หากผู้ฝึกปราณถึงขั้นกลางของ ‘ปราณหมื่นสายนที’ แล้ว แต่กลับไม่อาจฝึกต่อได้อีก จะต้องแก้ไขเช่นไร?”

ศิษย์ทั้งหลายต่างเงียบกริบ บ้างทำหน้างุนงง บ้างก็ขมวดคิ้วไม่รู้จะตอบอย่างไร เสียงกระซิบกระซาบดังเบาๆ แต่ไม่มีผู้ใดกล้าเอ่ยคำตอบออกมา

ขณะนั้น หลินเซียนที่นั่งอยู่ด้านหน้ากลับค่อยๆ ยกมือลุกขึ้น สีหน้าสงบมั่นใจ

“ศิษย์ขอตอบขอรับ หากติดขัดอยู่ที่ขั้นกลาง มิใช่ว่าพลังปราณไม่พอ แต่เป็นเพราะจิตใจยังมิได้หลอมรวมกับสายน้ำ จึงเกิดการต้านทานในร่างกาย วิธีแก้คือ ต้องผสานใจให้สงบนิ่ง… มองสายน้ำไม่ใช่เป็นศัตรู แต่เป็นส่วนหนึ่งของลมหายใจตนเอง เมื่อใจรวมเป็นหนึ่งกับธาตุน้ำ พลังจะไหลเวียนต่อไปได้เอง”

ห้องเรียนเงียบลงในทันที ดวงตาอาจารย์ส่องประกายชื่นชม

“ดี! หลินเซียน เจ้าตอบได้ถูกต้องและลึกซึ้งยิ่งกว่าที่ข้าคาดไว้เสียอีก”

อาจารย์พยักหน้าอย่างพอใจ “มิใช่เพียงจำตำรา แต่เจ้ามองถึงแก่นแท้ของการหลอมจิต นับว่าเป็นผู้มีสติปัญญาเฉียบคมยิ่ง”

เสียงซุบซิบดังขึ้นทั่วห้อง ศิษย์คนอื่นหันมามองหลินเซียนด้วยความแปลกใจ บ้างก็อิจฉา บ้างก็ยกย่องในใจ

หลินเซียนเพียงก้มศีรษะเล็กน้อย ไม่ได้แสดงความโอ้อวด สีหน้าสงบเยือกเย็น แต่ในแววตากลับแฝงประกายมั่นใจเล็กๆ ที่ยากจะปิดบังได้

เสียงระฆังของสำนักดังขึ้นบ่งบอกว่าวันนี้การเรียนสิ้นสุดแล้ว 

หลังจากท่านอาจารย์จบการสอนและเดินออกจากห้อง บรรดาศิษย์หญิงหลายคนลุกขึ้นตรงมารุมล้อม หลินเซียน ด้วยรอยยิ้มเขินอายและสายตาเป็นประกาย

“หลินเซียน…ครั้งที่แล้วเจ้าสอบได้คะแนนดีที่สุดในห้องใช่หรือไม่?”

“ใช่ ๆ ข้าเห็นเจ้าตอบทุกคำถามเฉียบคมมาก ๆ เลย”

“หลินเซียน…วันนี้ข้าเห็นเจ้าเฉียบคมเหลือเกินนะ ช่วยสอนข้าหน่อยได้ไหม ข้าอยากเรียนรู้จากเจ้าให้ได้ทุกวันเลย…”

อีกคนกระซิบใกล้ ๆ “ใบหน้าของเจ้า…ทำให้ข้ารู้สึกใจเต้นแรงทุกครั้งที่มองเลยนะ เย็นนี้ไปอ่านหนังสือห้องข้าไหม”

บางคนยื่นมือแตะเบา ๆ ที่แขนเขา บ้างเอียงหน้ามองราวกับอยากได้คำชม

“ข้าอยากอยู่ใกล้เจ้ามาก ๆ เลย…วันนี้ช่วยสอนข้าอีกหน่อยได้ไหม?”

เสียงหัวเราะคิกคักและคำพูดหวาน ๆ ล้อมรอบร่างสูงโปร่ง ใบหน้าหวานราวเทพเซียนยิ่งดูโดดเด่น

เสียงหัวเราะคิกคักดังล้อมรอบร่างสูงโปร่ง ใบหน้าหวานราวกับเทพเซียนยิ่งทำให้หัวใจของหลายคนเต้นแรง

บางคนยื่นมือมาสัมผัสเบา ๆ เพื่อทักทาย บางคนกระซิบกระซาบว่าอยากฝึกวิชากับเขาใกล้ ๆ

หลินเซียนเพียงยิ้มอ่อนโยน ก้มศีรษะตอบกลับด้วยถ้อยคำสุภาพ

ทว่าในแถวหลัง สายตาของ หลิวเซียง สั่นสะท้านด้วยโทสะ

ใบหน้าอ้วนเตี้ยของเขาแดงฉาน ตาโบนเบิกกว้างด้วยความอิจฉาริษยา

“หึ…ข้าเป็นใครกัน…ทำไมเจ้าหนุ่มบ้านนอกนี่ถึงได้รับความสนใจไปหมด!”

มือของหลิวเซียงกำแน่น เสียงกรอดดังในคอ ราวกับอยากกระชากหลินเซียนออกไปจากตรงนั้น

ศิษย์ชายคนอื่น ๆ ก็เริ่มเอียงคอชำเลืองมอง หลายคนเริ่มไม่พอใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

ความอิจฉาและความหมั่นไส้ของหลิวเซียงชัดเจนเกินกว่าจะปิดบัง

ในขณะที่หลินเซียนยังคงยืนสงบ รับรอยยิ้มและคำทักทายของเพื่อนศิษย์หญิงด้วยความสุภาพ

....กลางคืนของสำนักเซียนเงียบสงัด แสงจันทร์สาดส่องผ่านไม้คานและเชือกในคอกม้า

ร่างสูงโปร่งของ หลินเซียน นั่งอยู่ข้างกองสัมภาระ มีป้ายวิญญาณพ่อตั้งอยู่บนโต๊ะไม้เก่าๆ เสียงลมหายใจของม้าเป็นจังหวะเดียวกับหัวใจเขา

จู่ ๆ ประตูคอกม้าก็ถูกผลักเปิดอย่างรุนแรง เสียงดังสนั่นทำให้ม้ากระโจนถอย

“หึ…เจ้าขยะ!” เสียงหลิวเซี่ยงก้องขึ้น ร่างอ้วนเตี้ยพร้อมชายร่างกำยำสองคนถือดาบเดินเข้ามา

“คิดว่ามาอยู่สำนักแล้วเจ้าจะเทียบเท่าข้าได้งั้นรึ?” เขาหัวเราะเยาะพร้อมปัดเสื้อให้กระดิก

ชายร่างกำยำทั้งสองเข้ามาบังคับจับแขนหลินเซียนและเตะที่ขาบังคับให้คุกเข่า

หลิวเซี่ยงกวาดตามองป้ายวิญญาณพ่อหลินเซียนด้วยสายตาเย็นชา

“นี่ของเจ้า…ใช่รึ? ฮ่า ๆ ช่างไร้ค่าเหลือเกิน!”

“อย่า! ขอแค่สิ่งนั้น ได้โปรด!!” หลินเซียนเงยหน้าตะโกนด้วยความตกใจ

หลิวเซียงหัวเราะสะใจ เขายกป้ายวิญญาณขึ้น ปาป้ายลงพื้นอย่างแรง เสียงกระแทกดังก้องทั่วคอกม้า

ไอ้อ้วนกระทืบป้ายวิญญาณซ้ำๆ จนป้ายวิญญาณแตกครึ่ง เศษไม้เล็กๆบางส่วนกระเด็นทั่วพื้น 

หลินเซียนกระชากมือชายร่างกำยำออก แต่ก็ยังถูกผลักจนล้มลง

“เจ้า…คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงกล้ามาห้ามข้า!” หลิวเซี่ยงตะคอก มืออ้วนเขย่าอกหลินเซียนแรง ๆ

“เจ้าบ้านนอกโง่เง่า! แค่หน้าตาสวย ๆ คิดว่าพวกผู้หญิงจะสนใจเจ้าได้หรือไง!?”

หลินเซียนกัดฟันแน่น ดวงตาเปล่งประกายด้วยความโกรธ เขามีน้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

หลิวเซี่ยงย่ำเท้าลงกับพื้น เสียงกรอดดังตามแรงอารมณ์

“ข้าจะสอนให้เจ้ารู้…ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ สวะอย่างเจ้ามันต้องโดนอย่างนี้!”

เขาใช้เท้าเตะหลินเซียนจนล้มคว่ำ แล้วกระทืบซ้ำๆอย่างไม่ปราณี

หลินเซียนพยายามลุกขึ้น แต่ชายร่างกำยำก็เข้ามาดันเขาให้ล้มซ้ำ

“เจ้าขี้ม้าสกปรก! นี่คือสิ่งที่เจ้าต้องโดน!”

หลิวเซี่ยงตวาดพร้อมกระทืบหลินเซียนอีกหลายครั้ง แรงกระแทกทำให้ร่างเขาสั่นจนเกือบหงายหลัง

เขาหยิบไม้คานในคอกม้าขึ้นฟาดที่ขาและแขนหลินเซียน

“จำไว้! อย่าบังอาจมาเทียบชั้นกับข้า!”

ทุกคำพูดของหลิวเซี่ยงเต็มไปด้วยความริษยาและความอิจฉา เสียงหัวเราะแสบแก้วหู

กระทืบพร้อมสถบคำหยาบคายนานถึง 1 เค่อ หลิวเซียงก็เหนื่อยหอบไม่มีแรงแล้วจึงหยุด

หลิวเซี่ยงถุยน้ำลายใส่ศรีษะหลินเซียน

“เจ้า…ไม่มีค่าพอที่จะยืนอยู่ตรงนี้!”

แล้วหลิวเซี่ยงและชายกำยำเหล่านั้นก็เดินจากไป

หลินเซียนค่อยๆลุกขึ้นมาเก็บเศษไม้ป้ายวิญญาณพ่อของเขา มือของเขาสั่นด้วยแรงโกรธและเสียใจมาก

ดวงตาเยือกเย็นเหมือนน้ำแข็ง แต่ในใจเต็มไปด้วยพลังแค้นที่สะสม 

“้ข้า…จะให้เจ้าชดใช้ด้วยความเจ็บปวด…!”

ความมืดของคืนและแสงจันทร์สะท้อนบนใบหน้าหลินเซียนที่แดงฉาน

เสียงลมหายใจและหัวใจของเขาเหมือนกลองสะท้อนในคอกม้า

คืนนี้…พายุแห่งความแค้นเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น