ก้าวแรกสู่สำนักเซียน

....รุ่งอรุณแรกของการเข้าสำนัก แสงอรุณสาดทาบยอดเขา เมฆหมอกล้อมรอบราวแดนสวรรค์

เหล่าศิษย์ใหม่เบียดเสียดกันขึ้นบันไดศิลา ก้าวแรกที่หนักอึ้งปนตื่นเต้น

เสียงกลองพิธีดังก้องกลางลานกว้าง บ่งบอกถึงการเริ่มต้นหนทางเซียน

สายตาศิษย์ผู้มีตระกูลเต็มไปด้วยความหยิ่งผยอง ต่างชี้ชวนกันเลือกเรือนพักหรู

ท่ามกลางความเสียงพุดคุยเหล่านั้น หลินเซียนกลับยืนนิ่ง ดวงตาแน่วแน่ไม่หวั่นไหว

ทันทีที่เจ้าหน้าที่สำนักประกาศแบ่งห้องพักให้ศิษย์ใหม่ เสียงโห่ร้องยินดีดังขึ้นทั่วลาน

“ห้องนี้มีเตียงไม้หอมจากแดนใต้!”

“เรือนนี้หันออกไปเห็นทะเลเมฆโดยตรง!”

และผู้ที่เสียงดังที่สุดก็คือ หลิวเซี่ยง

ร่างอ้วนเตี้ย ตาโบนเล็กๆ แทรกตัวขึ้นหน้า เบียดไหล่คนอื่นอย่างไม่เกรงใจ

“ฮึ! ข้าคือลูกเสนาบดีตระกูลหลิว ห้องนี้ ข้าเอา!”

มันหันกลับมาแสยะยิ้มใส่หลินเซียน ร่างสูงสง่าในชุดผ้าป่านสีจืดที่ยืนเงียบอยู่ข้างหลัง

“อ้าวๆ นี่หลิน เซียน หรือว่าควรเรียกว่า หลิวเซี่ยงตัวปลอม ดีล่ะ?”

เสียงหัวเราะเยาะของมันปลุกศิษย์ใหม่รอบข้างให้หัวเราะตาม

ยิ่งเมื่อเจ้าหน้าที่ตะโกนประกาศว่า

“หลินเซียน! ที่พักของเจ้าคือห้องเก็บของเก่า ข้างโรงม้า!”

เสียงหัวเราะดังก้องสะท้อนทั่วลาน เหมือนคำพิพากษาแห่งความอัปยศ

หลิวเซี่ยงหัวเราะลั่น ตาพราวด้วยความสะใจ

“ได้กลิ่นขี้ม้า คงหรูหราเหมาะกับชั้นต่ำอย่างเจ้า ขอให้หลับฝันดีทุกคืนนะ ฮะฮ่าๆๆ!”

หลินเซียนกำหมัดแน่น… เขาไม่ได้ตอบโต้อะไร เพียงยืนนิ่ง

แต่ในอกกลับลุกโชนด้วยไฟที่ไม่มีใครเห็น...

....ณ ห้องเก็บของข้างโรงม้าชำรุดทรุดโทรม ประตูไม้บิดเบี้ยว บานพับขึ้นสนิม เมื่อผลักเข้าไป กลิ่นเหม็นอับและกลิ่นขี้ม้าคละคลุ้งตีจมูกทันที พื้นกระดานเต็มไปด้วยฝุ่นหยากไย่ มุมหนึ่งกองฟางเปียกชื้นกองพะเนิน เสียงม้าสะบัดหายใจฟืดฟาดลอดผนังแผ่วเบา ราวกับกำลังหัวเราะเยาะเขา

หลินเซียนวางสัมภาระลงอย่างระมัดระวัง ก่อนหยิบป้ายวิญญาณบิดา ที่ห่อด้วยผ้าเก่าขึ้นมา วางบนหีบไม้เก่าแทนโต๊ะบูชา เสร็จแล้วเขาคุกเข่าลง จุดธูปเล็กๆที่พกติดตัว ก้มศีรษะสามครั้ง น้ำเสียงเคร่งขรึมเอื้อนเอ่ยเบาๆ

“ท่านพ่อ… ลูกจะอดทนต่อคำดูถูกเหยียดหยามทุกสิ่ง เพื่อให้ท่านแม่และท่านย่าสุขสบาย… ลูกจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง”

แสงเปลวเล็กๆจากธูปลุกไอฝุ่นให้เต้นระริกในความมืด กลายเป็นแสงสลัวที่อบอุ่นราวคำปลอบโยน หลินเซียนยกมือลูบป้ายวิญญาณเบาๆ ราวกับได้สัมผัสบิดาผู้จากไป เขากำหมัดแน่น… กตัญญูคือแรงผลักดันเดียวที่จะพาเขาฝ่าฟันโลกที่โหดร้ายในสำนักเซียนนี้... 

....พอสายๆ ศิษย์ใหม่ทุกคนก็เริ่มทยอยมาในห้องเรียน ซึ่งห้องเรียนนี้กว้างขวางโอ่อ่า

ประดับด้วยผ้าแพรและโคมไฟหยก บ้างมีหยกหินเซียนโบราณประดับข้างผนังดูล้ำค่า

บรรดาศิษย์ใหม่ทั้งชายหญิงนั่งเรียงรายส่งเสียงหัวเราะคิกคักดังไม่ขาดปาก

แต่ละคนโอ้อวดสร้อยหยก หยกพกดาบสลักลายทอง ฯลฯ

“นี่คือของขวัญจากบิดา ข้าสั่งทำจากเมืองหลวงโดยเฉพาะ!”

“หึ ของเจ้าน่ะสู้ตระกูลข้าไม่ได้หรอก!”

...ท่ามกลางบรรยากาศโอ้อวดวุ่นวาย ประตูห้องเรียนถูกผลักออกเบาๆ

หลินเซียน เดินเข้ามาในชุดผ้าธรรมดา เก่าแต่สะอาดเรียบร้อย

ร่างสูงโปร่ง สง่าดุจดาบในฝัก ใบหน้าหวานละมุนราวเทพเซียนจุติ

ผิวขาวเนียนดังปุยฝ้ายสะท้อนกับแสง ทำให้ห้องทั้งห้องเงียบกริบ

ศิษย์หญิงนับสิบหันขวับมองพร้อมกัน ดวงตาเบิกกว้าง

ใบหน้าแดงระเรื่อ ริมฝีปากเม้มแน่นราวกับจะกรีดร้องแต่ไม่กล้า

เสียงซุบซิบดังขึ้นอย่างตื่นเต้น  “เขา… เขาช่างหล่อละมุนราวเทพเซียนเลย!”

...ทันใดนั้น หลิวเซี่ยง เดินสะบัดตัวเข้าห้อง ตาโบนเล็กพราวด้วยความสะใจ

“ฮ่าๆ พวกเจ้าร่ำรวยโอ้อวดกันเต็มห้องเลยรึ? ของพวกเจ้าดูดีแค่ในสายตาพวกเจ้าเท่านั้น แต่ก็สู้ของข้า หลิวเซี่ยง ผู้นี้ไม่ได้!”

มันชี้ไปยังสร้อยทอง ดาบแกะสลักและกระเป๋าหรูของเพื่อนศิษย์ พร้อมยักไหล่ยียวน

“บ้านข้ารวยที่สุดในสำนัก ไหนใครกล้าข่มข้า!?”

ทุกสายตาในห้องหันไปมองหลิวเซี่ยงด้วยความอึ้งปนหมั่นไส้

เสียงซุบซิบดังขึ้นเบาๆว่า  “ไอ้อ้วนเอ้ย ทำเป็นลูกเศรษฐีขี้อวดไปได้…”

ส่วนหลินเซียนยืนนิ่ง แต่อากาศรอบตัวเหมือนล้อมรอบด้วยความสงบและมั่นคง

เขาเพียงเงยหน้ามองหลิวเซี่ยงด้วยสายตาเย็น แต่ไม่ตอบโต้ใดๆ เพียงเก็บความรู้สึกทั้งหมดไว้ในใจ

เขากวาดตามองหาที่นั่ง ก่อนที่จะตัดสินใจก้าวตรงไปยังด้านหน้าสุดของห้องเรียน

“ที่ตรงนี้… ใกล้อาจารย์ที่สุด ข้าจะได้ยินทุกถ้อยคำชัดเจน” เขาคิดในใจ

แม้รู้ว่าการนั่งข้างหน้าจะดึงสายตาและคำซุบซิบนินทา แต่เขากลับไม่ลังเล

ที่นั่งตรงนั้นข้างๆมีหลิวเซี่ยงเด็กหนุ่มร่างอ้วนเตี้ยผู้แต่งอาภรณ์ไหมหรูหรานั่งอยู่

เมื่อเห็นหลิวเซียนเดินมานั่งข้าง ๆ เขาก็เลิกคิ้วขึ้นทันที

“หึ… เจ้ากระจอกกล้าดีนักนะ คิดว่าตัวเองคู่ควรกับที่ตรงนี้หรือ?”

เสียงของหลิวเซี่ยงดังพอให้คนรอบ ๆ ได้ยิน เกิดเสียงหัวเราะตามมาประปราย

บางคนส่ายหัว บางคนกระซิบกระซาบ “ดูสิ ขอทานนั่นกล้ามานั่งข้างคุณชายหลิวเซี่ยง”

หลิวเซียนได้ยินทุกถ้อยคำ แต่ไม่แม้แต่จะหันไปตอบโต้

เขาเพียงวางม้วนคัมภีร์ลงบนโต๊ะไม้เรียบ ๆ และนั่งสงบ

สายตาจับจ้องไปยังแท่นอาจารย์เบื้องหน้าเต็มไปด้วยความแน่วแน่

เสียงเปิดประตู อาจารย์ผู้เฒ่าเดินเข้ามาอย่างสุขุม ทุกคนในห้องทำความเคารพ ท่านอาจารย์จึงเริ่มสอนวิชาความรู้

หลิวเซี่ยงขยับตัวมาใกล้ๆหลินเซียน ทำเสียงจมูกสั่งขี้มูกใส่ “เหม็นสาปกลิ่นขี้ม้า”

แต่หลินเซียนยังคงนั่งนิ่งหลังตรง ราวภูผาที่ไม่หวั่นไหวต่อสายลม ฟังแต่เสียงอาจารย์สอนหน้าห้อง...