อาจารย์ใหม่

....เช้าวันรุ่งขึ้น แสงแดดอ่อนส่องลงมาที่ลานฝึกกลางสำนัก เสียงลมพัดพริ้วผ่านต้นไม้ใหญ่ ผิวใบไม้สะท้อนแสงเป็นประกายเหล่าศิษย์ถูกเรียกให้มารวมตัวโดยผู้อาวุโสของสำนัก ใบหน้าทุกคนเต็มไปด้วยความสงสัยและตื่นเต้น

หลินเซียนมายืนร่วมกับศิษย์คนอื่นด้วยใบหน้าเรียบเฉย มีรอยช้ำเล็กน้อยที่ใบหน้า และแขนที่โผล่ออกมาจากเสื้อ สวมใส่ชุดสีขาวเก่าๆ แต่เขาก็ยังดูมีเสน่ห์และมีประกายเก่นกว่าคนอื่นๆอยู่ดี

หลิวเซี่ยงชำเลืองมองเขาด้วยสายตาเยาะเย้ย และถ่มนำลายรดพื้น เหตุการณ์คืนที่ผ่านมา แม้นมีบางคนรู้ แต่ก็ไม่มีใครกล้าที่จะพูดถึง หรือออกมาปกป้องหลินเซียนเลยแม้แต่คนเดียว ด้วยความหวั่นเกรงอิทธิพลตระกูลหลิวที่ยิ่งใหญ่นั่นเอง

“วันนี้ท่านอาจารย์เฉิงเสินและจื่อหยง ได้กลับมาจากการฝึกฝนกับสำนักเซียนขั้นสูง พวกท่านบรรลุขั้นสร้างแกนปราณขั้นต้นได้แล้ว ตั้งแต่นี้ไปพวกเจ้าจะได้ร่ำเรียนวิชาชั้นสูงจากพวกท่าน”

ผู้อาวุโสเฒ่าประกาศ เสียงดังชัดเจนทำให้ทุกคู่ตาหันมามอง

อาจารย์เฉิงเสินปรากฏตัวขึ้น ร่างสูงโปร่ง ผิวขาวราวกับหยก หน้าตาหล่อเหลาเรียบสง่า ดวงตาเป็นประกายสว่างและแฝงความอบอุ่น รอยยิ้มบางเบาแต่เต็มไปด้วยเสน่ห์ ทำให้หัวใจของศิษย์หลายคนเต้นไม่เป็นจังหวะ

ด้านอาจารย์จื่อหยง ผิวแทนเข้ม ขนาดร่างสูงใหญ่ กล้ามเนื้อเป็นลอนชัดเจน ฟันหน้าเหยินเล็กน้อยและหลังค่อมเล็กๆ ทำให้เขาดูมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว ดวงตาคมเข้มเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยวและความมั่นคง

สองอาจารย์ยืนเคียงกันอย่างสง่างาม แต่ละท่าทางแสดงถึงพลังปราณขั้นสูง ราวกับลมหายใจรอบตัวพวกเขาเต็มไปด้วยพลังที่สามารถสั่นสะเทือนลานฝึก

เหล่าศิษย์เงียบไปชั่วครู่ ทุกคนรับรู้ถึงความแตกต่างระหว่างสองอาจารย์ ทั้งเสน่ห์เย้ายวนของคนหนึ่ง และความหนักแน่นมั่นคงของอีกคน

เสียงลมพัดผ่าน ใบไม้ไหวเบาๆ แต่บรรยากาศกลับเต็มไปด้วยความเคารพและความตื่นเต้น ทุกสายตาจับจ้องที่อาจารย์ทั้งสองนี้ 

อาจารย์เฉิงเสินชำเลืองตามามองหลินเซียนแล้วยิ้มให้ หลินเซียนยิ้มที่มุมปากนิดๆแล้วก้มศรีษะเล็กน้อยแสดงความเคารพตอบ

หลังเลิกแถว มีเจ้าหน้าที่เดินเข้ามาหาหลินเซียนบอกว่าให้ไปหาท่านอาจารย์เฉิงเสินที่ห้องพักอาจารย์ด้วย หลินเซียนพยักหน้าและค่อยๆเดินไปห้องพักอาจารย์

....แสงอ่อนจากหน้าต่างไม้สาดเข้ามาในห้องพักของอาจารย์เฉิงเสิน โต๊ะไม้เรียบวางกาน้ำชาและถ้วยชาอย่างเป็นระเบียบ

เขานั่งสงบบนเก้าอี้ จับถ้วยชาในมือดื่มช้าๆ ชิมรสชาติด้วยรอยยิ้มบางเบา ดวงตาเย็นเยียบแต่เต็มไปด้วยความสงบภายใน

เสียงลมพัดผ่านหน้าต่าง ใบไม้ไหวเบาๆ ผสมกับไอหอมจากชา ทำให้บรรยากาศรอบตัวดูเหมือนหยุดเวลาไว้

อาจารย์เฉิงเสินวางถ้วยชาลงบนโต๊ะ ชะโงกหน้ามองหลินเซียนด้วยรอยยิ้มอ่อน

เมื่อเขาเห็นหลินเซียนเคาะประตูและเดินเข้ามาในห้อง

“หลินเซียน…อาจารย์ได้ยินมาว่าเจ้าศิษย์ที่เก่งที่สุดในรุ่นนี้ ไม่สิ เก่งกว่าศิษย์พี่หลายๆคนด้วยซ้ำ” เสียงเขาอ่อนโยนแต่หนักแน่น

หลินเซียนก้มหัวนิดๆ ยิ้มเขิน “ข้าเพียงทำเต็มที่ตามที่อาจารย์ทุกท่านสอนขอครับ”

อาจารย์เฉิงเสินหัวเราะเบาๆ “เจ้าช่างถ่อมตัว ข้าชอบ แต่ความสามารถเจ้า…เด่นชัดเกินใครจริงๆ”

เขามองไปที่ชุดเซียนสีขาวพับเรียบร้อย

“นี่…ชุดเซียนใหม่ ให้เจ้าแทนชุดเก่าที่ใส่อยู่ ชุดตอนนี้มันไม่เหมาะกับหน้าตาหล่อเหลาของเจ้าเลยนะ”

หลินเซียนแสดงความตกใจเล็กน้อย “ท่านอาจารย์…ข้าไม่สมควรเลยขอครับ”

“สมควรสิ คนเก่งต้องคู่กับสิ่งที่คู่ควร” เสียงอาจารย์อบอุ่นเหมือนแสงอาทิตย์

เขายังหยิบขวดยาทาแผลขึ้นมา วางไว้บนมือหลินเซียน

“เห็นหน้าและแขนเจ้ามีรอยช้ำ ข้าจะให้ยานี้ เป็นยาสมานแผลชั้นดีที่ข้าได้มาจากสำนักเซียนขั้นสูง”

หลินเซียนค่อยๆ รับ ก้มศรีษะคำนับ ยิ้มบางเบา “ขอบ...ขอบคุณขอครับท่านอาจารย์”

อาจารย์เฉิงเสินเอียงศีรษะเล็กน้อย มองลึกเข้าไปในตาเธอ

“ข้าชอบคนเก่ง…และข้าอยากเห็นเจ้าเก่งขึ้นยิ่งกว่านี้”

หลินเซียนรู้สึกถึงความอบอุ่น ความห่วงใยซ่อนอยู่ในทุกคำพูด

“ข้าจะตั้งใจฝึกให้มากกว่านี้ขอรับท่านอาจารย์”

“ดีมาก…อย่าลืมว่าความสามารถไม่ใช่แค่แรงกาย แต่ใจต้องแน่วแน่ด้วย”

อาจารย์ยิ้มเบาอีกครั้ง “ชุดใหม่นี้…ถ้าเจ้าใส่แล้วคงจะดูสง่างามขึ้นอีกหลายเท่า”

หลินเซียนยกมือแตะชุดด้วยความตื้นตันใจ

“ข้า…จะไม่ทำให้ท่านอาจารย์ผิดหวังขอครับ”

“เชื่อข้าเถอะ…เธอมีทั้งพรสวรรค์และความตั้งใจแล้ว”

...หลินเซียนเดินยิ้มกว้างจนตาเป็นประกาย เขากอดชุดเซียนสีขาวใหม่แน่นอก ราวกับเก็บสมบัติล้ำค่าไว้กับตัว

ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความสุข ใจเต้นรัวราวกับดนตรีบรรเลงเบาๆ

เขาเดินกลับไปยังห้องพักข้างคอกม้า แสงแดดยามบ่ายสาดลงบนร่างเขาอย่างอบอุ่น

ลมพัดเอื่อยๆ ทำชายชุดเซียนปลิวไหวอย่างนุ่มนวล

ทุกสิ่งรอบตัวเหมือนฉากในความฝัน สงบ แต่เต็มไปด้วยความอิ่มเอมใจของหลินเซียน....