แข่งเก็บสมุนไพร

...หลินเซียนก้าวเข้าสู่ป่าลึกที่รกร้างและร่มรื่นสุดสายตา หมอกสีเทาเข้มปกคลุมทุกเส้นทาง พื้นปกคลุมด้วยโคลนเหนียวและรากไม้พันกันเป็นตาข่าย แสงแดดลอดผ่านยอดไม้สูงส่องลงเป็นลำแสงเล็ก ๆ เฉพาะบนพื้น ทำให้เห็นเพียงเศษสมุนไพรแปลกประหลาดบางต้น ทุกเสียงในป่าเต็มไปด้วยเสียงร้องของสัตว์ประหลาดและเสียงกิ่งไม้หัก

ผู้เข้าสมัครทุกคนถูกสั่งให้เก็บสมุนไพรในป่าแห่งนี้ ใครหาสมุนไพรที่หายากที่สุดอันดับต้นๆ ก็จะสอบผ่านเข้าเป้นศิษย์สำนักได้

แต่ที่นี่เต็มไปด้วยอันตรายสุดขีด สัตว์อสูรพรางตัวในเงามืด รอจู่โจมผู้ไม่ทันระวัง ดอกไม้พิษหลายต้นปล่อยกลิ่นยั่วยวนแต่มีพิษแรงถึงชีวิต แมลงพิษบินวน เขี้ยวเล็กแต่แรงเพียงครั้งเดียวทำให้มือชาและหัวใจแทบหยุด หน้าผาสูงเสียวสันหลัง ลมแรงพัดเกือบพัดตกทุกวินาที

หลินเซียนค่อย ๆ ก้าวด้วยความระมัดระวัง ใช้สายตาและสติเต็มที่เพื่อสังเกตทุกความเคลื่อนไหว บางครั้งสัตว์อสูรโจมตีแบบทันทีทันใด เขาต้องกระโดดหลบ ใช้รากไม้โหนตัว หรือแม้กระทั่งกลิ้งลงโคลนเพื่อรอดชีวิต

คู่แข่งคนคนหนึ่งหักกิ่งไม้หลินเซียนเกือบตกต้นไม้ บางคนปล่อยแมลงพิษเข้าหา บางครั้งเก็บสมุนไพรได้แล้วแต่ถูกยาสลบแล้วโดนขโมยไป

แม้รากวิญญาณเซียนต่ำที่สุดในบรรดาผู้เข้าสอบ หลินเซียนก็ใช้สมองและไหวพริบเต็มที่ เขาพกสมุนไพรมาป้องกันพิษได้ชั่วคราว เลี่ยงสัตว์อสูรด้วยการสังเกตพฤติกรรม และใช้รากไม้กับเถาวัลย์ปีนขึ้นหน้าผาสูงอย่างมั่นคง

....แรงกดดันไม่ได้มาจากธรรมชาติเพียงอย่างเดียว ผู้เข้าสมัครคนอื่นหัวเราะเยาะและล้อเลียนเต็มที่ ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยเลือด เหงื่อ และความเจ็บปวดจากพิษ มือสั่นเทา ร่างเกือบทรุด แต่ดวงตาใสแจ๋วเต็มไปด้วยประกายฝืนฟ้าและความมุ่งมั่นสุดชีวิต

แรงใจจากความรักของแม่ ย่า หวังให้พวกท่านได้สุขสบายเมื่อเขาเข้าสำนักได้สำเร็จเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังใจ รากวิญญาณที่แทบดับมอดถูกกระตุ้น ภาพสัตว์อสูรและดอกไม้พิษที่เคยน่ากลัว เริ่มถูกเขาควบคุมด้วยสติ กล้าที่จะฟันฝ่าไปข้างหน้า

ผู้เข้าสมัครคนอื่นเริ่มหวาดกลัวและระวัง บางคนคลั่งเพราะแรงกดดันและพิษ บางคนเริ่มสังเกตว่าขยะบ้านนอกคนนี้ฝืนฟ้าและฝ่าความอันตรายสุดขีดได้

หลินเซียนค่อย ๆ เคลื่อนตัวอย่างมั่นคง เลือดซึมตามมือและปาก มือเท้าเจ็บปวดจากพิษ แต่ดวงตาไม่เคยพร่าเลือน ทุกย่างก้าวคือการเอาชนะอันตราย ฝึกสติ และพิสูจน์หัวใจที่ไม่ยอมแพ้

ใช้เวลานาน ในที่สุดหลินเซียนก็เพิ่งเก็บสมุนไพรหายากสมุนไพรเซียนระดับ 2 "ใบมะรุมเงิน" ต้นหนึ่งเก็บไว้ในถุงสะพายข้างเอว

แต่แล้ว ก็ผู้แข่งขันคนหนึ่ง แอบตามเงียบ ๆ เขาลอบเข้ามาใกล้ แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์

ทันทีที่หลินเซียนหมุนตัวเก็บสมุนไพรอีกต้น ผู้แข่งขันเลวนั่น ฉวยโอกาสหยิบสมุนไพรของหลินเซียนไป

“ขยะบ้านนอก… ของนี้ของเราแล้ว!” เสียงหัวเราะเยาะเย้ยดังขึ้น

หลินเซียนรีบตามไป แต่ผู้แข่งขันคนนั้น เรียกเพื่อนๆที่ซ่อนตัวอยู่แถวนั้นอีก 2 คน

เสียงฝีเท้าหนักสามคู่ดังขึ้นพร้อมกับเงาร่างผู้เข้าแข่งขันสามคนที่ก้าวออกมาล้อมรอบ หลินเซียน แววตาเต็มไปด้วยความอาฆาต พวกมันไม่คิดจะเก็บสมุนไพรอีกต่อไป แต่จ้องเพียงจะจัดการศัตรูตรงหน้า

“สมุนไพรชั้นสูงนี้ไม่คู่ควรกับเจ้า… ยกมาให้พวกเรานั่นแหละดีแล้ว!”

หนึ่งในนั้นตะโกนเสียงห้าว ก่อนจะพุ่งเข้ามาโจมตี

หลินเซียนที่บอบช้ำจากการปีนป่ายหาสมุนไพรตั้งแต่เช้าพยายามตั้งท่าป้องกัน ทว่าถูกอีกสองคนประสานกันบุกจากด้านข้าง หมัด เท้า และแรงผลักกระแทกใส่เขาไม่หยุด เสียงปะทะดังก้องกลางหน้าผาสูงชัน

“อั่ก!”

เลือดสดพุ่งจากมุมปาก หลินเซียนกัดฟันสู้แต่เรี่ยวแรงถดถอยลงทุกขณะ

ในจังหวะชุลมุน หนึ่งในผู้เข้าแข่งขันเหวี่ยงฝ่ามือแรงเกินไปโดยไม่ทันคิด ร่างของหลินเซียนถูกซัดกระแทกไปที่ขอบหน้าผา ดินกรวดร่วงกราวลงเบื้องล่าง เสียงลมหวีดหวิวดังแทรกเข้ามา

“เฮ้ย! ระวังสิ!”

หนึ่งในพวกนั้นร้อง แต่สายไปแล้ว

หลินเซียนพยายามคว้าหินขอบหน้าผา ทว่ามันเปราะเกินไป นิ้วมือที่เต็มไปด้วยเลือดและฝุ่นดินไม่อาจยึดเกาะได้มั่น ร่างของเขาโอนเอน แล้วพลัดตกจากหน้าผาสูงชันลงสู่ความมืดเบื้องล่าง!

เสียงกรีดร้องแว่วสะท้อนหายไปกับสายลม…

หลินเซียนตกหน้าผา!

"ตายไปซะเจ้าขยะยาจก อย่ามาทำให้การสอบอันทรงเกียรติ์นี้แปดเปื้อน"

พวกมันหัวเราะแล้วเดินจากไปพร้อมสมุนไพรของหลินเซียนอย่างไม่ใยดี

แต่…คนพวกนั้นไม่รู้เลยว่าใต้เหว หลินเซียนใช้สติและสัญชาตญาณฝืนฟ้าช่วยดึงตัวเองกลับ

เขากระชับรากไม้และเถาวัลย์ปีนตัวขึ้น ร่างสั่นมือเท้าเจ็บจากพิษและเลือดไหล แต่ สายตาไม่พร่า

“ข้า… ไม่ยอม! ข้า…ต้องไม่ตาย! หากยังไม่ได้เป็นเซียน เพื่อแม่และย่าของข้า!”

แม้แรงกดดันจากผู้แข่งขันโหดร้าย พิษสัตว์อสูร และความสูงเสียวสันหลังยังรายล้อม

หลินเซียนก็ ขยับตัวปีนหน้าผาทีละก้าวอย่างมั่นคง

ทุกย่างก้าวคือ ความอดทน ความฝืนฟ้า และการเอาชนะความโหดร้ายทั้งร่างกายและจิตใจ

....เช้าวันใหม่พระอาทิตย์ขึ้นอรุณรุ่ง หมอกค่อย ๆ จางและแสงแดดส่องลงบนสมุนไพรที่ผู้เข้าแข่งขันแต่ละคนเก็บมาได้ พวกเขาออกมาจากป่ากันหมดแล้ว ยกเว้นหลินเซียน

"ข้าว่ามันคงตายไปในป่าแล้ว ขยะยากจนที่ไม่มีแม้แต่สมบัติเซียนสักชิ้นป้องกันตัว เหอะ!"

เซียนผู้คุมสอบดูเวลา ขณะที่กำลังจะแจ้งว่าหมดเวลา

"เดี๋ยว! รอเดี๋ยวก่อนขอรับ!"

ทุกคนหันไปมอง เป็นภาพเด็กหนุ่มแต่งตัวโทรมๆ เสื้อผ้าบางส่วนขาดวิ่น ตามร่างกายมีบาดแผลขีดข่วนมากมาย เผยให้เห็นผิวขาวเนียนใสของร่างกายและกล้ามเนื้อที่ดูเย้ายวนใจ ราวกับเขาคือคุณชายชาติตระกูลสูงส่งผู้กินหรูอยู่สบาย

ใบหน้าของหลินเซียนยิ้ม …เป็นรอยยิ้มที่นุ่มละมุนใครเห็นก็รู้สึกหลงไหล เขารีบวิ่งมายื่นดอกไม้สมุนไพรให้ท่านเซียนผู้คุมสอบ

ผู้คุมสอบตะลึง และตามองเขาด้วยสายตาประหลาดใจ

"ดอกบัวหยกฟ้า สมุนไพรเซียนระดับ 3 เจ้าเก็บมันมาได้ยังไง??"

"เผอิญข้าตกหน้าผาไป แต่โชคดีที่เห็นดอกบัวสีชมพูเรืองแสงดอกนี้ที่หน้าผา ข้าเลยปีนไปเก็บขอรับ"

ผู้คุมสอบมองหน้าหลินเซียน ใบหน้าของเขาแม้จะเหนื่อยอ่อนและบาดแผลทั้งร่างกาย แต่เขายิ้มแย้มมีความสุขมาก

“เด็กบ้านนอก… แม้พรสวรรค์ต่ำที่สุด แต่ฝืนฟ้าและเอาชนะอันตรายได้จริง เจ้าสอบผ่าน”