ตอนที่ 4 วางแผนจีบเธอ

โนเตอร์นั่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันไปพูดกับจ๊าบอย่างจริงจัง “แกล้งเดินชนอะไรประมาณนี้ มันจะเข้าท่าไหมวะ?”

จ๊าบทำหน้าเหลอหลา พร้อมหัวเราะออกมาดังๆ “มุกเด็กๆ แบบนี้ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามึงคิดออกมาได้ สาวๆ ติดมึงได้ยังไงวะเนี่ย?”

โนเตอร์ยักไหล่ “อ้าว ก็กับคนอื่นมันไม่ต้องพยายามไง แค่เดินผ่านก็มีคนมองแล้ว”

จ๊าบส่ายหัวอย่างขบขัน “กับคนอื่นก็เรื่องนึง แต่ดาหวันน่ะไม่ใช่สาวที่จะตกหลุมมุกง่ายๆ แบบนั้น มึงต้องคิดแผนที่มันเหนือชั้นกว่านี้ว่ะ”

โนเตอร์เอนตัวพิงหลังอย่างครุ่นคิด “งั้นกูต้องทำไงดีวะ? ยัยนี่ไม่เหมือนคนอื่นเลย มึงคิดว่าอะไรจะทำให้ดาหวันเริ่มสนใจกู?”

จ๊าบคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะตอบ “กูว่ามึงต้องทำให้ตัวเองให้โดดเด่นในแบบที่เธอไม่เคยเห็นนะ ลองทำอะไรที่แสดงว่ามึงเป็นคนที่เอาใจใส่จริงๆ แบบที่เธอไม่เคยเจอจากใครมาก่อน”

“เช่น?” โนเตอร์เลิกคิ้วสงสัย

“เช่น...อาจจะช่วยเหลือเธอในเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ไม่ต้องทำตัวน่าหมั่นไส้ แค่ให้เธอเห็นว่ามึงเป็นคนที่เธอไว้ใจได้ แบบเนียนๆ ไปเรื่อยๆ”

โนเตอร์หัวเราะออกมา “กูว่ามันฟังดูท้าทายดีแฮะ เออว่ะ งั้นกูจะลองเป็นคนดีแบบเนียนๆ ดูสักที”

จ๊าบพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “เออ ทำให้ได้ล่ะ แล้วเดี๋ยวมึงก็จะรู้ว่าความพยายามของมึงน่ะ จะได้ผลหรือเปล่า!”

โนเตอร์สังเกตเห็นดาหวันหิ้วของพะรุงพะลังหลังจากที่เธอเพิ่งลงจากรถมา เขารีบก้าวเท้าเข้าไปช่วยทันทีโดยไม่รอช้า “ให้พี่ช่วยหิ้วไปส่งนะ” เขาพูดด้วยความเป็นกันเอง

ดาหวันเงยหน้ามองแล้วส่งยิ้มให้ “ขอบคุณค่ะพี่เตอร์” เธอยื่นของบางส่วนให้เขาอย่างไม่อาย “แต่ไม่ต้องไปส่งถึงคณะหรอกค่ะ เดี๋ยวสาวๆ ของพี่จะอกหักดังเป๊าะเอา”

โนเตอร์หัวเราะเบาๆ พร้อมทั้งตอบกลับด้วยท่าทีขี้เล่น “พี่จะอกหักเองมากกว่า ถ้าไม่ให้พี่ช่วยหิ้วของให้คนสวยอย่างเธอ”

ดาหวันหัวเราะอย่างสดใส ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มที่ทำให้โนเตอร์ใจเต้นแรงกว่าเดิม แม้จะเป็นแค่การพูดเล่น แต่การได้อยู่ใกล้เธอแบบนี้ ทำให้เขารู้สึกว่าทุกอย่างกำลังไปได้สวย

และก็เป็นไปอย่างที่ดาหวันคิดจริงๆ บรรดาสาวๆ ที่หมายตาโนเตอร์ต่างพากันมองเธอเป็นเกลียว สายตาพวกนั้นเต็มไปด้วยความอิจฉาและความสงสัยว่าเธอกับโนเตอร์มีอะไรเกินเลยกันหรือเปล่า แต่ดาหวันกลับยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ

"โน สน โน แคร์" เธอคิดในใจ ขณะที่ยังคงเดินไปพร้อมกับโนเตอร์อย่างสบายใจ ไม่ได้แคร์สายตาของใครเลยแม้แต่น้อย เพราะสำหรับเธอ โนเตอร์ก็แค่พี่ชายที่มาช่วยหิ้วของเท่านั้น.

พอเดินมาถึงคณะ ต้นหอมกับมิเกล เพื่อนสาวตัวแสบของดาหวันก็รีบเข้ามาแซวทันที “อุ๊ย มีเดือนวิศวะมาส่งด้วย นี่ไฮโซมากเลยนะมึง!” ต้นหอมพูดพร้อมทำหน้าตาตื่นเต้น

มิเกลไม่รอช้าเสริมต่อด้วยความขี้เล่น “นี่ถ้าไอ้หวันโดนดักตบเพราะแย่งพี่เตอร์ไป พี่เตอร์จะรับผิดชอบเพื่อนหนูยังไงคะ?” เธอพูดพลางทำท่าล้อเลียนเหมือนกำลังหาทางออกให้โนเตอร์

ดาหวันหัวเราะลั่นพร้อมส่ายหัว “พวกมึงนี่นะ... อย่าคิดไปไกล พี่เขาแค่ช่วยถือของให้เฉยๆ ย่ะต่างคนต่างไปจะดีกว่า! ไม่อยากโดนเด็กพี่เตอร์ดักตบ”

แต่ทั้งต้นหอมและมิเกลก็ยังคงหัวเราะคิกคัก ไม่หยุดแซวกันต่อ

ทันทีที่ต้นหอมกับมิเกลแซวเสร็จ โนเตอร์ก็หันมาพูดด้วยสีหน้าที่ยิ้มเจ้าเล่ห์ "ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นพี่จะรับผิดชอบทั้งใจครับ"

ทั้งสองสาวถึงกับชะงัก หันมามองหน้ากันด้วยความตกใจ แต่ที่ทำให้ดาหวันใจสั่นจริงๆ คือคำพูดต่อมาของเขา

"ใจทั้งใจ... ให้แค่น้องหวันคนเดียว"

เสียงของเขาดังชัดเจนและหนักแน่นจนดาหวันถึงกับเผลอชะงักไปครู่หนึ่ง หัวใจเต้นแรงขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว เธอทำได้แค่ยิ้มแก้เขิน พยายามไม่ให้เพื่อนๆ สังเกตเห็นว่ามีอะไรเกิดขึ้นภายในใจของเธอ

"ให้ตาย..."ดาหวันคิดกับตัวเอง ทั้งที่ปกติก็โดน

เตอร์แซวแบบนี้ประจำอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมวันนี้ใจถึงได้เต้นแรงแบบนี้ เธองงกับตัวเองสุดๆ

หรือว่า... เพราะเขาดูหล่อขึ้น? เธอได้แต่ครุ่นคิดในใจ พยายามหาคำตอบให้กับความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดขึ้นวันนี้ พลางแอบมองหน้าโนเตอร์อย่างไม่ตั้งใจ ขณะที่เขายังคงยิ้มอย่างอารมณ์ดีอยู่ข้างๆ

หมดคาบเรียน ดาหวันยังคงนั่งเหม่อไปคิดถึงเรื่องเมื่อเช้า จนไม่ได้ยินเสียงมิเกลที่เรียกเธออยู่หลายครั้ง

“ไอ้หวัน มึงเป็นอะไร” มิเกลถามซ้ำอีกครั้งด้วยความสงสัย

“ห้ะ! ว่าไงนะ?” ดาหวันสะดุ้งขึ้นมาตอบเสียงหลง

“โอ้โห เรียกตั้งนาน มึงเหม่ออะไรขนาดนั้น?” มิเกลถามพลางมองหน้าเพื่อนอย่างสงสัย

ดาหวันพยายามทำตัวปกติ “เปล่า... ไม่มีอะไรหรอก ว่าไง?”

“ไปหาอะไรกินกันไหม?” มิเกลชวนพลางจ้องหน้าเหมือนจับผิด ดาหวันได้แต่ยิ้มแหยๆ และลุกขึ้นตามเพื่อนออกไป

ในขณะที่ดาหวันกำลังจะกลับบ้าน เธอเหลือบไปเห็นยางรถของตัวเองแบนราบจนเธอต้องร้องอุทานออกมา

“ห้ะ!! รถยางรั่ว! เป็นไปได้ไงวะ ตอนมายังดีๆ อยู่เลย” ดาหวันบ่นกระปอดกระแปดคนเดียวอย่างหัวเสีย มองซ้ายมองขวาไม่รู้จะทำยังไงต่อ

โชคดีที่เตอร์กับจ๊าบเดินผ่านมาในจังหวะนั้นพอดี

“น้องหวันเป็นอะไรครับ?” จ๊าบถามขึ้นด้วยความสงสัย

เตอร์หันไปมองตามแล้วถามเสริม “มีอะไรให้พี่ช่วยไหม?”

ดาหวันถอนหายใจเล็กน้อย “พอดีรถหวันยางรั่วค่ะ เพื่อนก็กลับกันไปหมดแล้ว ไม่รู้จะทำยังไงดี”

ไม่ทันให้ดาหวันพูดจบ โนเตอร์ก็เสนอทันทีด้วยรอยยิ้ม “เดี๋ยวพี่ไปส่งเองครับ ไม่ต้องห่วง”

ดาหวันมองหน้าเขาอย่างลังเลเล็กน้อย แต่ก็รู้ว่าไม่มีทางเลือกอื่น “ขอบคุณค่ะพี่เตอร์ ไม่เป็นการรบกวนเกินไปใช่ไหมคะ?”

“ไม่เลยครับ พี่เต็มใจ” เตอร์ตอบกลับพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นิดๆ ที่ทำให้ดาหวันใจสั่นโดยไม่รู้ตัว

"แล้วรถหวันล่ะคะ?" ดาหวันถามด้วยความกังวล

"เดี๋ยวพี่จ๊าบมันจัดการให้" เตอร์ตอบพลางโยนหน้าที่ให้เพื่อนอย่างไม่ลังเล

จ๊าบรับหน้าที่ทันที "ได้เลย ไม่ใช่ปัญหา"

"ขอบคุณมากค่ะพี่" ดาหวันกล่าวขอบคุณอย่างซาบซึ้ง

"งั้นไปทางนี้ รถพี่จอดอยู่ฝั่งตรงข้าม" เตอร์ชี้บอกทางพร้อมเดินนำไป

"เฮ้ย จ๊าบ กูฝากด้วยนะ เดี๋ยวไปส่งน้องเขาก่อน" เตอร์หันมายิ้มส่งให้เพื่อนอย่างรู้ใจ

จ๊าบยักคิ้วให้ "เออ ไม่ต้องห่วง"

จากนั้น เตอร์ก็พาดาหวันไปที่รถของเขาอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางบรรยากาศที่ดูเหมือนจะปกติ แต่หัวใจดาหวันกลับเต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผล

พอถึงคอนโดหรู ดาหวันก็เตรียมตัวจะลงจากรถพร้อมกล่าวขอบคุณตามมารยาท

"ขอบคุณมากค่ะ พี่เตอร์" เธอพูดพร้อมรอยยิ้ม

แต่ก่อนที่เธอจะลง เตอร์ก็ชิงเอ่ยขึ้นก่อน "ถ้าน้องหวันไม่รังเกียจ คืนนี้ไปกินข้าวด้วยกันไหมครับ? พี่เลี้ยงเอง"

ดาหวันหันมามองเขาแล้วยิ้มบางๆ ก่อนตอบ "หวันต้องเลี้ยงพี่สิคะ ถึงจะถูก วันนี้พี่ช่วยหวันตั้งสองรอบเลยนะ"

"จะดีหรือครับ?" เตอร์ถามด้วยน้ำเสียงแปลกใจ แต่ก็แฝงไปด้วยความยินดี

"ดีค่ะ" ดาหวันตอบอย่างมั่นใจ

"งั้นพี่จะไปตอนไหนเหรอ?" เธอถามต่อ

"สักสองทุ่มครับ ไม่ดึกมาก กินข้าวดึกเดี๋ยวนอนไม่หลับ" เตอร์ตอบพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เล็กๆ

"ได้ค่ะ เดี๋ยวหวันขึ้นห้องก่อนนะ" ดาหวันยิ้มรับพร้อมเตรียมตัวลงจากรถ

"ครับ" เตอร์ตอบรับอย่างสุภาพ

ก่อนที่เธอจะเดินออก ดาหวันก็ชะงักนิดหนึ่งแล้วถามขึ้น "เอ่อ แล้วพี่เตอร์อยู่ไกลไหมคะ? หวันเกรงใจ เดี๋ยวหวันนั่งแท็กซี่ไปก็ได้ พี่บอกชื่อร้านมาได้เลย"

เตอร์ยิ้มกว้าง ก่อนจะตอบกลับอย่างเป็นกันเอง "ไม่ไกลครับ...คอนโดพี่ก็ที่เดียวกับหวันนี้แหละ"

ดาหวันอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ เธอไม่เคยสังเกตมาก่อนว่าเตอร์ก็อยู่คอนโดเดียวกับเธอ แถมเขายังอยู่ห้องข้างๆ เธออีกด้วย!

คุณพระ!!!

"พี่อยู่ข้างห้องหวันเลยนะ" เตอร์ยิ้มกวนๆ ทิ้งท้าย ทำให้ดาหวันถึงกับใจเต้นแรงโดยไม่รู้ตัว

"อ๋อ...งั้นขึ้นห้องกันเถอะค่ะ" ดาหวันหลุดปากพูดออกมาโดยไม่ทันคิด

ทันใดนั้นเธอก็ตระหนักว่าพูดผิดไป รีบแก้ตัวทันที "เฮ้ย! ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ หวันหมายถึงแยกย้ายกันขึ้นห้องเถอะค่ะ!" น้ำเสียงของเธอดูร้อนรนเล็กน้อย

เตอร์หัวเราะเบาๆ ก่อนตอบกลับด้วยน้ำเสียงอบอุ่น "อ่อครับ ไม่เป็นไร"

ทั้งคู่ยิ้มให้กันเบาๆ ขณะที่เดินไปที่ลิฟต์ด้วยกัน บรรยากาศภายในลิฟต์เงียบสงบ แต่แฝงไปด้วยความเขินอายเล็กน้อย พอถึงชั้นของพวกเขา ทั้งสองก็ก้าวออกมา

ก่อนจะเข้าห้องของตัวเอง ดาหวันและเตอร์หันกลับมามองหน้ากันโดยบังเอิญ รอยยิ้มเขินๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของทั้งสอง ราวกับสื่อถึงความรู้สึกบางอย่างที่เริ่มก่อตัวขึ้น แม้แต่พวกเขาเองก็ยังไม่แน่ใจนักว่ามันคืออะไร

ดาหวันกลับเข้าห้องมาและเริ่มทำธุระส่วนตัว เช่น เปลี่ยนเสื้อผ้าและจัดของ หลังจากนั้นเธอก็อาบน้ำเพื่อให้ตัวเองรู้สึกสดชื่นระหว่างที่น้ำไหลผ่านตัว เธอก็เผลอยิ้มกับความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจ

"คงไม่หลงเสน่ห์เขาเข้าให้หรอกน่ะ" ดาหวันพูดกับตัวเองอย่างสงสัย แม้จะรู้ดีว่าคนอย่างเตอร์ที่เป็นเดือนคณะวิศวะนั้นมีเสน่ห์และไม่ธรรมดา

"อย่าคิดว่าหวันจะง่ายเหมือนคนอื่นๆ ที่พี่เคยได้แล้วกัน" เธอพูดต่อ พร้อมรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ

ดาหวันยิ้มอยู่คนเดียวอย่างพอใจ รู้สึกดีที่สามารถรักษาความมั่นใจของตัวเองได้ แม้ใจเธอจะเต้นแรงกับการกระทำของเตอร์ แต่เธอก็ยังไม่ยอมให้ความรู้สึกนั้นเข้ามามีอิทธิพลเกินไป

เบื้องหลังรถยางรั่ว

ก็จะใครเสียอีกก็ไอ้พี่เตอร์กับไอ้พี่จ๊าบนี่แหละตัวดีอยากไปส่งสาวอยากจีบสาว ก่อนหน้าสาวเมินเจาะยางแม่งเลย