ตอนที่ 5 อย่าหวัง

ดาหวันเริ่มรู้สึกได้ว่าเตอร์เข้ามาในชีวิตเธอมากขึ้นเรื่อยๆ ทุกการกระทำของเขามักจะเต็มไปด้วยความใส่ใจ ไม่ว่าจะเป็นการมอง การพูดคุย หรือแม้แต่รอยยิ้มที่เขาส่งมาให้ มันทำให้หัวใจเธอเต้นแรงทุกครั้ง

ถึงแม้จะรู้สึกว่าความสนใจจากเขากำลังทวีความชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ แต่เธอก็ยังพยายามควบคุมตัวเองไว้ ไม่ให้แสดงออกอะไรมากนัก การเก็บความรู้สึกและทำตัวให้ดูปกติเป็นสิ่งที่เธอทำอยู่ทุกวัน

"อย่าหวังเลยว่าจะหวั่นไหวง่ายๆ" เธอบอกตัวเองในใจ ขณะที่ใจเธอกลับเต้นแรงทุกครั้งที่เตอร์เข้ามาใกล้

เธอยังคงยึดมั่นในความคิดของตัวเองว่า จะไม่ยอมให้ใครเห็นว่าเธอกำลังสั่นคลอนในเรื่องนี้ โดยเฉพาะกับคนอย่างเตอร์ที่ทั้งหล่อและดูเหมือนจะชนะใจใครต่อใครได้อย่างง่ายดาย

ดาหวันหันมามองมิเกลและต้นหอมที่ชวนกันไปดูแข่งบอลด้วยสีหน้าแบบเบื่อๆ

"เอาจริงเหรอ?" ดาหวันถาม "ไปดูผู้หล่อๆเนี่ยนะ?"

"มึงรู้ไหมว่าทีมวิศวะลงด้วย พี่เตอร์ของมึงก็ลงสนามนะเว้ย!" มิเกลพูดพร้อมกับทำหน้าตาตื่นเต้นกว่าเดิม

"พี่เตอร์กู..ช่างกล้าพูดนะมึงไอ้เกล"

ต้นหอมก็เสริมขึ้นมา "มึงไปดูพี่เขาเตะบอลดิวะ จะได้เห็นว่าผู้ชายวิศวะมันไม่ใช่แค่หล่อ แต่ยังเล่นกีฬาเก่งด้วย!"

ดาหวันถอนหายใจเบาๆ "โอเคๆ ไปก็ไป แต่กูไปดูบอลนะ ไม่ได้ไปดูผู้เหมือนพวกมึงหรอก"

"โอ๊ยยย อย่ามาแอ๊บ! เดี๋ยวพอเห็นพี่เตอร์วิ่งอยู่ในสนาม ใจมึงก็เต้นแรงอีกแน่ๆ" มิเกลแซวต่อ

ดาหวันแอบยิ้มเล็กๆ แต่พยายามทำเป็นไม่สนใจนัก "มึงคิดไปเองน่า"

พอมาถึงสนาม บรรยากาศก็คึกคักเต็มไปด้วยเสียงกรี๊ดกร๊าดของบรรดาสาวๆ ที่พากันมาเชียร์นักเตะหนุ่มๆ โดยเฉพาะเสียงที่ตะโกนเรียกชื่อพี่เตอร์ดังกระหึ่มอยู่รอบข้าง

"พี่เตอร์สู้ๆๆ!" เสียงดังประสานกันจนดาหวันรู้สึกหวันใจเล็กน้อยเมื่อเห็นสาวๆ สวยๆ ที่ยืนเชียร์เขาอยู่

เธอแอบมองไปที่เตอร์ในสนาม เขาดูมั่นใจและหล่อเท่ทุกครั้งที่วิ่งไล่เลี้ยงบอล ทำให้ใจเธอเต้นแรงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว แต่ทันใดนั้นดาหวันก็เตือนตัวเองในใจ "ไม่ได้เด็ดขาด! จะใจอ่อนให้กับเขาไม่ได้"

ดาหวันพยายามตั้งสมาธิ ไม่สนใจเสียงเชียร์หรือภาพสาวๆ ที่ล้อมรอบเขา เธอรู้ดีว่ามีสาวๆ อีกมากมายที่ชอบเตอร์ เธอต้องไม่ให้ตัวเองตกหลุมพรางเสน่ห์ของเขาไปง่ายๆ

ดาหวันมัวแต่คิดเรื่องวุ่นวายในหัวเกี่ยวกับเตอร์จนไม่ได้สังเกตว่าการแข่งขันจบลงแล้ว แถมทีมของเขายังชนะอีกด้วย

เสียงเชียร์ดังสนั่นจากบรรดาสาวๆ ที่ดูเหมือนจะให้ความสนใจแต่เตอร์คนเดียว

"เย้ๆ พี่เตอร์ชนะแล้ว!" สาวๆ แหกปากเชียร์อย่างสุดเสียง ราวกับทีมนี้มีเพียงโนเตอร์คนเดียวที่เป็นตัวแทนชัยชนะ

ดาหวันเงยหน้ามองไปที่สนาม ก็เห็นเตอร์ยืนอยู่ท่ามกลางความสนใจจากทุกคน ใจเธอแอบกระตุกเล็กน้อยเมื่อเห็นรอยยิ้มที่แสนมั่นใจของเขา แต่ก็รีบห้ามตัวเองไม่ให้ใจอ่อนง่ายๆ

สุดท้ายแล้ว โนเตอร์ก็เดินตรงมาทางดาหวันโดยไม่สนใจเสียงเชียร์จากสาวๆ รอบข้าง แถมเขายังถอดเสื้อบอลเผยให้เห็นซิคแพ็กแน่นๆ ต่อหน้าเธออีกด้วย หัวใจดาหวันแทบจะหยุดเต้นเมื่อเห็นภาพนั้น และเสียงกรี๊ดแซวจากสาวๆ ก็ดังลั่นจนหูเธอแทบจะดับไปเลย

เตอร์ยิ้มให้ก่อนจะยื่นเสื้อบอลเปียกเหงื่อมาให้เธอ

"ซักให้พี่ได้ไหมครับ?" เขาถามด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

ดาหวันหน้าแดงและตะกุกตะกักตอบ "อะ...เออ อะ ได้ค่ะ"

"ไม่ได้ก็ต้องได้แหละวะ ยื่นมาขนาดนี้แล้ว" ดาหวันบ่นเบาๆ กับตัวเองก่อนจะรับเสื้อของโนเตอร์มาอย่างเสียไม่ได้ สุดท้ายก็ต้องเอาเสื้อเขาไปซักจนได้

ขณะที่ซักเสื้อไป ใบหน้าของดาหวันก็เผลอยิ้มขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ภาพตอนที่เขาถอดเสื้อโชว์ซิกแพ็กยังติดตาอยู่ไม่หาย

"โอ้ยยย สาบานได้เลยไม่ได้คิดอะไรจริงๆ!" เธอพึมพำออกมา แต่หัวใจก็เต้นแรงจนยากจะปฏิเสธตัวเอง

"นี่จะบ้าไปแล้วนะเนี่ย ยัยหวัน! แกคิดเรื่องลามกแบบนี้ได้ไง" ดาหวันบ่นพึมพำกับตัวเอง พลางพยายามสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกไป

ไม่นานก็มีเสียงเคาะประตูห้อง เธอเดินไปเปิดด้วยความคิดว่าเป็นแม่ตัวเอง เพราะแม่บอกว่าจะเข้ามาหา แต่พอเปิดประตูออกมากลับไม่ใช่แม่อย่างที่คิด

"พี่เตอร์?!" ดาหวันอุทานเสียงหลง ในขณะที่โนเตอร์ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยสีหน้าตะลึง หันมองเธอจากหัวจรดเท้า เธอสวมชุดอยู่บ้านสบายๆ แต่ดูเหมือนว่ามันจะหวามหวิวไปสักหน่อยในสายตาของเขา

"เอ่อ...พี่มาทำอะไรคะ" ดาหวันถาม พยายามทำเป็นไม่รู้สึกอะไร ทั้งที่ในใจเต้นแรงจนแทบจะระเบิด

"พี่...เอ่อ มาดูว่าเราซักเสื้อให้พี่เสร็จหรือยัง" เขาพูดพลางเกาหัวเบาๆ แต่สายตายังไม่ยอมละจากเธอ

"พี่เข้ามากินน้ำเย็น ๆ ก่อนไหม" ดาหวันพูดออกไปอย่างไม่ทันคิด สักพักก็ต้องตกใจตัวเอง ซิบหายแล้ว! ยัยหวัน นี่แกชวนผู้ชายเข้าห้องซะงั้น บ้าไปแล้วหรือไง!

"ได้สิ" โนเตอร์ตอบรับทันที แถมยังยิ้มอย่างมีเลศนัย ก่อนจะค่อย ๆ ก้าวเข้ามาใกล้ ดันตัวเองมาในห้อง

ดาหวันถอยหลังโดยไม่รู้ตัว จนกระทั่งเธอชนกับขอบโต๊ะทำให้ต้องหยุดลง ส่วนโนเตอร์ก็ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ตอนนี้หัวเธออยู่ระดับหน้าอกของเขาพอดี กลิ่นเหงื่อจาง ๆ จากการแข่งบอลยังคงลอยมาแตะจมูก หัวใจดาหวันเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ

โอ้ย! นี่มันอะไรกัน ใครกันแน่ที่ใจเต้นมากกว่ากัน!

"พี่เตอร์จะทำอะไรหวัน... อย่าหวังเลย หวันไม่ใช่แบบที่พี่คิดนะ!" ดาหวันพยายามดึงตัวเองกลับมาอยู่ในสถานการณ์ที่ควบคุมได้ แต่เสียงเธอกลับฟังดูสั่นไหวเล็กน้อย

โนเตอร์ยิ้มมุมปาก ตอบกลับด้วยเสียงนุ่มลึกที่ทำให้ใจเธอเต้นแรงขึ้นกว่าเดิม "ครับบ... แต่ตอนนี้น้องหวันต่างหากที่กำลังค่อมพี่อยู่นะ พี่ต่างหากที่ต้องถามว่า น้องหวันกำลังจะทำอะไรพี่"

ดาหวันชะงัก ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นทันทีเมื่อรู้ตัวว่าเธอเผลออยู่ในท่าที่ดูจะไม่เหมาะสมเอาซะเลย "อ้าว... ซิบหายแล้ว!" เธอคิดในใจ รีบกระเด้งตัวออกห่างอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่วายหน้าแดงไปหมด

ในจังหวะที่ดาหวันรีบถอยออกจากโนเตอร์ด้วยใบหน้าแดงจัด เสียงประตูเปิดออกทำให้เธอแทบจะหยุดหายใจ เมื่อเห็นว่าเป็นแม่ของเธอที่เดินเข้ามาพอดี

“แม่!!” ดาหวันร้องออกมาด้วยความตกใจ นึกในใจว่านี่งานเข้าครั้งใหญ่แล้วแน่ ๆ

แต่แทนที่แม่จะดุหรือต่อว่า แม่กลับมองสถานการณ์ตรงหน้าแล้วส่งยิ้มอย่างรู้ทัน “อ้าว!!! ต่อเลยลูก ต่อเลย แม่ไม่กวนแล้วนะ บายบ๊าย”

ดาหวันอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าแม่จะปล่อยผ่านแบบนี้ หันไปมองโนเตอร์ที่ยืนกลั้นขำอยู่ข้าง ๆ จนเธอยิ่งหน้าแดงเข้าไปใหญ่ “แม่!!”

"เปล่านะ! หวันไม่ได้คิดเรื่องลามกแบบนั้นกับพี่เลย" ดาหวันพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเล็กน้อย พยายามปัดความคิดลามกที่เธอแอบกังวลออกไป

โนเตอร์ยิ้มอ่อนโยน แกล้งทำเป็นสงสัย "พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรนิ... ถึงจะคิด พี่ก็ยอม" เขาพูดพร้อมกับลูบแขนเรียวของเธอเบา ๆ

ความรู้สึกหวั่นไหวลุกลามขึ้นในตัวดาหวันอีกครั้ง เธอรู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นมากเมื่อสัมผัสอ่อนโยนจากโนเตอร์ส่งผ่านถึงเธอ ในขณะที่แม่ของเธอยังคงอยู่ที่ประตูและดูเหมือนไม่มีแผนจะเข้ามาขัดจังหวะ

“พี่เตอร์...” ดาหวันพูดด้วยเสียงกระซิบ เธอพยายามที่จะควบคุมอารมณ์ของตัวเองและคิดหาวิธีที่จะหลีกเลี่ยงสถานการณ์นี้ให้ได้

"เดี๋ยวพรุ่งนี้หวันเอาเสื้อไปคืนให้ที่คณะนะคะ" ดาหวันพูด ขยับตัวเพื่อแสดงให้เห็นว่าเธอจริงจัง

"ห้องก็อยู่ข้างๆ กัน จะไปคืนให้ไกลทำไม" โนเตอร์ตอบด้วยรอยยิ้ม

"หรือกลัวพี่" เขาแกล้งถามต่อ

"ปะเปล่า ใครกลัวพี่กัน" ดาหวันตอบด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว พร้อมกับดันโนเตอร์ออกไปนอกห้อง

"พี่กลับห้องได้แล้ว"

โนเตอร์หัวเราะเบาๆ

"ถ้าพี่ไม่ไป... คนที่จะถูกปล้ำจะเป็นพี่ล่ะนะ"

ดาหวันแทบจะปิดประตูตามหลังเขาไปทันที ความรู้สึกเขินและความวิตกกังวลพุ่งขึ้นในใจ ในขณะที่โนเตอร์เดินกลับไปที่ห้องของเขา

ดาหวันพ่นลมหายใจเข้าออกอย่างหนัก เธอต้องพยายามควบคุมความรู้สึกของตัวเอง

เธอพึมพำกับตัวเองขณะปิดประตูห้อง “เมื่อกี้พูดอะไรออกไปวะเนี่ย โอ้ย ยัยบ้าเอ๋ย” เธอรู้สึกเขินและอายสุดๆ ขณะที่นั่งลงบนเตียง มือที่พยายามคลายความรู้สึกอุ่นจากการสัมผัสของโนเตอร์อยู่ เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังมีความรู้สึกที่ซับซ้อน แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าความรู้สึกนั้นยังคงวนเวียนอยู่ในใจ

“บ้าเอ้ย! มาทำตัวแบบนี้ทำไมเนี่ย” ดาหวันบ่นกับตัวเอง พยายามสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกไป แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกลับติดอยู่ในความคิดของเธออย่างไม่รู้จบ

จะบ้าแล้วว้อย..

แอบชอบเขาแล้วหรือเปล่าเธอ555