ตอนที่ 6 คนนี้กูจอง

ทะเลรู้สึกเหมือนหัวใจถูกไฟสุมหลังจากได้ยินข่าวเรื่องโนเตอร์ที่กำลังตามจีบดาหวัน เพื่อนสาวที่เขาแอบรักมาตลอด ความรู้สึกโกรธและน้อยใจถาโถมเข้ามาในหัว เขานั่งเงียบอยู่พักใหญ่ก่อนจะตัดสินใจว่าเรื่องนี้ต้องมีการคุยกันให้ชัดเจน

"ไอ้นี่มันคิดจะจีบคนที่กูรักเหรอ" ทะเลพึมพำอย่างเคืองใจ เส้นเลือดบนมือที่กำหมัดแน่นเริ่มปูดขึ้นมา เขาไม่เคยคิดว่าจะต้องเผชิญหน้ากับคู่แข่งที่ทั้งหล่อและมีเสน่ห์ขนาดนี้ แต่ทะเลก็ไม่ใช่คนที่จะยอมปล่อยให้ใครมาคว้าหัวใจของดาหวันไปง่ายๆ

ทะเลเดินหน้าบึ้งตึงเข้ามาอย่างไม่สนใจสายตาคนอื่น ความรู้สึกของทะเลนั้นปั่นป่วนเต็มไปด้วยความโกรธและความอิจฉา แต่ก็ยังมีความหวาดหวั่นว่าอาจจะสายเกินไปที่จะบอกความในใจ

จ๊าบที่ยืนคุยกับเพื่อนอยู่เห็นทะเลเดินเข้ามาก็แซวเสียงดัง

“ว้าว! เดือนคณะแพทย์เดินมาทำไรคนเดียววะไอ้น้อง!”

ทะเลหันมาตอบเสียงแข็ง พร้อมแววตาเอาจริง

“มาหาพ่อมึงมัน”

จ๊าบหัวเราะเบาๆ แล้วพูดขึ้น

“อ้าวไอ้สัด...กวนตีนกูเหรอเนี่ย ไอ้เตอร์ๆว้อย หมามาเห่าถึงที่เลยโว้ยจัดการเลยไหม"

ทะเลกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ เขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อทะเลาะกับจ๊าบ แต่หัวใจที่ร้อนรุ่มทำให้เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เขารู้ว่าถ้าจะต้องคุยกับใคร ก็ต้องคุยกับโนเตอร์เท่านั้น.

“เออ ไปเรียกไอ้เตอร์มานี่! กูมีเรื่องต้องคุยกับมัน”

ทะเลสูดลมหายใจลึก เดินตรงไปหาโนเตอร์

"ไปคุยกันหน่อย..กูมีเรื่องจะคุยกับมึง"

เตอร์เดินตามทะเลออกไป

"ว่า"

เตอร์ทำสีหน้าท่าทางอย่างกวนตีน

"เลิกตามจีบเพื่อนกูได้แล้ว"

"เพราะอะไรกูต้องเลิก"

"เพราะมึงมันหน้าหม้อ..ใครๆก็รู้ว่ามึงหลายใจผู้หญิงตามเป็นฝูง"

"มึงก็ไม่ต่างจากกูหรอกไอ้ทะเล"

"ต่างสิ...ต่างตรงที่กูมองดาหวันแค่คนเดียว" ทะเลพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น พร้อมกับจ้องตรงไปที่เตอร์อย่างไม่เกรงกลัว

เตอร์ยิ้มมุมปากแบบกวนๆ แล้วตอบกลับ "แล้วมึงคิดว่าดาหวันจะเลือกมึงงั้นเหรอ?"

ทะเลไม่รอช้า ตอบกลับไปทันที "อย่างน้อยกูจริงใจกับเขา ไม่ใช่แค่คิดจะเล่นสนุกเหมือนมึง"

คำพูดนั้นทำให้สีหน้าของเตอร์เปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่เขาก็ยังไม่แสดงออกอะไรมากนัก "มึงมั่นใจว่ามึงรู้จักดาหวันดีกว่ากูเหรอ?"

"กูรู้จักดีกว่ามึงแน่ เพราะกูไม่เคยคิดจะทำร้ายเพื่อนกู...และกูจะไม่ปล่อยให้มึงมาทำแบบนั้นกับเพื่อนกูด้วย"

เตอร์ยืนนิ่ง มองทะเลอย่างท้าทาย แต่ภายในใจเริ่มมีความสับสนเล็กน้อยกับความมุ่งมั่นของทะเลที่แสดงออกมา เขารู้ว่าทะเลจริงจังกับดาหวัน แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เขาถอยกลับไปง่ายๆ

"งั้นเรามาดูกันว่าดาหวันจะเลือกใคร"

ทะเลพูดลอยหน้าตา

"กลับไปอยู่เป็นเพื่อนเจ้าสาวเถอะมึง" เตอร์พูดด้วยน้ำเสียงกวนๆ ขณะที่ดึงคอเสื้อทะเลเข้ามาใกล้

ทะเลมองกลับด้วยสายตาดุดัน ไม่ยอมอ่อนข้อให้ "กูไม่ใช่เพื่อนเจ้าสาวของใครทั้งนั้น โดยเฉพาะกับผู้หญิงที่กูรัก"

คำพูดนั้นทำให้ความตึงเครียดระหว่างทั้งสองเพิ่มขึ้น เตอร์เริ่มขบกรามแน่น แต่ยังคงยิ้มอย่างเยาะเย้ย "แล้วมึงคิดว่าความรักอย่างเดียวจะทำให้มึงชนะกูได้เหรอ?"

ทะเลไม่ลังเลที่จะตอบ "กูไม่สนใจการแข่งขัน แต่กูจะไม่ปล่อยให้มึงเข้ามาทำร้ายคนที่กูรัก...จำไว้นะ คนนี้กูจอง"

เตอร์ปล่อยมือจากคอเสื้อทะเลด้วยสีหน้าหงุดหงิด แต่ก็ยังไม่ถอย "ก็ลองดูสิ มึงจะกันกูออกจากชีวิตดาหวันได้แค่ไหน"

ว่าแล้วทะเลก็เดินจากไป ทิ้งให้เตอร์ยืนจ้องตามด้วยสายตาเข้ม ขณะที่จ๊าบเดินเข้ามาทำท่าจะวิ่งตามทะเล แต่ก็เป็นแค่ท่าทางหยอก เพราะในรั้วมหาวิทยาลัย การมีเรื่องกันเป็นสิ่งที่ไม่ควรเกิดขึ้น

"ฝากไว้ก่อนเถอะมึง ไอ้ทะเล" เตอร์พึมพำกับตัวเองอย่างไม่สบอารมณ์ สายตายังคงมองทะเลที่เดินหายไป ท่าทีเย้ยหยันของเพื่อนรักกลายเป็นแรงกดดันให้เขาต้องเอาชนะในเรื่องนี้

จ๊าบส่ายหัวเบา ๆ "เอาหน่ามึง ไม่ต้องจริงจังขนาดนั้น ใจเย็น ๆ ไว้ก่อน ผู้หญิงนะ ไม่ใช่ศึกสงคราม"

เมื่อมาถึงคณะทะเลก็เปลี่ยนสีหน้าทันที ที่เจอดาหวัน

"ว่าไงมึง..."ทะเลทักดาหวันส่วนเพื่อนที่เหลือก็นั่งอยู่

"ว่าไงอะไรมึง...กูควรจะถามมึงมากกว่าคาบเรียนเมื่อกี้มึงหายไปไหนมา"

ดาหวันถามแบบจริงจัง

"อ๋อ..พอดีกูขี้ไม่ออกนะ"

ทะเลพยายามเปลี่ยนบรรยากาศให้ดูผ่อนคลายด้วยการพูดติดตลก เขาพูดพร้อมกับทำหน้าเจื่อน ๆ แต่ดาหวันไม่ได้หลงกล เธอขมวดคิ้วมองเขาอย่างสงสัย

"จริงเหรอมึงขี้ไม่ออกถึงกับต้องหายไปทั้งคาบเลยเหรอ?" ดาหวันถามกลับพร้อมจ้องเขาอย่างจับผิด ส่วนเพื่อน ๆ ที่เหลือก็นั่งฟังด้วยความสนใจ

ทะเลหัวเราะแห้ง ๆ "เออ ๆ ไม่ได้หายไปไหนไกลหรอก แค่อยากหายใจโล่ง ๆ บ้าง"

"พูดจาไม่น่าเชื่อเลยนะมึง..." ดาหวันยังไม่เชื่อสนิทใจ แต่ก็ยิ้มให้ในที่สุด

"ป่ะดิไปหาไรกินกันกูเลี้ยง"

ทะเลหยิบกระเป๋าสะพายดาหวันมาคล้องแขนอย่างที่เคยทำ

"กูก็เห็นมึงเลี้ยงแค่ไอ้หวันนั้นแหละ"

ต้มหอมพูดแซะ

"อันนี้ของมันแน่อยู่แล้วครับ"

เขาทำเป็นหยักคิ้วหยักไหล่

ดาหวันส่ายหน้ายิ้มบาง ๆ กับท่าทีของเพื่อนหนุ่มที่ดูขี้เล่นตลอดเวลา "มึงนี่มันจริง ๆ เลยนะ"

ต้นหอมแซว "อย่ามาหลอกกันเลย"

ทะเลหันไปขยิบตาตอบกลับ "คราวนี้จริงจังนะโว้ย รับรองว่ารอบนี้เต็มที่ ไม่ต้องห่วง"

ทุกคนหัวเราะเบา ๆ กับความขี้เล่นของทะเล และต่างก็พากันเดินไปหาอะไรกินต่อด้วยบรรยากาศที่ผ่อนคลาย

บรรยากาศที่โต๊ะเริ่มเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดเมื่อโนเตอร์เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มอันมั่นใจ ทุกคนในโต๊ะรวมถึงดาหวันต่างมองไปที่เขาเป็นตาเดียว ราวกับว่าทุกสายตาจับจ้องมาที่เดือนวิศวะปี 4 ที่เดินตรงมาหาเธออย่างตั้งใจ

"หวัน พี่ขอนั่งข้างๆ หวันได้ไหม?" เขาถามพร้อมรอยยิ้มที่ทำให้สาวๆ รอบข้างเริ่มซุบซิบกันทันที

ดาหวันใจเต้นแรง แต่พยายามเก็บอาการไว้ "เอ่อ... ได้ค่ะ" เธอตอบด้วยท่าทีเกรงใจเล็กน้อย แต่ในใจก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ ที่โนเตอร์มานั่งใกล้ขนาดนี้

เพื่อนๆ ในโต๊ะ รวมทั้งคนที่นั่งอยู่รอบๆ ต่างพากันหันมามอง เดือนวิศวะอย่างโนเตอร์ที่มานั่งข้างดาหวัน มันทำให้บรรยากาศที่ดูชิลล์ๆ เมื่อกี้ กลายเป็นอะไรที่ดูตื่นเต้นไปหมด

ดาหวันนั่งกลางระหว่างทะเลและโนเตอร์ เธอได้แต่พึมพำในใจ "วันนี้

ก้าวขาไหนออกจากบ้านวะเนี่ย?"

ทะเลตักกับข้าวใส่จานให้เธอพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงชิลล์ๆ "หวัน กินนี่สิ กูรู้ว่ามึงชอบ" เขายังหยักคิ้วให้โนเตอร์ที่นั่งข้างๆ เหมือนจะบอกว่า ‘กูรู้นะเว้ย’

ไม่ยอมน้อยหน้า โนเตอร์ยิ้มแล้วพูดต่อ "อันนี้พี่ซื้อมาครับ หวันต้องชอบแน่ๆ อร่อยมากเลย" เขายื่นอาหารที่เตรียมไว้ให้เธออย่างตั้งใจ

ดาหวันได้แต่ส่งสายตาเรียกความช่วยเหลือไปทางมิเกลกับต้นหอม เพื่อนสาวทั้งสองก็ได้แต่นั่งมองสถานการณ์นี้ด้วยความสนุกสนาน เพราะดูท่าแล้ววันนี้ดาหวันคงเจอศึกหนักจากสองหนุ่มแน่ๆ!