บทที่ 1 ชีวิตค็อกเทล

บทที่ 1 ชีวิตค็อกเทล

ผับ X

เสียงเพลงในผับดังกระหึ่มเชื่อเถอะว่าชีวิตของค็อกเทลยังต้องเจออะไรอีกเยอะ เกิดมาทั้งทีขอให้ได้ใช้ชีวิตอิสระบ้างเถอะ

ฉันชื่อ “ค็อกเทล” เป็นสาววัยรุ่นเพิ่งอายุ 19 ปี จริงๆ แล้วฉันยังไม่สามารถเข้าผับได้หรอกนะ แต่ที่มาในครั้งนี้ก็เพราะว่ารุ่นพี่ของฉันเป็นเจ้าของผับที่นี่ วันนี้เป็นผับปิด เนื่องจากเป็นวันเกิดของรุ่นพี่เขาจึงให้พวกฉันเข้ามาร่วมสนุกได้โดยไม่ต้องมีการ์ดคอยดูแล

ปกติแล้วฉันไม่ค่อยได้ท่องโลกกว้างเท่าไหร่ เพราะครอบครัวของฉันไม่ได้ร่ำรวยเพียงแต่ป้าของฉันทำงานอยู่ที่คฤหาสน์หลังใหญ่ในตระกูลผู้ดี ผู้สูงส่ง แต่ว่าฉันไม่ชอบกฎระเบียบของการอยู่บ้านนั้นจึงอยากออกไปอยู่ข้างนอก

ป้าฉันเป็นห่วงฉันมากจึงขออนุญาตคุณผู้หญิงให้ฉันไปเรียนอยู่ที่โรงเรียนหญิงล้วน จนวันนี้ฉันเรียนจบแล้วแต่ก็ยังไม่ได้คิดที่จะกลับไปบ้านคฤหาสน์หลังนั้นเพราะยังอยากใช้ชีวิตสนุกสนานกับเพื่อนๆ ให้เต็มที่ก่อนไว้อาทิตย์หน้าค่อยกลับก็ยังได้

ครั้งแรกกับการได้ดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ของฉันมันทำให้ฉันเวียนหัวและปวดหัวจนต้องออกมาดมยาดมหงส์ไทยด้านหลัง ปกติแล้วในผับแสงไฟมันวิบวับขนาดนี้เลยหรือไง

ด้วยความที่รุ่นพี่ของฉันเป็นลูกของผู้มีอิทธิพล งานวันเกิดวันนี้จึงมีทั้งเด็กวัยรุ่นไปจนถึงวัยทำงาน บางคนฉันก็รู้จักบางคนก็เคยเห็นในข่าวสังคมไฮโซ

ในขณะที่ฉันกำลังยื่นดมยาดมอยู่นั้น ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินมายืนพิงผนังกำแพงพร้อมกับหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด เขาพ่นควันสีเทาออกมา จากที่ฉันเมาแอลกอฮอล์อยู่แล้วตอนนี้ต้องมาเมาควันบุหรี่ของเขาอีก

"มารยาทไม่มีเลย เห็นไหมว่าฉันกำลังเมาอยู่ยังจะมาสูบบุหรี่ตรงนี้อีก ไปสูบที่อื่นเลยไป!"

ผู้ชายคนนั้นไม่พูดอะไรแต่เขาชี้ไปที่ป้ายขนาดใหญ่ที่มีข้อความเขียนบอกไว้ว่า

‘ตรงนี้เป็นพื้นที่สูบบุหรี่’

ให้ตายเถอะ! ฉันนี่หน้าอายจริงๆ แต่ฉันหันมาอีกทีผู้ชายคนนั้นก็ไม่อยู่แล้วสงสัยจะเดินเข้าไปในห้องน้ำแต่ช่างเถอะฉันไม่สนใจ ฉันกลับเข้ามาในผับฉันก็ขึ้นไปเต้นกับเพื่อนๆ และรุ่นพี่ด้วยท่าทางที่แสนยั่วยวนและแสนน่ารัก ยิ่งเสียงเพลงเร้าใจฉันก็ยิ่งออกลวดลายยิ่งกว่าลิซ่า แบล็กพิงค์ 

หลังจากนั้นฉันก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย รู้แค่ว่ามีคนพยายามพาฉันออกมา มือฉันควานหาอะไรไปทั่ว ฉันได้ยินมีเสียงผู้ชายคุยกับเพื่อนของฉันรวมทั้งรุ่นพี่ พวกเขาจะพาฉันไปไหนสักที่

"แน่ใจนะว่าจะให้ไปส่งที่หอสภาพแบบนี้ไปตรวจที่โรงพยาบาลดีกว่าไหมแอลกอฮอล์ในเลือดเยอะไปก็ไม่ดีนะ"

"ไม่เป็นไรค่ะ พี่ไปส่งที่หอก็พอค่ะ แต่หนูรบกวนพี่ช่วยพยุงเพื่อนหนูขึ้นไปส่งบนห้องด้วยนะคะ"

หลังจากนั้นฉันก็นอนอยู่เบาะหลังจนรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ฉันถูกพาขึ้นมาบนห้อง

ฉันพยายามเพ่งสายตามองว่าผู้ชายที่กลิ่นตัวหอมๆ คนนี้เป็นใครกันนะ แต่มองยังไงก็ไม่ชัดฉันจึงดึงเขาเข้ามาใกล้ๆ จนปลายจมูกของฉันกับเขาชนกัน

 จุ๊บ!

"เฮ้ย!"

"แฮร่ๆ ขอโทษค่ะแต่กลิ่นหอมดีจัง~"

หลังจากนั้นฉันก็รู้สึกขาดสติจนเผลอดึงผู้ชายคนนั้นลงมานอนด้วยเพื่อที่จะได้นัวเนียกัน

ทันใดนั้นมือฉันก็ควานเข้าไปในกางเกงของเขา ฉันพยายามปีนขึ้นไปบนตัวเขาและขย่มบนตัวเขาโดยที่ฉันและเขายังมีเสื้อผ้าปกปิดอยู่

"เฮ้ย! เธอปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ!"

"อ๊าา~ มันต้องแบบนี้ใช่ไหม? โดนเปิดซิงมันต้องทำแบบนี้ใช่ไหม~"

ไม่รู้ฉันทำอะไรลงไปฉันจำอะไรไม่ได้ ตอนนี้เพื่อนของฉันพยายามมากระชากตัวฉันลงมาจนพี่ผู้ชายคนนั้นวิ่งออกจากห้องไป หลังจากนั้นฉันก็หลับปุ๋ยไม่รู้เรื่องอะไรอีกเลย

ตื่นขึ้นมาอีกทีก็เกือบเที่ยงฉันปวดหัวมาก เพื่อนฉันนั่งกอดอกมองฉันอยู่ที่โซฟาบนโต๊ะมีข้าวกล่องรวมทั้งเครื่องดื่มวางอยู่ 

เสื้อผ้าของฉันถูกเก็บใส่กระเป๋าเรียบร้อย นี่ฉันจะโดนเพื่อนไล่ออกจากหอแล้วใช่ไหม

"ยัยเทลแกทำอะไรลงไปรู้ตัวบ้างไหม!"

"ฉันทำอะไร อ้วกเหรอ? เดี๋ยวเช็ดให้ก็ได้"

"อ้วกบ้านแกน่ะสิ เมื่อคืนฉันให้เพื่อนพี่ฉันมาส่งแกที่นี่แต่แกดันจะข่มขืนเขา รู้ไหมว่าพี่คนนั้นเป็นถึงลูกหม่อมหลวงฉันเนี่ยจะบ้าตาย ปวดหัวกับแกเหลือเกิน!"

"ฉันเนี่ยนะ?"

"ก็เออน่ะสิ! วันนี้แกต้องกลับบ้าน แกสร้างเรื่องสร้างราวให้ฉันไม่จบเลยไอ้เทล ป้าแกโทรมาเมื่อเช้าเพราะป้าแกรู้แล้วว่าโรงเรียนปิดเทอมแล้วแกควรจะกลับบ้านก่อนที่เรื่องมันจะวุ่นวายไปมากกว่านี้"

"เฮ้อ..."

จบกันชีวิตค็อกเทล ฉันลุกขึ้นมาอาบน้ำกินข้าวก่อนจะร่ำลาเพื่อนรักแล้วลากกระเป๋าออกมาจากหอเพื่อน เพื่อกลับมายังคฤหาสน์ที่ป้าฉันทำงานเป็นแม่บ้านอยู่ 

แต่ก่อนจะเข้าบ้านฉันขอช้อปปิ้งต่ออีกหน่อย ซื้อข้าวของของใช้ส่วนตัวรวมทั้งแปลงโฉมตัวเองให้กลายเป็นเด็กเรียบร้อยเสียก่อน ขืนเข้าไปในสภาพนี้ป้าฉันคงฟาดด้วยก้านมะยม

รถแท็กซี่ขับมาจอดอยู่ที่หน้าบ้านหลังใหญ่ ฉันยืนอยู่หน้าบ้านยังไม่กล้ากดกริ่งหรือโทรหาป้าฉัน ขอเวลาทำใจอีกนิด ถ้าฉันก้าวขาเข้าไปเมื่อไหร่ไอ้เทลคนเดิมจะหายไปทันทีเพราะฉันจะกลายเป็นคุณหนูพจมานสว่างคาตา

"หรือจะไปนอนโรงแรมแถวๆ นี้ก่อนดีวะ เข้าไปตอนนี้สติสตางค์ก็ยังกลับมาไม่เหมือนเดิม"

ในขณะที่ฉันกำลังยืนคิดวิตกกังวลว่าจะเอายังไงต่อ จู่ๆ ประตูบ้านก็เปิดออกพร้อมกับป้าของฉันที่เดินถือถุงขยะออกมาทิ้ง

"ยัยเทล!" 

"ปะ ป้า!"