Home / มาเฟีย / เด็กฝึกงานของแม็กเครย์ / บทที่ 7 เจอกันอีกครั้ง

Share

บทที่ 7 เจอกันอีกครั้ง

last update Last Updated: 2025-06-11 19:20:23

"ก็ไหนลาออกไปแล้วไม่ใช่เหรอ...ปาลิตา" ถ้อยคำกระแนะกระแหนของสาวสวยเจ้าของชื่อ 'ซอนญ่า' หญิงสาวเชื้อสายไทยแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์ที่ใช้ชื่อใหม่ตั้งแต่เธอเข้ามาเป็นพีอาร์ของผับแห่งนี้ แววตาริษยาเพ่งมองอีกคนที่กำลังสำรวจความเรียบร้อยของชุดผ่านกระจกเงาในห้องน้ำ

"..." ลิตาเลือกที่จะเงียบ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ซอนญ่ามักจะพูดจากระแนะกระแหนเธอ

"หึ...ไปแล้วก็น่าจะไปลับไม่ต้องกลับมาอีก"

"ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ" ถึงแม้ลิตาจะไม่ใช่คนชอบต่อปากต่อคำ แต่ทว่าอีกฝ่ายยังไม่ยอมหยุดหาเรื่อง ครั้งนี้เธอจึงต้องใช้คำพูดให้เป็นเหมือนเกราะป้องกันตัวเอง

"เจ๊น้ำไม่รู้คิดอะไรอยู่ที่รับแกเข้ามาทำงานอีกครั้ง น่ะ หึ..ทำเป็นไร้เดียงสาเวลาเจอแขกเพื่อเรียกร้องความสนใจล่ะสิไม่ว่า" ถ้อยคำกระแทกแดกดันดังขึ้นอีกครั้งในจังหวะที่เด็กสาวใบหน้าสวยปรายตามองมา

"ฉันอัดเสียงไว้ในมือถือ อยากให้ฉันไปบอกเจ๊น้ำไหมล่ะ ว่าเธอกำลังนินทาเจ๊น้ำ"

ว่าพลางลิตาล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาจากกระเป๋ากระโปรงที่สวมใส่อยู่แล้วอาศัยจังหวะเปิดกล้องค้างไว้ให้ดูเหมือนกับว่าเธออัดวิดีโอจริงๆ แล้วหันหน้าจอให้ซอนญ่าดูก่อนจะหย่อนเก็บไว้ที่เดิมในเสี้ยววินาที ในเมื่อพูดจาดีๆ แล้วอีกฝ่ายยังไม่ยอมหยุดเธอคงต้องใช้วิธีข่มขู่คู่กรณี

"หนอย...อย่าให้ถึงทีฉันก็แล้วกัน"

"นั้นนะสิ เมื่อไหร่จะถึงคิวเธอล่ะซอนญ่า ฉันเห็นเธอพูดประโยคนี้มาหลายครั้งแล้วนะ"

"กรี๊ดดดดด" เจ้าเสียงแหลมกรีดร้องด้วยความไม่พอใจพร้อมด้วยเสียงกระทืบเท้าที่ดังไล่เลี่ยกัน เป็นจังหวะเดียวกันกับปาลิตาเดินออกไปจากห้องน้ำ แล้วปล่อยอีกฝ่ายยืนหน้าบูดเบี้ยวเพียงลำพัง

ภายในห้องวีไอพีที่อุณหภูมิเย็นฉ่ำ มีชายหนุ่มลูกครึ่งกำลังเจรจาเรื่องธุรกิจสีเทาด้วยท่าทางจริงจัง สลับกับเสียงเพลงสากลที่ดังกระหน่ำแทรกเข้ามาภายในห้องดังกล่าว หลังจากเจรจากันลงตัวเรื่องธุรกิจ ต่างฝ่ายก็รู้สึกผ่อนคลายลงทันที

"ดีใจนะครับที่ได้ร่วมงานกับคุณห่าวอู๋" แม็กเครย์เอ่ยถ้อยคำกับคู่ค้าทางธุรกิจตรงหน้าด้วยสีหน้าพึงพอใจ

"เช่นกันครับ คิดไม่ผิดเลยที่บินข้ามประเทศมาดีลงานกับคุณ งั้นรอผู้หญิงมาบริการสักครู่นะครับ ผมเรียกเด็กไว้แล้ว" มาเฟียหนุ่มลูกครึ่งสัญชาติจีนรู้สึกไม่ต่างกันกับคู่สนทนา

"..." แม็กเครย์จึงพยักหน้าเป็นเชิงตอบตกลงกับคำเชื้อเชิญของอีกฝ่ายแล้วหยิบมวลบุหรี่ขึ้นมาจุดไฟแช็กอย่างใจเย็น

สิบนาทีต่อมา...

"นี่ลิตา" เสียงเรียกเด็กสาวที่อยู่ในยูนิฟอร์มของผับกำลังเดินออกมาจากโซนวีไอพีพร้อมกับถาดเปล่า

"มีอะไรเหรอคะเจ๊น้ำ"

"ช่วยไปรับแขกให้เจ๊หน่อยได้ไหม วันนี้เด็กพีอาร์ก็ดันมาลางานกันพร้อมกันสองคน เจ๊หาเด็กไม่ทัน

"..."

"ซอนญ่ากำลังไปดูแลคุณแม็กเครย์ส่วนอีกคนชื่อจีนๆ อะไรอู๋ๆ เนี่ยแหละยังขาดเด็กดูแล"

"เอ่อ..." ใบหน้าหวานชะงักไปชั่วครู่ ดวงตากลมใสส่ายไปมาด้วยความลังเล เธอได้แต่คิดคงเป็นเรื่องบังเอิญที่ชื่อจะซ้ำกัน

"เอาหน่า แขกสองคนนี้เป็นวีไอพี จ่ายไม่อั้น เจ๊ให้ลิตาช่วยรับแขกแค่คนนี้คนเดียวเท่านั้นแหละ"

"งั้นก็ได้ค่ะ" ลิตาตกปากรับคำเพราะความเกรงใจหากถ้าเธอเอาใจแขกดี เท่ากับว่าเจ๊น้ำก็จะได้ส่วนแบ่งพิเศษด้วย ถึงแม้จะตัวรุมๆ แต่เด็กสาวก็ยอมเข้าไปเปลี่ยนชุดที่ห้องแต่งตัวของพนักงานโดยไม่อิดออด

แกร็ก!

บานประตูถูกเปิดเข้ามาภายในห้องวีไอพีพร้อมกับหญิงสาวในเดรสรัดรูปสีดำกลิตเตอร์ เพียงแค่ไอเย็นของเครื่องปรับอากาศกระทบไหล่เนียนที่มีสายเดี่ยวพาดอยู่ ทำเอาหัวใจดวงน้อยเต้นแรงแทบไม่เป็นจังหวะ เรียวขาสวยบนส้นสูงสองนิ้วหยุดฝีเท้าทันที

"คุณแม็กเครย์" ลิตาขยับปากโดยไม่เปล่งเสียงออกมาเมื่อเธอเปิดประตูเข้ามาก็พบว่าบุคคลในห้องวีไอพีคือชายหนุ่มที่เธอไม่อยากเจอที่สุดในชีวิต ไม่รู้เวรกรรมอะไรของเธอถึงได้มาเจอเขาอีกครั้งในสถานที่อโคจรแห่งนี้

"สาวน้อย มานี่สิ" ใบหน้าหวานถูกเรียกคืนสติด้วยเสียงของชายอีกคน เธอเดินนวยนาดตรงไปนั่งลงบนโซฟาข้างๆ ชายคนดังกล่าวซึ่งกำลังนั่งไขว่ห้าง

"สวัสดีค่ะเออ...คุณ" เธอทักทายแขกตามมารยาทแล้วยกยิ้มเล็กน้อยด้วยความเป็นมิตร

"ฉันชื่อห่าวอู๋ เรียกฉันอู๋เฉยๆ ก็ได้" ดวงตากลมใสเผลอมองเจ้าของดวงตาสีอำพันฝั่งตรงข้ามกำลังปล่อยควันสีขาวคละคลุ้งในอากาศในจังหวะฝ่ามือหนาของห่าวอู๋ข้างกายโอบไปที่ไหล่มนสวยของเธอ แว็ปหนึ่งเขาแสดงความไม่พอใจผ่านสีหน้าก่อนจะเปลี่ยนเป็นนิ่งเฉยแล้วหันไปสนใจซอนญ่าที่กำลังเบียดสองเต้าไปที่ท่อนแขนแข็งแรงเพื่อเรียกร้องความสนใจจากตัวเอง

"คุณอู๋ อยากดื่มอะไรดีคะ"

"ฉันอยากลองสูตรออนเดอะร็อกของที่นี่ ชงให้หน่อยสิ"

"ได้สิคะ" เด็กสาวจึงคีบน้ำแข็งก้อนกลมลงในแก้ววิสกี้ปากกว้าง บรรจงรินเหล้าลงใส่ในแก้วใบเดิมแล้วนำมันไปวางตรงหน้าของชายหนุ่ม

"นี่ค่ะ"

"...อึก~…เรียนอยู่ชั้นมัธยมหรือมหา'ลัย?" ห่าวอู๋หยิบแก้วเหล้าแล้วกระดกเข้าปากในพรวดเดียว ผิวพรรณและใบหน้าชวนมองของเด็กสาวทำให้เขาเข้าใจว่าเธอน่าจะเรียนอยู่ระดับชั้นมัธยมปลาย

"หนูเรียนมหา'ลัยแล้วค่ะ อ๊ะ!” เด็กสาวสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเมื่อห่าวอู๋เลื่อนฝ่ามือหนาไปที่เรียวขาอ่อนของเธออย่างโจ่งแจ้ง

"คุยมาตั้งนานฉันยังไม่รู้จักชื่อเธอเลย" แม้จะมีป้ายชื่อเล่นของเธอติดอยู่ที่หน้าอก แต่เขากลับอยากให้ยินคำนั้นจากปากของเด็กสาวมากกว่า

"ชื่อ...ลิตาค่ะ ขอโทษด้วยนะคะที่ลืมแนะนำตัว" ตั้งแต่เจอหน้าชายหนุ่มที่ย่ำยีรังแกเธอ สติสัมปชัญญะก็แทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

"ฉันสนใจเธอนะ ให้ฉันเลี้ยงดูเธอไหม" มาเฟียหนุ่มลูกครึ่งสัญชาติจีนก็ได้ยื่นข้อเสนอด้วยถ้อยคำสุภาพโดยไม่อ้อมค้อม คงไม่ต้องเดาให้มากความ เมื่อเด็กสาวหน้าตาสะสวยอย่างลิตามาทำงานกลางคืนก็คงไม่มีเหตุผลอื่นนอกจากเรื่องเงิน

"ขะ…คุณพูดจริงเหรอคะ" เธอกัดริมฝีปากสีชมพูด้วยประหม่า แล้วเอียงคออย่างมีจริตมองอีกฝ่ายที่ยื่นปลายปลายจมูกพ่นรดลมหายใจเจือกลิ่นแอลกอฮอล์จางๆ กระทบกับลำคอระหงของเธอ

"งั้นค่อยคุยกันหลังเธอเลิกงาน"

"เดี๋ยวก่อน" จู่ๆ เสียงทุ้มของแม็กเครย์หนุ่มก็โพล่งขึ้นอย่างถือวิสาสะ

"มีอะไรรึเปล่าครับคุณแม็กเครย์" ห่าวอู๋หันไปตามต้นทางของเสียงก็พบว่า เจ้าของประโยคกำลังมีท่าทีเดือดดาล

"เด็กนั้นไม่มีสิทธิ์รับแขก"

"อ้ายยย!" แม็กเครย์รีบปัดมือหญิงสาวข้างกายออกอย่างแรงโดยไม่สนใจว่าเจ้าหล่อนกำลังทำหน้าแบบไหน

"มานี่!" พูดจบเขาจึงหยัดกายลุกขึ้นเดินตรงมาที่เด็กสาวฝั่งตรงข้ามแทน

"โอ๊ย...ปล่อยนะคะ คุณแม็กเครย์" ลิตาเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อเขากระชากแขนเธอออกจากวงแขนของห่าวอู๋อย่างแรงทำเอาร่างอรชรเซไปที่อกแกร่งของเขาแทน

"อะไรกันคุณแม็กเครย์"

"เด็กคนนี้ของผม" เขาตอบคำถามห่าวอู๋เพียงสั้นๆ แล้วฉุดลิตาออกไปจากห้องนี้ทันทีโดยไม่สนใจสายตาของทุกคนที่มองตาม

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • เด็กฝึกงานของแม็กเครย์    ตอนพิเศษ

    มิอาร์และมอตก้าก็เติบโตขึ้นทุกวัน ด้านแม็กเครย์จึงกลับไปทำงานเหมือนเดิม แต่พอถึงเวลาเลิกงานปุ๊บเขาก็รีบกลับมาบ้านทันที เพราะคิดถึงลูกคิดถึงเมียแทบไม่อยากห่าง ส่วนลิตาก็กลับไปเรียนต่อโดยเธอเลือกที่จะเรียนภาคค่ำแทน จะได้ไม่กระทบเวลาเลี้ยงลูกน้อยทั้งสอง"นี่ลูกก็เริ่มเดินได้แล้วนะ เราจะจัดงานแต่งงานกันเมื่อไหร่ดีครับ" ในขณะที่สองจิ๋วกำลังฝึกยืนตั้งไข่และก้าวเดินที่สนามหญ้าข้างบ้านโดยมีบรรดามือซ้ายมือขวาและป้าเจียนตามประกบไม่ห่าง รวมไปถึงแบล็กกับบราวน์ก็คอยนั่งอารักขาอยู่ใกล้ๆ สมาชิกใหม่ทั้งสองของบ้านด้วยความชาญฉลาด"ก็ไหนเราคุยกันแล้วไงคะ ว่ารอหนูกลับไปเรียนให้จบก่อน" เมื่ออยู่กันเพียงลำพังที่อีกมุมหนึ่งของสวนหย่อมเธอจึงให้คำตอบสามี"มันนานไป พี่อยากแต่งไวๆ" เขาให้ตอบห้วนๆ ทำเอาคนฟังพอจะมองออกว่าสามีหนุ่มของเธอไม่พอใจ"ไม่พอใจอะไรอีกคะเนี่ย""ก็เมียพี่กำลังกลับไปเรียน ถ้าเกิดมีหนุ่มๆ มาตามจีบให้ทำไง""อะไรกันคะ พี่เล่นส่งลูกน้องไปเข้าเรียนด้วยขนาดนั้นใครจะกล้าเข้ามาคะ" ลิตาพึ่งกลับไปเรียนเมื่อวานได้แค่วันเดียว แต่แม็กเครย์ก็ยื่นข้อแลกเปลี่ยนให้ลูกน้องของเขาไปตามเฝ้าด้วยไม่ห่างเพราะกลัวจะ

  • เด็กฝึกงานของแม็กเครย์    บทที่ 52 Happy Ending (NC)

    เวลาต่อมา…แม็กเครย์ก็ได้เข้ารับรักษาตัวที่โรงพยาบาลในตัวอำเภอ ส่วนทุกคนที่เหลือก็บาดเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เธอจึงอยากนอนเฝ้าไข้พ่อของลูกด้วยตัวเองแสงสว่างของเช้าวันใหม่ก็ทอแสงผ่านเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยพิเศษ ทำให้ร่างอรชรที่นอนบนโซฟารู้สึกตัว ซึ่งเป็นเวลาที่นายแพทย์หนุ่มต้องเข้ามาตรวจดูอาการของแม็กเครย์ตามหน้าที่"พี่แม็กเครย์อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมคะ หนูจะไปซื้อมาให้" เธอลุกขึ้นมาถามชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้หลังจากที่คุณหมอออกไปแล้ว โดยชายหนุ่มตอบสนองตัวยาได้ดีก็ทำให้เธอรู้สึกโล่งใจหลังจากผ่านเรื่องราวร้ายๆ มาแล้ว"ไม่ครับ พี่ขอโทษนะที่ดูแลหนูกับลูกไม่ดี" เขาค่อยๆ ดันตัวลุกขึ้นหลังพิงหัวเตียง พลางจับมือหญิงสาว ถ้าเธอกับลูกเป็นอะไรไปเขาคงไม่ให้อภัยตัวเอง"ขอโทษทำไมกันคะ ตอนนี้หนูกับลูกก็ปลอดภัยดี" หลังจากผ่านการตรวจร่างกายมาแล้วก็พบว่าสองแฝดในท้องหัวใจเต้นปกติดี ส่วนลิตาก็มีแค่รอยฟกช้ำตามร่างกายเท่านั้น"แล้วพี่แม็กยังไม่เล่าให้ฟังเลยนะคะ ว่าพี่ตามมาช่วยหนูทันได้ไง" ในขณะที่ถามเธอก็ลากเก้าอี้ตัวเล็กมาไว้ข้างเตียงแล้วจึงหย่อนสะโพกนั่งลง"จริงๆ พี่ตามหนูมาแหละ นอนรีสอร์ตถัดไปนี

  • เด็กฝึกงานของแม็กเครย์    บทที่ 51 คนที่อยู่เบื้องหลัง

    ในเวลานี้ท้องฟ้าก็มืดมิดพอดี บรรยากาศที่ชวนขนลุกทำเอาร่างอรชรรู้สึกขวัญหนีดีฝ่อ ชายฉกรรจ์พาเธอเข้าไปในเส้นทางป่าทึบที่ไร้ผู้คน พื้นดินที่มีหญ้ารกปกคลุมมีเพียงแสงของดวงจันทร์ที่ให้ความสว่างในเวลานี้ เธอคิดถึงแม็กเครย์จับใจ แล้วใครกันนะที่ต้องการตัวเธอ แล้วเขาต้องการไปเพื่ออะไร ในสมองมันตีรวนไปหมดใช้เวลาพอสมควรก็เริ่มถึงหน้าผาสูง ดวงตากลมเห็นบุคคลที่เธอคุ้นเคยดียืนเอามือไพล่หลังกำลังจ้องมองไปยังท้องทะเลในยามค่ำคืนดวงตากลมเบิกโพลงเป็นไข่ห่าน อยู่ๆ ชายคนดังกล่าวหันมามองเธอ"ได้ตัวมาแล้วครับนาย""เปิดปากมันออก"ฟึบบบ!!! แรงกระชากจากกาวของสกอตช์เทปทำเอาเธอสะบัดหน้าหนีด้วยความรู้สึกเจ็บ"ขะ…คุณลุง" ริมฝีปากแดงเถือกเรียกสรรพนามชายตรงหน้าเสียงสั่นหรือว่าแท้จริงแล้วปองพลคือคนที่อยู่เบื้องหลังของเหตุการณ์ในวันนี้"หึ…มาสักทีนะหนูลิตา""ลุงทำแบบนี้ทำไมคะ ต้องการอะไร""มึงจ่ายเงินให้พวกมันได้แล้ว" ปองพลหันไปบอกคนขับรถของตัวเองที่ยื่นซองสีน้ำตาลซึ่งข้างในบรรจุเงินสด ในขณะที่ตัวเองหยิบปืนออกมาจากซองปืนพกข้างบั้นเอวออกมา"มีอะไรก็เรียกใช้พวกผมได้นะครับ" เสียงในหนึ่งของชายชุดดำบอกปองพลหลังจากนับเงิ

  • เด็กฝึกงานของแม็กเครย์    บทที่ 50 คนแปลกหน้า

    ความสัมพันธ์ระหว่างเธอและสมาชิกในบ้านเริ่มสนิทกันมากขึ้น บางวันเธอก็นอนที่บ้านและบางวันก็กลับไปนอนที่บ้านของแม็กเครย์ การที่มีครอบครัวแท้ๆ มันอบอุ่นแบบนี้นี่เอง ส่วนเด็กๆ ในท้องของลิตาก็เริ่มโตขึ้นไปตามพัฒนาการคุณตาของปาลิตาหมายมั่นอยากให้หลานสาวได้เข้าไปช่วยงานในบริษัทของตระกูล เธอจึงได้เข้าไปศึกษาเนื้องานของบริษัทในบางเพื่อไม่ให้รู้สึกเบื่อ และหลังจากที่เธอคลอดลูกแล้ว จึงจะค่อยไปดูกิจการที่ภาคใต้ในลำดับต่อไปเวลาได้เดินไปเรื่อยๆ ก็ถึงวันที่ครอบครัวของปาลิตาเดินทางมาพักผ่อนที่ปราณบุรี ท้องน้อยๆ ในวันวานมาตอนนี้กลับนูนออกชัดขึ้นซึ่งในตอนแรกแม็กเครย์จะตามแฟนสาวของเขามาด้วย แต่เธอก็ห้ามไว้เพราะอยากเป็นส่วนตัวกับคนที่บ้าน และลุงของเธอได้ย้ำกับว่าอยากให้มีเพียงคนในครอบครัวเท่านั้น แต่เธอก็ไม่กล้าบอกแม็กเครย์ไปตามตรงโดยลิตาจะนั่งไปกับปภังกร ส่วนปัถย์วีไปคันเดียวกับปองพล ในขณะที่ทุกคนยืนเตรียมและตรวจเช็กสัมภาระภายในรถ จู่ๆ เสียงโทรศัพท์มือถือของปัถย์วีก็ดังขึ้น เขาจึงรีบกดรับสาย"ว่าไง"[นายครับ ไฟล์งานประมูลเพชรของไตรมาสถัดไปมันถูกลบไปครับ]"มันจะถูกลบไปได้ไงวะ หรือมีใครเข้ามาในห้องทำงา

  • เด็กฝึกงานของแม็กเครย์    บทที่ 49 ครอบครัวแท้ๆ

    "สวัสดีทุกคนนะคะ" เธอยกมือไหว้ทุกคนอย่างมีมารยาทหลังจากทราบชื่อของทุกคน เกิดมาไม่คิดไม่ฝันว่าจะกลายเป็นลูกเศรษฐี มีคนใช้กับเขา แต่ละคนล้วนแก่กว่าเธอทั้งนั้น การกระทำดังกล่าวทำให้เหล่าบริวารของบ้านอัศวรัศมิ์กุลต่างรู้สึกประทับใจกับเจ้านายคนใหม่ ที่ดูใจดีและไม่ถือตัว"เดี๋ยวเตรียมห้องใหม่ให้คุณลิตาด้วยนะโพน งั้นทุกคนมีอะไรก็ไปทำ" ปภังกรหันไปบอกแม่บ้านใหญ่ประจำคฤหาสน์รวมไปถึงคนอื่นๆ"โถ คุณหนูลิตาช่างดูคล้ายคุณปิ่นมากๆ โดยเฉพาะดวงตา พูดแล้วก็คิดถึงคุณปิ่นนะคะ ดีใจกับคุณท่านด้วยที่ได้เจอหลานสาวแล้ว" โพนแม่บ้านวัยป้าคนเก่าแก่ของที่นี่ เมื่อเห็นใบหน้าของปาลิตาก็อดคิดถึงมารดาของเด็กสาวไม่ได้ หลังจากที่แสดงความยินดีกับประมุขของบ้านเสร็จโพนจึงปลีกตัวออกไปทำตามคำบัญชาด้วยความเต็มใจปภังกรจึงเอามือแตะที่หลังของหลานสาวเบาๆ เป็นเชิงให้เดินไปพักผ่อนที่โซฟาเบดด้วยกัน"ถ้าโพนเตรียมห้องเสร็จแล้วหนูขึ้นไปพักได้เลยนะ อยากได้อะไรเพิ่มเติมบอกตาได้""ขอบคุณคุณตามากนะคะ""ไม่ต้องขอบคุณหรอก ต้องขอบคุณไอ้ไมค์มากกว่าที่มันเจอหนูแล้วมันพาหนูมาหาตา ไม่อย่างนั้นป่านนี้เราคงไม่ได้เจอหน้ากันหรอกหลานรักของตา" ใบหน้า

  • เด็กฝึกงานของแม็กเครย์    บทที่ 48 แต่งงานกันนะ

    หลังจากกลับมาพักผ่อนที่บ้านในช่วงบ่ายของวัน เขาจึงนัดแนะลิตาโดยบอกเธอว่าจะพามาดินเนอร์ที่รูฟท็อปโรงแรมแอมมิวตันซึ่งอยู่บนชั้นดาดฟ้า-ช่วงเย็น-ร่างอรชรในชุดแม็กซี่เดรสแบบเปิดไหล่ ก็เดินเคียงคู่มากับมาเฟียหนุ่มในปล่องลิฟต์ซึ่งกำลังเคลื่อนตัวมาถึงชั้นบนสุดของโรงแรม ทันทีที่ถึงรูฟท็อปบาร์ดาดฟ้าของแอมมิวตัน ก็มีสายลมเย็นกระทบผิวบาง บรรยากาศเป็นส่วนตัวโดยไม่มีแขกเลยสักคน จะเห็นก็มีแค่พนักงานของโรงแรมเท่านั้น ทำเอาลิตาถึงกับเผยอริมฝีปากเล็กๆ"อ้าว ไม่มีคนเลยเหรอคะ" ปกติเธอจะต้องเห็นภาพแขกเหรื่อที่มารับประทานอาหารมื้อเย็นอย่างคลาคล่ำเต็มทุกเกือบโต๊ะแต่มาวันนี้กลับปราศจากผู้คน แถมก็จัดโซนที่เห็นพระอาทิตย์ตกดินได้ชัดที่สุดให้มีซุ้มดอกไม้สดส่งกลิ่นหอมให้รู้สึกสดชื่น และใกล้กันมีกลีบดอกกุหลาบซึ่งถูกโปรยไว้เป็นรูปหัวใจตกแต่งด้วยเทียนLEDช่วยเพิ่มแสงสว่าง"ก็พี่อยากมากินกับหนูแค่สองคนหนิ ก็เลยให้ปิดรูฟท็อปหนึ่งวันครับ""ขนาดนั้นเชียว" เธอมุ่ยหน้ากลบเกลื่อนความเขินอาย แต่ก็อดดีใจไม่ได้ที่เขาพยายามเอาอกเอาใจเธอตามที่พูดจริงๆ และตั้งแต่เธอมาฝึกงานที่นี่ก็ยังไม่เคยมีโอกาสได้มานั่งทานอาหารที่นี่เลยสักค

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status