Semua Bab เธอคือคู่ไฟต์ของหัวใจ: Bab 1 - Bab 6

เสียงเอกสารถูกพลิกไปมาในห้องประชุมขนาดใหญ่ บรรยากาศเต็มไปด้วยความกดดัน พนักงานทุกคนกำลังตั้งใจฟังภูวิน เขาเป็นประธานบริษัท รวมถึงมีฐานะเป็นพี่ชายไม่แท้ของน้ำฟ้าด้วย ภูวินกำลังกล่าวถึงโครงการใหม่ของปีนี้"บริษัทของเรากำลังขยายตลาดไปสู่กลุ่มนักกีฬาเฉพาะทางมากขึ้น และหนึ่งในนั้นคือ ‘ชุดมวยไทย’"น้ำฟ้า ดีไซเนอร์สาวตัวเล็กที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ ย่นคิ้วเล็กน้อย ไม่ใช่ว่าเธอไม่ชอบท้าทายตัวเองหรอกนะ แต่… ชุดมวยไทย? แค่คิดถึงภาพเวทีมวย เหงื่อไคล และเสียงหมัดกระแทก เธอก็รู้สึกอยากเบือนหน้าหนีแล้วเธอเป็นนักออกแบบที่หลงใหลในแฟชั่น รักความสวยงามของเสื้อผ้าที่ใส่สบาย ดูดี และอินเทรนด์ แต่ให้เธอมาดีไซน์อะไรที่ต้อง "สมบุกสมบัน" แบบนั้น… มันใช่เหรอ?"ผมจะให้คุณไปดูงานที่ค่ายมวย ‘พยัคฆ์ทอง’"น้ำฟ้าสะดุ้ง เงยหน้ามองประธานอย่างตกใจ"อะไรนะคะ?""คุณต้องไปศึกษารูปแบบการเคลื่อนไหวของนักมวย ดูว่าพวกเขาต้องการชุดแบบไหน และออกแบบให้เหมาะสม"น้ำฟ้าอ้าปากค้าง ไม่ใช่ว่าเธอจะปฏิเสธงานนะ แต่…"ฉันต้องไปดูนักมวยต่อยกันจริง ๆ เหรอคะ?"เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นจากปลายโต๊ะภูวินพยักหน้า "ใช่ และโชคดีที่เจ้าของค่ายมวยเป็นเพ

ธาราและน้ำฟ้าเดินกลับมาที่ห้องพักของเธอหลังจากที่สำรวจพื้นที่ทั้งหมด น้ำฟ้ายังคงรู้สึกประหม่ากับสถานที่ใหม่ แต่ก็พยายามบังคับตัวเองให้ดูสงบ"พรุ่งนี้ตี 4 พร้อมกันที่หน้าค่ายนะครับ ไปวิ่ง" ธาราพูดพร้อมกับมองน้ำฟ้าด้วยสายตาจริงจังน้ำฟ้าหันขวับไปมองเขาด้วยความตกใจ "อะไรนะคะ! ตี 4!? ไปวิ่งเหรอคะ?"ธาราไม่แสดงท่าทีว่าจะหยุดพูดไปง่ายๆ "ใช่ครับ ไปวิ่ง ฝึกซ้อมเบาๆ เพื่อกระตุ้นการไหลเวียนเลือด" เขาหันมาพูดอย่างเป็นธรรมชาติ "มันจะช่วยให้คุณปรับตัวกับสภาพแวดล้อมที่นี่ได้ดีขึ้น""ไม่เอาค่ะ!" น้ำฟ้าปฏิเสธทันที "ตี 4 มันยังมืดอยู่นะคะ แล้วจะให้ไปวิ่งอีกเหรอคะ!""ถ้าคุณต้องการเรียนรู้จากที่นี่ และเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นในค่ายนี้ การวิ่งตอนเช้ามืดจะช่วยให้คุณเห็นความมุ่งมั่นของนักมวยที่นี่" เขาตอบกลับอย่างมั่นใจ "พวกเขามีวินัยสูงมาก"น้ำฟ้ากอดอกและทำหน้าบึ้ง "แต่ฉันไม่ใช่นักมวยนะคะ ฉันแค่ดีไซเนอร์ชุดกีฬา"ธาราหัวเราะเบาๆ ก่อนจะยิ้มให้กับความขัดแย้งในตัวเธอ "เข้าใจครับ แต่ถ้าคุณอยู่ที่นี่ ก็ต้องลองสังเกตวิถีชีวิตของนักมวยบ้าง"น้ำฟ้าเงียบไปสักพัก ขบคิดในใจ "ก็ได้ค่ะ" เธอตัดสินใจใจแข็ง "พรุ่งนี้ตี 4 ฉัน

น้ำฟ้ากลับมาที่ห้องของตัวเองในค่ายมวย วางของที่ซื้อมาแล้วเปิดกระป๋องเบียร์ หยิบโน้ตบุ๊กขึ้นมาทำงานต่อเธอจมอยู่กับการออกแบบชุดกีฬา ปรับดีไซน์ เพิ่มรายละเอียด ลบแล้วแก้ใหม่ซ้ำไปซ้ำมา เบียร์กระป๋องแรกหมดไป จากนั้นก็กระป๋องที่สองเธอไม่ได้ตั้งใจจะดื่มเยอะ แต่ยิ่งดึก สมองเธอยิ่งแล่น ความคิดพุ่งพล่านจนไม่อยากหยุดทำงาน แม้ว่าเปลือกตาจะเริ่มหนักขึ้นกระทั่งเสียงไก่ขันดังขึ้นแว่วๆ จากด้านนอกน้ำฟ้าหยุดมือ เงยหน้าขึ้นมองนาฬิกา—หกโมงเช้าเธอเบิกตากว้าง รู้ตัวว่าไม่ได้หลับเลยทั้งคืนมือข้างหนึ่งยกขึ้นนวดขมับเล็กน้อย ก่อนจะพ่นลมหายใจ หันไปมองโต๊ะที่เต็มไปด้วยร่างแบบกับกระป๋องเบียร์ที่ว่างเปล่า“ตายแล้ว...” เธอพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะลุกขึ้นไปล้างหน้า หวังให้ความง่วงหายไปบ้างวันนี้เธอต้องลงไปค่าย เจอธาราและเด็กๆ …แค่หวังว่าเขาจะไม่จับได้ว่าเธออดนอนทั้งคืนก็พอน้ำฟ้าล้างหน้าล้างตา เปลี่ยนเป็นเสื้อยืดกับกางเกงสบายๆ แล้วพยายามทำตัวให้สดชื่นที่สุด แม้ในหัวจะเริ่มหนักอึ้งจากการอดนอนและแอลกอฮอล์เมื่อคืนเธอลงมาที่ค่ายมวย เด็กๆ กำลังวอร์มร่างกาย บรรยากาศเช้าในค่ายเต็มไปด้วยเสียงพูดคุย เสียงรองเท้ากระทบพื้น