บทที่ 23 ต้องทนให้ได้

เป็นเวลากว่าสามปีเข้าปีที่สี่แล้วที่ดารินทร์ต้องทนอยู่กับความเจ็บปวดที่วินทัพมอบให้ วันนี้เธอทะเลาะกับหมิวเพราะวินทัพอีกแล้ว รอบนี้ก็โดนด่าอีกตามเคย หาว่าพยายามอ่อยวินทัพของเธอไปต่าง ๆ นา ๆ จนดารินทร์เองก็เริ่มชินชากับการหาเรื่องของหมิวไปแล้ว

“อย่าพยายามเลย…พี่วินทัพไม่เอามึงหรอกอีโง่”

เธอไม่ได้หวังให้เขามาเอาเสียหน่อย อยากให้เขาปล่อยเธอไปเสียด้วยซ้ำ ไม่ได้อยากยอมทนเลย แต่ก็ต้องยอมเพราะเธอเลือกอะไรไม่ได้

“แล้วถ้าเขาเอาอะ? มึงจะทำไม พี่วินทัพนี่ผัวมึงเหรออีหมิว?”

โชคดีที่ดารินทร์ได้รู้จักกับนกแล้วสนิทกันได้ง่าย นกเคยเรียนที่โรงเรียนเดียวกันกับดารินทร์แต่คนละห้อง น่าเสียดายที่ทั้งคู่ไม่ได้รู้จักกันมาก่อน ชื่อเสียงก็ไม่ค่อยได้ยินของกันและกัน นกก็ไม่ได้ชอบยุ่งเรื่องของใครอยู่ตัวคนเดียวเวลาว่างก็ไปสิงที่ห้องสมุด ส่วนดารินทร์ก็เป็นคนเงียบ ๆ ไม่สุงสิงกับใครเลยไม่ได้เป็นที่พูดถึงกันเท่าไหร่ ทำให้ทั้งคู่ต้องมาเริ่มทำความรู้จักกันใหม่หมด

“อีนกมึงนี่เสือกตลอดเลยนะ ทำไมเป็นเทพพิทักษ์อีรินมันเหรอ?”

หมิวพูดแล้วยอกแขนขึ้นยืนกอดอกมองนกตั้งแต่หัวจรดเท้า สลับสายตามองดารินทร์ด้วยอีกคน เพื่อนหมิวเอ