LOGINShare
บทที่ 20 เหตุการณ์ตั้งแต่ต้น
Last Updated:
2025-10-02 00:51:57
Latest chapter
เธอเป็นของผม บทที่ 25 ผัวก็ไม่ใช่
สองอาทิตย์ต่อมาหลังจากที่เอต้าออกจากโรงพยาบาลเขาก็เดินทางไปสนามบินทันทีเขาไปไม่ลงใคร และไม่บอกใครว่าตัวเองไปไหน หายไปราวกับคนที่ตายไปแล้ว ซึ่งมันก็เป็นความต้องการของวินทัพเอง เขาไม่ได้เสียใจอะไร สิ่งที่เขารับรู้ต่างหากที่ทำเขาเสียใจ“รินเป็นยังไงบ้างวะ”กันต์ถามวินทัพเพราะเขาเป็นคนเดียวที่นั่งเฝ้าเธอตลอดไม่ห่าง หากเธอฟื้นจะได้เจอเขาเป็นคนแรก“เรื่องที่กูให้ไปสืบเป็นไงบ้าง”เพื่อนของเขาเย็นชากว่าเดิมขึ้นมาก ถามอะไรก็ไม่ค่อยตอบ ไม่พูด สนใจแต่เรื่องที่ต้องการเท่านั้น ซึ่งเขาก็เข้าใจวินทัพ ทั้งเพื่อนทั้งคนที่เคยรักทำกับเขาขนาดนี้ ใครไม่พังก็บ้าแล้ว“กูให้คนตามสืบอยู่ แต่แม่งหายเข้ากลีบเมฆเลย แบ็กที่หนุดหลังไม่ธรรมดานะมึง”“กูไม่สน ไอ้เหี้ยตัวไหนกูก็ไม่กลัว”เขารู้ว่าเพื่อนเขามันไม่กลัว“เออกูรู้ แต่มันสืบหาตัวยาก”กันต์ยังยืนยันคำเดิมว่ามันยากที่จะหาตัวหยกในตอนนี้ แถมข้อมูลที่พวกเขาไม่เคยคิดสืบดันไม่มีอะไรหลงเหลือเลย ชื่อพ่อแม่พี่น้องไม่มีเลย ราวกลับว่าชื่อนามสกุลของหยกเป็นของปลอม ไม่มีอะไรเกี่ยวกับหยกเป็นของจริงสักยาก เขาทำงานยากกว่าเดิม สืบผ่านตำรวจก็แล้ว ผ่านใต้ดินก็แล้ว“ขนาดกรุ๊ปเลื
เธอเป็นของผม บทที่ 24 ผิดหวัง
@โรงพยาบาล SK “กรี๊ดดด!” เสียงกรีดร้องถูกเปล่งออกมาจากร่างที่หลับไปนาน หรือก็คือเจ้าของชื่อหยกจริง ๆ ได้กลับมาแล้ว ก่อนหน้านี้สองสัปดาห์หยกกลับมาและได้พูดคุยกับเอต้าเรียบร้อย บอกแผนทั้งหมดให้เขาฟังกว่าจะคุยรู้เรื่องก็ได้ทดความคิดถึงไปหลายยก เพราะเอต้าเอาแต่พะเน้าพะนอเธอไม่เลิก พเขาซักถามเธออยู่นานว่าไปไหนมา แต่เธอไม่ยอมบอก “หยก! ไอ้เหี้ยต้าไปเรียกหมอดิ” วินทัพสั่งเอต้าที่ยืนทำท่าอ้ำอึ้งแสดงละครอยู่ข้างหลังเขารีบทำตาม วิ่งออกไปทำท่าทีเรียกหมอ ซึ่งหมอก็เข้ามาและให้ยาสลบชนิดที่ไม่แรงมากให้กับหยก เพราะเธอไม่ได้แผงฤทธิ์จริง ๆ ไม่นานหยกก็แกล้งทำเป็นอ่อนลงและหลับไป ทำให้หมอสั่งให้พยาบาลออกไปก่อน เพราะเขาก็สร้างเรื่องขึ้นมาหลอกวินทัพ วันนี้วินทัพได้ข่าวจากเอต้าว่าหยกฟื้นแล้วเลยรีบมา พอมาแผนการก็เริ่มขึ้น ทุกอย่างถูกจักฉากไว้ทั้งหมด “เคสนี้เป็นเคสที่หายากจริง ๆ นะครับที่คนไข้ตื่นจากอาการเจ้าหญิงนิทรา ระบบสมองของเธอกลับมาทำงานปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือสภาพจิตใจครับ ถึงแม้ระยะเวลาที่เกิดเหตุนั้นจะผ่านมานานมากแล้วสำหรับพวกเรา แต่สำหรับคนไข้ที่นอนหลับไปเหมือนเรื่องราวที่เกิดขึ้นมันยังติดอยู่เมื
เธอเป็นของผม บทที่ 23 ต้องทนให้ได้
เป็นเวลากว่าสามปีเข้าปีที่สี่แล้วที่ดารินทร์ต้องทนอยู่กับความเจ็บปวดที่วินทัพมอบให้ วันนี้เธอทะเลาะกับหมิวเพราะวินทัพอีกแล้ว รอบนี้ก็โดนด่าอีกตามเคย หาว่าพยายามอ่อยวินทัพของเธอไปต่าง ๆ นา ๆ จนดารินทร์เองก็เริ่มชินชากับการหาเรื่องของหมิวไปแล้ว “อย่าพยายามเลย…พี่วินทัพไม่เอามึงหรอกอีโง่” เธอไม่ได้หวังให้เขามาเอาเสียหน่อย อยากให้เขาปล่อยเธอไปเสียด้วยซ้ำ ไม่ได้อยากยอมทนเลย แต่ก็ต้องยอมเพราะเธอเลือกอะไรไม่ได้ “แล้วถ้าเขาเอาอะ? มึงจะทำไม พี่วินทัพนี่ผัวมึงเหรออีหมิว?” โชคดีที่ดารินทร์ได้รู้จักกับนกแล้วสนิทกันได้ง่าย นกเคยเรียนที่โรงเรียนเดียวกันกับดารินทร์แต่คนละห้อง น่าเสียดายที่ทั้งคู่ไม่ได้รู้จักกันมาก่อน ชื่อเสียงก็ไม่ค่อยได้ยินของกันและกัน นกก็ไม่ได้ชอบยุ่งเรื่องของใครอยู่ตัวคนเดียวเวลาว่างก็ไปสิงที่ห้องสมุด ส่วนดารินทร์ก็เป็นคนเงียบ ๆ ไม่สุงสิงกับใครเลยไม่ได้เป็นที่พูดถึงกันเท่าไหร่ ทำให้ทั้งคู่ต้องมาเริ่มทำความรู้จักกันใหม่หมด “อีนกมึงนี่เสือกตลอดเลยนะ ทำไมเป็นเทพพิทักษ์อีรินมันเหรอ?” หมิวพูดแล้วยอกแขนขึ้นยืนกอดอกมองนกตั้งแต่หัวจรดเท้า สลับสายตามองดารินทร์ด้วยอีกคน เพื่อนหมิวเอ
เธอเป็นของผม บทที่ 22 ยอมรับชะตากรรม
@คอนโดมิเดียมหรู M วินทัพเดินนำหน้าร่างบางใช้คีย์การ์ดแตะห้องเข้าไป ดารินทร์เองก็เดินถือกระเป๋าเข้ามาตาม ปิดประตูลงช้า ๆ มองภายในห้องด้วยหัวใจที่เชื่อยช้า พรึ่บ ตุบ วินทัพโยนคีย์การ์ดที่ใช้เปิดประตูเมื่อครู่พร้อมกล่องยากล่องหนึ่งใส่คนตัวเล็ก ก่อนจะเดินไปนั่งเหยียดขาพาดโต๊ะตรงโซฟากลางห้อง “ต่อไปก็ใช้ชีวิตโสโครกอยู่ที่นี่แล้วกัน พ่อแม่เธอซื้อให้ไว้แล้ว หึ ยังคิดว่าฉันเป็นพี่ชายข้างบ้านที่แสนดีอยู่เลย ทั้ง ๆ ที่ลูกสาวแม่งเหี้ย” คำพูดของวินทัพไม่ได้ทำให้เธอเจ็บปวดอีกแล้ว เขาอยากพูดอะไรก็เอาเถอะ เธอยอมเขาแล้ว น้ำตาที่มีก็แทบจะไม่เหลือพอให้ไหลอีกแล้ว ดารินทร์วางกระเป๋าลงก่อนจะก้มหยิบคีย์การ์ดที่เขาปามาพร้อมกล่องยานั่นด้วย พลิกกล่องดูเล็กน้อยก็พอจะรู้ได้ว่าต้องทำยังไงกับมัน “กินเข้าไป อย่าให้ท้องเพราะถ้ามีมารหัวขนตัวไหนโผล่มากูไม่รับผิดชอบ” วินทัพเดินเข้ามาใกล้เธอ มือหนาทั้งสองล้วงเข้ากระเป๋าก่อนจะโน้มหน้าลงมาใกล้ใบหน้างามกัดฟันพูดราวกลับรังเกียจเธอนัก หากรังเกียจกันนักก็ไม่ควรจะแตะต้องเธออีก “ค่ะ” ดารินทร์สบตาเขาแล้วตอบเพียงเท่านั้น ไม่รู้จะพูดอะไรอีก เพราะเธอหมดแรงแล้วอะไรยอมได้ ก
เธอเป็นของผม บทที่ 21 คนที่ไม่เกี่ยวข้อง
เช้าวันต่อมาวินทัพลุกขึ้นจากเตียงนุ่มที่เขาใช้ทรมานร่างบางที่นอนหันหลังให้เขาอยู่ขอบเตียง เธอไม่ได้นอนตั้งคืนเอาแต่นอนสะอื้นไห้กับเรื่องโหดร้ายที่เพิ่งได้พบเจอ ในใจได้แต่ก่นด่าเขาว่าทำกับเธอแบบนี้ได้ยังไง ทั้ง ๆ ที่เธอชื่นชม และชอบเขามานานแสนนาน“เลิกสำออยแล้วลุกใส่เสื้อผ้าซะ เก็บของแล้วออกไปจากบ้านหลังนี้”ดารินทร์กระชับผ้าห่มสีชมพูของตัวเองแล้วดันตัวลุกขึ้นจากที่นอน เธอไม่ได้หันหลังไปมองเขาหยอ่นขาเรียวลงจากเตียงด้วยความเจ็บช้ำตรงจุดกลางกาย ทุกการเคลื่อนไหวมันแสนจะเจ็บปวด มือน้อย ๆ ที่กำผ้าห่มที่เอามาบดบังหน้าอกของตัวเองแน่น มือสั่นเทาไปหมดพรึ่บ“ฉันพูดด้วยเธอควรตอบนะดารินทร์ นอกจากไม่มีความเป็นคนแล้วมารยาทก็ไม่มีหรือไง”วินทัพที่เห็นว่าเธอเอาแต่เงียบก้าวฉับ ๆ มาหาเธอก่อนจะคว้าแขนร่างบางกระชากให้ลุกขึ้นเข้าหาตัวมือแกร่งบีบข้อแขนบาง ๆ นั่นแน่น สายตาโกรธเกลียดถูกส่งไปให้เธอ ดวงตางามที่ยังเปียกแฉะไปด้วยน้ำตาช้อนมองหน้าเขาปล่อยน้ำใส ๆ ลงอาบแก้มอยากทำอะไรกับเธอก็เชิญ“พี่จะให้รินไปอยู่ไหนคะ? รินเหลือแค่บ้านหลังนี้ พี่ก็เอาพ่อแม่รินไปแล้วนี่คะ เอาร่างกายรินไปด้วยอีก จะเอาอะไรกับรินอีกเห
เธอเป็นของผม บทที่ 20 เหตุการณ์ตั้งแต่ต้น
เวลาผ่านไปหลายต่อหลายชั่วโมง วินทัพนั่งอยู่กับโซฟาข้างเตียงไม่ยอมออกไปไหน มองหน้าเอต้านิ่ง ๆ อยูอย่างนั้น ทั้งแม็คและกันต์ต่างก็พากันสลับมาชวนคุยแต่เขาก็ยังเงียบ ไม่ตอบ ไม่ไปไหนเขาต้องการจะรู้เรื่องทุกอย่าง ภายในใจอยากจะปลุกมันขึ้นมาเดี๋ยวนี้ สิ่งที่เขาได้ยิน คืออะไรกันแน่ ที่ดารินทร์ต้องมาเจ็บตัวแบบนี้ เพราะเขาหรือเพราะใคร…รินไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลยนะหยก ทำร้ายเขาขนาดนี้กะเอาตายเลยเหรอ!ประโยคนี้ที่เอต้าพูด มันยังดังก้องอยู่ในหัวของวินทัพไม่ยอมหลุดออกไป เขาจึงนั่งอยู่ที่นี่ ไม่สนใจใคร รอคอยคนตรงหน้าตื่นด้วยความเยือกเย็น…“มึงว่ามันจะเอาไงกับไอ้ต้าวะ?”กันต์ถามแม็ค ขณะที่มองเข้าไปภายในห้องที่มีแสงไฟสลัว ๆ ผ่านกระจกแคบ ๆ ของประตูห้องพักฟื้นพิเศษ“กูไม่รู้ว่ะ… ไม่รู้มันไปได้ยินอะไรมา”วินทัพไม่ได้เล่าทั้งหมด เล่าแค่ว่าเอต้ามีบางอย่างปิดบัง หักหลังเขา และเขาต้องการความจริงจากมันเพียงเท่านั้น ต้องเป็นมันที่เป็นคนพูด“เออ แล้วมึงไปดูรินยังว่าเธอเป็นยังไงบ้าง?”กันต์ถามต่อ เพราะแม็คเป็นคนไปดูอาการเธอบ่อยกว่าใคร“ดูมาแล้ว พี่ชายอะไรนั่นแม่งเฝ้าอยู่กับเมียมันน่ะแหละ แม่งกูยังอึ้งอยู่เล
You may also like
ท่านอ๋องเย็นชาและภรรยาแสนซน
ป่าดอกท้อ35.0K viewsภรรยาที่(ไม่)รัก
ชะนีติดมันส์24.8K viewsพิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย
เจ้าหน่อไม้น้อยแห่งตระกูลกู่230.3K viewsเด็กดื้อคนโปรด (ของมาเฟีย) BAD
ลำเจียก351.7K viewsตัณหาเงินตราสัญญาลับ
จินต์พิชา150 viewsเมื่อฉันขายตัวให้คุณหมอทั้งสาม (5p)
จางเหมี่ยวเฟิ่ง86 viewsสัมพันธ์ร้าย พี่ชายสุดที่รัก DEAR BROTHER
MaNIE-STORY2.1K viewsสวิงสวาทปาร์ตี้จัดหนัก (5P)
กาสะลอง2.8K views
