ตอนที่ 7

แม้ในตรอกแคบ ๆ ที่พ่อค้ารายย่อยตั้งร้านขายน้ำสมุนไพร น้ำเสียงของลูกค้ากลับดังเป็นพิเศษ

 

“ จริงสิ มีคนแอบได้ยินว่าคนในโรงเตี๊ยมเห็นคุณหนูใหญ่ยิ้มให้บุรุษเนี่ย ‘ยิ้มให้บุรุษ’ ด้วยนะ!”

 

“อ๊า! ยิ้มงั้นหรือ? โอ้ย นั่นมัน… ชัดเจนแล้วว่าไม่ใช่เพียงดื่มชา” เสียงหัวเราะขบขันอีกระลอกดังขึ้น

 

ขณะที่อีกฟากหนึ่ง มีหญิงชราผู้หนึ่งนั่งขายของแห้งอยู่ริมฟุตบาท สีหน้าหม่นหมอง ถอนหายใจพลางเอ่ยกับบุตรสาวที่นั่งปอกหัวไชเท้าอยู่ข้างกัน

 

“เสียดายจริง…เป็นถึงบุตรสาวของฮูหยินเอกแท้ ๆ แต่น่าสงสารนะ ไม่มีใครคอยดูแล ก็คงเผลอไผลตามวัย…”

 

เสียงสนทนาต่ำ ๆ ของชายหนุ่มสองสามคนผุดขึ้นกลางบรรยากาศเงียบสงบหน้าร้านเครื่องประดับกลางตลาด

 

“เจ้าคิดอย่างไรกับเรื่องคุณหนูเนี่ย?”

 

“น่าเสียดายนัก ข้าเคยได้ยินว่านางเป็นคนเงียบขรึม เรียบร้อย แต่นี่กลับทำเรื่องที่ไม่ควรเสียแล้ว…”

 

“หากข่าวเป็นจริง นางคงยากจะหาคู่ที่มีชาติตระกูลยอมรับได้อีก”

 

“ข้าได้ยินว่าท่านผู้เฒ่าเมิ่ง เคยคิดสู่ขอให้นางแต่งเป็นสะใภ้รอง ตระกูล ด้วยนะตอนนี้คงถอนใจไปถึงสามลมหายใจแล้วกระมัง”

 

ข่าวลือเหล่านี้แพร่กระจายราวหมอกควันมิใช่ด้วยเสียงตะโกน แต่ด้วยรอยยิ้มบาง ๆ เสียงหัวเราะน้อย ๆ และคำกระซิบในเงา พวกเขาไม่รู้ว่า “ชายผู้นั้น” เป็นใคร

พวกเขาไม่รู้ว่า “ห้องบนชั้นสอง” นั้นมีกี่คน และพวกเขาไม่เคยเห็นเนี่ยฮุ่ยเฟยพูดหรือทำสิ่งใดล่วงเกิน แต่สิ่งที่พวกเขา “รู้แน่” …คือ “ความเสื่อมเสีย” ได้เริ่มขึ้นแล้ว

 

 

 

หลิงเซ่าเทียนนั่งพิงพนักเก้าอี้ภายในห้องบัญชีของโรงเตี๊ยม ดวงตาดำสนิทประหนึ่งบ่อน้ำลึกไม่มีก้นทอดมองเอกสารในมือข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างค่อย ๆ หมุนถ้วยชาที่อุณหภูมิยังอุ่นอยู่ในอุ้งมือ

ประตูไม้เลื่อนเปิดเบา ๆ

 

เสียงฝีเท้านุ่มนวลดังขึ้นหนึ่งคู่ ก่อนจะตามมาด้วยเสียงของ “อวิ๋นจิ้ง” สายลับคนสนิทที่คอยจัดการข่าวสารในเมืองแทนเขา

 

“นายท่าน มีข่าวสำคัญเกี่ยวกับคุณหนูเนี่ย”

 

หลิงเซ่าเทียนไม่ได้ละสายตาจากกระดาษในมือเพียงกล่าวเรียบ ๆ

 

“พูดมา”

 

“มีข่าวลือแพร่ในตลาดหลายจุดในช่วงสองวันมานี้ กล่าวหาว่า…คุณหนูเนี่ยฮุ่ยเฟย แอบมีสัมพันธ์ลับกับบุรุษ กล่าวกันว่า…นางนั่งดื่มชากับชายแปลกหน้าในห้องส่วนตัวที่โรงเตี๊ยม”

 

มือที่หมุนถ้วยชาชะงักเพียงครู่ก่อนจะเคลื่อนไหวต่อราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น

 

“…แล้วมีผู้ใดระบุหรือไม่ว่าชายผู้นั้นคือผู้ใด?”

 

อวิ๋นจิ้งส่ายหน้า

 

“ไม่แน่ชัด ใครกล่าวถามก็ถูกปฏิเสธว่า ‘ได้ยินมาจากคนในโรงเตี๊ยม’ เท่านั้นดูเหมือนจะมีการวางมือบางอย่างอยู่เบื้องหลัง …”

 

“…ห้องที่ใช้วันนั้นเป็นห้องประจำของข้า” เสียงเขานิ่งเรียบ ไม่สูง ไม่ต่ำ แต่ทำเอาอวิ๋นจิ้งเหงื่อตก

 

“ข้าน้อยตรวจสอบเส้นทางข่าว พบว่าจุดแรกเริ่ม มาจากร้านขายปิ่นในซอยตะวันตก ซึ่งเจ้าของร้าน…เคยรับเครื่องประดับจากจวนตระกูลเนี่ยขอรับ”

 

“…ฟู่ซื่อ” หลิงเซ่าเทียนเอ่ยชื่อนั้นออกมาช้า ๆ เสียงของเขานิ่ง แต่แฝงแรงสะท้อนดั่งคลื่นลึกใต้ทะเล

 

“ ฟู่ซื่อผู้นี้ คือผู้ที่มีมือยาวที่สุด เอื้อมเข้ามาถึงโรงเตี๊ยมของข้า แส่ในเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องของตน”

 

เขาวางถ้วยชาลงบนโต๊ะเบา ๆ

 

“ดูเหมือนนางจะลืมไปเสียแล้ว…ว่าโลกนี้ยังมีเงา ที่มิใช่เงาของตนเอง”

 

 

รุ่งเช้าหลิงเซ่าเทียนไม่กล่าวสิ่งใด เขาเพียงยื่นแผ่นไม้บาง ๆ ชิ้นหนึ่งให้บนแผ่นไม้ มีรายชื่อร้านค้า สถานที่ และชื่อบุคคลห้าราย ซึ่งล้วนเกี่ยวพันกับการปล่อยข่าวลือในช่วงสองวันที่ผ่านมา

 

“ในคืนนี้…ข้าต้องการความเงียบ” เขากล่าวด้วยเสียงราบเรียบ

 

“และไม่ใช่เพียงเงียบแต่ต้องเป็นเงียบอย่างไม่กล้าแม้จะกระซิบอีก”

 

ชายชุดดำพยักหน้า เข้าใจคำสั่งทันที

 

“รับทราบ นายท่าน”

 

กลางดึกในย่านตลาดใหญ่ของเมืองลั่วหลิง ร้านปิ่น ร้านผ้า ร้านชา และร้านสมุนไพรบางแห่งถูกแวะเวียนโดยคนแปลกหน้า

 

ชายเงียบ ๆ เหล่านี้ไม่พูดอะไรมากเพียงซื้อของเล็กน้อย แล้วกล่าวประโยคหนึ่งก่อนจากไป…

 

“คุณหนูใหญ่ตระกูลเนี่ย มิมีวันเลือกคบคนไม่คู่ควร และนางมิเคยก้าวข้ามเส้นที่สตรีดีงามไม่พึงข้าม ข่าวลือหากกล่าวเกินจริง ลิ้นอาจขาด หรือไม่ก็เป็นศีรษะของพวกเจ้านั่นแหละที่จะขาด “

 

 

รุ่งเช้าวันถัดไปเสียงซุบซิบในตลาดเงียบไปอย่างน่าประหลาด หญิงวัยกลางคนที่เคยหัวเราะเยาะกลับเม้มปากเงียบไม่ยอมเอ่ยอะไร

เจ้าของร้านปิ่นในตรอกตะวันตกเก็บร้านเร็วกว่าปกติด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

แม้แต่กลุ่มบัณฑิตหนุ่มที่เคยนั่งร่ำสุราพูดถึง “คุณหนูผู้เสื่อมเสีย” ก็เปลี่ยนหัวข้อกระทันหันเมื่อมีคนแปลกหน้าเดินผ่าน

 

ภายในโรงเตี๊ยมเมิ่งหลิ่วชุน หลิงเซ่าเทียนยังคงอ่านหนังสืออยู่เงียบ ๆ ในห้องใต้ดินหลังร้านชา

มีเพียงอวิ๋นจิ้งที่เข้ามารายงานเสียงเบา

 

“ภารกิจสำเร็จ…ตอนนี้ไม่มีใครกล้าพูดถึงข่าวลือนั้นอีก แม้แต่คนที่เคยซุบซิบ ก็ต่างตีหน้าไม่รู้ไม่เห็น”

 

หลิงเซ่าเทียนวางหนังสือลงช้า ๆ สายตาทอดออกไปยังหน้าต่างกระดาษที่ปิดไว้จากภายใน

 

“ข้าไม่จำเป็นต้องป่าวประกาศว่านางบริสุทธิ์ เพียงทำให้โลกนี้รู้ว่า หากคิดจะกล่าวถึงนาง…ต้องกลัวเสียก่อน”