ตอนที่ 8

ยามสาย แสงแดดอ่อนลอดผ่านม่านโปร่งที่ไหวตามลม ภายในเรือนของ “ฟู่ซื่อ” กลิ่นธูปหอมอบอวล ปะปนกับกลิ่นชาดอกเหมย

 

หญิงผู้ครองตำแหน่ง “ฮูหยินเอกคนปัจจุบัน” นั่งประณีตอยู่บนอาสนะไม้ลายกลีบบัว

งดงามดุจสตรีผู้สูงศักดิ์ หากแต่ในแววตากลับมีเงาของความไม่พอใจแฝงอยู่

สาวใช้ที่ไว้ใจได้ “ชุนผิง” เดินเข้ามาคุกเข่าแล้วก้มหน้ารายงานเบา ๆ

 

“อูหยินเจ้าคะ…บ่าวกลับจากตลาดแล้ว แต่…เรื่องที่สั่งเกี่ยวกับคุณหนูใหญ่…”

 

ฟู่ซื่อเอียงศีรษะเล็กน้อย “ว่าอย่างไร? คนในตลาดว่าอะไรบ้าง”

 

“…ขออภัยเจ้าค่ะ ไม่มีใครกล่าวถึงอีกเลย”

 

มือที่กำลังถือถ้วยชาชะงักเล็กน้อย ก่อนจะวางลงช้า ๆ

 

“ไม่มีเลย? หมายความว่าอย่างไร…”

 

“เมื่อคืนตลาดปิดเร็วกว่าปกติหลายร้าน แม่ค้าบางคนที่เคยพูดถึงข่าวลือเรื่องคุณหนูใหญ่ ก็เงียบ ไม่กล้ากล่าวแม้คำเดียว แม้บ่าวจะลองจงใจถามนำเรื่อง ก็ถูกปฏิเสธ หรือไม่ก็ถูกเมินค่ะ”

 

ฟู่ซื่อขมวดคิ้ว เงียบไปครู่หนึ่งก่อนเอ่ยเสียงต่ำ

 

“แปลก…ข้าคิดว่าอย่างน้อยพวกชาวบ้านคงไม่หยุดพูดกันเร็วถึงเพียงนี้ หรือว่าผู้ใด…เข้าแทรกแซง?”

 

“ชุนผิง เจ้าเคยได้ยินชื่อของผู้ใดที่มีผู้คนกล่าวถึงในตลาดเร็ว ๆ นี้บ้างหรือไม่?”

 

ชุนผิงเงยหน้าช้า ๆ คล้ายลังเล

 

“หากพูดถึงผู้ที่ร้านค้าให้ความเกรงใจ…ก็มีเพียง ‘โรงเตี๊ยมเมิ่งหลิ่วชุน’ เจ้าค่ะ ว่ากันว่าเจ้าของเป็นชายหนุ่มหน้าตาดี มีอำนาจในเงามืด ผู้คนเรียกเขาว่า… นายท่านหลิง “

 

ชื่อ “หลิง” สะกิดความทรงจำบางอย่างในใจของฟู่ซื่อทันที นัยน์ตานางเปลี่ยนไปวูบหนึ่ง ก่อนรีบกลบเกลื่อน

 

“…หลิงอย่างนั้นหรือ… โรงเตี๊ยมนั้นใช่โรงเดียวกับที่ข่าวกล่าวว่าฮุ่ยเฟยนั่งดื่มชายามบ่ายอยู่หรือไม่?”

 

“เจ้าค่ะ”

 

ฟู่ซื่อหลุบตาลง แต่ปลายนิ้วกลับบีบพัดในมือลงแน่นอย่างไม่รู้ตัวสายลมที่เคยเย็นสบายกลับรู้สึกร้อนอึดอัดขึ้นอย่างไม่มีเหตุผล

“เป็นเพียงคุณหนูตกอับ แต่กลับมีบุรุษผู้มีอำนาจคอยลบข่าวให้เช่นนี้? นางไปเกี่ยวพันกับผู้ใด…?”

 

หลังจากนั้นฟู่ซื่อสั่งให้ “ซูอี้” สาวใช้ข้างกายอีกคนแอบสืบข่าวจากในโรงเตี๊ยมเมิ่งหลิ่วชุน

ด้วยความระแวง

 

“หรือว่า…ที่ข้าปล่อยข่าวไปมิใช่การทำลายคุณหนูผู้ไร้ที่พึ่ง… แต่คือการสะกิดเงาของใครบางคนเข้าโดยไม่รู้ตัว? หากผู้นั้นคือหลิงเซ่าเทียน…แล้วนางเกี่ยวพันกับเขาได้อย่างไร?

มิหนำซ้ำ เขายังลงมือ ‘ปิดข่าว’ อย่างเงียบงันได้ในคืนเดียว “

 

 

ยามเย็นใกล้ค่ำภายในเรือนกลีบบัวของฟู่ซื่อ กลิ่นชาดอกหอมหมื่นลี้ยิ่งกว่าปกติ ทว่าเจ้าของเรือนกลับไม่ได้ลิ้มรสแม้หยดเดียว

 

นางนั่งอยู่บนอาสนะไม้จันทน์ ขณะนิ้วเรียวยังคงหมุนพัดไม้ในมือช้า ๆ คิ้วเรียวขมวดน้อย ๆ

แววตาเปล่งประกายเจือเย็นชาและคาดการณ์

 

“เจ้าแน่ใจใช่หรือไม่ว่าเป็นชายผู้นั้น… ‘นายท่านหลิง’ แห่งโรงเตี๊ยมเมิ่งหลิ่วชุน?”

 

เสียงของนางถามขึ้นเรียบเย็น ข้างหน้าเป็นสาวใช้ในชุดสีหม่น ผูกผ้าโพกศีรษะต่ำ “ซูอี้” สาวใช้ที่นางส่งออกไปสืบ

 

“เจ้าค่ะ ฮูหยิน นอกจากรูปพรรณสัณฐานและคำเรียกขานแล้ว ร้านค้าหลายแห่งยังมีท่าทีเกรงใจเขายิ่งกว่าทหารผู้คุมเมืองเสียอีก และมีคนกล่าวว่าเขามิใช่พ่อค้าธรรมดา หากแต่มีความเกี่ยวพันกับขุนนางใหญ่ในอดีต”

 

พัดในมือของฟู่ซื่อหยุดเคลื่อนไหวฉับพลัน “…ตระกูล ‘หลิง’ สายนั้นหรือ?”

เสียงนางเบา แต่แฝงด้วยแรงสะเทือน

 

“แม้ล่มสลายไปแล้วหลายปี…แต่หากยังมีผู้รอดชีวิต และหวนกลับมาในฐานะพ่อค้าผู้กุมเงามืดเช่นนี้ “ฟู่ซื่อหลุบตามองต่ำ ความคิดแล่นราวสายฟ้าในยามมืด

 

“ไม่เพียงแต่ปล่อยข่าวลือไม่สำเร็จ… แต่กลับกลายเป็นการเปิดทางให้นางได้พึ่งพิงผู้มีอำนาจอีกครั้ง…ข้าจะปล่อยให้เป็นเช่นนี้ไม่ได้ “ นางวางพัดลงกับโต๊ะ หันขวับไปทางซูอี้

 

“สะกดรอยนางตั้งแต่พรุ่งนี้ ให้เจ้าตามคุณหนูใหญ่ทุกย่างก้าวจะออกเรือนไปที่ใด พบใคร สนทนาเรื่องใด …. ข้าต้องรู้!”

 

ซูอี้พยักหน้า “เจ้าค่ะ”

 

“หากนางพัวพันกับบุรุษผู้นั้นจริง…ข้าจะเป็นผู้ ‘ตัดรากถอนโคน’ ด้วยมือของข้าเอง” ฟู่ซื่อพึมพำออกมาเบาๆ

ท่ามกลางเสียงคนจอแจ ควันขนมอบใหม่ลอยฟุ้งแม่ค้าเรียกลูกค้าเสียงเจื้อยแจ้ว สลับกับเสียงหัวเราะของเด็ก ๆ ตลาดตะวันตกวันนี้ดูจะครึกครื้นเป็นพิเศษ ด้วยอากาศปลอดโปร่ง และแสงแดดอุ่นที่ส่องผ่านเรือนกระดาษสี

 

แต่ภายใต้ความคึกคักนั้นเงาหนึ่งกำลังเคลื่อนตัวตามอีกเงาหนึ่งอย่างแนบเนียน

 

ซูอี้ แฝงตัวอยู่ในชุดแม่ค้าธรรมดา ทว่าดวงตาคอยจับจ้องอยู่ที่หญิงสาวในชุดเรียบสีคราม ที่กำลังเดินทอดน่องไปยังร้านเครื่องเขียนเก่าแก่ด้านข้างถนน

 

เนี่ยฮุ่ยเฟย หญิงสาวผู้ที่เคยอยู่ในเงามืดของจวนตระกูลเนี่ย บัดนี้กลับมีแววตามั่นคงและท่วงท่าเปี่ยมสง่า แม้จะไม่มีสาวใช้ตามหลังสักคน

 

“ใจกล้านัก…ออกจากเรือนโดยไม่มีคนรับใช้ ไม่กลัวเสื่อมเสียหรืออย่างไร?”

 

นางหลบอยู่หลังแผงผลไม้ มือหนึ่งถือถาดพุทรา อีกมือกุมมีดเล็ก แสร้งเป็นแม่ค้าเดินขายไปเรื่อย ๆ ขณะที่สายตาไม่คลาดจากเป้าหมาย