บทที่1-ทนไม่ได้ก็หย่า

“พี่ฐากูร พี่ฐากูรงั้นเหรอ!?”

พุดตาน ถลึงตามองรูปภาพที่ฉายอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเอง ซึ่งเป็นภาพสามีของเธอที่กำลังควงสาวสวยสุดเซ็กซี่ขึ้นโรงเเรม

เธอรีบก้าวเท้าลงจากเตียง กระโจนไปหยิบกุญแจรถและมุ่งตรงไปยังโรงแรมนั้นในทันที

“พี่ฐากูรอยู่ห้องไหน???”

ทันทีที่ถึงโรงแรมพุดตานก็ขมวดคิ้วถามพนักงานแผนกต้อนรับเสียงเข้ม ทำเอาพนักงานที่ได้ยินถึงกับขนลุกซู่เพราะใครๆ ต่างก็รู้ว่าเธอนั้นร้ายแค่ไหน

“เออ…”

พนักงานอ้ำอึ้งเพราะใจหนึ่งก็กลัวฐากูรอีกใจหนึ่งก็กลัวพุดตานที่หน้าเข้มคิ้วขมวดอยู่ตรงหน้าเคาท์เตอร์

“ถ้าไม่บอกไล่ออกแน่ สาม สอง หนึ่-”

“ห้อง407ค่ะ!”

พนักงานรีบชิ่งตอบก่อนจะโดนไล่ออก ถึงแม้้จะกลัวฐากูรผู้เป็นเจ้าของโรงเเรมสุดชีวิต แต่่พุดตานว่าที่ภรรยานั้นน่ากลัวกว่าเป็นร้อยเท่า

พุดตานรีบสาวเท้าตรงไปยังลิฟท์เเละขึ้นไปยังชั้น4 เมื่อถึงจุดหมายแล้วก็ไม่รอช้าใช้แรงขาทั้งหมดที่มีถีบประตูอย่างเเรงจนคนในห้องถึงกับสะดุ้ง

“เสียงอะไรคะ!?”

หญิงสาวที่ฐากูรควงมาถามด้วยน้ำเสียงตกใจ ฐากูรเหลือบมองประตูอย่างหัวเสียเพราะกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม ใครมันกล้ามาขัดจังหวะ

“พี่ฐากูร!!!!”

เสียงดังกังวานที่ดังลอดประตูเข้ามาทำฐากูรสะดุ้งเล็กน้อย เขาถอนหายใจยาวๆ ก่อนจะยกมือหนาขึ้นมากุมขมับ

คนที่กำลังโหวกเหวกโวยวายอยู่หน้าห้องตอนนี้คงเป็นใครไม่ได้นอกเสียจากภรรยาสุดแสนจะน่ารำคาญของเขา

พุดตานรู้ได้อย่างไรว่าเขาอยู่ที่นี่?

“แม่งรู้ได้ไงวะ”

สิ้นคำถามของเขาประตูห้องก็ถูกเปิดออกโดยคนด้านนอก สีหน้าและะแววตาที่โกรธจัดของพุดตานไม่ได้ทำให้ฐากูรรู้สึกกลัวเลยสักนิด

เขาชิน ชินชากับใบหน้านี้ของเธอเเล้ว

“สารรูปของคนที่ชอบนอนกับผัวชาวบ้านมันเป็นแบบนี้นี่เอง!!!”

“โอ๊ย!!!”

พุดตานเอื้อมมือไปจิกผมยาวสลวยของผู้หญิงไร้ยางอายที่มานอนกับสามีเธออย่างสุดแรง เธอง้างมือขึ้นสูงหวังจะตบหน้าสั่งสอนหญิงสาวคนดังกล่าวทว่ากลับมีมือหนามารั้งมือเธอเอาไว้

“หยุดได้แล้ว!”

“ปล่อย!!!”

พุดตานตะคอกใส่ฐากูรเสียงดังทันทีที่เขาจับมือเธอเอาไว้เเน่น ตอนเธอโดนคนอื่นรังแกไม่เคยจะปกป้องพอชู้จะโดนเธอตบสั่งสอนกลับออกตัวปกป้องในทันที

เพี้ยะ!

เธอฟาดมือลงไปบนใบหน้าของฐากูรอย่างเต็มแรงในเมื่อไม่อยากให้ตบชู้งั้นเธอก็จะตบหน้าเขาเเทนเพราะยังไงวันนี้เธอต้องได้ตบคนเลว

“ออกไป!” เมื่อตบสามีตัวเองเสร็จเธอก็หันไปตะหวาดใส่หญิงสาวที่ยืนตัวสั่นระริก

หญิงสาวคนดังกล่าวรีบเก็บเสื้อผ้าของตัวเองที่ตกอยู่บนพื้นอย่างรวดเร็วและรีบสับเท้าวิ่งออกจากห้องด้วยความกลัว

“พี่ทำแบบนี้อีกแล้ว! ทำแบบนี้อีกแล้ว!!”

พุดตานพูดพร้อมกับผลักอกเเกร่งของฐากูรไปพร้อมๆ กัน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาหลับนอนกับผู้หญิงคนอื่น เขาทำแบบนี้นับครั้งไม่ถ้วน

“ถ้าทนไม่ได้ก็หย่ากันไป!”

“….” นี่หรือคำพูดของคนที่เป็นสามีภรรยากัน พุดตานถามตัวเองซ้ำๆ ในใจ

“ที่ไม่หย่าก็เพราะหย่าไม่ได้!”

“งั้นก็ทนให้ได้ถ้าไม่อยากหย่า”

“พี่ช่วยรู้สึกผิดบ้างได้ไหม!?”

“ทำไมต้องรู้สึกผิด ก็เคยบอกไปแล้วไงว่าไม่ได้รักที่แต่งงานด้วยก็เพราะโดนบังคับ ถ้าทนได้ก็ทนทนไม่ได้ก็ไป”

ฐากูรตอบกลับอย่างไร้ความรู้สึกผิด เพราะที่ผ่านมาเขาย้ำเสมอว่าไม่ได้รักเธอเลยเเม้เเต่น้อย ที่ยอมแต่งงานกับเธอก็เพราะถูกบังคับ เขาถูกคลุมถุงชน!

อีกอย่างเขาเคยตกลงกับเธอแล้วว่าเขาจะหลับนอนกับผู้หญิงคนไหนก็ได้เมื่อเขาต้องการ ซึ่งเธอก็ยอม แต่กลับตามรังควานเขาแบบนี้ทุกครั้ง คือยอมแบบไหนวะ?

“ตอนนั้นก็ยอมหนิ เคยบอกไปแล้วว่าจะไม่หยุดทำเรื่องพวกนี้”

“แต่พี่บอกว่าจะหลับนอนกับผู้หญิงคนอื่นแค่ตอนจำเป็นหนิ ตอนนี้พี่ก็มีตานไงเเล้วมันมีเรื่องจำเป็นอะไรที่ต้องหลับนอนกับคนอื่นตลอดๆ เเบบนี้”

“เห้อไม่เข้าใจรึไงว่าตัวเองน่าเบื่อ?”

“….”

“บอกแล้วไงถ้าทนไม่ได้ก็หย่า”

“คำก็หย่าสองคำก็หย่า อยากหย่ากันขนาดนั้นเลยเหรอ…”

ฐากูรถอนหายใจแทนคำตอบ เขาคิดว่าเธอเองรู้ดีอยู่แก่ใจว่าเขาอยากหย่ากับเธอสักแค่ไหน ในเมื่อไม่ได้รักกันเลยสักนิดจะทนอยู่ด้วยกันไปทำไม

เขาแต่งงานกับเธอเพราะโดนพ่อบังคับส่วนเธอก็แค่ผู้หญิงเห็นแก่เงินที่แต่งงานนกับเขาเพื่อธุรกิจของครอบครัวที่กำลังจะล้มละลาย

ในเมื่อต่างฝ่ายต่างไม่รักก็ควรหย่าให้จบๆ

“คืนนี้ไม่กลับบ้านนะ”

เขาพูดทิ้งท้ายเสียงเรียบใบหน้าเย็นชาอย่างทุกครั้งก่อนจะสาวเท้าเดินจากไปอย่างไร้สำนึก

พุดตานยืนกำมือเเน่นสายตาจดจ้องคนตัวสูงที่กำลังเดินจากไป ในเมื่อเขาอยากหย่ากับเธอนักเธอก็จะเอาคืนด้วยการเกาะติดเขาไปตลอดชีวิต!

หากเธอไม่รักเขาป่านนี้เธอคงหย่ากับเขาไปตั้งนานเเล้ว ผู้ชายดีๆ มีตั้งมากมายทำไมเธอถึงได้หลงผิดรักคนใจร้ายแบบบเขาได้!