บทที่4-หาทางหย่า

“ฮื่อ~ ฮึก ฮื่อทำไม ทำไมพี่ฐากูรไม่สนใจฉันบ้างฮื่อ~”

เสียงร้องไห้ดังไปทั่วห้องโดยสาร ทันทีที่พุดตานขึ้นมานั่งบนรถเธอก็ปล่อยโฮจนอาโปที่กำลังขับรถถึงกับทำตัวไม่ถูก

“ทำใจดีๆ ไว้นะครับ คุณฐากูรอาจจะยังไม่รู้ใจตัวเอง”

อาโปพูดปลอบใจพุดตานอย่างทุกครั้ง เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่อาโปเห็นพุดตานร้องไห้เพราะฐากูร

“อย่าเอาไปบอกใครเชียวนะเรื่องที่ฉันร้องฮึกไห้ ฮื่อ~”

ร้องไห้สะอึกสะอื้นพร้อมกับหยิบทิชชู่มาซับน้ำตา อาโปเองก็พยักหน้ารับเป็นการตอบรับว่าจะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใคร

บางครั้งอาโปก็อดสงสารพุดตานไม่ได้ เพราะต่อให้ภายนอกพุดตานจะดูร้ายแต่ลับหลังทุกคนพุดตานก็มักจะร้องไห้เสียใจแบบบนี้อยู่บ่อยๆ

“เป็นไรวะเรื่องเมียมึงอีกแล้วเหรอ?”

ราเชน ส่ายหัวไปมาเมื่อเห็นเพื่อนสนิทอย่างฐากูรนั่งดื่มเหล้าด้วยสีหน้าที่ดูโกรธจัด ไม่เดาก็รู้ว่าคงเป็นเรื่องเมียมันอีกเเน่

“แล้วสรุปจะได้หย่าปีไหน กูเห็นมึงบ่นมาตั้งแต่่ปีที่แล้วจนตอนนี้ก็ยังไม่หย่า”

พงษ์เทพเพื่อนสนิทอีกคนของฐากูรพูดขึ้น

“มึงคิดว่ากูไม่อยากหย่ารึไง แต่มึงก็รู้พุดตานยอมหย่ากับกูง่ายๆซะที่ไหน?”

พุดตานตามติดเขาซะขนาดนั้นมีหรือจะยอมหย่ากับเขาง่ายๆ เขาพยายามทำทุกอย่าง ทั้งนอกกายนอกใจแต่เธอก็ยังทน จนบางครั้งเขาเองก็อดแปลกในจไม่ได้ว่าพุดตานชอบอะไรในตัวเขานักหนา

ฐากูรนั่งไขว่ห้างในมือถือแก้ววิสกี้พร้อมกับแกว่งงมันเบาๆ อย่างเบื่อหน่าย ไม่นานก็มีสาวๆ เดินเข้ามาเสนอตัวให้กับเขาอย่างทุกครั้ง

“สวัสดีค่ะ~”

ฐากูรตวัดสายตามองหญิงสาวที่เข้ามาทักทายอย่างไม่สนใจนัก

“คุณฐากูรใช่ไหมคะ ตัวจริงดูดีกว่าในรูปเป็นพันเท่าเลยนะคะ”

ฐากูรตวัดมองหญิงสาวที่เข้ามาประจบประเเจงด้วยสายตาสำรวจ เขาสำรวจเรือนร่างของหล่อนสักครู่ก่อนจะยกบรั่นดีขึ้นดื่ม

“พอดีวันนี้ผมเหนื่อยไม่ค่อยอยากคุยกับใคร”

“ถ้าอยู่กับหนูคุณฐากูรไม่ต้องทำอะไรเลยค่ะนอนเฉยๆ ก็พอ~”

ว่าแล้วหล่อนก็กดนิ้วชี้เรียวเล็กลงบนอกเเกร่งแล้ววาดนิ้ววนๆ

“บอกว่าไม่อยากคุยไง”

ฐากูรยังยืนยันคำเดิม สีหน้าไม่สบอารมณ์ของเขาทำเอาหญิงสาวถึงกับชะงัก ราเชนและพงษ์เทพที่เห็นต่างพากันส่ายหน้าไปมา

“ไปบริการลูกค้าโต๊ะอื่นต่อเถอะ”

ราเชนออกคำสั่งในฐานะเจ้าของสถานบันเทิง ก่อนที่หญิงสาวจะผละตัวออกจากฐากูร

ฐากูรน่ะคนเเปลก ลับหลังเมียไม่เคยทำตัวเหลวแหลก แต่ต่อหน้าเมียขยันควงสาวไม่ซ้ำหน้าหาเรื่องได้ทุกวี่ทุกวัน

“ปากบอกไม่รักเมีย ไม่สนใจเมีย แต่เป็นหมาที่จงรักภักดีเชียว”

พงษ์เทพพูดเลื่อนลอยทว่ากลับไปกระทบกับคนฟังอย่างฐากูรเข้าเต็มๆ

“กูไม่ได้ภักดี กูแค่ทำเรื่องพวกนี้จนเบื่อ วันนี้กูอยากพักผ่อน”

เจอเรื่องปวดหัวมาทั้งวันเขาจึงไม่มีอารมณ์จะเสวนากับพวกสาวๆ เท่าไหร่นัก ขณะนั่งดื่มแอลกอฮอล์ก็ได้แต่นั่งคิดว่าทำอย่างไรพุดตานจึงจะยอมหย่ากับเขา

“แล้วพุดตานเกลียดอะไรหรือไม่ชอบอะไรไหมวะ?”

พงษ์เทพที่นั่งเงียบอยู่นานถามขึ้น

“….”

เเละความเงียบคือคำตอบของฐากูร เพราะที่ผ่านมาเขาไม่เคยสนใจเลยว่าพุดตานเกลียดหรือชอบอะไร

เขามองข้ามทุกเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเธอ สนใจแต่เพียงเรื่องหย่ากับเธอเท่านั้น

“มึงไม่รักเมียมึงถึงขั้นไม่รู้เxี้ยอะไรเกี่ยวกับเมียมึงเลยเหรอวะ เห้อ อยู่ด้วยกันมาเกือบหนึ่งปีแถมยังรู้จักกันตั้งเเต่เด็กแล้วจะเกลียดอะไรขนาดนั้นวะ”

“ก็กูสนใจแต่เรื่องหย่า เรื่องอื่นกูไม่สน” เสียงเรียบและสีหน้าที่เย็นชาของฐากูรทำพงษ์เทพถึงกับถอนหายใจยาว

“งั้นถ้ามึงไม่รู้มึงก็อยู่กับพุดตานตลอดชีวิตเเน่ เพราะถ้ามึงไม่ทำในสิ่งพุดตานเกลียด พุดตานก็จะรักและตามติดมึงตลอดไป”

ฐากูรพิจารณาในสิ่งที่เพื่อนสนิทพูดสักครู่ คิ้วหนาขมวดเข้าหากันขณะครุ่นคิด ที่พงษ์เทพพูดก็มีเหตุผล แต่ยังไงก็นึกไม่ออกอยู่ดีว่าสิ่งที่พุดตานเกลียดที่สุดคืออะไร

“คนผิดสัญญา…”

ฐากูรนึกขึ้นได้ว่าพุดตานเกลียดคนที่ทำผิดสัญญาที่สุด

“เออนั่นแหละ! งั้นถ้าพุดตานไม่ชอบคนทำผิดสัญญามึงก็ลองทำผิดสัญญาดู พุดตานจะได้เกลียดจนหย่ากับมึง”

“เลิกคิดไปได้เลยเพราะกูไม่เคยสัญญาอะไรกับพุดตาน”

ในเมื่อไม่เคยสัญญาก็ไม่สามารถทำผิดสัญญาได้ ข้อนี้คงต้องตัดทิ้งไป

“งั้นมึงก็อยู่กับเมียมึงตลอดชีวิต” พงษ์เทพพูดพร้อมตบไหล่ให้กำลังใจฐากูร

“มึงกลับไปคิดดีๆ กูว่าพุดตานอาจจะเกลียดอย่างอื่นอีกก็ได้” ราเชนพูดเสริม เพราะคนเรามีสิ่งที่เกลียดเป็นร้อยเป็นพันสิ่ง

ฐากูรใช้ปลายนิ้วคลึงขมับของตัวเองอย่างเหนื่อยล้า บรั่นดีในแก้วค่อยๆลดลงจนหมด และถูกแทนที่ด้วยวิสกี้สีเหลืองใส

เขาดื่มจนเมากรึ่มๆ ก่อนจะขอตัวกลับ แต่ก้าวขาขึ้นรถยนต์ไม่ทันไรก็ต้องถอนหายใจออกเป็นรอบที่สามของวัน

แค่คิดว่าต้องกลับไปเจอพุดตานเขาก็เบื่อหน่ายขึ้นมาทันที