ใช่ลูกพี่หรือเปล่า

จนถึงเดี๋ยวนี้ เวลาผ่านล่วงเลยมาสี่ปีกว่า เมรีกลายเป็นซิงเกิลมัมเนื้อหอมประจำหมู่บ้าน แม้จะมีลูกหนึ่งแล้ว แต่ความสาวความสวยของเธอกลับยิ่งหอมฟุ้งเพิ่มมากขึ้นเป็นเท่าตัว ตอนนี้เธอเรียนจบปริญญาตรีด้วยเกียรตินิยมเหรียญทอง เอาความสำเร็จตบปากคนที่เคยนินทาจนเงียบกริบ

ส่วนรจนาพี่สาวก็เปิดไร่ของสาธุคุณให้คนมาเที่ยวแบบเชิงเกษตรแนวใหม่จนโด่งดังไปทั่ว กลายเป็นแลนด์มาร์คแห่งใหม่ของจังหวัดไปแล้ว พวกเขาสร้างงานสร้างรายได้ให้คนในหมู่บ้านจนเป็นที่นับหน้าถือตาไปทั่ว พลอยให้คนในครอบครัวพลอยมีหน้ามีตา

รจนากับสามีลงทุนเปิดร้านกาแฟ กึ่งร้านอาหารที่ใช้พืชผักปลอดสารพิษ ผลผลิตจากในไร่มาทำ โดยให้เมรีเป็นผู้จัดการร้านคอยดูแล เพราะเธอจบมาทางด้านบริหารฯ โดยตรง ซึ่งเมรีก็ตั้งใจทำงานอย่างสุดความสามารถ เพราะไม่อยากทำให้ทุกคนที่เธอรักต้องผิดหวังอีก

ตอนนี้เธอไม่ใช่เด็กสาวช่างฝันคนเดิมอีกต่อไปแล้ว เธอเปลี่ยนไปเป็นผู้หญิงแกร่งที่ขยันเอาการเอางานจนพ่อแม่และพี่สาววางใจ ทุกอย่างก็เพื่อลูกสาวตัวน้อย ขณะเดียวกันชื่อของชิษณุกรค่อยๆ เลือนลางจางหายไปจากสมองและหัวใจ

จนกระทั่งเขาปรากฎตัวขึ้นอีกครั้งในวันนี้ พร้อมคู่หมั้นคนสวย

“เฮ้อ...ฉันอุตส่าห์ลืมได้แล้ว จะโผล่มาให้เห็นหน้าอีกทำไมนะ”

“หมายถึงพี่เหรอ”

หญิงสาวสะดุ้งสุดตัว หันขวับ ก็เห็นตัวต้นเหตุยืนกอดอกอิงกรอบประตูมองมาด้วยสายตาที่เธออ่านไม่ออก

“เข้ามาทำไม” ร่างปราดเปรียวผุดลุกขึ้นอย่างระแวดระวังเมื่อเห็นแขกไม่ได้รับเชิญย่างสามขุมตรงเข้ามา

เขาตัวสูงกว่าเธอมาก สูงและขายาวเหมือนนายแบบ ดูเหมือนจะสูงขึ้นดูแข็งแรงขึ้นจากเมื่อสี่ปีก่อนด้วยซ้ำ ทั้งที่เมรีก็ไม่ได้มีรูปร่างเล็กมากอะไร เธอสูงกว่ามาตรฐานหญิงไทยมานิดหน่อย แต่พอมายืนใกล้กับชายหนุ่มตรงหน้ากลายเป็นว่าดูตัวเล็กไปเลย

“เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

หญิงสาวเบ้ปากอย่างหงุดหงิด พอรู้ว่าอีกฝ่ายอยากจะพูดอะไร

“งั้นมีอะไรก็ว่ามา ฉันจะรีบกลับบ้านแล้ว”

สงสัยจะมาขัดขวางไม่ให้เธอเปิดโปงความลับของตัวเองให้คู่หมั้นคนสวยฟังล่ะสิท่า เฮอะ

“น้องเวียงพิงค์เป็นลูกใคร!”

เมรีชะงักกึก หนังตากระตุก เผลอมองสบตาสีน้ำตาลเข้มที่เจือรอยหยิ่งยโสนั่น แล้วนึกอยากจะข่วนหน้าคนพูดให้แหกคามือ

“ถามทำไม อยากรู้เพื่อ...”

ชิษณุกรถอนหายใจเมื่อเห็นทีท่ายียวนของอีกฝ่าย เมรีคนนี้ท่าทางจะรับมือยากกว่าสาวน้อยใสซื่อในอดีต

“ใช่ลูกพี่หรือเปล่า”

ยิ่งฟังก็ยิ่งยัวะว่ะ คันไม้คันมือไปหมดแล้วตอนนี้

“แล้วคุณคิดว่ายังไงล่ะ” หญิงสาวกวนประสาทกลับ ด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์

“พี่ถามดีๆ”

“แล้วฉันตอบไม่ดีตรงไหน”

“เมรี!”

“อย่ามาขึ้นเสียงใส่นะ ก็ได้! แล้วถ้าฉันตอบว่าใช่ล่ะ คุณจะทำยังไง อย่าบอกนะว่าจะรับผิดชอบ?”

ชิษณุกรอึ้งไป นัยน์ตาคมกล้ามองใบหน้าสวยที่ลอยหน้าถาม แล้วนึกมันเขี้ยว

“ทำไมเธอไม่บอกพี่...”

เมรีกระแทกลมหายใจอย่างหงุดหงิด

“บอกคุณ จะให้บอกตอนไหนล่ะ พอตื่นมาคุณก็เปิดตูดเผ่นหนีหายกลับไปแบบนั้น จะให้ฉันบากหน้าไปรายงานกับหมาที่ไหนมิทราบ หรือรายงานเจ้าเอริไหม” หญิงสาวหมายถึงสุนัขตัวโปรดของพี่สาว

“เมรี!”

ชายหนุ่มเรียกเสียงเข้ม แต่เมรีกลับเชิดหน้า ยักไหล่อย่างไม่กลัว

“ฮึ อย่าห่วงเลย เจ้าเวียงพิงค์เป็นลูกฉันกับ ‘คนอื่น’ ไม่ใช่ลูกคุณหรอก”

“คนอื่นน่ะใคร” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันแน่น หน้าตึง แน่นอนว่าเขาไม่ยอมปักใจเชื่อ

“ใครก็ได้ ไม่ใช่คุณแล้วกัน อย่าร้อนตัวเลยน่า แค่ครั้งเดียวคุณไม่ได้เทพขนาดนั้น”

แม้ครั้งเดียวแต่ล่อไปสี่ยกก็เถอะ หญิงสาวแอบแขวะต่อในใจ

“จบนะ! ได้คำตอบแล้วก็รีบกลับไปหาหวานใจคุณได้แล้ว”

“คุยกันให้รู้เรื่องก่อน เมื่อกี้พี่รจบอกว่าเธอยังไม่ได้แต่งงาน แล้วพ่อเด็กที่ว่านั่นใครกัน ถ้าไม่ใช่...”

“โอ๊ย...อย่ามาดึงดราม่า ไม่แต่งงานก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะไม่มีใครคุยนี่ แล้วถ้าลูกฉันอยากมีพ่อจริง เดี๋ยวฉันหาให้เมื่อไหร่ก็ได้ ไม่ต้องห่วง จะเอาดีแค่ไหน เริ่ดแค่ไหนก็ได้ทั้งนั้น แค่ตอนนี้ก็จัดคิวกันไม่หวาดไม่ไหวแล้ว เหลือแค่จิ้มนิ้วเลือกว่าจะเอาคนไหนก็เท่านั้น”

ชิษณุกรขบกรามแน่นจนเป็นสันนูน บอกไม่ได้ว่าทำไมถึงคันยุบยิบในหัวใจ เมื่อรู้ว่าแม่สาวตรงหน้าคิดจะหาพ่อใหม่ให้ลูกสาวตัวเองง่ายๆ แถมมีคนมาสมัครเข้าคิวยาวเป็นหางว่าวเสียด้วย

“อย่าประชดพี่”

เมรีตวัดมองคนพูดด้วยหางตา

“อย่ามาขึ้นเสียงกับฉัน เราไม่ได้สนิทกัน แล้วก็นะ เลิกสำคัญตัวเองผิดสักที นู่น...คุณควรไปดูแลคู่หมั้นตัวเองให้ดีๆ เถอะ จะให้ดีก็เลิกซะทีนะ ไอ้นิสัยมักง่าย ทำแล้ววิ่งหนีหางจุกก้นน่ะ มันไม่แมน” หญิงสาวกระแทกใส่ตรงๆ ไม่ไว้หน้า

“เมรี มันไม่ใช่...”

“ชู่ว์...ฉันยังพูดไม่จบ อย่าเพิ่งแทรกเดี๋ยวลืม!”

เมรียื่นนิ้วชี้โบกไปมา พลางชายตามองไปทางห้องนั่งเล่นที่มีเสียงพูดคุยหัวเราะดังแว่วมา ไม่มีทีท่าว่าใครจะสนใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องอาหารหลังบ้านนี่ก็โล่งใจไปเปราะ

ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ในเมื่อเขามาอยู่ตรงหน้า เธอก็ต้องการเคลียร์ใจตัวเองให้ปมทุกอย่างคลี่คลายจบๆ ไปในคราวเดียว