ตอนที่ 6 แผนกแม่บ้าน 1

HouseKeeping

ศิรดาเงยหน้ามองป้ายภาษาอังกฤษที่ผนังข้างประตูไม้บานใหญ่ ก่อนจะเคาะเป็นสัญญาณให้คนด้านใน

คุณนภาที่นั่งอยู่โต๊ะทำงานด้านในรีบลุกมาต้อนรับ เพราะเป็นผู้มากวัยกว่าเธอจึงยกมือขึ้นสวัสดี แม้จะต้องมาฝึกงานแต่ในฐานะลูกสาวเจ้าของโรงแรมก็ทำให้คุณนภาอดจะเกรงใจไม่ได้ แม้จะได้รับการกำชับจากพี่ชายเธอแล้วก็ตาม

'ให้ฝึกเหมือนเป็นพนักงานอีกคน และต้องเป็นงาน ห้ามเกรงใจเด็ดขาด'

"สวัสดีค่ะ คุณนภา"

"สวัสดีค่ะ คุณรดาไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ แล้วเดี๋ยวเราค่อยเริ่มงานกัน"

ศิรดารับเสื้อผ้าชุดแม่บ้านของโรงแรมมาแล้วก็เดินหายไปที่ห้องน้ำ ตลอดทางที่เจอพนักงานบางคนที่รู้จักเธอต่างก็ยกมือสวัสดี พร้อมสายตาที่มองมาทางเธออย่างกล้าๆ กลัวๆ คงเพราะที่หน้าผากเธอมีคำว่าลูกสาวเจ้าของโรงแรมติดอยู่นั่นกระมัง

ศิรดาจึงได้แต่ฉีกยิ้มหวานส่งให้ หวังให้พนักงานในแผนกจะไม่มองเธอแปลกแยกจนเธอเกร็งไม่สามารถทำงานได้

กลับเข้ามาที่แผนกอีกครั้ง พอเปิดประตูมาก็ต้องตกใจ เพราะพนักงานในแผนกแม่บ้านมารวมตัวกันอยู่ในห้องนี้ทั้งหมด เธอได้รับการแนะนำจากคุณนภา ถึงเรื่องการมาฝึกงานแต่สายตาของทุกคนที่มองมา ยังดูไม่ไว้วางใจเธอสักนิด

"เอ่อ รดาต้องขอคำแนะนำทุกคนด้วยนะคะ ไม่ต้องเกร็งรดานะ มาฝึกงานจริงๆ ค่ะ ไม่ได้มาตรวจจับผิดทุกคนนะ หรือจะเรียกว่าถูกส่งมาดัดสันดานก็ได้" ในท้ายประโยคเสียงกลั้วหัวเราะของเธอ ทำให้ทุกคนพลอยได้ยิ้มมากขึ้นอีกนิด ความห่างเหินเริ่มถูกกระชับเมื่อทุกคนรู้สึกว่าเธอไม่ได้เข้าหายากนัก

เมื่อรู้จักกับทุกคนในแผนกแต่ก็จำได้ไม่ทั้งหมดหรอก เมื่อถึงเวลาแยกย้ายกันไปปฏิบัติหน้าที่ของตัวเอง คุณนภาก็เริ่มพาเธอเดินทุกซอกทุกมุมของแผนกแม่บ้าน ไม่ว่าจะเป็นเครื่องมือเครื่องใช้อุปกรณ์ต่างๆ อยู่ตรงไหน แม้กระทั่งขั้นตอนการเบิกใช้ รวมถึงเอกสารต่างๆ ในแผนก และอีกทั้งการติดต่อกับแผนกที่เกี่ยวข้อง

ศิรดานั่งอยู่หน้าโต๊ะคุณนภาในช่วงเช้าจนถึงเที่ยง เพื่อเรียนรู้เอกสารต่างๆ ที่จะต้องใช้ในแผนก พอเที่ยงเธอก็ต้องลงไปทานข้าวรวมกับพนักงานที่ห้องแคนทีนของโรงแรม

จากสายตาแค่ในแผนก คราวนี้เกือบทุกแผนกที่ผลัดเปลี่ยนกันมาทานข้าวเที่ยง เป็นต้องเหลือบสายตามามองเธอ บางคนก็แอบมอง บางคนก็มองตรงๆ บ้างก็มีเสียงซุบซิบถามไถ่กัน เธอพยายามไม่สนใจสายตาที่คอยแอบมองมา แต่พอเงยหน้าสบตากับใครเธอก็ยิ้มหวานส่งให้อย่างดี

นับเป็นการกินข้าวเที่ยงที่เหนื่อยและใช้พลังมากทีเดียว เธอไม่ชินกับการที่ถูกจับจ้องแบบนี้สักเท่าไรนัก

ก่อนจะเข้าห้องแผนกแม่บ้านอีกครั้ง เธอไปสำรวจตัวเองที่ห้องน้ำ แม้ผมจะรวบไว้อย่างดี แต่ไอ้สีน้ำตาลสว่าง ออกจะสะดุดตานั่นคงเรียกแขกดีไม่น้อย ทั้งเครื่องแต่งหน้าจัดเต็มบนใบหน้าหวานเพราะคิดว่าจะมานั่งเปิดเอกสารอ่านเพลินๆ ในห้องทำงานของพี่รุตหรือของพ่อเสียอีกที่ไหนได้ เพราะอย่างนั้นตอนเที่ยงทุกคนถึงมองเธอเป็นตาเดียว

"ไหวไหมคะ คุณรดา" พอเธอเปิดประตูเข้ามา เสียงคุณนภาเอ่ยทักทันที

"ไหวค่ะ"

"เรื่องเอกสาร คุณรดา ไม่เข้าใจตรงไหนไหมคะ" เธอสั่นหน้าเป็นคำตอบ

"ถ้างั้นช่วงบ่ายพี่จะให้อารีไปสอนเวลามีแขกเช็กเอาต์ออก"

"ค่ะ" เธอได้แต่ยิ้มหวานส่งให้ แอบปาดเหงื่อตอนที่คุณนภาหันไปโทรศัพท์เรียกคนชื่ออารีนั่น มาเป็นพี่เลี้ยงสอนเธอในภาคปฏิบัติ

รถเข็นคันใหญ่ราวกับตู้เสื้อผ้าขนาดย่อมเคลื่อนที่ บรรจุผ้าสีขาวชนิดต่างๆ มาเต็มคันรถ อีกทั้งเครื่องไม้เครื่องมือทำความสะอาด เธอต้องออกแรงเข็นอยู่นานสุดท้ายมันก็ขยับเพียงนิด จนพี่เลี้ยงที่คุณนภาเรียกว่าอารี ต้องส่ายหน้าเบาๆ แล้วเข้ามาช่วยเข็น พอตั้งหลักได้รถคันใหญ่ก็ค่อยๆ เข็นไปอย่างไม่ค่อยตรงทิศทางนัก

"คะ..คุณรดา ระวังๆ ค่ะ มีแขกเดินอยู่ทางนั้น หยุดก่อนค่ะ" อารีรีบเอ่ยห้ามให้เธอหยุดรถก่อนจะถึงทางเลี้ยวตรงลิฟต์ด้านหน้า รอให้แขกเดินผ่านไปเสียก่อน ไม่งั้นคงได้ชนเข้าอย่างแน่นอน

พอจอดรถได้เธอก็ยกหลังมือเช็ดเหงื่อที่ซึมอยู่ที่หน้าผากและจมูกทันที

"หนักเอาเรื่องเหมือนกันนะคะ"

"แรกๆ ก็แบบนี้แหละค่ะ สักสองสามวัน จะเข็นกันเป็นนางแบบเดินได้เลย"

เธอจึงได้รู้ว่าพี่อารีนั้นแก่กว่าเธออยู่สามปี การสอนของพี่เขาเรียกว่าไม่มีกั๊กสักนิด เพราะห้องที่แขกเช็กเอาต์ออกเมื่อตอนเที่ยง จนตอนนี้บ่ายโมงกว่าแล้วเธอก็ยังทำความสะอาดห้องนี้ไม่เสร็จสักที ต้องสอนกันตั้งแต่พื้นฐาน เพราะคุณหนูรดาเรียกว่าทำอะไรแทบจะไม่เป็นสักอย่าง ถึงบางอย่างจะทำได้แต่ก็ดูเก้ๆ กังๆ ไปหมด ผ้าปูเตียงที่ปูแล้วถูกรื้อออกอยู่เป็นสิบรอบเพราะปูเท่าไรก็ไม่ตึงตามมาตรฐานโรงแรมเสียที จนเธอถึงกับลงไปนั่งหอบที่พื้น