บทที่ 3

“น้องหญิงทั้งหลาย พวกเรากลับบ้านกันเถอะ!”

หลี่วั่นเหนียนโค้งตัวคำนับตามธรรมเนียนของผู้มีการศึกษาในยุคนี้

ใช่แล้ว บิดาของร่างเดิมเป็นผู้มีการศึกษา เป็นซิ่วไฉ[1] แม้จะถูกยกเว้นการเกณฑ์ทหาร แต่เนื่องจากร่างกายอ่อนแอ จึงตายด้วยโรคระบาด

แต่เขาอายุปูนนี้ เพิ่งจะโค้งตัวลงก็ทรุดตัวคุกเข่า ร่างกายอ่อนปวกเปียกไม่ต่างจากน้องชาย!

“ท่านพี่ไม่ต้องทำความเคารพขนาดนี้ อย่างไรท่านก็ช่วยพวกข้าสามพี่น้องไว้!”

พี่สาวคนโตของทั้งสามสาวทำความเคารพอย่างอ่อนช้อยตอบ แม้จะสวมชุดผ้าป่าน แต่ก็ไม่อาจซ่อนความเป็นหญิงผู้ดี

“จริงสิ ข้ายังไม่ทราบชื่อของน้องหญิงทั้งสามเลย?”

หลี่วั่นเหนียนถาม

“ข้ามีนามว่าหลินหว่านเซียน นี่คือน้องคนรองชื่อหลินหว่านเหยียน นี่คือน้องคนเล็กชื่อหลินหว่านชิง!”

“ที่แท้ก็หว่านเซียน หว่านเหยียน และหว่านชิงสามน้องหญิง นี่ก็สายแล้ว พวกเรารีบกลับบ้านกันเถอะ!”

หลี่วั่นเหนียนหิวแล้ว หิวมากจริง ๆ เขากินรำข้าวทั้งหมดตั้งแต่เมื่อวานซืน เมื่อวานนี้ก็ไม่มีข้าวตกถึงท้อง แต่วันนี้ภรรยาทั้งสามนำเสบียงอาหารคนละเดือนกลับมาเป็นสินเดิม เขาจะได้กินอิ่มท้องเสียที

เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของเขา ตอนนี้เพิ่งจะเดือนที่สาม เพิ่งเข้าฤดูใบไม้ผลิได้ไม่นาน ข้าวฟ่างที่เพิ่งปลูกลงนาต้องรอถึงเดือนเจ็ดเดือนแปดจึงจะเก็บเกี่ยวได้ ยังเหลือเวลาอีกตั้งครึ่งปี พวกเขาก็ขาดแคลนเสบียงอาหารแล้ว

สาเหตุของการขาดแคลนเสบียงอาหารมีหลายอย่าง ทั้งเพราะผลผลิตในปีที่แล้วไม่ดี การจัดเก็บภาษีของกองทัพและทางการเพิ่มขึ้นสูง ทุกวันนี้ชาวบ้านต้องจ่ายภาษีถึงหกส่วนให้กับกองทัพและทางการ แม้ที่ดินจะเป็นของตัวเอง ทว่ามันกลับไม่ต่างอะไรกับการเช่าที่ดินเลย เมื่อเกิดภัยแล้ง ทุกคนล้วนต้องประสบกับความอดอยาก หลายคนมีชีวิตรอดไม่ถึงวันที่ต้นข้าวเติบโต

“เจ้าค่ะ ท่านพี่โปรดนำทาง!”

ถึงแม้หลินหว่านเซียนจะรู้สึกว่าสามีคนนี้ดูแก่มากแล้ว ไม่น่าจะเลี้ยงดูครอบครัวได้ แต่อย่างน้อยก็มีมารยาทกว่าชาวนาพวกนั้นมาก ที่เพิ่งจะมารับตัวเจ้าสาวเมื่อครู่ก็จับก้นและหน้าอกแล้ว

เมื่อมาถึงหน้าบ้านของหลี่วั่นเหนียน ทุกคนต่างประหลาดใจเมื่อเห็นกระท่อมที่มีรูโหว่เต็มไปด้วย หลี่วั่นเหนียนพูดอย่างอาย ๆ เช่นกัน “ขออภัย ช่วงก่อนมัวแต่ยุ่งกับการปลูกข้าวฟ่าง ลืมซ่อมแซมบ้าน แต่ไม่ต้องห่วง ข้ามีฟางข้าวกับหญ้าป่าเยอะมาก พอที่จะซ่อมกระท่อมได้!”

หลี่วั่นเหนียนทะลุมิติมาอยู่ที่นี่ได้สี่สิบกว่าปีแล้ว อาศัยอยู่ที่กระท่อมโทรม ๆ หลังนี้มาโดยตลอด ที่จริงแล้ว สภาพที่อยู่อาศัยของทุกคนก็เหมือนกันหมด เป็นกระท่อมฟางทั้งสิ้น จะมีก็แต่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้านเท่านั้นที่สร้างจากอิฐ แต่นั่นก็เพราะอีกฝ่ายเป็นสายหลักของตระกูลใหญ่ ได้รับสืบทอดมาจากบรรพบุรุษ ตอนนี้หัวหน้าหมู่บ้านไม่มีกำลังพอที่จะสร้างบ้านอิฐเป็นหลังที่สองเช่นกัน

“ไม่เป็นไร พวกเราร่วมด้วยช่วยกัน แค่เดี๋ยวเดียวก็ซ่อมเสร็จแล้ว!”

น้องสาวคนที่สาม หลินหว่านชิงไม่ได้ผิดหวังมากนัก เพราะเท่านี้มันก็ดีมากแล้ว

“จริงสิ พวกเจ้าทั้งสามไปเตรียมมื้อเที่ยงเถอะ ข้าจะซ่อมกระท่อมเอง!”

แม้หลี่วั่นเหนียนจะอายุมากแล้ว แต่เขาเป็นคนหลังค่อม ไม่มีกำลังที่จะจัดการเรื่องพวกนี้

เพราะเดิมทีเขาก็อยู่คนเดียว ไม่จำเป็นต้องใส่ใจอะไรมากนัก ต่อให้ซ่อมไป เขาก็หนาวอยู่ดีเพราะไม่มีเครื่องนอน แต่ตอนนี้เขาต้องทำกิจในตอนกลางคืน ถ้าในบ้านมีลมโกรกไปทั่วก็คงจะไม่เหมาะสม

“ท่านพี่อย่าทำเรื่องพวกนี้เลยเจ้าค่ะ นี่เป็นหน้าที่ของหญิงสาวเช่นพวกข้าอยู่แล้ว!”

หลินหว่านเซียนปฏิเสธทันที ทำให้ตัวเขาที่อยู่โดดเดี่ยวมาหลายสิบปี พลันรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา

หลินหว่านเหยียนยังคงไม่พูดอะไรสักคำ ดูจะค่อนข้างเก็บตัว ส่วนหลินหว่านชิงสดใสร่าเริงมาก คอยวิ่งวุ่นทำโน่นทำนี่

ครานี้หญิงสาวทั้งสามแบ่งหน้าที่กัน คนที่ซ่อมกระท่อมก็ซ่อมไป คนที่ทำอาหารก็ทำอาหารไป

พวกนางนำข้าวฟ่างสำหรับหนึ่งเดือนมากันคนละชุด หรือก็คือยี่สิบกว่าชั่ง พอให้หนึ่งคนกินได้หนึ่งเดือน

“ท่านพี่ โอ่งเก็บข้าวสำหรับใส่ข้าวฟ่างอยู่ที่ใด?”

“อยู่ตรงนี้!”

หลี่วั่นเหนียนชี้ไปที่โอ่งเก็บข้าว หลินหว่านเซียนเปิดดู โอ่งใบนี้สะอาดยิ่งกว่าใบหน้าเสียอีก ภาพนี้ทำให้นางสงสารขึ้นมาทันที มิน่าเล่า เขาถึงต้องไปเป็นทหาร ที่แท้ก็เพราะไม่มีอาหารให้กินแล้ว น่าสงสารจริง ๆ!

หลี่วั่นเหนียนรู้สึกอายเล็กน้อย “แค่ก ๆ น่าจะใส่ได้พอใช่หรือไม่?”

“ใส่ได้พอเจ้าค่ะ ท่านพี่ไปนั่งพักก่อน เดี๋ยวข้าวก็สุกแล้ว!”

“ได้! น้องหญิงหว่านเซียนลำบากแล้ว!”

หลี่วั่นเหนียนนั่งรอในโถงรับแขกที่ความจริงก็มีขนาดเล็กมาก ส่วนห้องครัวก็เป็นแค่ครัวเล็ก ๆ ที่อยู่ติดกับตัวบ้าน มีลมโกรกทั้งสามด้าน โชคดีที่ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงวันและเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิแล้ว ด้วยเหตุนี้จึงไม่หนาวนัก

“ท่านพี่ไม่ต้องเกรงใจ!”

หลินหว่านเซียนก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ

ส่วนหลี่วั่นเหนียนนั่งอยู่ที่ห้องรับแขก ฟังเสียงก๊องแก๊งในครัว ในที่สุดก็รู้สึกถึงความเป็นครอบครัวขึ้นมาบ้าง แต่เขารู้ดี วันเวลาแบบนี้จะอยู่ได้อีกไม่นานนัก อีกหนึ่งเดือน เขาก็ต้องไปรายงานตัวที่อำเภอแล้ว ถ้าโชคดีก็จะได้ประจำการที่อำเภอนี้ แต่ถ้าโชคร้าย ก็อาจต้องไปประจำการที่ชายแดน

แน่นอนว่าเขาอยากอยู่ที่นี่ต่อ เพราะจะทำให้เดินทางกลับบ้านได้สะดวก

ประมาณครึ่งชั่วยามต่อมา กลิ่นหอมของข้าวฟ่างก็โชยออกมา

“ท่านพี่ ในบ้านมีชามข้าวหรือไม่เจ้าคะ?”

“อยู่นี่!”

หลี่วั่นเหนียนหยิบชามข้าวออกมา มีเพียงชามเดียวที่ยังพอสะอาด ส่วนชามอื่นที่เหลือมีฝุ่นจับหนาเตอะ สาเหตุเป็นเพราะเขาอาศัยอยู่ตัวคนเดียว ปกติก็ใช้ชามแค่ใบเดียวในการกินข้าว นอกจากนี้ยังเป็นชามปากบิ่น

หลังจากหญิงสาวทั้งสามล้างทำความสะอาดชามอย่างดี ก็นำข้าวฟ่างที่หุงเสร็จเรียบร้อยมาวางบนโต๊ะขาเป๋

“ท่านพี่ เชิญท่านกินก่อน!”

หญิงสาวทั้งสามไม่ได้กินอาหารทันที รอให้หลี่วั่นเหนียนกินก่อน

หลี่วั่นเหนียนมองอาหารร้อนกรุ่น รู้สึกร้อนผะผ่าวที่ขอบตา บอกตามตรง การจะได้กินอาหารร้อน ๆ สักมื้อไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แต่ที่ยากยิ่งกว่า คือการได้กินอาหารพร้อมหน้าพร้อมตาทั้งครอบครัว

แม้หญิงสาวทั้งสามจะไม่ได้เข้าพิธีแต่งงานกับเขา แต่ก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ในสายตาของทางการและวงศ์ตระกูล เขาก็คือหัวหน้าครอบครัว

“กินพร้อมกันเถอะ! อย่างไรก็เป็นครอบครัวเดียวกัน!”

หลี่วั่นเหนียนไม่ได้แบ่งแยกว่าบุรุษเหนือกว่าสตรี ทุกคนจะกินข้าวก็กินพร้อมกัน ไม่จำเป็นต้องรอให้บุรุษกินเสร็จก่อน

เมื่อได้รับการอนุญาตจากหลี่วั่นเหนียน ทุกคนก็เริ่มกินอาหารด้วยความซาบซึ้งใจ

หญิงสาวทั้งสามต่างก็ได้รับการอบรมมาอย่างดี กินอาหารกันอย่างสุภาพ แม้จะหิวเพียงใดแต่ก็ไม่ได้กินอย่างมูมมาม

“ข้าสงสัยยิ่งนัก เหตุใดพวกเจ้าจึงกลายเป็นทาส!”

หลี่วั่นเหนียนสงสัยมาก จึงใช้โอกาสนี้ไขข้อสงสัยให้ตัวเอง

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ทั้งสามสาวพลันมีสีหน้าเศร้าสร้อยทันตา หลินหว่านเซียนพูด “เดิมทีบิดาของข้าเป็นขุนนางฝ่ายบุ๋นขั้นห้าของราชสำนัก เนื่องจากล่วงเกินผู้มีอำนาจ จึงถูกจับเข้าคุกและรอประหารหลังฤดูใบไม้ร่วง ส่วนพวกข้าที่เป็นสตรี ก็ถูกลดขั้นให้เป็นทาสทั้งหมด!”

“หืม ล่วงเกินผู้ใดหรือ?”

หลี่วั่นเหนียนถามอย่างไม่คิดอะไร

“อัครมหาเสนาบดีคนปัจจุบัน!”

“แค่ก ๆ ๆ!”

หลี่วั่นเหนียนสำลักข้าว บิดาของหญิงสาวตระกูลหลินเหล่านี้ช่างโชคร้าย แต่เขาไม่ได้รู้สึกกังวลอะไร ตัวเขาอยู่ห่างจากคนระดับอัครมหาเสนาบดีไกลมาก อย่าว่าแต่อัครมหาเสนาบดีเลย แค่ขุนนางขั้นที่ห้าก็ห่างไกลมากแล้ว เพราะขนาดนายอำเภอของพวกเขา ซึ่งได้ชื่อว่าเป็นผู้ปกครองร้อยลี้ ก็ยังเป็นแค่ขุนนางขั้นเจ็ด เวลาพบขุนนางขั้นที่ห้าต้องโค้งตัวคำนับ

“ท่านพี่วางใจได้ พวกข้าจะไม่บอกผู้ใดแน่นอน!”

หลินหว่านเซียนนึกย้อนเสียใจ อย่างไรเขาก็เป็นแค่ชายชรา ถ้าหากตกใจตายขึ้นมา พวกนางคงถูกส่งไปให้กองทัพอีกครั้ง

“ไม่เป็นไร เรื่องแค่นี้ข้ายังรับได้!”

หลี่วั่นเหนียนไม่ได้คิดอะไรมากเรื่องนี้ เขาเหลืออายุขัยอีกแค่หนึ่งเดือน ต้องรีบให้สามนางมีทายาทให้ตระกูลหลี่ภายในหนึ่งเดือนนี้!

หลังจากกินข้าวเสร็จ ก็ยังคงอยู่ในช่วงประมาณเที่ยงวัน ยังมีเวลาอีกนานกว่าจะถึงตอนกลางคืน ทุกคนจึงทำความสะอาดบ้านและจัดที่นอน

เดิมทีแล้วมีเตียงอยู่สองหลัง แต่ตอนนี้มีสมาชิกสี่คน เตียงหนึ่งนอนได้สองคน ทั้งยังไม่มีผ้าห่ม

ด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงหาหญ้าแห้งมาทอเป็นผ้าห่ม ใช้ป้องกันความหนาวในยามค่ำคืน

หลี่วั่นเหนียนชินนานแล้ว แต่บุตรสาวตระกูลหลินทั้งสามคนเติบโตมากับความหรูหรา หากไม่มีผ้าห่มคงจะทนไม่ไหว

โดยไม่ทันรู้เนื้อรู้ตัว ท้องฟ้าก็ค่อย ๆ มืดลง

“ท่านพี่ ข้าจะต้มโจ๊ก กินแล้วรีบเข้านอนแต่หัวค่ำนะเจ้าคะ!”

หลินหว่านเซียนเหมือนจะคุ้นชินกับบทบาทนายหญิงของบ้านแล้ว ยังคงจัดการงานบ้านต่อไป

“ได้!”

หลี่วั่นเหนียนทำงานมาตลอดทั้งบ่าย รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย นั่งรออาหารเสร็จอยู่บนเก้าอี้เล็ก ๆ

ในโลกนี้ ชาวบ้านจะกินอาหารวันละสองมื้อในช่วงที่มีผลผลิตอุดมสมบูรณ์ โดยทั่วไปแล้วจะกินมื้อหนึ่งในช่วงใกล้เที่ยง จากนั้นกินอีกมื้อในช่วงเย็น ซึ่งมื้อเย็นนี้ต้องรีบกินก่อนพระอาทิตย์ตกดิน มิเช่นนั้นตกกลางคืนมืดมิดก็จะไม่เห็นอะไรเลย

ที่เตามีหม้ออยู่สองใบ ใบหนึ่งสำหรับหุงข้าว อีกใบสำหรับต้มน้ำร้อน หญิงสาวทั้งสามทำงานกันอย่างไม่หยุดพัก

โจ๊กในมื้อเย็นเหลวมาก แต่ช่วยไม่ได้ ในเมื่อคนสี่คนต้องกินอาหารที่มีพอแค่สำหรับสามคน จำเป็นต้องประหยัดเข้าไว้

เมื่อหลี่วั่นเหนียนกินมื้อเย็นเสร็จ ท้องฟ้าก็ใกล้มืดสนิทแล้ว

“ท่านพี่ น้ำร้อนพร้อมแล้ว เชิญท่านล้างหน้าล้างตัวก่อน”

หลินหว่านเซียนพูดอย่างรู้ความ

“ได้!”

หลี่วั่นเหนียนรู้ว่าวันนี้ต้องทำกิจกรรมบนเตียง ต้องล้างเนื้อล้างตัวให้สะอาด บริเวณจุดที่ปกติแล้วไม่ได้ใส่ใจ วันนี้ต้องทำความสะอาดให้ทั่วถึง ป้องกันไม่ให้สตรีป่วยเป็นโรคทางระบบสืบพันธุ์

เขารู้สึกว่าตัวเองมีความรับผิดชอบพอสมควร อย่างน้อย ๆ บุรุษในโลกนี้ก็ไม่ใส่ใจรายละเอียดพวกนี้

พื้นที่อาบน้ำอยู่ภายในห้อง หลี่วั่นเหนียนทำความสะอาดร่างกายอย่างหมดจดแล้วนำน้ำไปเททิ้ง จากนั้นไปนอนบนเตียง ส่วนภรรยาทั้งสามไปอาบน้ำกันที่อีกห้อง

ช่วงเวลาประมาณยามซวี หรือก็คือหลังหนึ่งทุ่ม หลินหว่านเซียนก็เดินเข้ามาในห้องของหลี่วั่นเหนียน ส่วนหว่านเหยียนกับหว่านชิงอยู่ในอีกห้องหนึ่ง

“ท่านพี่ พวกเรารีบพักผ่อนเถอะเจ้าค่ะ!”

หลินหว่านเซียนเป็นหญิงสาวที่โตเต็มวัยแล้ว ย่อมรู้ดีถึงเรื่องที่จะเกิดขึ้น แต่แล้วเมื่อต้องเผชิญกับสามีสูงวัย นางก็ยังรู้สึกประหม่าและเขินอายเล็กน้อย ขณะเดียวกัน หัวใจของหลี่วั่นเหนียนก็เต้นระรัว

ทันใดนั้น ผ้าห่มก็ถูกเลิกขึ้น หว่านเซียนผู้มีรูปร่างเย้ายวนก็เข้ามาอยู่ใต้ผ้าห่ม!

ชั่วพริบตานี้ ฟืนแก่ได้พบกับเพลิงร้อนแรง!

____________________________

[1] ซิ่วไฉ หมายถึง คำเรียกผู้สอบผ่านระดับท้องถิ่น