บทที่ 2

“เข้าแถวให้เรียบร้อย ทำตัวกระฉับกระเฉงหน่อย เจ้าหน้าที่พาภรรยามาให้แล้ว!”

หัวหน้าหมู่บ้านหลี่จื้อหมิงเร่งเร้าอีกครั้ง

ทุกคนฟังแล้วรีบยืนตัวให้ตรง แต่หลังของหลี่วั่นเหนียนค่อม ยืนอย่างไรก็ไม่อาจตรง

ขบวนส่งตัวเจ้าสาวของทางการมีกันยี่สิบกว่าคน โดยครึ่งหนึ่งเป็นหญิงสาว ที่เหลือเป็นเจ้าหน้าที่ทางการและทหารในกองทัพ

หญิงสาวเหล่านี้ส่วนใหญ่เป็นลูกหลานของข้าศึกหรือไม่ก็ขุนนางผู้กระทำความผิด กระนั้นก็มีหญิงสาวเกษตกรที่ยินยอมมาเป็นทาสด้วยเหตุผลนานาประการด้วยเช่นกัน

สำหรับชายโสดส่วนใหญ่ในหมู่บ้านตระกูลหลี่แล้ว การเลือกหญิงสาวเกษตกรคือตัวเลือกที่ดีที่สุด เพราะพวกนางรู้จักทำไร่ทำนา ทำงานบ้าน แถมยังมีลูกได้

ผิดกับหญิงสาวจากตระกูลใหญ่ที่ผิวพรรณบอบบาง ชายโสดส่วนใหญ่ไม่อยากได้ภรรยาแบบนี้

แต่หลี่วั่นเหนียนต่างออกไป เขาชอบคนหน้าตาสะสวย

เมื่อขบวนเคลื่อนมาใกล้ หลี่วั่นเหนียนก็เริ่มตื่นเต้น ในขบวนรอบนี้มีหญิงสาวเกษตรกรเพียงไม่กี่คน ส่วนใหญ่ที่เหลือเป็นหญิงผิวพรรณละเอียดบอบบาง

“เหตุใดจึงมีหญิงสาวจำพวกนี้เยอะเหลือเกิน หญิงสาวจำพวกนี้เลี้ยงยากจะตาย!”

หลี่เฉิงหัวที่อยู่ด้านข้างบ่นออกมา หัวหน้าหมู่บ้านหันไปถลึงตาใส่ ก่อนจะก้าวออกไปต้อนรับขบวน “ท่านทหารและเจ้าหน้าที่ทุกท่าน ลำบากพวกท่านแล้ว นี่เป็นน้ำชาที่ทางหมู่บ้านเราจัดเตรียม เชิญทุกท่านพักผ่อนสักครู่ ประเดี๋ยวค่อยเริ่มการจัดสรรภรรยา!”

ผู้นำของทหารกลุ่มนี้คือหัวหน้ากองร้อย หรือก็คือรองหัวหน้าหน่วย มีหน้าที่ช่วยหัวหน้าหน่วยในการดูแลกำลังพลร้อยนาย นับว่ามีตำแหน่งพอสมควร เขาไม่ได้รังเกียจน้ำชาบ้าน ๆ แต่อย่างใด ยกขึ้นดื่มแล้วพูดว่า “พวกเจ้าเป็นหมู่บ้านสุดท้าย รีบเลือกให้เสร็จ หลังจากนี้พวกข้ายังต้องกลับไปรายงานอีก!”

เดินทางมาทั้งวัน รองหัวหน้าหน่วยก็เหนื่อยไม่น้อย เรื่องนี้ไม่ควรให้เขาออกโรงด้วยซ้ำ

“ขอรับ ๆ รบกวนท่านทหารรอประเดี๋ยว พวกข้าจะเลือกเดี๋ยวนี้”

หัวหน้าหมู่บ้านหลี่จื้อหมิงส่งสายตาให้หลี่วั่นเหนียนเป็นนัย ๆ บอกให้เขาออกไปเลือกก่อน แต่ เขาถูกคนหนุ่มเบียดไปด้านหลัง เกือบล้มหน้าคะมำ

“ให้ข้าเลือกก่อนเถอะ ต้องให้เกียรติผู้เฒ่าผู้แก่รักเด็กนะ!”

หลี่วั่นเหนียนกลัวว่าหญิงสาวที่ตัวเองถูกใจจะถูกเลือกไปก่อน จึงจะรีบก้าวไปข้างหน้า!

“หลบไป ๆ!”

บรรดาคนหนุ่มมีหรือจะสนใจเขา ต่างกรูไปเลือกก่อน

หลี่วั่นเหนียนรู้ความชอบของคนพวกนี้ ด้วยเหตุนี้จึงไม่รีบร้อน

บรรดาสาวผิวคล้ำตัวหนาเห็นว่าตัวเองถูกเลือกโดยชายหนุ่มร่างแข็งแรงกำยำก็พากันยิ้มแย้ม ในท้ายที่สุดก็เหลือเพียงหญิงสาวหน้าตาสะสวยสามนางที่มองไปยังหลี่วั่นเหนียนผู้แก่ชรา

อันที่จริงสาวงามทั้งสามก็ชอบคนหนุ่ม!

“เหตุใดคนผู้นี้จึงอายุมากเช่นนี้!”

หญิงวัยยี่สิบกว่านางหนึ่งดูจะไม่เต็มใจ นางต้องการหาชายหนุ่มที่แข็งแรง เพราะหากวันหน้ารอดชีวิตกลับจากสนามรบ อย่างน้อยก็ยังกลับมาทำไร่ทำนาได้ แต่ชายชราเบื้องหน้าดูรุ่นราวคราวเดียวกับบิดาของนาง จะให้ยอมรับได้อย่างไร?

“เจ้าหลี่ เลือกคนตรงกลาง!”

หัวหน้าหมู่บ้านหลี่จื้อหมิงเร่งเร้าอยู่ด้านข้าง

เห็นชัดว่ามองว่า ผู้หญิงวัยใกล้สามสิบนางนั้นแก่เกินไป สำหรับยุคนี้แล้ว ผู้หญิงอายุเท่านี้ถือว่าแก่มาก ความสามารถในการมีลูกไม่เพียงพอ ส่วนหญิงสาวตรงกลางมีอายุพอเหมาะพอควร ร่างกายแข็งแรงที่สุด ส่วนหญิงสาวที่อายุน้อยที่สุดยังเด็กเกินไป อาจจะกำลังเติบโต ความสามารถในการมีลูกย่อมด้อยกว่าคนอายุยี่สิบต้น ๆ

หญิงสาวทั้งสามต่างมีสีหน้าขื่นขม พวกนางสามคนเป็นพี่น้องแท้ ๆ ไม่อยากเป็นภรรยาของคนแก่แบบหลี่วั่นเหนียน แต่ขณะเดียวก็อยากมีชีวิตรอด!

ความคิดด้านศีลธรรมกับสัญชาตญาณที่จะเอาชีวิตรอดตีกันในใจ

เพราะอย่างไรเสีย เมื่อไปอยู่ที่ค่ายทหาร นั่นแทบไม่มีผู้ใดอายุรอดเกินสามสิบ ทั้งหมดถูกทรมานจนตาย

“ท่านทหาร ข้าขอถามหน่อย หากข้าเลือกหนึ่งคน อีกสองคนที่เหลือจะต้องเป็นนางบำเรอในกองทัพใช่หรือไม่?”

หลี่วั่นเหนียนถามอย่างใจกล้า

ทหารที่เป็นหัวหน้าหน่วยหันมามองชายชรา รู้สึกว่าน่าสนใจ

“ถูกต้อง!”

รองหัวหน้าหน่วยตอบหลี่วั่นเหนียน

“เช่นนั้นข้าสามารถเลือกทั้งสามคนพร้อมกันได้หรือไม่?”

คำถามของหลี่วั่นเหนียนทำให้รองหัวหน้าหน่วยเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ นึกไม่ถึงว่าชายชราผู้นี้จะโลภไม่น้อยเลย

“ที่บ้านเจ้ามีที่ดินกี่ไร่ เลี้ยงภรรยาสามคนไหวหรือ?”

รองหัวหน้าหน่วยถามอย่างสนใจ ทว่าหัวหน้าหมู่บ้านที่อยู่ด้านกลับร้อนใจจะแย่อยู่แล้ว พ่อแม่ของหลี่วั่นเหนียนทิ้งที่ดินไว้เพียงสามไร่ บัดนี้เกิดภัยแล้ง ไม่มีทางเลี้ยงภรรยาสามคนได้ไหว หากมีลูกขึ้นมา คงมีชีวิตรอดไม่ถึงปีต่อไป

ดังนั้น หัวหน้าหมู่บ้านร้อนใจมากที่หลี่วั่นเหนียนต้องการภรรยาสามคน!

“มีที่ดินสามไร่!”

หลี่วั่นเหนียนตอบ

“แค่นี้เลี้ยงไม่ไหวหรอก เจ้าจะพากลับบ้านทั้งหมดจริงหรือ?”

รองหัวหน้าหน่วยถาม เขาเองก็ไม่อยากพาหญิงสาวเหล่านี้กลับกองทัพ เพราะพากลับไปแล้วก็ต้องเลี้ยงดูด้วยเสบียงของกองทัพ สำหรับพวกเขาแล้ว มีเพียงทหารด้วยกันเท่านั้นที่นับเป็นพวกเดียวกัน แต่ผู้หญิงนั้นไม่ใช่!

“จริงขอรับ!”

เมื่อหลี่วั่นเหนียนพูดจบ หัวหน้าหมู่บ้านก็ยอมแพ้โดยสิ้นเชิง เจ้าหลี่หุนหันพลันแล่นเกินไปแล้ว!

ส่วนหญิงสาวสามคนนั้นดีใจกันมาก พวกนางเป็นบุตรสาวของขุนนางต้องโทษ ต่อให้ต้องอดตายก็ดีกว่าไปอยู่ค่ายทหาร

“เช่นนั้นก็ได้ เจ้าก็พากลับไปให้หมด จะเป็นหรือตายก็ไม่เกี่ยวกับพวกข้า แต่เจ้าต้องไปรายงานตัวที่อำเภอในอีกหนึ่งเดือน!”

“ท่านไม่ต้องห่วง ข้าน้อยจะไปตามนัดแน่นอน!”

เมื่อเห็นปฏิกิริยาที่ผิดไปจากผู้อื่นของหลี่วั่นเหนียน รองหัวหน้าหน่วยก็รู้สึกว่าน่าสนใจมาก แต่หลายวันนี้เขาเดินจนขาแทบขาดเพื่อจัดการเรื่องพวกนี้ อยากแต่รีบกลับไปพักไว ๆ

“ได้ หญิงสาวหนึ่งคนจะได้รับเสบียงสำหรับหนึ่งเดือน พวกเจ้านำกลับบ้านได้ อย่าลืมไปรายงานตัวให้ตรงเวลาในอีกหนึ่งเดือน หากขัดขืนจะถูกประหาร!”

รองหัวหน้าหน่วยกล่าวอย่างเย็นชา ทำให้ทุกคนหดคอด้วยความหวาดกลัว

หลี่วั่นเหนียนมองรองหัวหน้าหน่วย รู้ว่าชายคนนี้เคยฆ่าคนมาเยอะมาก ทุกท่วงท่าล้วนมีรังสีสังหารเจืออยู่!

หัวหน้าหมู่บ้านร้อนใจ “เจ้าหลี่ เจ้าไม่เชื่อฟังเลย!”

หลี่จื้อหมิงมีสีหน้าแค้นที่ไม่ได้ดั่งใจ หาภรรยาผิวบางนุ่มนิ่มก็ช่างเถอะ นี่ยังจะหามาทีเดียวถึงสามคน

“เสี่ยวหมิง เจ้าใจเย็นก่อน ข้ากำลังจะเป็นทหาร หญิงสาวสามคนนี้มีเสบียงคนละหนึ่งเดือน แบบนี้ข้าก็จะมีอาหารให้กินมากขึ้น มีเรี่ยวแรงมากขึ้น อาจรอดชีวิตกลับจากกองทัพก็ได้!”

“เวลาอยู่ต่อหน้าคนนอก ช่วยเรียกข้าตามชื่อตำแหน่งด้วย!”

หัวหน้าหมู่บ้านหลี่จื้อหมิงแก้ไขให้ถูกต้อง

“ได้เลย ท่านหัวหน้า!”

หลี่จื้อหมิงพูดอย่างจนใจ “เอาเถอะ ๆ ในเมื่อรับมาแล้ว เช่นนั้นก็พากลับบ้านเถอะ อย่าหักโหมเกินไปล่ะ!”

หลี่วั่นเหนียนรีบพยักหน้า “วางใจได้ ข้ารู้จักบันยะบันยัง!”

รองหัวหน้าหน่วยยิ้มพลางส่ายหน้า เรื่องนี้ต้องบันยะบันยังด้วยหรือ? แต่เขายังมีงานต้องจัดการจึงจากไปทันที!

หลี่วั่นเหนียนมองภรรยาแสนสวยทั้งสามคน แต่ละคนมีหน้าอกอวบอุ่น ผิวพรรณเกลี้ยงเกลาจนแทบจะคั้นน้ำออกมาได้!

เขารู้สึกร้อนรุ่มในใจ คิดในใจว่า เมื่อไรจะค่ำเสียที!