ข้าไม่สนใจสตรี

ตำหนักเทพหย่วนเฉิน

บุรุษอาภรณ์ขาวปลอดกลับมาถึงตำหนัก เขาเข้าไปนั่งที่ตั่งของตนตามความเคยชิน จากนั้นจึงสะบัดแขนเสื้อปล่อยผีสาวที่เก็บกลับมาให้เป็นอิสระตรงหน้า

ตู้ชิงชิงออกมาด้วยความงุนงง นางกวาดสายตามองโดยรอบก่อนหันมองท่านเทพที่พานางมา ณ ที่แห่งนี้

เมื่อเห็นใบหน้าของเขาชัดเจน ตู้ชิงชิงถึงกับตกใจ ดวงตา จมูก ริมฝีปากนั้น เป็นสิ่งที่นางคุ้นตายิ่งนัก

บุรุษคนแรกและคนเดียวของนาง

ตู้ชิงชิงอึ้งไปเล็กน้อย นางเอ่ยชื่อที่ติดปากออกมา “จางอวิ๋นอวี้ เจ้า.. ไม่ใช่สิ ท่านคือ....ท่านเทพลงไปจุติที่โลกมนุษย์หรือเจ้าคะ”

หย่วนเฉินเลิกคิ้วประหลาดใจเล็กน้อย เขาไม่เคยคิดจะย้อนไปดูความทรงจำเมื่อครั้งจุติที่โลกมนุษย์ จึงไม่รู้ว่าตนเองอยู่บนโลกมนุษย์นั้นเป็นใคร และทำสิ่งใดไว้บ้าง

“คงจะใช่” เขาตอบสตรีเพียงสั้นๆ ก่อนถามสิ่งที่ตนเองสงสัย “แล้วตอนที่ข้าเป็นมนุษย์ เคยช่วยเจ้าไว้อย่างนั้นหรือ”

เขาเป็นมนุษย์ จะช่วยเหลือถ่ายทอดพลังเทพได้อย่างไรกัน นี่คือความสงสัยของเขา

“จะว่าช่วยก็ช่วย จะว่าไม่ช่วยก็ไม่ช่วยเจ้าค่ะ” ตู้ชิงชิงลังเลเล็กน้อย นางไม่รู้จะตอบบุรุษตรงหน้าอย่างไรดี ในใจเต็มไปด้วยความกระดากอาย

“ท่านเทพเคยไว้ชีวิตข้า ข้าจึงได้เป็นสตรี เอ่อ สตรี...”

“สตรีอะไร” หย่วนเฉินเริ่มหงุดหงิดกับการกระทำของนาง จึงส่งเสียงรำคาญออกมา

“สตรีอุ่นเตียงเจ้าค่ะ” ตู้ชิงชิงตอบด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ พูดจบหน้าก้มหน้ามองลงพื้นด้วยความเขินอาย

เพล้ง ! 

เสียงกาน้ำชาตกจนแตกกระจาย มู่จวินที่ถือน้ำชาเข้ามาตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน จึงพลาดทำกาน้ำชาตกลงพื้น

“เจ้าอย่าโกหก ท่านเทพของข้าไม่สนใจสตรี ไม่ว่าจะอยู่ในฐานะเทพหรือมนุษย์ก็ตาม”

มู่จวินชี้นิ้วใส่หน้าตู้ชิงชิงก่อนก้มลงเก็บเศษกาน้ำชาแล้ววิ่งจู๊ดหายไปอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นสายตาดุจคมมีดของหย่วนเฉินมองมาที่ตน

“เป็นอย่างที่เขาพูด ข้าไม่ได้สนใจสตรี แล้วจะเอาเจ้ามาทำสตรีอุ่นเตียงได้อย่างไรกัน” หย่วนเฉินมองตู้ชิงชิงสายตาจับผิด เมื่อเห็นว่านางไม่อธิบายสิ่งใด เขาจึงออกคำสั่งน้ำเสียงเยือกเย็น

“ผีที่โกหกเช่นเจ้า จงไปสวดมนต์ชำระล้างจิตใจที่ตำหนักหลังเสีย” พูดจบเขาก็สะบัดข้อมือ ร่างของตู้ชิงชิงก็ลอยหายไปทันใด

มีความเป็นไปได้ที่นางจะได้รับพลังเทพจากการร่วมรักกับเขา แต่เป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะหลับนอนกับสตรี

เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด !

สตรีนางนี้คงจงใจปิดบังความจริงบางอย่าง

หย่วนเฉินคิดวกไปวนมา สุดท้ายก็สรุปได้ว่า รอให้นางขัดเกลาจิตใจไปสักพัก เขาคงต้องไปค้นความทรงจำของนาง

ความทรงจำหลอกลวงไม่ได้

...........

ตำหนักหลัง

ตู้ชิงชิงนั่งลงกับพื้นใบหน้าหมดอาลัยตายอยาก “ท่านเทพก็คือจางอวิ๋นอวี้ เขาไม่ใช่บุรุษของข้าอีกต่อไปแล้ว”

สตรีทอดถอนหายใจ หวนนึกถึงอดีตที่เคยอยู่ร่วมกัน ร่วมถึงนึกถึงเวลาที่สุขสมระหว่างพวกเขาทั้งสอง

นางยังคิดว่า หากนางตายไปอีกรอบ หรืออยู่รอที่ป่าไผ่ไปเรื่อยๆ อาจจะได้พบเจอจางอวิ๋นอวี้ที่กลับชาติมาเกิดและได้อยู่กับเขาอีกครั้ง ทว่าเมื่อเขาเป็นเทพ จางอวิ๋นอวี้คนนั้นก็เหมือนหมอกควันที่ไม่สามารถจับต้องได้อีก

นางหวังเพียงพบหน้าท่านเทพที่คิดถึงอีกครั้ง แต่ก็ไม่เคยคิดหมายปอง บุรุษที่สูงส่งเช่นนี้ มีหรือจะสนใจวิญญาณที่เคยฆ่าคนตายมาแล้วอย่างนาง

ตู้ชิงชิงยิ่งคิดยิ่งหม่นหมองเศร้าใจ นางรู้สึกดำดิ่งอยู่ในความมืด แม้แต่น้ำตาก็ไม่มีไหลออกมาสักหยด

...

“ท่านเทพ เทพเต๋ออันมาหาขอรับ” ชิงสวินเข้ามารายงานหย่วนเฉิน

ยังไม่ทันที่หย่วนเฉินจะอ้าปากโต้ตอบคำใด บุรุษผู้หนึ่งก็เดินตามหลังชิงสวินมาติดๆ

“ท่านเทพหย่วนเฉิน” ผู้ที่ตามหลังรีบยกมือทั้งสองขึ้นประสานกันพร้อมกับเอ่ยปากกล่าวคารวะ

“ท่านเทพเต๋ออัน” หย่วนเฉินคารวะกลับ “ท่านมาที่นี่มีธุระใดหรือ”

เทพเต๋ออันซึ่งมาเป็นแขกไม่รอถูกเชิญนั่ง เขามองเก้าอี้ตัวที่ใกล้ที่สุดก่อนเข้าไปนั่งลงราวกับคุ้นชินมานาน

“เทียนจวินจะพระราชทานสมรสให้เจ้าน่ะ” เทพเต๋ออันสะบัดมือเพียงหนึ่งครั้ง โต๊ะน้ำชาและชุดอุปกรณ์ชงชาก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า

“ข้าจะไปปฏิเสธเทียนจวินเอง” หย่วนเฉินได้ยินก็ขยับตัวจะลุกจากตั่ง แต่ก็ถูกรั้งตัวไว้

“ก่อนไปเจ้าควรรีบหาสตรีมาดีกว่า เพราะเจ้าตาหน้าหล่อเหลาเกินไป ทั้งยังไร้นางเซียนรู้ใจ ตอนนี้นางเซียนหลายคนจึงทะเลาะเบาะแว้งกันเพราะเรื่องของเจ้า สร้างปัญหาให้เทียนจวินปวดหัวได้ทุกวัน”

หย่วนเฉินได้ยินก็นิ่งไปชั่วครู่ เขาถอนหายใจเอือมระอากับสิ่งที่เกิดขึ้น “ข้าเคยกล่าวแล้วว่าไม่สนใจสตรี พวกนางไม่ได้ทำให้ข้ารู้สึกถึงอารมณ์ใดเลยสักนิด ....”

หย่วนเฉินกล่าวยังไม่ทันจบ เขาเพียงหยุดเว้นช่วงเพียงนิดเดียว แต่ว่ากลับถูกมู่จวินบริวารพูดแทรกขึ้น

“ไม่ได้ชอบสตรีก็หาบุรุษเข้ามาแทนสิขอรับ”

“เจ้านี่” เต๋ออันได้ยินก็ดุมู่จวินแทนหย่วนเฉิน “ข้าว่าเจ้าหานางเซียนที่พูดน้อยชอบเก็บตัวแต่งเข้าดีกว่า ต่างคนต่างอยู่ก็ได้ แบบนี้สบายใจดี”

“อืม ข้ารู้แล้ว” หย่วนเฉินรับคำ

...

สามวันผ่านไป

ที่หน้าประตูทางเข้าตำหนักก็มีนางเซียนผู้หนึ่งยืนแหงนหน้ามองป้ายที่ติดไว้เหนือประตู นางยื่นนิ่งอยู่สักพักจึงเข้ามาภายในเขตของตำหนัก

ชิงสวินเห็นเข้าจึงต้อนรับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เขาเดินนำนางไปหาหย่วนเฉินที่นั่งอยู่ในโถงใหญ่ตำหนักหน้า

“ท่านเทพ เทพธิดาซิงเหวินมาแล้วขอรับ” ชิงสวินเอ่ยเสียงไม่ดังมากก่อนเบี่ยงออกไปรอด้านนอก

หย่วนเฉินที่นั่งหลับตาค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองสตรีตรงหน้า “ข้าเชิญเจ้ามาพักที่นี่หนึ่งเดือน ขอบคุณมากที่ตอบรับคำเชิญข้า”

หย่วนเฉินหานางเซียนมาที่ตำหนักของตนเองตามที่เทพเต๋ออันแนะนำ เขาไม่ได้คิดจะแต่งนาง เพียงแต่ต้องการจะทำให้นางเซียนคนอื่นๆ ตัดใจจากตนเอง

ให้ผู้อื่นคิดว่าเขากับเทพธิดาซิงเหวินเป็นคู่บำเพ็ญกัน น่าจะเป็นทางออกที่ดี

“ข้าพักที่ไหนหรือ” ซิงเหวินไม่พูดคุยต่อ นางถามหาที่พักเพื่อจะได้ไปพักผ่อน

“ตำหนักฝั่งซ้ายขอรับ” มู่จวินตอบแทนหย่วนเฉิน เขาผายมือเชิญซิงเหวินอย่างนอบน้อม

ซิงเหวินปรายสายตามองบุรุษที่แม้จะลืมตาขึ้นมา แต่ดูเย็นชาอัธยาศัยย่ำแย่ นางไม่สนใจ ยกเท้าเดินจากไปอย่างเงียบๆ

จะว่าไปนิสัยของนางเองคงไม่ได้ดีกว่าเขาเช่นกัน

“ช่วงเวลาหนึ่งเดือนนี้ข้าจะเข้าฌาน ถ้าไม่มีอะไรสำคัญห้ามรบกวน” หย่วนเฉินบอกมู่จวินก่อนจะหายตัวไปอย่างรวดเร็ว

“เป็นเทพหรือผีเนี่ย ชอบหายวับๆ” มู่จวินแอบบ่นในใจ

........

เทพธิดาซิงเหวินเดินตามชิงสวินไปยังตำหนักฝั่งซ้าย เมื่อถึงที่หมายนางก็ให้ชิงสวินกลับไป ส่วนตนเองสำรวจภายในตำหนักสักพักถึงเดินออกมาเที่ยวชมภายนอก

นางเดินไปเรื่อยๆ จนถึงตำหนักหลัง สายตาอยากรู้มองเข้าลอดเข้าไปทางหน้าต่าง เห็นสตรีนางหนึ่งนั่งหน้าตาเศร้าสร้อยอยู่คนเดียว

“เจ้าไม่ใช่เทพเซียนนี่ เป็นผู้ใดกัน ทำไมอยู่ในตำหนักแห่งนี้” ซิงเหวินสื่อจิตถามตู้ชิงชิง

ตู้ชิงชิงสะดุ้งตกใจเมื่อได้ยินเสียง นางหันหน้ามองออกทางช่องหน้าต่าง เห็นซิงเหวินยืนอยู่ไม่ไกลมากนัก

“ข้าคือภูติผีบนโลกมนุษย์ที่ท่านเทพนำตัวมาที่นี่เจ้าค่ะ” ตู้ชิงชิงไม่อ้อมค้อมตอบตามความเป็นจริง

“แล้วเหตุใดเทพหย่วนเฉินต้องพาเจ้ามาที่นี่” ซิงเหวินถามต่อ

ตู้ชิงชิงส่ายหน้าเล็กน้อย “ข้าก็ไม่ทราบเจ้าค่ะ” เรื่องของนางระหว่างหย่วนเฉิน ตู้ชิงชิงไม่อยากให้ผู้อื่นล่วงรู้ไปมากกว่านี้

ถึงอย่างไรเสียก็เป็นเรื่องตอนที่หย่วนเฉินลงไปจุติบนโลกมนุษย์ ไร้ค่าที่จะกล่าวถึง

“น่าแปลก” ซิงเหวินเอ่ย นางไม่ได้ถามต่อ แต่ในใจเริ่มมีข้อสงสัยมากมาย

เจ้าเทพเซียนหนุ่มที่ไม่ยินดียินร้ายกับผู้ใด กระทั่งไม่แยแสสตรี เหตุใดต้องพาผีสาวมายังสวรรค์ชั้นฟ้า

แถมยังนำนางมาขังไว้ในตำหนักหลังหลบซ่อนสายตาผู้คนอีก

ต้องมีอะไรปิดบังแน่นอน

ซิงเหวินไม่กล่าวคำใดต่อ นางเก็บความสงสัยกลับตำหนักที่ตนเองพัก ทว่าก็ยังไม่ลืมสตรีที่พบเจอในวันนี้

.....

สามวันผ่านมา

เรื่องราวในแต่ละวันราบเรียบไร้คลื่นลม จนกระนางเซียนเจินเมี่ยวและเฟิ่งโหรวเดินเชิดหน้าเข้ามาในตำหนัก

“ท่านเทพหย่วนเฉินล่ะ” เจินเมี่ยวถามมู่จวินที่กำลังสาละวนตัดแต่งกิ่งไม้

บุรุษเมื่อได้ยินก็เงยหน้ามอง แล้วตอบน้ำเสียงเอือมระอา “ท่านเทพเข้าฌานขอรับ ไม่สะดวกพบแขก”

“อ่อ พอดีพวกข้าไม่ใช่แขกแล้ว” เฟิ่งโหรวตอบ “เทียนจวินให้พวกข้ามาดูแลเทพหย่วนเฉินน่ะ” นางชูป้ายคำสั่งอวด แล้วก็เดินตามหาหย่วนเฉินโดยไม่เกรงใจผู้ใด

“ดูแลทำไม” มู่จวินนิ่วหน้า พอนึกขึ้นได้ก็วางกรรไกรตัดกิ่งไม้แล้ววิ่งตามสตรีสองนางอย่างรวดเร็ว