พบกันอีกครั้ง

ตู้ชิงชิงใช้เวลาเพียงสามวันก็จัดการโจรทั้งสามกลุ่มและพรรคพวกขององค์ชายสี่เหอควานตายจนหมด เหตุการณ์ที่มีคนจำนวนมากล้มตายโดยไม่ทราบสาเหตุนี้สร้างความสะเทือนขวัญแก่ผู้คนเป็นอย่างมาก

ครั้นเรื่องดังกล่าวไปถึงพระกรรณฮ่องเต้ของแคว้น  พระองค์ทรงเรียกขุนนางทั้งหมดรวมถึงบรรดาโหรหลวงมาวิเคราะห์ถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

“กราบทูลฝ่าบาท นี่เป็นฝีมือของปีศาจแน่นอนพะย่ะค่ะ พระองค์ต้องทำพิธีขอให้ท่านเทพมาช่วยจัดการกำจัดปีศาจตนนี้” หัวหน้าโหรหลวงกราบทูลสีหน้าเคร่งเครียด

“ได้ พวกเจ้าไปเตรียมการให้เรียบร้อยภายในสามวัน ข้าจะเดินทางไปทำพิธีด้วยตนเอง”

........

จวนรองผู้บัญชาการศาลต้าหลี่

หลังจากที่ตู้ชิงชิงทำให้พวกเมิ่งหลู่ เกาถงและคนอื่นๆ หายห่วงจนไปสู่สุคติแล้ว นางก็กลับมายังจวนที่เคยอยู่กับจางอวิ๋นอวี้ ตู้ชิงชิงเลือกไม่ปรากฏกายออกมาให้ผู้ใดเห็น

หน้าจวนประดับผ้าไว้ทุกข์ ภายในจวนเต็มไปด้วยความเศร้าโศก ตู้ชิงชิงเห็นเฉินเล่อจิ้นผู้บัญชาการศาลต้าหลี่ผู้ซึ่งมีศักดิ์เป็นลุงของจางอวิ๋นอวี้กำลังปลอบน้องสาวตน

“เจ้าเห็นหรือไม่ อวี้เอ๋อร์ของเราเป็นคนดี แม้ถูกโจรสังหาร แต่ก็ยังมีพวกภูติผีช่วยจัดการฆ่าโจรให้”

“แต่นั่นบุตรชายคนเดียวของข้า แม้จะมีผีปีศาจมาฆ่าพวกโจร ข้าก็ยังทำใจไม่ได้อยู่ดี” เฉินชิงเหลียงหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับน้ำตา

ตู้ชิงชิงมองภาพตรงหน้า รู้สึกปลงกับชีวิตของมนุษย์ พบเจอ จากลาล้วนเป็นสิ่งที่ทุกคนต้องเจอ

นางยืนเหม่อลอยสักพักก็หันหลังออกจากจวน ในเมื่อจางอวิ๋นอวี้ไม่อยู่แล้ว นางก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่เช่นกัน

สตรีจึงตัดสินใจกลับไปอยู่ที่ป่าไผ่ตามเดิม

.......

ตำหนักเทพหย่วนเฉิน

บุรุษรูปร่างสูงใหญ่ใบหน้างดงามประหนึ่งภาพวาดนั่งเอนกายอยู่บนตั่งหลังใหญ่ เขานั่งหลับตาไม่สนใจสิ่งต่างๆ รอบกาย

“ท่านเทพฝ่าด่านเคราะห์กลับมาก็เย็นชาเหมือนเดิม” ชิงสวิน บริวารคนหนึ่งกระซิบกระซาบกับบริวารอีกคน

“ก็ดีแล้ว หรือเจ้าอยากให้ท่านเทพอารมณ์ร้อนอย่างนั้นหรือ” มู่จวิน กระซิบตอบอย่างระมัดระวัง

ทว่าหลังจากคนทั้งสองพูดจบ บุรุษบนตั่งกว้างก็ลืมตาขึ้น นัยน์ตาหงส์ที่ลึกล้ำยากคาดเดาความคิดจ้องมาทางพวกเขา

“หากมีผู้ใดมาหาข้าจงบอกว่าข้าไม่อยู่” เขาสั่งบุรุษทั้งสองก่อนหายตัวไปในทันใด

“เกิดสิ่งใดขึ้น” ชิงสวินขมวดคิ้ว เขาถามมู่จวินด้วยความสงสัย

ยังไม่ทันที่มู่จวินจะตอบ ก็มีนางเซียนหลายนางเดินเข้ามาในตำหนัก

พวกนางต่างถือตะกร้าใส่ผลไม้ ใบหน้าสดใสยิ้มแย้ม

“พวกเจ้า ท่านเทพหย่วนเฉินอยู่หรือไม่” เจินเมี่ยว นางเซียนผู้สวมอาภรณ์ขาวล้วนส่งเสียงถามชิงสวินกับมู่เจิน

“ไม่อยู่ขอรับ ท่านเทพลงไปโลกมนุษย์ยังไม่กลับขอรับ” มู่เจินรีบตอบโดยไม่มีพิรุธ

“ตะ แต่ว่า ข้าคลับคล้ายคลับคลาว่าเห็นท่านเทพหย่วนเฉินกลับมาแล้ว” เฟิ่งโหรว นางเซียนผู้สวมอาภรณ์เหลืองอ่อนมุ่นคิ้วสงสัย

“กลับมาแล้ว แล้วก็ลงไปอีกแล้วขอรับ” ชิงสวินรับช่วงต่อจากมู่จวิน ตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบไร้ความตื่นตระหนก

“อ่อ ถ้าอย่างนั้นพวกข้าจะมาใหม่วันหลัง” เจินเมี่ยววางตะกร้าผลไม้ลงบนโต๊ะหินอ่อน “เก็บไว้ให้ท่านเทพด้วยล่ะ แต่ถ้าใกล้เน่าแล้วท่านเทพยังไม่กลับ พวกเจ้าก็กินได้เลย”

เฟิ่งโหรวและนางเซียนคนอื่นต่างก็ทำเช่นเดียวกันกับเจินเมี่ยว พวกนางพูดน้ำเสียงประหนึ่งเสียดายที่มาเสียเที่ยว “ฝากให้ท่านเทพหย่วนเฉินด้วย”

ชิงสวินกับมู่จวินยิ้มกว้าง “ได้สิขอรับ” บุรุษทั้งสองเดินไปหยิบตะกร้า ดวงตาเปล่งประกายยินดี

“เกรงใจทุกท่านแล้ว”  พวกเขาพูดพลางเก็บตะกร้าใส่ผลไม้ด้วยความรวดเร็ว

เมื่อเหล่านางเซียนกลับกันไปจดหมด บนตั่งก็ปรากฏร่างของบุรุษรูปงามอีกครั้ง เขามองตะกร้าผลไม้ ริมฝีปากบางพลันเอ่ย “พวกสตรีช่างน่ารำคาญเสียจริง”

“จริงขอรับ” ชิงสวินกับมู่จวินตอบพร้อมกัน

“ท่านเทพไม่สนใจสตรีดีแล้วขอรับ ข้าน้อยไม่อยากได้ยินเสียงแหลมๆ ของสตรีทุกวัน” มู่จวินขยายความก่อนวิ่งเข้าไปในตำหนัก

หย่วนเฉินส่ายหน้า มุมปากยกยิ้มเล็กน้อย เขาคร้านจะถือสาบริวารทั้งสองของตน

ที่สำคัญ ที่มู่จวินพูดก็ไม่ผิด สตรีมักจะพูดมากจนเขารำคาญจนต้องหลบเลี่ยงอยู่บ่อยครั้ง ไม่น่าพิศสวาทแม้แต่นิดเดียว

หย่วนเฉินหลับตาลงอีกครั้ง ทว่าเวลาผ่านไปไม่นานนัก เขาก็ลืมตาขึ้นพร้อมขมวดคิ้วเล็กน้อย

“มีมนุษย์ทำพิธีอัญเชิญข้า ข้าต้องไปดูเสียหน่อย” หย่วนเฉินพูดกับชิงสวินก่อนที่จะลุกขึ้นยืนพลางบิดขี้เกียจ จากนั้นก็สะบัดแขนเสื้อทั้งสองข้าง อาภรณ์ที่สวมใส่เปลี่ยนเป็นตัวใหม่ทันที

ร่างสูงใหญ่ก้าวเท้าออกไปยังไม่ทันแตะถึงพื้น ร่างทั้งร่างนั้นก็หายไปในพริบตา

........

เมืองไผ่สวรรค์

เขาเทพประทาน

บริเวณเชิงเขา แท่นทำพิธีขนาดใหญ่ถูกสร้างขึ้น ในเวลานี้ฮ่องเต้และขุนนางทั้งหลายในราชสำนักล้วนจุดธูปตั้งจิตอธิษฐานร้องขอให้ท่านเทพเซียนผู้ประทานไผ่สวรรค์ลงมาปราบผีสาวที่หลบซ่อนอยู่ในป่าไผ่บนเขาแห่งนี้

ช่วงเวลาในการทำพิธีนั้น จากที่ท้องฟ้ามืดครึ้ม จู่ๆ มวลเมฆก็แหวกออก แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาทำให้เกิดลำแสงคล้ายกับสะพานสายยาวทอดตัวจากผืนนภาลงสู่ยอดเขา

ท่ามกลางแสงจ้าบาดตา มีเงาร่างของคนผู้หนึ่งค่อยๆ ลอยลงมาตามลำแสง บุรุษสวมอาภรณ์ขาวบริสุทธิ์ดูไร้มลทิน เมื่อเขามาถึงยอดเขาก็เอ่ยถามน้ำเสียงราบเรียบด้วยถ้อยคำสั้นๆ

“เรียกข้ามาเพื่อวัตถุประสงค์ใด”

ฮ่องเต้ของแคว้นเห็นดังนั้นจึงรีบนำผู้คนคุกเข่าอ้อนวอน เขาพยายามมองหน้าของเทพเซียนองค์ดังกล่าว แต่ก็มองเห็นไม่ชัดเนื่องจากแสงแดดจ้า แม้จะหรี่ตามองแต่ดวงตาก็ทนกับแสงสว่างไม่ไหว จึงทำได้เพียงก้มหน้ากราบกรานวิงวอน

“คารวะท่านเทพ ได้โปรดท่านเทพช่วยจัดการภูตผีปีศาจที่อยู่ในป่าไผ่แห่งนี้ด้วยเถิด ผีร้ายตนนี้ได้เข่นฆ่าประชาชนผู้บริสุทธิ์เป็นจำนวนมาก แม้แต่บุตรชายของข้าพเจ้าผู้ซึ่งทำความดีมีคุณต่อบ้านเมืองมันก็ยังไม่ละเว้น สังหารอย่างไร้ปราณี”

บุรุษอาภรณ์ขาวที่ลอยอยู่บนฟ้าเหนือยอดเขาเอ่ยเสียงไม่ดังนัก ทว่าทุกคนล้วนได้ยินชัดเจน

“อืม ข้าจะจัดการผีร้ายตนนั้นเอง” พูดจบเงาร่างสูงใหญ่ก็ก้าวเท้าเยื้องย่างลงสู่ยอดเขา ภายในชั่วพริบตาก็ไม่มีผู้ใดเห็นร่างของเขา

ทุกคนล้วนตื่นเต้นดีใจที่ท่านเทพเสด็จลงมาจากสวรรค์เพื่อให้ความช่วยเหลือ

........

ป่าไผ่สวรรค์

ตู้ชิงชิงที่อยู่ในอีกมิติของบ่อน้ำกลางป่า เมื่อได้ยินเสียงของเทพเซียนชุดขาวก็รีบออกมาดูด้วยความตื่นเต้น

บุรุษผู้นี้เป็นคนที่นางเฝ้ารอคอยมาแสนนาน นึกไม่ถึงว่าการพบกันอีกครั้งจะเป็นการที่เขามาจัดการนาง

แต่ก็ไม่เป็นไร นางตายมารอบหนึ่งแล้ว จะตายอีกครั้งก็ไม่รู้สึกเสียใจและหวาดกลัวเลยสักนิด

ดีเสียอีก เกิดใหม่อาจจะได้พบเจอกับจางอวิ๋นอวี้

คิดเช่นนั้นก็ไม่รอช้า ตู้ชิงชิงไม่ได้หลบซ่อนตัว นางยืนเด่นตรงจุดที่ปลายแสงอาทิตย์ส่องถึง

“เจ้าคือผีร้ายตนนั้นหรือ” บุรุษอาภรณ์ขาวเมื่อลงมาถึงระดับยอดต้นไม้ก็เอ่ยถามตู้ชิงชิง

“ไม่ผิด” ตู้ชิงชิงตอบ “ข้ารอพบท่านมาแสนนาน ได้เจอในสถานการณ์เช่นนี้ก็คุ้ม”

บุรุษเลิกคิ้วสีหน้าแปลกใจ แม้ว่าเขาจะแสดงสีหน้าเช่นนี้ แต่ตู้ชิงชิงก็ยังมองเห็นใบหน้าเขาไม่ชัด

หากเขาไม่ต้องการ ก็ไม่มีผู้ใดสามารถมองเห็นใบหน้าที่แท้จริงได้

“เจ้ายินดีรับความตายหรือ” บุรุษอาภรณ์ขาวถาม น้ำเสียงยังคงราบเรียบไร้ความรู้สึก

“แน่นอน” ตู้ชิงชิงตอบ นางค่อยๆ ลอยตัวขึ้นสูงเพื่อจะได้เข้าใกล้บุรุษอาภรณ์ขาว “ความปรารถนาของข้าสมหวังแล้ว นอกนั้นแล้วแต่ท่านเทพจะจัดการ”

ช่วงขณะที่บุรุษอาภรณ์ขาวจะสะบัดปลายนิ้วส่งพลังสลายร่างของตู้ชิงชิงนั้น เขากลับรับรู้ได้ว่าภายในร่างของผีสาวตนนี้มีพลังที่คุ้นเคยไหลวนเวียนอยู่ภายใน

พลังที่ทำให้กายเนื้อของนางนั้นกลายสภาพคล้ายมนุษย์อีกครั้ง

ทั้งยังทำให้มีพลังงานหล่อเลี้ยงไปยังอวัยวะต่างๆ จนเรียกได้ว่าขาดอีกนิดเดียวนางก็จะมีกายเนื้อเหมือนมนุษย์

พลังที่ว่านี้ก็คือพลังเทพของเขาเอง

เขาชะงักมือทันใด “เจ้าเคยพบเจอข้ามาก่อนหรือ” เขาส่งเสียงถามด้วยความสงสัย

ตู้ชิงชิงพยักหน้า “เมื่อสามร้อยปีก่อน ข้าประสบอุบัติเหตุตกหน้าผาที่หลังเขาแห่งนี้ ท่านเทพเป็นผู้ที่ช่วยเหลือข้า มอบชีวิตให้ข้าอีกครั้ง”

“ช่วยชีวิตอย่างนั้นหรือ” บุรุษทวนคำ เขาหวนนึกถึงเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นเมื่อนานมาแล้ว ครานั้นที่เขานำไผ่สวรรค์มายังดินแดนแห่งนี้ บังเอิญพบเห็นรถม้าคันหนึ่งกำลังตกหน้าผา เข้าจึงใช้พลังที่มีประคองรถม้าให้ลงสู่พื้นอย่างปลอดภัย

ไม่ได้ช่วยเหลือนางจนถึงขั้นต้องมอบพลังเทพเลยแม้แต่น้อย

บุรุษมุ่นคิ้วครุ่นคิดอย่างหนัก ในเมื่อเขายังคิดไม่ออก ก็จะไม่ลงมือกำจัดนางไปก่อนจะคลายความข้องใจ

“เจ้า ไปกับข้า” เขาตวัดแขนเก็บวิญญาณของตู้ชิงชิงอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เหาะขึ้นสูงเพื่อกลับสวรรค์

“ข้าจัดการผีร้ายตนนั้นแล้ว พวกเจ้าใช้ชีวิตตามปกติได้แล้ว” เขากล่าวกับฮ่องเต้และผู้คนที่รออยู่เชิงเขา

เมื่อได้ยินถ้อยคำดังกล่าว ฮ่องเต้และผู้คนที่รอฟังข่าวดีต่างก้มคำนับไม่หยุด ปากก็พลางกล่าวขอบคุณด้วยความตื้นตันใจ

“ขอบคุณท่านเทพๆ”

บุรุษอาภรณ์ขาวไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้ เขากลับไปยังตำหนักของตนเองทันที