ชีวิตพลิกผัน

เมืองซานเจียง

จางอวิ๋นอวี้พาลูกน้องใต้บังคับบัญชามาพักยังจวนชายป่าที่สร้างทิ้งไว้ เขาพูดคุยวางแผนจนถึงดึกดื่นจึงเข้าห้องพักของตน

“พรุ่งนี้ข้าจะไปปราบโจร เจ้ารออยู่ที่นี่ละกัน” เขาพูดกับตู้ชิงชิง ก่อนเงียบไปเล็กน้อยแล้วพูดต่อ

“หากเกิดอะไรขึ้นกับข้าเจ้าก็ถือว่าเป็นอิสระ อยากไปไหนก็ไปเถอะ เพียงแต่ต้องดูแลตัวเองให้ดีๆ” บุรุษพูดเสียงไม่ดังมากนักแต่แสดงถึงความห่วงใยอย่างชัดเจน

ตู้ชิงชิงจ้องมองใบหน้าของจางอวิ๋นอวี้ “ข้าอยากเป็นอิสระก็จริง แต่ไม่ได้อยากให้เจ้าเป็นอะไรไป อีกอย่าง หากเจ้าเกิดเรื่องจริงๆ ข้าจะล้างแค้นให้”

จางอวิ๋นอวี้หัวเราะ ทว่าภายในหัวใจรู้สึกอบอุ่นบอกไม่ถูก “ผีผู้หญิงอย่างเจ้าจะทำอะไรกับโจรได้ พักผ่อนเถอะ ข้าจะนอนล่ะ” เขาปล่อยให้ตู้ชิงชิงทำสมาธิ ส่วนตนเองนอนหลับเอาแรง

...

เช้าวันรุ่งขึ้น

เสียงไก่ขันและนกร้องปลุกให้ตู้ชิงชิงที่เผลอหลับลืมตาตื่นขึ้นมา นางมองไปที่เตียงก็พบว่าจางอวิ๋นอวี้ออกไปด้านนอกแล้ว

คิดไม่ถึงว่าเขาจะไปอย่างเงียบเชียบไม่บอกกล่าวนางสักคำ

ความจริงก่อนที่จางอวิ๋นอวี้จะออกไปนั้น เขาก็อยากจะบอกลานาง แต่เห็นว่านางหลับอยู่เขาจึงไม่ได้รบกวน

เขาไม่แน่ใจว่าผีต้องนอนหลับหรือพักผ่อนนานเท่าใด

ตู้ชิงชิงมองไปด้านนอกหน้าต่าง เห็นแสงแดดจ้าก็หรี่ตาลง ภายในแววตาแสดงออกว่ากำลังครุ่นคิดอย่างหนัก

“เฮ้อ ข้าก็ต้องไปหาเจ้าอยู่แล้ว ให้ข้ารออยู่ที่นี่ก็ออกจะน่าเบื่อไปหน่อย”

พูดจบนางก็หยิบหมวกม่านมาสวมแล้วออกนอกจวนด้วยความรวดเร็ว

.......

ป่าทึบ ซ่องโจร

จางอวิ๋นอวี้นำกองกำลังของตนเข้าล้อมจับโจรป่าด้วยความกล้าหาญ พวกเขาสืบรู้มาแล้วว่าจำนวนโจรที่อยู่ในที่ซ่องสุมตอนนี้ไม่ได้เยอะมากนัก หัวหน้าและรองหัวหน้าโจรก็อยู่กันครบ ถือเป็นโอกาสดีที่ควรเก็บกวาดจัดการให้สิ้นซาก

เขาพาผู้ใต้บังคับบัญชาประมาณสามสิบคนมาล้อมรอบบริเวณบ้านที่พวกโจรพักอาศัยอยู่ โจรแต่ละคนถือกระบี่และดาบออกมามองเยาะเย้ยพวกเขา ไม่มีความเกรงกลัวแม้แต่น้อย

“อ้าวสือเจียน เจ้าโจรถ่อย วันนี้จะเป็นวันตายของเจ้า” จางอวิ๋นอวี้ตะโกนเมื่อเห็นเงาร่างที่คุ้นตา มือหนาจับด้ามกระบี่แน่น ร่างสูงใหญ่ของเขากระโจนเข้าสู้ตัวต่อตัวกับหัวหน้าโจรที่ถูกทางการหมายหัว

“เจ้านั่นแหละที่จะไม่รอด” อ้าวสือเจียนผู้มีรอยแผลเป็นน่ากลัวข้างแก้มซ้ายหัวเราะคล้ายกับคนโรคจิต ดวงตามองจางอวิ๋นอวี้ราวกับคนกระหายเลือด

ช่วงที่คนทั้งสองกำลังต่อสู้กันชุลมุนอยู่นั้น จางอวิ๋นอวี้ก็หาจังหวะได้ เขายกกระบี่ขึ้นแทงบริเวณท้องของอ้าวสือเจียน ทว่าในเวลาเดียวกันก็มีโจรอีกสองกลุ่มเข้ามาล้อมรอบพวกเขา จางอวิ๋นอวี้รู้ได้ทันทีว่าโจรทั้งสามกลุ่มนี้ร่วมมือกันไว้ตั้งแต่แรกแล้ว

พวกมันมากันร้อยกว่าคน แต่ละคนยกคันธนูระดมยิงเข้าใส่จางอวิ๋นอวี้และลูกน้องใต้บังคับบัญชาที่กำลังสู้กับโจรกลุ่มแรก พวกจางอวิ๋นอวี้จึงไม่มีเวลาและโอกาสหาที่หลบซ่อนตัวได้ทัน

ฉึก ฉึก ฉึก

เสียงลูกธนูนับร้อยพุ่งเข้าใส่พวกจางอวิ๋นอวี้ คนทั้งหมดยืนหยัดสู้ต่อได้ไม่นานนักก็ถูกลูกธนูเสียบเข้าร่างจนทยอยล้มลงทีละคน

จางอวิ๋นอวี้เห็นลูกน้องแต่ละคนค่อยๆ สิ้นใจก็ปวดใจยิ่งนัก ทว่าตอนนี้เขาก็ถูกลูกธนูปักทั่วร่าง ไม่สามารถช่วยเหลือใครได้

แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังเอาตัวเองไม่รอด

เขาเดินเซไปเซมาเล็กน้อย เมื่อเริ่มทรงตัวไม่อยู่ มือหนาก็ปักกระบี่ลงพื้น ก่อนที่จะนั่งคุกเข่าแล้วหมดลมหายใจในท่านั้น

ก่อนที่จางอวิ๋นอวี้จะสิ้นสติ ในใจพลันนึกถึงตู้ชิงชิง ความรู้สึกเสียดายและเสียใจจู่โจมถาโถมเข้ามาอย่างท่วมท้น

เสียดายที่ไม่มีเวลาอยู่กับนางมากกว่านี้ เสียใจที่ไม่ได้ทำดีกับนางเท่าใดนัก

อย่างไรเสียนางก็เป็นสตรีคนแรกและคนเดียวของเขา

“ชิงชิง ลาก่อน” จางอวิ๋นอวี้พูดพึมพำกับตนเองเบาๆ เขาพยายามลืมตา แต่ทว่าเปลือกตาทั้งสองกลับหนักอึ้ง ไม่ถึงหนึ่งชั่วลมหายใจ เปลือกตาของเขาก็ค่อยๆ ปิดลง ลมหายใจแผ่วเบาเรื่อยๆ จนสุดท้ายก็จับสัมผัสไม่ได้

เมื่อฝั่งของจางอวิ๋นอวี้ล้มลงเสียชีวิตครบทุกคน เหล่าโจรทั้งสามกลุ่มก็นำร่างไร้วิญญาณของพวกเขามากองไว้ที่บริเวณป่าช้าใกล้กับเขตเมือง

ประจานอย่างไม่เกรงกลัวกฎหมาย

.......

ทางฝั่งตู้ชิงชิงที่เร่งเดินทางมาหาจางอวิ๋นอวี้ด้วยความรีบร้อน เมื่อนางกำลังจะผ่านป่าช้า สายตาก็เห็นร่างหลายร่างสวมชุดที่คุ้นตานอนกองกันในสภาพที่น่าสังเวชใจ

นอกจากนั้น ตู้ชิงชิงยังเห็นวิญญาณของลูกน้องจางอวิ๋นอวี้หลายร่างเดินวนเวียนอยู่แถวร่างของตนเองไม่ได้จากไปไหน

“พวกเจ้า นี่มันเกิดอะไรขึ้น” ตู้ชิงชิงเดินเข้าไปถาม ดวงตากวาดมองหาจางอวิ๋นอวี้ด้วยความหวั่นไหว

“ไอ้โจรชั่วพวกนั้นมันสมคบคิดกัน วางแผนมาตลบหลังพวกเรา” เมิ่งหลู่ ผู้ซึ่งมีใบหน้าดุดันตอบน้ำเสียงโกรธแค้น เขาสบถด่าพวกโจรชั่วช้าจนนึกบางอย่างขึ้นมาได้ “แม่นางตู้ เจ้ามองเห็นข้าอย่างนั้นหรือ”

“อืม” ตู้ชิงชิงรับคำ สายตากวาดมองโดยรอบอีกครั้ง “จางอวิ๋นอวี้ล่ะ”

เมิ่งหลู่ส่ายหน้าดวงตาเศร้าหมอง “ข้าก็ไม่รู้เช่นกัน เหลือแค่พวกข้าไม่กี่คนที่นี่” เขาชี้มือไปยังคนอื่นๆ ที่จับจ้องมาที่ตน

ระหว่างที่ตู้ชิงชิงกับเมิ่งหลู่กำลังคุยกันอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงรถม้าดังเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

ตู้ชิงชิงรีบหายตัวทันที เหลือเพียงรูปร่างโปร่งใสไม่ต่างกับพวกเมิ่งหลู่ นางสังหรณ์ใจว่าคนที่มาไม่ใช่คนที่หวังดี

เมิ่งหลู่และคนอื่นๆ มองตาค้าง เกาถงบุรุษใบหน้าละอ่อนถึงกับยกนิ้วชี้หน้านาง “จะ เจ้าเป็นผีผู้หญิงที่ปะ ป่าไผ่”

“เงียบก่อน” ตู้ชิงชิงขึ้นเสียง สายตาเพ่งมองไปยังรถม้าที่กำลังใกล้เข้ามา

สักพักก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งลงมาจากรถม้า เขามองศพของพวกจางอวิ๋นอวี้ก่อนหัวเราะร่า

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เจ้าจางอวิ๋นอวี้อายุสั้นเสียจริง” ชายคนดังกล่าวพูดแล้วก็เดินไปใกล้ๆ ศพของจางอวิ๋นอวี้

เขาก้มหน้าใกล้กับใบหน้าที่ซีดขาวไร้ลมหายใจ ริมฝีปากเผยอออก กระซิบแผ่วเบา

“ข้ายังไม่ได้บอกเจ้าเลยว่าเหมียวอี้หลิงสตรีของเจ้าเป็นของข้าแล้ว ส่วนแม่นางจี้ อีกไม่นานก็จะได้เป็นสตรีของข้าเช่นกัน” พูดจบเขาก็ทำดวงตาเจ้าเล่ห์กว่าเดิม “เรื่องสำคัญที่ยังไม่ได้บอกเจ้า โจรทั้งสามกลุ่มนั้นข้าเป็นคนว่าจ้างให้มากำจัดเจ้าเอง ฮ่า ฮ่า”

“ไอ้องค์ชายสี่นี่มันชั่วช้าจริงๆ” เกาถงพูดน้ำเสียงเคียดแค้น เข้าเพิ่งมารับราชการในศาลต้าหลี่ คิดไม่ถึงว่ายังไม่ทันได้อยู่ดีกินดีก็ต้องมาจบชีวิตเสียแล้ว

“ข้าอยากฆ่ามันให้ตายๆ ไปเสียจริง” เมิ่งหลู่หน้าตาขมึงทึง รู้สึกอยากสังหารเหอความขึ้นมาทันใด

เพียงแต่พวกเขาเป็นวิญญาณที่เพิ่งเสียชีวิต ไม่มีพลังมากพอที่จะลงมือทำร้ายผู้คนได้ จึงทำได้แต่โกรธแค้นแทบจุกอก

พวกเขามัวแต่จ้องเหอควานอย่างกินเลือดกินเนื้อ ไม่ได้สังเกตเลยว่าดวงตาของตู้ชิงชิงฉายประกายโหดเหี้ยมออกมา

“ปากดีนักก็อย่าอยู่เลย” ตู้ชิงชิงได้ยินทุกคำพูดของเหอควาน ความรู้สึกโกรธก็ปะทุขึ้น

นางเดินเข้าไปด้านหน้าเหอควานโดยที่เขาไม่รู้ตัว มือเรียวยาวยื่นออกจับคอของเขาแน่นแล้วยกจนร่างใหญ่ลอยขึ้นเหนือพื้นดิน

“อะไร นี่มันอะไรกันเนี่ย” เหอควานร้องด้วยความตกใจ เขาไม่เห็นใครสักคนตรงหน้า แต่กลับถูกบีบคอจนหายใจไม่ออก

ยังไม่ทันที่องครักษ์ของเขาจะวิ่งมาช่วยเหลือ ลำคอของเหอควานก็ถูกหักดังกร๊อบ จากนั้นร่างไร้ลมหายใจก็ถูกโยนทิ้งอย่างอนาถ

ไม่รอช้า ตู้ชิงชิงเคลื่อนกายเข้าหาองครักษ์ของเหอควาน นางใช้เวลาเพียงน้อยนิดก็สังหารกลุ่มคนที่มากับเหอควานตายจนหมด

มีเสียงโห่ร้องยินดีของพวกเมิ่งหลู่ เกาถงและคนอื่นๆ ดังอยู่ไม่ไกล

นางเปรียบเสมือนวีรสตรีที่ทำให้หัวใจของพวกเขาชุ่มฉ่ำหลังจากแห้งเหี่ยวมานาน

“ข้าจะไปซ่องโจร จากนั้นก็จะไปจวนองค์ชายสี่ พวกเจ้าจะไปกับข้าหรือไม่” ตู้ชิงชิงพูดกับพวกเมิ่งหลู่

บรรดาวิญญาณของเหล่าบุรุษต่างพยักหน้าพร้อมเพรียงกัน

“ไปสิ หากไม่ไป พวกข้าคงไม่ได้ไปสู่สุขคติ”

“อืม” ตู้ชิงชิงรับคำ นางมองร่างของจางอวิ๋นอวี้พลางทอดถอนหายใจ “เขาคงไม่มีห่วง วิญญาณถึงได้ไปโลกหน้าทันที”

“พวกเจ้าใครอยากให้ข้าทำสิ่งใดก็บอกได้ จะได้ตามเจ้านายของเจ้าไปสู่ภพหน้า” ตู้ชิงชิงพูดสีหน้าว่างเปล่า ตอนนี้นางรู้สึกไม่เหลืออะไรแล้ว ไม่มีคนข้างกาย ไม่ได้พบหน้าครั้งสุดท้ายแม้จะเป็นวิญญาณ

ร่างกายที่สร้างขึ้นมาใหม่จะมีประโยชน์อันใด

ตู้ชิงชิงคิดเช่นนี้ นางจึงไม่สนใจสิ่งใด คิดเพียงว่าจะทำลายผู้ที่เกี่ยวข้องกับการลอบโจมตีครั้งนี้ทุกคน

แม้ว่าสุดท้ายวิญญาณนางจะแตกสลายก็ยินดี