ตอนที่ 12 ปรนเปรอ 2

พริบตาร่างบางพลันถูกจับพลิกกลับให้หันหน้าเข้าหาเขา กลางกายของสองเรายังคงแนบสนิทไร้ช่องว่าง

หญิงสาวเอื้อมมือเกาะบ่ากว้างจิกเล็บลงอย่างต้องการระบายความเสียวซ่าน พลางขยับเอวตามการสอดเสยของเขา

ชายหนุ่มล้มตัวลงนอนหงายปล่อยให้นางนั่งโยกโยนอย่างรุนแรงตามการควบคุมผ่านฝ่ามือกรุ่นร้อนตรงบั้นท้ายนาง

เงาร่างสองสายพลิ้วไหวอย่างเร่าร้อนแต่งดงามผ่านแสงสว่างจากไฟในตะเกียงนานครู่ใหญ่

หวงลี่ฟางรู้ดีที่สุด ไม่ว่าจ้าวฉีเสวียนจะสุขุมเยือกเย็น             ทำตัวลุ่มลึกเป็นวิญญูชนชั้นสูงต่อหน้าผู้อื่นอย่างไร เขาก็มักทำตัวผาดโผนไร้ระเบียบแบบแผนและเอาแต่ใจเหมือนเด็กชายตัวโตที่ดื้อรั้นอย่างร้ายกาจยามมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับนางเสมอ

และนางก็ตามใจเขาอย่างร้อนแรงเสมอตลอดมา

กาลเวลามิได้ทำลายความเป็นตัวตนดังเดิมของหวงลี่ฟาง นางยังคงสง่างาม อ่อนหวานนุ่มนวล อ่อนโยนและพูดน้อยใจเย็น

ทว่าสิ่งหนึ่งกลับตราตรึงลึกล้ำอยู่ในจิตวิญญาณจนทำให้กลายเป็นคนเย็นชาและเมินเฉยต่อโชคชะตาที่เลวร้าย

ไร้ค่าแล้วอย่างไร ไม่มีฐานะแล้วอย่างไร

บนเตียงนอนกรุ่นร้อนที่กำลังลุกโชนไปด้วยเพลิงปรารถนาพาให้ไฟราคาะแผดเผาช่วยคลายความเศร้าในใจให้หวงลี่ฟาง

เมื่อชายหญิงพากันเดินทางไต่บันไดสูงชันจนเกือบถึงฝั่งฝันบนสวรรค์ชั้นฟ้า จ้าวฉีเสวียนพลันลุกขึ้นจับหวงลี่ฟางพลิกตัวนอนหงายอีกครา กลางกายสอดใส่อย่างรุนแรงและเร่งเร้า

“อา...ซื่อจื่อ”

หญิงสาวบิดตัวเร่ายามถูกกระหน่ำโยกโยน

ไม่นาน สองร่างก็กระตุกเกร็ง ต่างได้เห็นดาวพร่างพราวเต็มม่านตาพร้อมกัน

บุรุษหลั่งสายธารอุ่นร้อนเข้ามาในตัวตนคับแน่นฉ่ำชื้นก่อนฟุบตัวฝังใบหน้าคมสันลงในซอกคอหอมหวาน “ฟางเหนียง...”

หลังจากผ่านลมหายใจหอบหนักไปแล้ว จ้าวฉีเสวียนก็เพียงเอียงหน้าพรมจูบขมับชื้นเหงื่ออย่างคนได้รับการปลดปล่อยจนพึงพอใจ ก่อนพลิกตัวนอนหงายและจับร่างนุ่มข้างกายเข้ามากอดแนบชิดก่อนหลับสนิทไปอย่างสนิทสนม

คงเหลือเพียงหวงลี่ฟางที่ยังคงนอนหนุนแขนแข็งแกรง  เหม่อมองเขาไม่วางตา

ครู่หนึ่งนางค่อยๆ เอื้อมมือลงต่ำ คลำดูที่กลางกายแกร่ง              ซึ่งตัวตนของเขายังคงมิหลับใหลเฉกดวงตา

ชายหนุ่มผู้สุภาพเยือกเย็น เจ้าของกลิ่นกายสะอาดแม้มีหยาดเหงื่อพร่างพราว แต่พร้อมแปรเปลี่ยนเป็นกร้าวกระด้าง แผ่ซ่านกลิ่นอายร้อนแรงดิบเถื่อนคนหนึ่ง เพียงหญิงสาวลูบไล้เบาๆ ตัวตนที่เริ่มอ่อนตัวพลันผงาดกล้าทันทีพร้อมประกาศศักดาทันใด

จ้าวฉีเสวียนเปิดเปลือกตาขึ้นเผยดวงตาคมกริบแฝงริ้วประกายไฟวาบ เขาหรี่ตาลงอย่างอันตราย รอยยิ้มชั่วร้ายผุดขึ้นตรงริมฝีปากได้รูปน่ากดจูบ

“ข้ากำลังจะตายเพราะเจ้า”

จบคำก็พลิกร่างสูงใหญ่ลุกขึ้น เผยเรือนกายกร้าวแกร่งภายใต้แสงตะเกียงนวลตา

บ่ากว้าง เอวสอบ แขนล่ำ กล้ามงาม สะโพกเพรียว ทุกสิ่งแลดูทรงพลังเปี่ยมเสน่หาอันเร่าร้อน  

เขาคร่อมทับนาง ส่วนกลางกายแนบสนิทชิดเชื้อในพริบตา จังหวะเริงสวรรค์พลันเริ่มต้นอีกครา

หวงลี่ฟางอมยิ้มนัยน์ตาพราว ใบหน้าหวานละมุนแดงซ่านมากขึ้น บางครั้งนางยังอดคิดมิได้ว่าที่แท้ภรรยาลับเช่นนางกำลังถูกกักขังเพื่อให้บุรุษมาหาความสำราญหรือเป็นฝ่ายรอคอยให้บุรุษมาปรนเปรอมอบความสุขให้กันแน่

หลายครั้งการมีสัมพันธ์ลึกซึ้งไร้กฎเกณฑ์กับจ้าวฉีเสวียนมักจะทำให้หวงลี่ฟางลืมฝันร้ายได้อย่างไม่น่าเชื่อ

อาจเป็นเพราะท่ามกลางชีวิตที่วิกฤตพลิกผันหลายครั้ง นางไม่เคยพบความสุขที่จีรัง กระทั่งได้เจอเขา ความสุขสั้นๆ นี้  ทำให้นางมักจะเผลอใจรักเขาหลายครากระมัง

การกอดเกี่ยวกระหวัดรัดรึงเกิดขึ้นอย่างเร่าร้อนครู่ใหญ่ ก่อนที่ทั้งสองจะกระตุกเรือนกายอย่างเสร็จสมอีกครั้งพร้อมกัน

จ้าวฉีเสวียนยังคงดึงนางมากอดไว้แนบอกแล้วหลับไป

หวงลี่ฟางลอบระบายลมหายใจปลดปลงอย่างไร้เสียง    ก้มหน้าแนบชิดแผ่นอกกว้าง หลับตาซึมซับเสียงหัวใจแกร่งที่เต้นในจังหวะหนักแน่นมั่นคงฟังดูทรงพลังพาใจนางเต้นแรงมิสร่างซา

ในห้วงนิทรา หวงลี่ฟางฝันเห็นเพียงจ้าวฉีเสวียน...และเสียงพร่ำเตือนของหลันฮวา

การทอดกายให้เขาเชยชม ยอมมีสัมพันธ์ลึกซึ้งถึงขั้นนี้ มิใช่เรื่องที่ดีก็จริง แต่หากนางไม่ฉวยโอกาสกับเขาในวันนั้น เกรงว่าคงไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดกันเช่นวันนี้ เมื่อไตร่ตรองชั่งน้ำหนักดูแล้ว ความรู้สึกอยากได้สิ่งที่สูญเสียไปกลับคืนมามีมากกว่าความเสียใจที่ต้องสูญเสียพรหมจรรย์ นางแค่ไม่อยากเสียดายโอกาสที่พลาดไป ไม่อยากให้เรื่องของเราสูญเปล่าไร้ประโยชน์เหมือนที่ผ่านมา

“ข้าเป็นของท่าน...”

นางกระซิบบอกเขาเสียงแผ่วพร้อมกับกอดเอวสอบแน่น ทุกการกระทำและการแสดงออกของหญิงสาวล้วนเผยความหมายลึกซึ้งตรึงใจ

ทุกครั้งที่ใกล้ชิดแนบแน่น คลับคล้ายถักทอสายใยผูกพัน หลอมรวมดวงใจให้สมัครสมานโยงไยหมายเป็นหนึ่งเดียว

จากความสัมพันธ์ทางกายค่อยๆ สร้างความสัมพันธ์ทางใจ นานวันเข้าความผูกพันก็ร้อยรัดรึงใจนางไว้จนผสานปมเป็นเกลียวที่แนบแน่นเกินควบคุม

ในเมื่อเขายังไม่มีสตรีใดครอบครอง นางจะผิดมากหรือไม่หากคิดยึดครองเขาไว้ก่อนตอนที่ยังมีโอกาส

จับจองที่ว่างข้างกายของเขาเช่นนี้อย่างคนเห็นแก่ตัว               ยึดเขาเป็นหลักให้แก่ชีวิตโดดเดี่ยว

แม้ภายหน้าเขาจะไม่ใช่ตัวคนเดียวก็ไม่เป็นไร ต้องแต่งงานมีฮูหยิน มีลูกสืบหลานห้อมล้อมรอบกายมากมายก็ไม่เป็นไร

เพราะนางก็แค่หลีกทางให้แต่โดยดี ไม่มีทางทำตัวเป็นปัญหาในครอบครัวของเขา

แต่การไปอยู่กับมารดาหรือ? นางคิดไม่ออกจริงๆ ว่าจะทนมองหน้าอีกฝ่ายโดยไม่รู้สึกอันใดได้อย่างไร...