ตอนที่ 9 ทางที่เลือกแล้วไม่คิดหวนกลับ 3

สุดท้าย เมื่อมีบุรุษอื่นที่ดีกว่า มอบชีวิตดั่งวิหคบินถลา มิใช่เป็นผืนฟ้ารับบัญชาจากสวรรค์เพียงครอบคลุมภรรยาที่เป็นผืนดินให้กำเนิดเผ่าพันธุ์ แต่กลับเป็นบุรุษที่สามารถมอบผืนฟ้าให้ภรรยาโบยบินได้อย่างอิสรเสรีไม่มีจำกัด มารดาจึงละทิ้งได้แม้กระทั่งบุตรี ที่ยามนั้นอายุเพียงห้าปี

เพื่อไปอยู่กับบุรุษอื่น ถึงขั้นทิ้งให้เด็กหญิงตัวน้อยบอบบางที่ไร้ประสาต้องอยู่กับแม่เลี้ยงจอมเสแสร้งแกล้งมารยาทำตัวใจดีแบบจอมปลอม

เด็กน้อยต้องอยู่กับสตรีที่มักแสดงออกถึงความริษยาชิงชังทุกครั้งที่มีโอกาส

ต่อหน้าบิดาทำดีสารพัดไร้ที่ติกับนางแต่ลับหลังกลับชัดเจนถึงอาการรังเกียจเดียดฉันท์

‘เหตุใดแม่เจ้าไม่พาเจ้าไปด้วย ไฉนต้องทิ้งเจ้าไว้ให้พ่อเจ้าต้องทนมองใบหน้าอันงดงามนี้ตลอดเวลา เมื่อไรพ่อเจ้าถึงจะลืม ยามใดพ่อเจ้าถึงจะรักข้า นังเด็กบ้า! ข้าเกลียดเจ้า เกลียด...’

เด็กหญิงผู้หนึ่งต้องอดทนกับสิ่งใดกัน นางคือเด็กที่ถูกทิ้ง และถูกตอกย้ำว่าคือตัวปัญหา ใช่หรือไม่?

คำถามถูกสั่งสมโดยแม่เลี้ยงของนางที่ชอบตัดพ้อทั้งน้ำตา โยนความผิดทุกอย่างให้นางอย่างน่าเวทนา

ครั้นคิดมาถึงตรงนี้ หวงลี่ฟางเพียงหลับตา ทอดอาลัยในโชคชะตาตน ท่านพ่อแต่งแม่เลี้ยง ท่านแม่แต่งพ่อเลี้ยง แต่ละคนต่างมีชีวิตที่สมบูรณ์

มีเพียงนางที่ต้องอยู่ระหว่างกลางอย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย

เอาเถิด เรื่องนี้ไม่มีใครผิด เพราะนับเป็นวาสนาแต่ละคน

หวงลี่ฟางยังคงใช้น้ำเสียงราบเรียบเอื้อนเอ่ย            

“ข้าอาจจะน้อยเนื้อต่ำใจในโชคชะตากับเหตุพลิกผันจนสูญสิ้นศักดิ์ศรีของอิสตรีวัยสาว แต่กลับมิอาจเทียบเท่าความเสียใจที่ถูกมารดาทิ้งไปตั้งแต่วัยเยาว์”

หญิงสาวเอ่ยเสียงเบาคล้ายรำพึงรำพันกับตนเอง

“สิบสองปี นางทิ้งเด็กหญิงคนหนึ่งไปนานถึงสิบสองปี               มิพบพาน”

นางหันหน้ากลับมาจ้องตาหลันฮวา

“ฝากไปถามสตรีผู้นั้นด้วยว่ายามที่ข้าต้องการนางมากมายไยไม่กลับมา ไฉนไม่คิดกลับมาดูแลเด็กน้อยตาดำๆ คนนี้ให้ดี              เหตุใดถึงปล่อยให้ต้องเผชิญหน้ากับแม่เลี้ยงใจร้ายอย่างเดียวดายนานหลายปี”

แม้น้ำเสียงติดเย็นชา ทว่าประกายตากลับฉ่ำน้ำไหวระริก หวงลี่ฟางเอ่ยต่อ “ถามให้ทีว่าการปล่อยให้บุตรสาวต้องเติบโตด้วยตัวเองอย่างยากลำบาก ต้องกลายเป็นเครื่องมือขั้วอำนาจให้คนสกุลหวง นางไม่นึกละอายใจบ้างเลยหรือ?”

หวงลี่ฟางหยุดเว้นวาจาชั่วครู่ ก่อนถามดูถึงสิ่งที่ค้างคาใจหลังจากสืบจนรู้มาเรื่องหนึ่งเมื่อสองปีที่แล้วก่อนสกุลหวงล่มสลาย

ก่อนปักปิ่น[1]ไม่กี่วันนางแอบเขียนจดหมายขอร้องให้มารดาส่งคนมารับไปอยู่ด้วยกัน

แต่มารดาเพียงลอบส่งคนชุดดำมายื่นจดหมายปฏิเสธ

ส่วนเหตุผลน่ะหรือ เพราะมารดามิอาจมีลูกให้ใครได้อีกและบุรุษผู้นั้นจะมีลูกกับหญิงใดก็ได้แต่ต้องมิใช่นาง

“อ้อ...ข้าได้ข่าวว่าสามีของสตรีผู้นั้นหนุ่มแน่นหล่อเหลา นางหวงแหนมากมิอยากให้สตรีใดเข้าใกล้แม้กระทั่งตัวข้านี่นา จดหมายที่ปฏิเสธข้าในปีนั้นล้วนชัดเจน”

ชัดเจนอยู่แล้วว่าหากนางไปหามารดาตั้งแต่วันนั้น แม่ลูกย่อมไม่พ้นมีสามีคนเดียวกัน

นางรู้ว่านั่นมิใช่การหึงหวงแต่เป็นวิธีปกป้องของมารดา

การอยู่สกุลหวงที่ยิ่งใหญ่ย่อมดีกว่า

เพียงแต่ใครจะรู้ว่าสองปีต่อมา ...ไม่มีสกุลหวงแล้ว

“เจ้ากลับไปเถอะ บอกสตรีผู้นั้นว่าข้าดูแลตัวเองได้”

กล่าวจบไม่รอให้สตรีชุดดำที่นั่งอ้าปากเบิ่งตานิ่งงันอย่างคนไม่กล้าเถียงอันใดออกมา หวงลี่ฟางเพียงลุกขึ้นยืน เชิดคางพลางปรายหางตามองอีกฝ่ายอย่างเย่อหยิ่งทะนงตนและเย็นชาก่อนสะบัดแขนเสื้อทำท่าจะเดินจากไป

เห็นคนกำลังจะจากไปอย่างเย็นชา หลันฮวาพลันร้อนใจ วาจาจึงฉะฉานไม่มียั้งคิด

“คุณหนูแน่ใจได้อย่างไรว่าจะอยู่ในข้างกายเขาอย่างผาสุกมิสิ้นสุด วันนี้ซื่อจื่ออาจไม่มีใคร แต่ก็แน่นอนว่ามิใช่ตลอดไป                วันหน้าเมื่อเขาเบื่อคนเก่า เขาย่อมรับหญิงงามคนใหม่เข้าเรือนมา บุรุษก็เท่านี้ มองสตรีเป็นเครื่องมือปรนเปรอ เมื่อถึงเวลาเหมาะสม เขาย่อมต้องแต่งงานกับสตรีที่สูงส่งคู่ควร ซึ่งแน่นอนว่ามิใช่คุณหนูที่มีอาญาแผ่นดินติดตัว ที่สำคัญ ท่านจะกลายเป็นปัญหาค้างคา หากเขาไม่รีบสะสางออกจากตัว เก็บเอาไปคิดให้ดีเถิด”

เรียวนิ้วงดงามขาวเนียนชะงักค้างตรงขอบประตู ทว่าเพียงชั่วครู่เท่านั้น หวงลี่ฟางก็เลื่อนเปิดออกคล้ายไม่ได้ยินสิ่งใด

ศีรษะที่ปกคลุมด้วยเรือนผมเงางามเชิดขึ้นเล็กน้อย                หญิงสาวค่อยๆ เดินจากไปอย่างไม่เหลียวหลัง ทิ้งไว้เพียงกลิ่นอายสงบและเยือกเย็น ให้คนมองเห็นรู้สึกหนาวสะท้านอย่างไร้สาเหตุ

[1]  เมื่ออายุ 15 ปี เด็กหญิงต้องเข้าสู่พิธีการเกล้าผมปักปิ่น เป็นการประกาศก้องโดยไม่ต้องใช้เสียงว่าเข้าสู่วัยสาวโดยสมบูรณ์และพร้อมสำหรับการเป็นเจ้าสาว