ตอนที่ 2 ผู้มีพระคุณ

ตอนที่ 2 ผู้มีพระคุณ

“เปิดประตู! ไหนบอกว่าจะจ่ายค่าห้องแล้วขนของออกไปไง นึกว่าตายไปแล้ว ยังแอบมานอนสบายใจที่นี่อีกเหรอ ไม่มีปัญญาจ่ายค่าห้องก็ออกไปเลย เก็บของออกไปเลยก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน!”

“...” ฉันยืนนิ่งหันไปมองเจ้าของห้องแต่เขากลับไม่มีทีท่าตกใจอะไรเลยแล้วเสียงด้านนอกก็ดังขึ้นอีก

“ไม่มีเงินแล้วยังกล้าพาสาวมานอนกกในห้อง! ใครมันโง่เอามาเป็นแฟนกันหา! ถ้ามีเงินเลี้ยงผู้หญิงก็มาจ่ายค่าห้องด้วย #$@#&”

เสียงจากผู้หญิงมีอายุคนหนึ่งดังเล็ดลอดเข้ามาในห้องจนเข้าใจทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น มนุษย์ป้าด้านนอกนี้ด่าหมด ด่ามาทุกคำที่คิดได้ แล้วแต่ละคำก็หยาบคายทั้งนั้น จนฉันนั้นเริ่มเข้าใจสถานการณ์ทั้งหมด

“นี่นาย อื้อ!”

“เงียบก่อนอย่าเสียงดังแล้วก็อย่าเพิ่งออกไป”

ฝ่ามือหนาเลื่อนมาจากด้านหลังปิดปากของฉันไว้แนบสนิทแถมยังถูกรั้งให้ไปชิดกับแผงอกของเขาที่เปลือยเปล่า ส่วนด้านล่างนั้นก็เป็นกางเกงขายาวใส่นอนแบบผู้ชายและข้างในนั้นก็คงไม่มีอะไรกั้นจนรู้สึกได้ว่ามันมีบางอย่างสัมผัสอยู่ที่สะโพกของฉัน เป็นความรู้สึกที่ทำให้ฉันหน้าร้อนวาบอย่างไม่มีสาเหตุ

ฉันยืนนิ่งตามคำขอร้องของเขา ซึ่งอาจจะมีสาเหตุมาจากวัตถุประหลาดด้านหลังนั้นด้วย ก็รู้อยู่หรอกว่ามันคือตัวอะไรแต่คนที่ไม่เคยสัมผัสกับของจริงอย่างฉันมันรู้สึกแปลกจนตัวแข็งทื่อไปหมด

“ไปแล้ว”

“เกิดอะไรขึ้น” ฉันขยับหนีออกมาหนึ่งก้าว กัดริมฝีปากมองผู้ชายที่ทำหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เจ๋งทำท่าลังเลที่จะตอบเล็กน้อย เขาหันมามองหน้าฉันก่อนจะอธิบายสั้นๆ

“ก็อย่างที่ได้ยินนั่นแหละ”

“เขาด่านายไหมเมื่อกี้”

“ห้องข้างๆ มั้ง” เจ๋งตอบอย่างตัดรำคาญ

“ถ้ากวนประสาทแบบนี้ก็สมควรแล้วที่เขาจะไล่นาย ทำไมไม่ขอเขาดีๆ ล่ะ”

“ช่วงนี้ผมตกอับ ก็เลยไม่มีเงินจ่ายค่าหอมาหลายเดือน”

“นายก็เลยขอไปอยู่กับฉัน จะหนีออกไปเหรอ”

“อือฮึ ก็ผมช่วยพี่ นึกว่าพี่จะช่วยผมบ้าง”

ให้ตาย ผู้ชายคนนี้เป็นคนประเภทไหน ก็เข้าใจอยู่หรอกเรื่องที่เขาช่วยฉันไว้ แต่ตอบแทนด้วยการให้ไปอาศัยอยู่ด้วยกันมันก็ไม่ใช่เรื่องที่ควรทำ ในเมื่อฉันเป็นผู้หญิง ส่วนเขาก็ผู้ชาย...ทั้งแท่ง!

“เพื่อนไม่มีหรือไง”

“เพื่อนมีแต่มันพักกับแฟนหมดผมก็ไม่อยากไปขัดขวางความสุขใคร” เขาเดินกลับมานั่งปลายเตียงเมื่อเห็นว่าสถานการณ์มันเริ่มเปลี่ยน

ที่จริงจะไม่สนใจเลยก็ได้แต่การได้เจอเหตุการณ์เมื่อกี้ ได้ยินคำพูดคำด่าทุกคนแบบนั้นมันทำให้ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีเอาเสียเลย ก็แอบสงสารเขาอยู่หรอก ฉันมันก็คนขี้สงสารอยู่ด้วย

“แล้วนายทำงานที่ร้านนั้นไม่ได้เงินจ่ายค่าหอเขาหรือไง ทำไมเขาถึงมาด่ากันขนาดนี้”

“ก็ได้ แต่ผมใช้หนี้ร้านยังไม่หมดเพราะเบิกเฮียเขาไปจ่ายค่าเทอมตัวเองกับน้อง ไหนจะค่าใช้จ่ายในแต่ละวันอีก” เขาตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบก่อนจะถอนหายใจยาวๆ

“พ่อแม่ล่ะ”

“...ตาย” เจ๋งเงียบแต่เขาก็ไม่ได้ลังเลที่จะตอบ สีหน้าและแววตาของเขาแน่วแน่กับคำตอบนั้นมากและเรื่องแบบนี้เขาคงไม่โกหก

โอเค ชีวิตผู้ชายคนนี้มันโคตรน่าสงสารจนคนอย่างฉันไม่สามารถมองผ่านเลยไปและทำเป็นไม่สนใจได้ ให้ทานมาหมดทั้งคนทั้งหมา การเห็นผู้ชายร่างกำยำแถมยังหล่อฉิบหายกำลังลำบากแบบนี้ฉันก็คงต้องช่วยด้วยความ ‘จำใจ’

“แล้วฉันจะไว้ใจนายได้ไหม”

“มั่นใจได้ว่าผมไม่ทำมิดีมิร้ายกับพี่หรอก พี่ก็ไม่ได้สวยอะไรขนาดนั้นอย่าหลงตัวเอง”

ไอ้บ้านี่

ฉันจิปากอย่างนึกรำคาญ ถ้าปากหมาแบบนี้ควรตกอับไปเถอะ คงมีคนอยากช่วยหรอก

“เอาบัตรประชาชนมา แล้วช่วยบอกเหตุผลหน่อยว่าทำไมนายต้องไปขออาศัยอยู่กับฉัน ทำไมต้องฉัน”

“อย่างแรกเลยพี่ไม่ได้ชอบผม ถ้าอยู่กับพี่ผมปลอดภัยแน่นอน พี่คงไม่อ่อยหรือปล้ำผมหรอก ดูไปพี่ก็ผู้หญิงเรียบร้อย สองคือผมมีพระคุณกับพี่และสามพี่ไม่มีแฟน”

“รู้ได้ยังไงว่าฉันไม่มี”

“ดูก็รู้ว่าไม่มี เพื่อนก็ไม่น่ามี”

“ฉันมีเพื่อน!” ฉันกระแทกเสียงใส่เขาอย่างรำคาญใจ

“เพื่อนแบบเมื่อคืนหรือเปล่า ไม่น่าคบเลยสักคน นั่นคือเหตุผลว่าพี่ควร มีผู้ชายตัวโตอย่างผมอยู่ใกล้ๆ เผื่อว่าไอ้บ้านั่นมันจะกลับมาข่มขืนพี่”

เจ๋งอธิบายเหตุผลของตัวเองสามข้อที่มันควรเป็นเหตุผลสำหรับการตัดสินใจของฉัน แต่ทำไมคำพูดของเขามันถึงไม่น่าฟังนักล่ะ มันชวนให้อยากปฏิเสธ

“ฉันช่วยก็ได้ แต่บอกก่อนว่าฉันมีข้อมูลของนายแล้ว ถ้าทำอะไรให้ฉันเดือดร้อนฉันแจ้งจับนายแน่ๆ”

เขาไหวไหล่แล้วเดินไปหยิบเสื้อผ้าในตู้เสื้อผ้าของตัวเองยัดใส่กระเป๋าใบใหญ่ พูดตอนนี้เขาก็เก็บมันตอนนี้เลย ไม่หยุดคิดอะไรสักนิด

“พี่นั่งรอก่อน เดี๋ยวผมขอเก็บของครึ่งชั่วโมง”

“แล้วนายจะออกไปจากห้องยังไง ป้าเจ้าของหอไม่ดักตีหัวนายเหรอ ค่าหอก็ไม่จ่ายเขา”

“ก็หนีออกไป”

“ฉันให้ยืมจ่ายเอาไหม นายก็ไม่ต้องย้ายออก”

ทำงานมาสามปีฉันก็พอมีเงินเก็บอยู่หรอก หนี้สินก็มีแต่จ่ายไหว เพราะมีแค่หนี้ที่กู้มาซื้อคอนโดเท่านั้นส่วนรถนั้นมันมือสอง ฉันซื้อเงินสดที่เก็บมาตั้งแต่สมัยเรียน จากการทำงานถ่ายแบบสินค้า รับจ้างไลฟ์สดให้รานเสื้อผ้ากับเงินที่พ่อแม่ให้ไว้หลายโอกาส

พ่อกับแม่เลิกกันตั้งแต่ตอนที่ฉันยังเล็ก พ่อย้ายไปอยู่บ้านย่าทำธุรกิจที่พักและแหล่งท่องเที่ยว ส่วนแม่แต่งงานใหม่มีลูกชายกับสามีใหม่อีกคนก็คือธันวาน้องชายของฉัน พ่อเลี้ยงเป็นข้าราชการเพิ่งเกษียณไปเมื่อสองปีที่แล้ว แม่ก็เปิดร้านขายสังฆภัณฑ์

ฉันถึงไม่ต้องลำบากอะไรเพราะทั้งพ่อและแม่ให้เงินไว้ใช้ตลอด แต่ก็พอเข้าใจความลำบากของผู้ชายคนนี้อยู่บ้างเพราะพื้นฐานชีวิตครอบครัวคนเรามันไม่ได้เหมือนกันทุกคน ยิ่งพ่อแม่มาตายจากกันไปตอนที่ยังเรียนไม่จบ น้อยคนนักที่จะรอดอยู่เรียนจนจบแบบเขาได้

“ไม่ อีกเดือนผมก็เรียนจบ แล้วก็ไม่อยากทะเลาะกับป้านี่แล้ว เขาด่าผมเหมือนหมูเหมือนหมาพี่ไม่ได้ยินหรือไง”

“ก็เพราะว่านายไม่ยอมจ่ายเขา”

“ผมขอเขาแล้วว่าผมกำลังลำบาก ขอค้างสี่เดือนเพื่อที่จะจ่ายหนี้ให้ร้านครบถึงจะมาจ่ายค่าหอแต่แกไม่ยอมให้ แต่ก็เข้าใจแกนะ ไม่ใช่ลูกใช่หลานแก แกคงไม่ใจดีขนาดนั้น”

--------------

อย่าไว้ใจทาง อย่าวางใจเจ๋งนะคะ บอกเลย