“นี่เธอพูดบ้าอะไรออกมา!!” เส้นเลือดข้างขมับของชายหนุ่มปูดนูนจนน่ากลัว เขารู้สึกปวดหัวจี๊ดขึ้นมาในทันที เด็กสาวที่ว่านอนสอนง่ายอย่างที่ควรจะเป็น มาวันนี้กลับยืนจังก้า และพูดว่าจะให้เขาเป็นผู้ใหญ่ แล้วให้คนอื่นมาสู่ขอเธออย่างนั้นหรือ!
ก่อนหน้าเขาพูดประชดประชันเพราะอยากให้เธอเลิกตั้งคำถามกับเขาสักที และทำตามที่เขาบอกอย่างว่าง่าย แต่กลับได้ยินประโยคชวนปวดหัวเช่นนี้
ให้คนอื่นมาของั้นเหรอ? ฝันไปเถอะ!!
“แก้วไม่ได้บ้านะคะ คุณอาทิตย์ไล่แก้วไปหาคนมาเลี้ยงแก้วใหม่ไม่ใช่เหรอคะ? ก็ถ้ามีคนกล้ามาขอแก้วจริง ๆ คุณอาทิตย์จะกล้าปล่อยแก้วไปไหมคะ?”
แก้วยิงคำถามคนตรงหน้าไม่หยุด ยอมรับสักนิดสิ ยอมรับว่าไม่อยากเสียเธอไป ยอมรับว่าเขาต้องการเธออยู่ข้างกาย!
“นี่เธอหาได้จริงงั้นสิ?” อาทิตย์กัดฟันถามอีกฝ่ายจนหน้าแดงก่ำลามไปถึงใบหู
“ก็ถ้าแก้วหาได้ แล้วเขาก็พร้อมจะสู่ขอแก้ว ให้แก้วออกหน้าออกตาเป็นเมียเขา คุณอาทิตย์จะยอมไหมล่ะคะ?” เธอไม่ตอบเขาตรง ๆ แต่กลับถามคำถามที่อยากได้ยินคำตอบไม่หยุด
“ไม่!!!”<
ไม่รู้ว่าเขาเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนถึงดึงเธอเข้ากอดด้วยมือข้างเดียว อาทิตย์แนบหน้าเข้าเนินอกอวบพร้อมกับสะอื้นไห้เสียงดังราวกับเด็กสามขวบ ไม่รู้ว่าเขากลายเป็นคนขี้แยแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ“ฮึก ฮือ ฮือ ~~ อย่าไปไหนนะ ฮึก~”แก้วไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองนัก เขาร้องไห้งอแงยกใหญ่ เธอเองก็ไม่ได้ปฏิเสธกอดของเขา ปล่อยให้เขากอดและร้องจนกว่าเขาจะพอใจ“โอ๋ ๆ นะคะ แก้วไม่ไปไหนแล้วค่ะ แก้วจะอยู่กับคุณนะ”แก้วยกมือขึ้นลูบกลุ่มผมสั้นสีดำอย่างเบามือ คล้ายกับกำลังปลอบโยนเด็กน้อยวัยสี่สิบเจ็ดที่แสนจะขี้แย เห็นแต่คนอื่นบอกว่าคนยิ่งแก่ยิ่งเหมือนเด็กลงทุกวัน นี่อาจจะจริงก็ได้“ขอโทษนะแก้ว ขอโทษกับเรื่องที่ผ่านมา”อาทิตย์ยังเอ่ยขอโทษเธอเสียงอู้อี้จนแทบฟังไม่ชัด แก้วรู้ว่าเขานั้นสำนึกผิดแล้ว เธอไม่อยากจะโกรธเขาต่อแล้วจริง ๆ เขาเองก็มีเหตุผลที่จะโกรธเธอในเมื่อก่อนนี้ ทั้งเธอและเขาในตอนนั้นต่างก็บกพร่องเช่นเดียวกัน“ไม่เป็นไรค่ะ แก้วไม่โกรธคุณอาทิตย์แล้ว แก้วเข้าใจแล้วค่ะ ไม่มีใครเพอร์เฟกต์ทุกอย่าง ตอนนั้นแก้วเองก็ผิดที
“เฮียเขารักแก้วมากนะ”ภูผาเอ่ยขึ้นเสียงไม่ดังมากนัก แก้วที่ฟังทุกอย่างด้วยความรู้สึกสับสนวุ่นวายกันไปหมด เขาชอบเธอจริง ๆ งั้นหรือ? เธอยังไม่มั่นใจนัก เพราะเรื่องที่ผ่านมายังฝังใจไม่หาย แม้รู้ว่าเขาไม่มีคนอื่นนอกจากเธอ แต่ทว่า…“ตอนที่เฮียกลับกรุงเทพมาเคลียร์งาน เฮียให้พี่ช่วยจัดการเรื่องทรัพย์สินที่จะยกให้แก้ว เฮียบอกว่าแก้วคงไม่ยอมจดทะเบียน ไม่แน่อาจจะไม่ยอมให้เฮียเซ็นรับรองบุตร เฮียกลัวว่าถ้าวันหนึ่งเขาเป็นอะไรไปแล้วแก้วกับลูกจะลำบาก เขายกทุกอย่างให้แก้วหมดแล้ว หุ้นที่บริษัทก็เป็นชื่อแก้ว”ภูผาเอ่ยร่ายยาว เขาไม่เคยคัดค้านความต้องการของพี่ชาย และก็ไม่ต้องการให้สิ่งที่พี่ชายตั้งใจมาตลอดสูญเปล่า เขาดูออกตั้งแตแรกว่าเฮียอาทิตย์รู้สึกอย่างไรกับแก้ว คนที่หวงความเป็นส่วนตัวของตัวเองขนาดนั้นน่ะหรือจะพาผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งเข้าไปคลุกอยู่ด้วยหลายวันหลายคืน หากไม่ชื่นชอบในตัวเธอจริง ๆเพียงแต่เพราะเขานั้นเป็นประเภทปากไม่ตรงกับใจ ซ้ำยังขี้ขลาดอยู่หน่อย ๆ หากภูผาไม่รีบช่วยเคลียร์ใจในวันนี้ ก็ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสตอนไหนให้สองคนนี้กลับมา
“แก้วเอ้ย ผัวเอ็งโทรมาอีกแล้ว” เป็นเสียงเรียกจากคนเดิมและประโยคเดิมที่เธอได้ยินรอบที่ห้าสิบของวันแล้ว เธอขี้เกียจรับจนเอาโทรศัพท์ไปวางไว้กับยาย สุดท้ายแล้วก็ต้องถูกเรียกอีกเช่นเคย“ปล่อยไว้แบบนั้นแหละจ้ะยาย หนูรับโทรศัพท์ทั้งวันแล้ววันนี้” แก้วบ่นเล็กน้อย ตั้งแต่เมื่อวานที่เขาขับรถออกจากเขตบ้านไป จนกระทั่งตอนนี้ก็โทรหาเธอแทบจะทุก ๆ ห้านาที นี่เขาเข้าขั้นอาการหนักแล้วนะเนี่ย“เขาเป็นห่วงเอ็งนะลูก มารับหน่อยเถอะ”ยายช่วยอาทิตย์สุดแรง แกเองเข้าใจทั้งอาทิตย์และแก้ว แต่หากสองคนนี้ยอมคุยกันและปรับความเข้าใจกันได้ก็คงดี อาจจะเป็นครอบครัวที่น่าอิจฉาครอบครัวหนึ่งเลยก็ได้“เฮ้อ~~” แก้วถอนหายใจไปหนึ่งที ก่อนจะยอมเดินมารับสายเขา เพียงแค่ยกหูขึ้นเท่านั้น…[คิดถึงมากเลย] ปลายสายไม่มีคำทักทายอื่นใดนอกจากคิดถึง คิดถึงนะ คิดถึงมาก แล้วก็...[รักนะ]หากเป็นปกติคงได้แต่ฝันกลางวันว่าจะได้ยินคำพูดเหล่านี้หลุดออกจากปากคนแบบเขา ใครจะไปคิดว่าต้องมานั่งฟังคำพูดแบบนี้ของเขาวันละหลายร้อยรอบจนรู้สึกเอียนเล็ก
หญิงสาวม้วนตัวกลับมาและออกแรงผลักเขาให้ออกห่างในทันที คิดจะมาอาศัยจังหวะแบบนี้ฉวยโอกาสกับเธองั้นหรือ ช่างเป็นคนแก่ที่หน้าไม่อายจริง ๆ“อย่ามาแตะตัวแก้วแบบนี้นะ” แก้วเอ่ยด้วยเสียงดุ ๆ แก้มป่อง ๆ ที่เมื่อก่อนยังไม่เป็นก้อนกลมขนาดนี้ ทว่าเวลานี้กลับน่ารักน่าชังขึ้นมาก เมื่อก่อนก็นับว่าเป็นคนสวยมากคนหนึ่ง มาตอนนี้ก็สวย แต่เพิ่มความน่ารักมาด้วยเช่นกัน“ขอโทษครับ เมื่อกี้ไม่ได้ตั้งใจ” เขาโกหก จริง ๆ เขานั้นตั้งใจทำเพื่อให้เธอสบายตัว แต่ที่ต้องโกหกไปนั่นก็เพราะไม่อยากให้แก้วอารมณ์ไม่ดีมากไปกว่านี้“ชิ” แก้วจือปากทำเสียงจิ๊จ๊ะไม่พอใจเล็กน้อย ก่อนจะเดินดุ่ม ๆ ไปทำมื้อเช้ากินเอง อาทิตย์แอบเสียใจและเสียดายอยู่บ้าง มื้อเช้าของวันนี้เขาตั้งใจทำทุกอย่างเพื่อเธอกับลูก ลุกขึ้นมาตั้งแต่เช้าเพื่อทำของอร่อย ๆ ที่เขาไม่เคยจะได้ทำให้ใครได้กินนอกจากแก้ว แต่เสียดายที่เธอไม่ยอมแตะมันเลยสักนิด“อร่อยไหม?” อาทิตย์นั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามกัน มองดูหญิงสาวที่ครอบครองพื้นที่ทั้งหมดในหัวใจเขา เธอกำลังเคี้ยวตุ้ย ๆ ไม่ต่างกับเจ้าหนูแฮมเตอร์เวลา
“อะ เอ่อ…” อาทิตย์อึ้งไปชั่วขณะ เมื่อรู้ว่าแก้วยังไม่หลับ อาการดีใจออกหน้าออกตาเมื่อครู่ที่ผ่านมาเริ่มหุบหาย เขามองเธอที่คาดเดายากมากในเวลานี้อย่างกล้า ๆ กลัว ๆ“ขยับออกไปได้แล้ว ไปไกล ๆ”แก้วเอ่ยอย่างคนไม่ยี่หระ ความรู้สึกที่ถูกคนรักเมินเฉยเป็นแบบนี้นี่เอง เมื่อก่อนเขาไม่เคยเข้าใจแก้วเลย ตอนนี้เขากำลังลิ้มรสและได้สัมผัสกับสิ่งที่เขาเคยทำกับเธอแล้ว เขากำลังได้รับผลของการกระทำและคำพูดที่ตัวเองเคยทำไว้อย่างไม่ต้องสงสัย“งั้นเดี๋ยวฉันไปเตรียมอาหารเช้ารอนะ” อาทิตย์ดูขยันขันแข็งมาก็เป็นพิเศษ ดูเหมือนว่าเขานั้นต้องการเอาใจคนที่นอนอยู่บนเตียงเป็นอย่างมาก“…” แก้วไม่พูดอะไรต่อ เธอปิดเปลือกตาลงอีกครั้งเพราะยังรู้สึกง่วงงุนอยู่ อาทิตย์จึงยอมลงไปทำมื้อเช้ารออย่างขยันขันแข่ง ต่างจากเมื่อก่อนที่มีเพียงแก้วทำให้หมด เขาแทบจะไม่ต้องทำอะไรเลยด้วยซ้ำผ่านไปหลายชั่วโมง กว่าที่เขาจะทำมื้อเช้าเสร็จเรียบร้อย อาหารเช้ามากมายถูกวางเรียงกันบนโต๊ะกินข้าว ช้าวนี้ยายออกไปเยี่ยมเพื่อนบ้านที่ป่วย ภายในบ้านจึงมีเพียงเ
อาทิตย์ไม่มีทางเลือก แม้จะไม่เต็มใจแต่เวลานี้เขาเลือกมากไม่ได้แล้วจริง ๆ อย่างน้อยเขาก็ขอเพียงให้ได้อยู่ใกล้สองแม่ลูก ได้ดูแลเธอและลูกให้ปลอดภัยก็ถือว่าเพียงพอแล้ว“ฉันยอมไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวแแก้วกับลูกก็ได้ แต่ขอร้องอย่าไล่ฉันไปไกล ๆ เลยนะ ขอให้ฉันได้เดินตามหลังแก้ว คอยดูแลให้แก้วกับลูกปลอดภัยก็พอ”เขารู้ดีว่าแก้วนั้นไม่มีทางให้อภัยเขาในเร็ว ๆ นี้แน่นอน แต่อย่างน้อยหากเขาได้อยู่ข้างกายเธอ ได้ดูแลเอาใจใส่เธอแบบที่เขานั้นเคยบกพร่องในเมื่อก่อน นั่นก็ถือว่าดีมาก ๆ แล้ว ต่อให้จะเสียใจอยู่บ้างที่ไม่มีโอกาสได้ใช้สิทธิ์ความเป็นพ่อของลูกก็ตาม แต่เขานั้นต้องยอมรับ…“ดี งั้นก็ปล่อยแก้วได้แล้ว” แก้วดิ้นจนหลุดออกจากอ้อมแขนแกร่งที่โอบอุ้มเธอไว้ ก่อนที่จะสะบัดตูดเดินขึ้นบ้านชั้นสองไป โชคดีที่บ้านไม่สูงมาก ไม่อย่างนั้นคนท้องเกือบเจ็ดเดือนแบบเธอมีหวังได้กลิ้งแทนเดินแก้วเหนื่อยและอ่อนเพลียมากจนขี้เกียจจะตอบโต้กับเขาต่อ เธอเดินเข้าห้องที่ยายเตรียมไว้ให้ ซึ่งก็คือห้องนอนเก่าของเธอเมื่อครั้งยังเป็นเด็กเธอปีนขึ้นเตียงนอนเพราะหมดเรี่ยวแร