กลิ่นถ่านไฟเก่า

แต่ขออภัยเถอะ เธอโกรธกันจนไม่อยากจะให้อีกฝ่ายมีความสุขแม้สักวินาทีเดียว

“ก็ไม่มีอะไรนะคะ คือที่ถามน่ะ ถามเผื่อพี่ชายที่เพิ่งอกหักค่ะ เผื่อจะได้เป็นแม่สื่อแม่ชักอะไรประมาณนั้น”

ปริญญ์หาทางลงด้วยเหตุผลที่ฟังเข้าท่าจนอีกคนเชื่อสนิท และเธอก็ผูกมิตรกับลุงอู๊ดได้ด้วยเวลาอันรวดเร็ว แต่ก็ต้องสารภาพเลยว่า ตลอดเวลาที่ตรวจเช็คร่างกายพลายจุมพล เธอไม่มีสมาธิเท่าใดนัก ในหัวมันมีแต่เรื่องของกิดากานต์ มีทั้งเรื่องที่ทำให้สุขและเรื่องที่ทำให้เสียน้ำตา

สรุปแล้วเคสนี้ เธอก็ตัดสินใจบอกกับครวญช้างเจ้าของพลายจุมพลว่าให้เอาตัวไปรักษาที่โรงพยาบาล เพื่อที่จะได้ทำการเอกซเรย์หาจุดแตกหักของกระดูก

ทุกอย่างเสร็จสิ้นลงไปอย่างง่ายดาย จนกระทั่งกลับมานั่งบนรถ เพื่อเตรียมตัวกลับ คนที่เคยถามมาตลอดทาง ก็เอาแต่นั่งนิ่งคล้ายมีความคิดวิ่งวนอยู่ในสมองตลอดเวลา

“ผมจะไปส่งหมอปริญญ์ไว้ที่โรงพยาบาลเลยนะครับ”

“อ๋อ...ค่ะ”

“ส่งแล้วก็จะออกไปดูหมออูนที่โรงพยาบาลสักหน่อย วันนี้ไม่น่าจะมีอะไรแล้ว”

“................”

ไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกมาจากใจสั่นๆ ขณะนี้หมอปริญญ์ไม่หลงเหลือความเป็นตัวเองมายาวนานหลายชั่วโมงเหลือเกิน มีแต่แววตาสองจิตสองใจที่ลุงอู๊ดแปลไม่ออกว่า ที่มองมานิ่งๆ แบบนี้มันหมายความว่าอย่างไร

“ไปด้วยกันมั้ยครับ”

เป็นการยิงคำถามแบบไม่ทันตั้งตัว จู่ๆ ตัวก็เหมือนจะลุกเป็นไฟ เล่นเอาคนขี้ขลาดบอกกันทันทีว่า “ไม่ดีกว่าค่ะ เดี๋ยวไม่มีคนรอรับเคส เอาไว้เลิกงานแล้วจะแวะเยี่ยมจะเหมาะกว่า”

“ได้ครับ”

“แล้วหมออูนฟื้นรึยังคะ”

“ยังไม่มีใครส่งข่าวเลยครับ เลยอยากจะเข้าไปดูด้วยตัวเองสักหน่อยครับ”

จากนั้น หมอปริญญ์ก็จมอยู่ในความเงียบต่อไป...ตัวก็เล็กเท่านั้น ทำไมไม่คิดระวัง ทั้งโกรธ ทั้งโมโห ที่ไม่รู้จักดูแลตัวเองให้ดี

ทว่าสิ่งเหล่านี้คือความห่วงใยหรือเปล่า แต่ทำยังไงปริญญ์ก็สลัดมันไม่ออก จนกระทั่งถึงเวลาเลิกงานตอนเย็น

โรงพยาบาลคนอยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลช้าง และมันเป็นการตัดสินใจที่ไม่ยากอะไรเลย ที่จะหมุนพวงมาลัยไปในทิศทางตรงกันข้ามของทางกลับ

ใจลอยๆ ตัวลอยๆ คิดว่าคงจะทำอะไรต่อจากนี้ไม่ได้ หากไม่ได้พาตัวเองเข้ามาในโรงพยาบาลที่มีหมอกิดากานต์นอนรักษาอยู่

อย่างน้อยก็เคยรักกัน...รักมาก เลยเกลียดมาก เมื่ออะไรๆ ไม่ได้เป็นอย่างที่คาดหวัง

สองขาเดินลัดเลาะไปตามอาคารชั้นเดียว ที่เชื่อมต่อหลายตึกเอาไว้ด้วยกัน หญิงสาวเดินไปเหมือนมีจุดหมาย แต่ในขณะเดียวกัน ก็อยากจะถอยกลับหลัง เพราะยังไม่รู้ว่าจะเอ่ยปากทักทายคำใด ในเมื่อรู้อยู่แก่ใจว่าอีกฝ่ายออกจะเกลียดกันมากกว่าที่เธอรู้สึกด้วยซ้ำ

แล้วมาที่นี่ทำไม หญิงสาวได้แต่ยืนหน้าเจื่อนกัดนิ้วทำท่าลับๆ ล่อๆ อยู่ที่หน้าห้องผู้ป่วยรวมหญิง กลิ่นโรงพยาบาลทำให้ความเป็นห่วงชนะทุกอย่าง และรู้ตัวอีกทีก็เดินเข้ามาอยู่ในห้องผู้ป่วย ที่มีหลายเตียงเรียงราย แถมร้อนอบอ้าวจนนึกอยากจะทำเรื่องย้ายออกจากที่นี่ให้ไวที่สุด

หากเป็นแต่ก่อน เธอคงทนเห็นคนรักอยู่ในที่แบบนี้ไม่ได้ แต่ครั้งนี้มันไม่เหลือสิทธิ์นั้น และต้องชะงักเท้าไม่ให้เกินไปกว่าล็อกที่เธอกำลังจะก้าวเข้าไป เพราะมีอยู่หนึ่งเตียงที่มีคนเยี่ยมล้อมรอบเตียงดังกล่าว

และแค่ปลายนิ้วก้อยเท้าที่โผล่ออกมาให้เห็น ท่ามกลางผู้คนที่กำลังรุมล้อม หัวใจของคนที่สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวก็พลันเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ได้แต่แอบมองอยู่ที่เดิมอย่างระวังตัว

“อูนฟื้นแล้วครับคุณพ่อ กำลังทำเรื่องส่งตัวเข้าห้องพิเศษ ไม่น่าจะมีอะไรมาก ฟกช้ำนิดหน่อยครับ”

เสียงนั้นดังมาจากด้านหลัง และค่อยๆ เบาเสียงลงไปตามจังหวะที่แพทย์เจ้าของไข้กับชายสูงอายุ ที่ค่อยๆ เดินตามกันไปยังทิศทางเตียงที่มีคนยืนรอบ

เหมือนฟ้าผ่าเปรี้ยงให้มึนงงจนยืนเซ...จำได้แม่น นายแพทย์ผู้มีบุคลิกกวนๆ ห่ามๆ อันเป็นสไตล์ที่ถ้าไม่สวมเสื้อกาวน์ ก็คงคิดไม่ถึงว่านี่คือนายแพทย์ประจำโรงพยาบาล ที่กำลังจะขึ้นตำแหน่ง ผอ. ในอีกไม่กี่ปีข้างหน้านี้

และที่สำคัญ เขาคือแฟนเก่า และเธอก็คือแฟนเก่า...ต่างเป็นแฟนเก่าของผู้หญิงคนนั้นที่นอนให้เห็นแค่ปลายเท้าอยู่บนเตียง

กลิ่นถ่านไฟเก่ามันคละคลุ้งไปทั่วห้องผู้ป่วย และตั้งข้อสงสัยกับตัวเองอีกครั้งว่า

หรือจริงๆ แล้ว มันจะมีแค่เธอที่เป็นแฟนเก่า ส่วนพวกเขา...เธอไม่อยากคิด

เป็นอีกครั้ง ที่พอรู้ตัวอีกที ก็มานั่งอยู่หลังพวงมาลัยรถยนต์ หญิงสาวซบใบหน้าลงไปหามัน สองมือเกาะพวงมาลัยเอาไว้หลวมๆ

เหนื่อยหน่าย ท้อแท้ เธอกำลังจะกลับมาดูคนเขารักกัน คนที่เป็นต้นเหตุทำให้รักของพวกเธอพัง คราวนี้เธอโดนรับน้องหนักเกินไปจริงๆ

หนักชนิดที่ว่าน้ำตาไหลไม่รู้ตัว...โง่เอง ที่ยังรู้สึก

ยิ่งเกลียดก็ยิ่งสะท้อนออกมาว่าแยแส

เธอเคยรักผู้หญิงคนนั้นน้อยลงหรือเปล่านะ?

มันช่างเป็นคำถามที่ตอบยากจริงๆ

ตั้งแต่วันที่กิดากานต์เข้าโรงพยาบาล จนกระทั่งออกจากโรงพยาบาล ปริญญ์ก็สาบานกับตัวเองว่า จะไม่เสนอหน้าเข้าไปหาก่อนอีกแล้ว

เธอกลัวใจตัวเอง เพราะความทรมานแทบจะไม่ต่างจากเมื่อ 5 ปีที่แล้ว เพียงแต่ว่าไม่ได้เอาตัวไปจมจ่อมอยู่กับอารมณ์แบบนั้นนานๆ เหมือนแต่ก่อน เธอแข็งแรงขึ้นกว่าครั้งนั้น แต่ที่ทำให้ต้องยิ้มเยาะตัวเองอยู่ในทุกครั้งที่มองกระจก ก็ตอนที่เข้าใจแล้วว่า ความเจ็บปวดในรักแต่ละครั้งมันไม่เคยเท่ากันเลย

แผลใหม่ที่เพิ่งได้มา มันยังเจ็บไม่ได้เท่าเสี้ยวการกลับมาเจอแฟนคนแรก เจ็บทั้งๆ ที่กิดากานต์ไม่ได้ทำอะไรเลย ไม่รับรู้ถึงการมีตัวตนของเธอด้วยซ้ำ

หรือที่มันเจ็บมากๆ ก็เพราะว่า เพิ่งมารู้เอาทีหลังว่า สุดท้ายพี่สาวก็กลับไปหาคนรักเก่าที่เป็นผู้ชาย ส่วนเธอเองก็คงจะเป็นเพียงผู้หญิงคนเดียวในความลับเท่านั้น

ไม่เคยมีตัวตนหรือสถานะใดให้คนอื่นรับรู้ มันเจ็บตรงนี้ เจ็บตรงที่ไม่เคยยอมรับกันสักวินาทีเดียว!

ผ่านมาก็หลายวัน ปริญญ์ซ้อมบทให้กับตัวเอง พยายามเตือนสติไม่ให้สั่นเวลาเจอหน้า เพราะรู้ว่าถึงอย่างไรก็คงจะหนีกันไม่พ้น

และในที่สุด วันนี้ก็มาถึง วันที่เธอยังไม่รู้ว่า กิดากานต์ออกจากโรงพยาบาลมาตั้งแต่เมื่อคืน การที่เธอพยายามไม่ใส่ใจ ก็น่าจะเป็นการแสดงออกว่าไม่ได้รัก เธอกำลังเล่นละครหลอกตัวเองอยู่ในมุมแคบๆ ที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

และเป็นเหมือนทุกๆ วันที่เวลาขับรถเข้ามาในโรงพยาบาลช้าง เธอจะขับช้าๆ เพื่อที่จะลุ้นว่า แฟนเก่าจะโผล่มาเมื่อไหร่ หายดีหรือยัง จะดีใจไหมที่ได้เห็นเธอ และการเหยียบคันเร่งแบบแค่แตะๆ ปล่อยให้รถไหลไปเอื่อยๆ มันก็ทำเอาตัวเธอชาร้อนวูบวาบ ใบหน้าเป็นสีแดงซ่านสลับซีดเผือด เมื่อเห็นในมุมลิบๆ นั้นเป็นร่างผอมบางของกิดากานต์ที่กำลังหันหน้ามาที่ทางรถของเธอด้วยความอยากรู้