หัวใจรักไม่เคยลืม

ประนอม คนงานหญิงของบ้านอรรถสุนทรเดินออกมาต้อนรับ ภพพลอยจึงยื่นกล่องเก็บความเย็นที่บรรจุกุ้งแม่น้ำส่งตรงจากอยุธยาให้นำไปที่เรือนราชพฤกษ์ ส่วนเธอเดินสำรวจรอบบ้านด้วยความสบายใจ ปล่อยความรู้สึกเพริดไปกับเสียงขับร้องเพลงพระราชนิพนธ์เป็นภาษาอังกฤษ ดังเคล้าเสียงดนตรีจากเครื่องเล่นเทปแคสเซตต์ที่วางอยู่บนตู้ไม้สักแกะสลักชิดผนังข้างบันได สร้างความอ่อนหวานให้คฤหาสน์อรรถสุนทรมากจนหญิงสาวอดเคลิ้มไปกับบทเพลงแผ่วหวานที่ได้ยินไม่ได้  

ภพพลอยหยุดยืนมองบันไดไม้สักที่มีขอบราวจับเป็นไม้ลูกระนาดทอดตัวยาวโค้งพาดผ่านจากชั้นที่สามลงมาชั้นที่สอง แล้วแยกออกซ้ายขวาไปบรรจบที่พื้นชั้นล่างสุด บนผนังเหนือโถงบันไดมีภาพถ่ายขนาดใหญ่ในกรอบไม้ลงสีทองแกะสลักด้วยลวดลายแปลกตาตรึงติดอยู่ หญิงสาวยกมือพนมก้มศีรษะจดปลายนิ้วมือทั้งสิบไหว้ท่านผู้เป็นเจ้าของบ้านในภาพอย่างให้ความเคารพเหมือนเช่นทุกครั้งที่ได้มาเยือนคฤหาสน์อรรถสุนทรแห่งนี้

            ‘ไหว้พระเถอะลูก...แม่พุดซ้อน’

            เสียงอ่อนโยนแผ่วเบาดังมาจากที่ไกลๆ คล้ายเจ้าของเสียงอยู่ห่างจากเธอมาก ทว่าเสียงนั้นกลับชัดเจนจนกลบเสียงไพเราะของผู้ที่กำลังขับขานบทเพลงพระราชนิพนธ์ที่ผ่านเข้ามาในโสตประสาทของภพพลอย ทำให้เธอตกใจจนต้องหันรีหันขวางมองหาที่มาของเสียงที่มักจะได้ยินเสมอเมื่อมาเยี่ยมเยือนคฤหาสน์แห่งนี้ น่าแปลกที่เธอไม่ได้รู้สึกหวาดกลัว แต่กลับอิ่มเอิบใจและอยากจะเห็นเจ้าของเสียงปริศนานี้อย่างเหลือเกิน ทว่าก็เหมือนเช่นทุกครั้ง เธอได้ยินเพียงเสียงแผ่วๆ คล้ายแว่วมากับสายลม ก่อนจะเลือนหายไปโดยไม่ทราบที่มาที่ไป

            ขณะที่ภพพลอยกำลังฉงนกับสิ่งที่เกิดขึ้น ทับทิมก็ก้าวลงมาจากบันไดโค้งวนฝั่งขวามือของเด็กสาว เมื่อเห็นอีกฝ่ายหันซ้ายหันขวาเหมือนหาสิ่งแปลกปลอมรอบกาย จึงทักทายกลั้วเสียงหัวเราะด้วยความเอ็นดู

            “ว่ายังไงจ๊ะภพพลอย วันนี้มาหาน้าแต่เช้าเชียวนะ แล้วนั่นกำลังมองหาอะไรอยู่หรือเปล่าเอ่ย”

            น้ำเสียงมีเมตตาของทับทิมดึงภพพลอยออกจากความฉงนสนเท่ห์ในที่มาแห่งเสียงปริศนา หญิงสาวหันกลับมาให้ความสนใจหญิงรุ่นราวคราวเดียวกับมารดาของเธอ ซึ่งกำลังก้าวลงจากบันไดโค้งวนตรงหน้า ทับทิมยังคงความสวยภูมิฐานสมฐานะผู้อำนวยการโรงเรียนเอกชนชื่อดังอันดับหนึ่งของย่านนี้ ใบหน้าสวยเปี่ยมไปด้วยความปรานีสมกับที่เป็นเจ้าของโรงเรียน ซึ่งต้องรับผิดชอบชีวิตเด็กนักเรียนและครูกว่าพันชีวิต หากไร้ซึ่งความเมตตาปรานี คงจะบริหารบุคคลากรมากมายแบบนั้นไม่ได้อย่างแน่นอน

            ภพพลอยส่ายศีรษะแทนคำปฏิเสธพลางกระพุ่มมือไหว้ภรรยาเจ้าของคฤหาสน์ด้วยกิริยาอ่อนน้อมก่อนจะเอ่ย “สวัสดีค่ะคุณน้าทับทิม คุณตาคุณยายให้ภพเอากุ้งแม่น้ำมาส่งให้คุณรัตติกาลค่ะ แม่พิมพ์ให้คนนำมาจากอยุธยาตั้งแต่เช้าตรู่ ท่านโทร. มากำชับว่าให้รีบนำมาให้คุณรัตติกาลเธอทั้งยังสดๆ จะได้ทำข้าวต้มกุ้งให้คุณน้าทับทิมกับคุณน้าภูริชรับประทานในตอนเช้านี้เลยค่ะ”

            “พิมพ์นี่น่ารักจริง เดี๋ยวน้าจะต้องโทร. ไปขอบใจแม่หลานเสียหน่อยแล้ว อุตส่าห์นึกถึงน้า แต่ดูเหมือนวันนี้คุณน้าภูริชของหนูจะไม่มีลาภปาก เพราะถูกโรงพยาบาลโทร. มาเรียกตัวไปแต่เช้ามืดทีเดียว” คุณทับทิมบอกพลางยิ้มอ่อนโยน

            “แม่พิมพ์ฝากความคิดถึงมาถึงคุณน้าทั้งสองด้วยค่ะ” ภพพลอยเอ่ยพร้อมกับยิ้มบางๆ ให้ทับทิม

            “เอาไว้คุณน้าผู้ชายของหนูว่างจากงานเมื่อไหร่ น้าจะต้องชวนไปเที่ยวหาพิมพ์ที่อยุธยาบ้างเสียแล้ว” ทับทิมกล่าวพลางเดินไปที่ตู้โชว์ไม้สักพร้อมกับปิดเครื่องเสียงก่อนจะหันกลับมาเอ่ยกับหญิงสาวอีกครั้ง

            “น้าได้ยินจากรัตติกาลว่าจบมอศอห้าแล้วหนูภพตั้งใจจะเรียนต่อสายสื่อสารมวลชนหรือจ๊ะ”

            “ค่ะคุณน้า” ภพพลอยตอบคำถามของทับทิมแต่แอบซ่อนสายตาและใบหน้าแดงก่ำด้วยความขัดเขินไว้ เกรงจะถูกผู้ใหญ่ซักไซ้ถึงแรงบันดาลใจที่ทำให้เธอเลือกเรียนต่อทางด้านนี้

            “หนูภพอยากเป็นนักหนังสือพิมพ์เหรอลูก ชอบงานทำข่าวหรอกรึ...” ทับทิมเอียงคอเล็กน้อยขณะทอดสายตาอ่อนโยนมองเด็กสาวสาวพร้อมเอ่ยถามด้วยความสนใจ

            “ค่ะ” ภพพลอยตอบสั้นๆ แต่ใจเต้นโครมครามเมื่อนึกถึงคนที่เป็นแรงบันดาลใจคนสำคัญให้เธออยากเป็นนักข่าว

            ทับทิมอมยิ้มขันท่าทางเขินอายของหลานสาว เธอได้ยินจากรัตติกาลว่าภพพลอยแอบชอบนายทหารหนุ่มยศร้อยเอกนามว่า รอยสยาม ที่เป็นหลานชายพันเอกหลวงเกษมศักดิ์ ราชโยธิน อดีตช่างภาพส่วนพระองค์ที่รับใช้ราชการมาตั้งแต่รุ่นหนุ่มเมื่อครั้งสมัยพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่หก กระทั่งท่านเกษมศักดิ์เกษียณอายุราชการ รอยสยามซึ่งเป็นทายาทจึงมีโอกาสได้เข้าไปสืบต่อความจงรักภักดีด้วยการถวายงานรับใช้แทบเบื้องพระยุคลบาท ในฐานะหนึ่งในช่างภาพที่ทำหน้าที่ถ่ายทำภาพยนตร์เคลื่อนไหวเกี่ยวกับพระราชกรณียกิจ

            “เป็นผู้หญิงยิงเรือจะเรียนเป็นนักข่าวมันจะดีหรือจ๊ะ แม่พิมพ์ของหนูเขาอนุญาตหรือลูก” ทับทิมเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

            “อนุญาตค่ะคุณน้า แม่สอนให้ภพเลือกที่จะเรียนตามที่ใจรัก แม่บอกว่าถ้ารักชอบในสิ่งที่ทำเราจะมีความอดทน แม้สิ่งที่ทำจะยากลำบากแค่ไหนเราก็จะสามารถทำจนบรรลุผลสำเร็จได้ค่ะ” ภพพลอยตอบอย่างฉะฉานและภาคภูมิใจในคำสั่งสอนของมารดา

            “สมกับเป็นคำสั่งสอนของพิมพ์จริงๆ แม่ของหนูเขาหัวสมัยใหม่ ค่อนข้างมีความคิดก้าวไกล หนูโชคดีที่เกิดเป็นลูกสาวของพิมพ์” ทับทิมเอ่ยพลางระลึกถึงเพื่อนรักอย่างมีความสุข

            “ป่านนี้คุณรัตติกาลคงเตรียมอาหารเรียบร้อยแล้ว คุณน้าทับทิมจะให้ภพไปบอกเด็กๆ ให้ยกสำรับมาตั้งที่นี่ หรือว่าคุณน้าจะไปรับประทานที่เรือนราชพฤกษ์ดีคะ”

            ภพพลอยเอ่ยถามเมื่อเหลือบมองเวลาบนหน้าปัดนาฬิกาที่ตัวเรือนทำจากไม้สีน้ำตาลแดง เป็นนาฬิกาควอตซ์หน้าปัดสีขาว ตัวเลขอารบิกสีดำ หน้าปัดกระจกมีลายประดับสีทอง กลไกการทำงานแบ่งเป็นสองส่วนคือส่วนของตัวนาฬิกาและลูกตุ้มแกว่ง