สถานที่เกิดรัก

คฤหาสน์อรรถสุนทรตั้งอยู่ในอาณาบริเวณกว้างขวาง ร่มรื่นไปด้วยพรรณไม้นานาชนิด ด้านหน้าอาคารอยู่ติดถนน ส่วนด้านหลังมีเนื้อที่กว้างขวางทอดยาวไปจดริมแม่น้ำเจ้าพระยา ขณะที่เรือนราชพฤกษ์ตั้งเยื้องไปทางซ้ายมือของอาคารสามชั้นหันหน้าออกสู่ถนน เหมาะกับการเปิดเป็นร้านอาหาร และที่สำคัญ รัตติกาลมีฝีมือดีเยี่ยมในการปรุงอาหาร ประกอบกับทับทิมค้นเจอตำราอาหารสูตรชาววัง ซึ่งสารภี อดีตนางข้าหลวงในวังเก่าผู้เป็นยายของรัตติกาลจดบันทึกไว้และนำมามอบให้รัตติกาล แล้วยังได้แม่ครัวฝีมือดีอย่างเจิม ลูกสาวแม่เอิบ แม่ครัวเก่าแก่ของคฤหาสน์อรรถสุนทรมาช่วยงาน จึงทำให้มีลูกค้ามากหน้าหลายตาเข้ามาลิ้มรสอาหารตำรับชาววัง

รัตติกาลเดินอุ้ยอ้ายออกมาจากเรือนครัวในจังหวะที่ประตูร้านถูกผลักเข้ามาพอดี “คุณแม่มาพอดีเลยค่ะ หนูกำลังจะให้เด็กยกข้าวต้มกุ้งไปตั้งสำรับที่ตึกอยู่เชียว” เสียงสดใสของรัตติกาลกับรอยยิ้มประจบเรียกรอยยิ้มจากสองสาวที่เพิ่งก้าวเข้ามาได้เป็นอย่างมาก

            “พอดียายหนูภพพลอยเขาแวะไปทักทายแม่ที่ตึก แม่ก็เลยชวนเขามากินข้าวเป็นเพื่อนเสียเลย เพราะคุณพ่อของลูกออกไปทำงานตั้งแต่เช้าตรู่ทีเดียววันนี้” ทับทิมเอ่ยกับหญิงสาวที่เธอเลี้ยงดูมาไม่ต่างจากลูกพลางทอดสายตาปรานีมองไปที่หน้าท้องนูนของรัตติกาลด้วยความอ่อนโยน

            “ท่าทางเหมือนจะมีเคสเร่งด่วนนะคะ ที่โรงพยาบาลคงโทร. มาตาม หนูเห็นคุณพ่อเหมือนจะรีบมาก” รัตติกาลเดินเข้ามาเกาะแขนทับทิมพาเดินไปที่โต๊ะอาหาร

            “คงจะเป็นแบบนั้นแหละจ้ะ ว่าแต่วันนี้ที่ร้านเรามีเมนูแนะนำอะไรบ้างล่ะ แม่ตั้งใจว่าจะเชิญคุณหญิงสีวิกามารับประทานอาหารกลางวันด้วยกันเสียหน่อย” ทับทิมเอ่ยถามพลางทิ้งกายลงบนเก้าอี้ที่รัตติกาลเลื่อนให้

            “คุณหญิงสีวิกา ราชโยธิน น่ะเหรอคะคุณแม่” รัตติกาลเอียงคอเล็กน้อยขณะทอดสายตามองทับทิมด้วยความประหลาดใจก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ ทับทิม

            คุณหญิงสีวิกา ราชโยธิน นั้นเดิมนามสกุลเนติธร ก่อนจะสมรสกับพลตำรวจเอกเทิดศักดิ์ ราชโยธิน คุณหญิงสีวิกาจึงขึ้นชื่อว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องกับภูริช เนติธร บิดาของคุณหญิงสีวิกาเป็นญาติผู้พี่ของพันตรีหลวงสีหราชเดโช หรือเรืองศักดิ์ เนติธร บิดาของภูริช และเป็นทายาทผู้ครอบครองสมบัติทั้งหมดของเนติธร หลังจากที่เรืองศักดิ์เสียชีวิตและครอบครัวเนติธรตัดขาดจากครอบครัวอรรถสุนทร ขณะที่ภูริชได้รับการเลี้ยงดูโดยคุณหญิงยี่สุ่น จึงขาดการติดต่อกับญาติทางฝ่ายบิดานับจากนั้นมา

            ปัญหาระหว่างครอบครัวเนติธรกับอรรถสุนทรนั้นเป็นอดีตที่ทุกคนไม่ต้องการจะรื้อฟื้น กระทั่งคนรุ่นก่อนทยอยจากไป ทั้งคุณหญิงรัตนาวดี พระยาเนติธร และคุณหญิงยี่สุ่น ทำให้คนรุ่นหลังต่างพร้อมใจกันฝังและลบลืมเรื่องราวต่างๆ และความบาดหมางในอดีตไปจนหมดสิ้น

            “ใช่จ้ะ แม่อยากจะเลี้ยงตอบแทนที่คุณหญิงท่านซื้อขนมจากอังกฤษมาฝากเรายังไงล่ะจ๊ะ” ทับทิมเอ่ย

            “ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวลูกโทร. ไปเรียนเชิญท่านให้เองค่ะ ส่วนเรื่องอาหาร คุณแม่ไม่ต้องห่วงนะคะ ลูกทราบว่าคุณหญิงท่านโปรดเมนูอะไรบ้าง เดี๋ยวลูกจัดการให้ค่ะ” รัตติกาลขันอาสาอย่างแข็งขัน

            “ขอบใจมากจ้ะ...” ทับทิมยิ้มอ่อนโยนกับรัตติกาลก่อนจะหันมาทางหลานสาวที่ทิ้งตัวนั่งลงในฝั่งตรงข้าม

            “วันนี้ไม่มีธุระที่ไหนใช่ไหมจ๊ะภพพลอย อยู่ช่วยแม่รัตติกาลเตรียมอาหารไว้ต้อนรับเพื่อนของน้าก่อนได้ใช่ไหม”

            “ได้ค่ะคุณน้า ก่อนจะมาหนูบอกตากับยายไว้แล้วค่ะว่าจะอยู่ช่วยคุณรัตติกาลเธอต่อเลย” ภพพลอยตอบอย่างไม่ลังเล

            “ใกล้กำหนดสอบคัดเลือกเข้ามหาวิทยาลัยแล้วไม่ใช่เหรอจ๊ะ ภพพลอยมาอยู่ช่วยฉันจะไม่เสียเวลาอ่านหนังสือหรอกหรือ” รัตติกาลเอียงคอเล็กน้อยขณะทอดสายตามองสาวรุ่นน้อง

            “ภพอ่านก่อนมาแล้วค่ะคุณรัตติกาล ภพต้องตื่นมาอ่านหนังสือตั้งแต่เช้ามืดทุกวันอยู่แล้วค่ะ” เธอตอบเสียงอ่อนพลางเอื้อมมือคว้าช้อนมาวางลงในชามข้าวต้มกุ้งควันฉุยส่งกลิ่นหอมเตะจมูกที่เจิมยกออกมาเสิร์ฟ

            “แน่ใจแล้วนะว่าจะเลือกเรียนสื่อสารมวลชนจริงๆ ไม่ใช่เลือกตามอารมณ์เพ้อฝันลมๆ แล้งๆ ของเราหรอกนะเพราะเรื่องเรียนไม่ใช่เรื่องเล่นๆ มันหมายถึงอนาคตของชีวิตเราทั้งชีวิต เธอควรเลือกเรียนให้ตรงตามความถนัด เลือกตามที่ใจรัก ไม่ใช่เพราะเรื่องอื่น” รัตติกาลเตือนสติสาวรุ่นน้องตามประสาคนรักใคร่ชอบพอและมีความหวังดีให้กันและกัน

            “ที่ภพเลือกเรียนทางด้านนี้เพราะภพรักการถ่ายภาพ ภพเคยฝันว่าสักวันภาพที่ภพถ่ายจะมีประโยชน์แก่งานที่ภพทำ และภพเลือกงานข่าวค่ะคุณรัตติกาล” ภพพลอยตอบอย่างมั่นใจ

            “ไม่ใช่เพราะลูกชายคุณหญิงสีวิกาเป็นแรงบันดาลใจหรอกนะ” รัตติกาลกระเซ้าสาวรุ่นน้องที่กำลังตักข้าวต้มเข้าปาก ทำให้ฝ่ายนั้นเกือบสำลักเพราะคำถามของเธอ

            “คุณรัตติกาลพูดอะไรคะ ทำไมเขาต้องเป็นแรงบันดาลใจของภพด้วยล่ะ” ภพพลอยซ่อนหน้าแดงก่ำหลบสายตาทับทิม

            “เพราะฉันเห็นเธอแอบมองเขาตาละห้อยอยู่นะสิ แล้วคุณรอยสยามเธอก็เป็นช่างภาพ เธอเลยอาจจะเอาความรู้สึกผิวเผินนี้ไปตัดสินใจเลือกเรียนสื่อสารมวลชนยังไงล่ะ” รัตติกาลเอ่ยตามตรงอย่างที่ใจคิด

            “แม่คิดว่าหนูภพพลอยไม่ใช่คนที่จะตัดสินใจโดยไม่ได้ไตร่ตรองให้รอบคอบหรอกนะจ๊ะรัตติกาล ถ้าภพพลอยตัดสินใจที่จะเรียนสื่อสารมวลชนก็ย่อมแสดงให้เห็นแล้วว่าน้องเลือกอย่างมีสติที่สุดแล้ว”

            “หนูก็แค่ไม่อยากให้ภพพลอยตัดสินใจพลาดเหมือนหนูเท่านั้นเองค่ะ” ความเจ็บช้ำลึกๆ ทำให้รัตติกาลเอ่ยตามที่รู้สึก

            ทับทิมถอนหายใจยาวอย่างเห็นใจและเข้าใจรัตติกาล

            ภพพลอยถึงกลับพูดไม่ออกไปเช่นกัน เธอพอจะทราบถึงความทุกข์ของรัตติกาล แต่ก็ทำได้แค่เป็นกำลังใจให้เท่านั้น เด็กอย่างเธอคงไม่อาจหาญไปปลอบโยนสาวรุ่นพี่ จึงรีบซ่อนสายตาก้มหน้าก้มตารับประทานข้าวต้มในชามต่อโดยไม่พูดไม่จา