7 รูปเงาแห่งความฝัน

โอมมือสั่นระริกเมื่อมองเห็นภาพนั่นร่วงลงมาจากซองสีขาวขนาดใหญ่กว่าซองปกติ มันลงไปอยู่กับพื้นโต๊ะ...แล้วเขาก็เห็น คนสามคนที่ยืนอยู่ด้วยกัน ลูกสาวของเขาอยู่ตรงกลาง ดวงหน้าเรียวดูสว่างด้วยรอยยิ้ม ข้างขวาของเธอคือเมษา และอีกข้างก็คือหนุ่มน้อยผัวใหม่ของเมษา เขาพลิกไปอ่านข้างหลัง

...ขิมอยากให้พ่อเห็นว่าขิมกับแม่มีความสุขกันค่ะ รักพ่อ  ม๊ากมาก...

ปากของเขาเม้มแน่น ดวงตาลุกโชน...ลูกสาวเขา เลือดในอก ของเขาแท้ๆ เทียวที่เหยียบย่ำดวงใจเขาได้เพียงนี้ เหมือนพิจิกาสนับสนุนให้เมษามีผัวใหม่...โอมเริ่มคลางแคลงแล้วว่าระหว่างแม่กับลูกคู่นั้น ใครจะชักนำใครกันแน่ เขากำลังจะฉีกรูปภาพนั้นออกเป็นชิ้นๆ แต่ เพ็ญพรรณก้าวเข้ามาเสียก่อน...หล่อนหยิบรูปนั้นไปจากมือของเขา

“จะฉีกเสียทำไมกันคะ”

“ขิมส่งรูปมาเยาะเย้ยผม”

“แกคงจะไม่ได้เจตนา”

แต่ไม่ว่าเพ็ญพรรณจะพูดอย่างไร โอมก็ปักใจเชื่อเสียแล้ว  เขาหมดหวังกับลูกสาว หมดหวังการรอคอยการกลับบ้านของสองแม่ลูกอีกต่อไปโดยสิ้นเชิงแล้ว...ทำอย่างไรทั้งเมษาและพิจิกาก็จะไม่หวนกลับมาที่นี่...ส่วนเขาก็ยังต้องดำรงชีวิตต่อไป เขายังมีตัวเอง มีลูกชาย และที่เป็นสมาชิกใหม่ของครอบครัวเขาก็คือเพ็ญพรรณ...โอมไม่ยอม ตอบจดหมายลูกสาวอีก ทั้งที่เขาเคยตอบ...เขาเคยมีการ์ดไปให้เธอ ในวันเกิดและวันสำคัญอื่นๆ ตอนนี้เขาถือว่าพิจิกาได้ตายจากสำนึก ของเขาไปแล้ว...เขาเก็บรูปของเธอที่มีลงในกล่องเหล็กใบหนึ่งแล้ว  ใส่กุญแจปิดตาย

“ผมมีเรื่องหนึ่งจะขอร้องคุณครู...อย่าพูดถึงขิมกับแม่ของแกอีก ให้ถือซะว่าแกตายไปแล้ว...อย่าบอกสิงห์ด้วย”

“แต่สิงห์รู้นะคะ...แกยังจำได้ว่าแกมีแม่ และแกก็รู้อีกด้วยว่าพี่สาวของแกเป็นนักร้องดัง”

“บ้านนี้จะไม่มีการพูดถึงเมษากับพิจิกา...จะไม่มีเรื่อง  และรูปของนักร้องคนนั้นในบ้านนี้อีกด้วย”

**************************************************************

เพราะชื่อเสียงที่โด่งดังทำให้พิจิกาไม่มีโอกาสได้เรียนต่อ ในระดับอุดมศึกษา...ตอนแรกที่เธอแสดงความจำนงจะเรียน ในชั้นเตรียมอุดม หัวข้อนี้ถูกหยิบเอามาถกเถียงกันมากมายทีเดียว 

“เรื่องเวลาเป็นสิ่งสำคัญที่สุดที่เราต้องคิดให้ดี” ทรงวุฒิเอ่ยขรึมๆ “เรียนเตรียมอุดมต้องมีเวลามากพอและต้องเรียนอย่างหนักเพื่อจะเคี่ยวตัวเองไปเรียนในมหาวิทยาลัย”

พิจิกาจึงลังเล

“ถ้าเชื่อผม...ตอนนี้เรียนอาชีวะไปก่อน หาโรงเรียนที่เจรจากันได้ในเรื่องเวลาเรียน”

“อาชีวะหรือคะ”

พิจิกาหน้าเสีย เธอไม่อยากเรียนอาชีวะ ไม่อยากเรียนใน  สายอาชีพเลย...จุดหมายปลายทางของเธออยู่ในมหาวิทยาลัย เธอ เชื่อในสติปัญญาของตัวเองว่าสามารถพาตัวเองไปไหว

“เรียนไปก่อน...ขิม แล้วหลังจากนั้นค่อยสอบเทียบแล้วลอง สอบเอนทรานซ์ ผมห่วงขิมเพราะไม่แน่ใจว่าถ้าช่วงไหนคิวเยอะ จะไม่มีเวลาพอ...ผมก็รู้ว่าขิมอยากเรียนมหาวิทยาลัย ผมไม่ได้ให้ทอดทิ้ง  การเรียน แต่ตอนนี้ต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุด...ขิมยังเด็กอีกด้วย ผมไม่อยาก ให้หักโหมทำอะไรหลายอย่างที่มันเกินกำลังตัวเอง”

“นั่นซิ” เมษาคล้อยตามเขา “เอาอย่างคุณวุฒิว่าก็แล้วกัน เรียนอาชีวะไปพลางๆ แล้วก็มีครูมาสอนพิเศษ ติวไปเรื่อยๆ จนสอบเทียบ แล้วก็ลองสอบเอนทรานซ์...ถึงตอนนั้นเอนทรานซ์ไม่ได้ ลูกก็ยังเรียน ในมหาวิทยาลัยเอกชนได้...ถ้าลูกโตกว่านี้แล้วจัดสรรเวลาได้ดีกว่านี้  นี่ลูกเพิ่งจะอายุสิบห้า...ลูกยังเด็กเหลือเกินนะจ๊ะ ทำงานหนักเท่านี้  แม่ก็สงสารลูกเหลือเกินแล้ว”

หล่อนดึงลูกสาวมากอดเอาไว้...พิจิกาในวัยสิบห้ายังผอมบาง เธอยังไม่มีส่วนสัดความเป็นสาวมากนัก แต่เธอก็ได้ชื่อว่าเป็นนักร้องสาวรุ่นอายุน้อยที่สุดที่งดงามที่สุด และมีคำทำนายทักว่าเธอจะเติบโต  เป็นหญิงสาวแสนสวยอีกด้วย มีแมวมองเข้ามาติดต่อทางเมษาทาบทามให้พิจิกาไปเป็นดารา แต่หล่อนปฏิเสธไปทุกราย หล่อนอยากให้พิจิกา เอาดีทางด้านร้องเพลงมากกว่า...เมื่อพิจิกาอายุมากกว่านี้ เธอก็จะ ยืนหยัดได้มั่นคงด้วยประสบการณ์ที่สั่งสมกันมา

พิจิกาเหมือนรูปเงาแห่งความฝันของหล่อนเอง ฝันที่หล่อนทำให้มันเป็นจริงไม่ได้...เมื่อพิจิกาทำได้ มันจึงทำให้แรงอัดแน่นในอกของหล่อนเบาบางลงไป