หวาดระแวง

ข้าเฝ้าทะนุถนอมสอนสั่งถ่ายทอดวิชาแก่องค์รัชทายาทมาจนเติบใหญ่ ทว่าในวันขึ้นครองราชย์ เปลือกนอกที่แสนอ่อนโยนดุจหยกก็ถูกฉีกทิ้งไปสิ้น และตรึงร่างข้าไว้กับคันฉ่องสำริดบานใหญ่ที่แสนเยียบเย็น “ท่านไท่ฟู ยามเมื่อข้ายังเยาว์วัย มักถูกท่านลงทัณฑ์ ให้คุกเข่ารับโทษอยู่บ่อยครั้ง” ลมหายใจอุ่นร้อนผ่าวขององค์รัชทายาทวนเวียนอยู่ข้างใบหูข้า “มาบัดนี้ ในที่สุดก็ถึงคราวที่ท่านต้องคุกเข่าบ้างเสียแล้ว”

ในปีที่ห้าที่คบกับเสิ่นหนานเฟิง เขาได้เลื่อนงานแต่งงานของเขากับเจียงซือหยีออกไป ในคลับแห่งหนึ่ง เธอเห็นเขาขอผู้หญิงคนอื่นแต่งงานกับตา มีคนถามเขาว่า "คุณคบกับเจียงซือหยีมาห้าปีแล้ว แต่จู่ๆ ไปแต่งงานกับสวีเหว่ย คุณไม่กลัวว่าเธอจะโกรธเหรอ?" เสิ่นหนานเฟิงทำท่าไม่สนใจว่า "เหวยเหว่ยป่วยหนัก นี่เป็นความปรารถนาสุดท้ายของเธอ ซือหยีรักผมมากขนาดนั้น เธอจะไม่มีวันไปจากผมหรอก" คนทั้งโลกรู้ดีว่าเจียงซือหยีรักเสิ่นหนานเฟิงอย่างบ้าคลั่ง เธอจะอยู่ไม่ได้หากไม่มีเขา แต่ครั้งนี้ เขาคิดผิดแล้ว ในวันแต่งงาน เขาพูดกับเพื่อนๆ ว่า "ดูซือหยีเอาไว้ อย่าให้เธอรู้ว่าผมกำลังแต่งงานกับคนอื่น!" เพื่อนถามด้วยความประหลาดใจว่า "ซือหยีก็จะแต่งงานในวันนี้ คุณไม่รู้เหรอ" ในขณะนั้น เสิ่นหนานเฟิงสติแตก

"ฮึ่ย เจ็บจัง~" ภายใต้แสงไฟจากด้านบนที่สว่างจ้า ชายคนนั้นให้ฉันนอนคว่ำหน้าบนเตียง จากด้านหลัง เขาค่อยๆ ออกแรงกดเอว ในขณะที่กำลังมองหาจุดที่เหมาะสมที่สุด แต่ฉันรู้สึกผิดปกติมาก อดไม่ได้ที่จะอุทานและขอให้เขาหยุด แต่ที่น่าประหลาดใจคือ เขาไม่ได้หยุด แต่ยังคว้าเข็มขัดของฉันอย่างแรงอีกด้วย