๐๓ ถูกตาถูกปากถูกใจ

-หนึ่งอาทิตย์ต่อมา-

สถานีขนส่งจังหวัดกำแพงเพชร

สองสาวสุดสวยเดินลากกระเป๋าไปนั่งรอเพื่อนสาวอย่างจันทร์เจ้าขามารับกันตั้งแต่ตอน7โมงเช้า ตอนนี้ปาเข้าไป8โมงเกือบ9โมงแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นเงายัยเพื่อนตัวดีเลยสักนิด จนพริมโรสเริ่มจะบ่นอิดออดและเอ่ยคาดโทษจันทร์เจ้าขาไว้

“มันไม่รับสาย”

“ลืมพวกเราแล้วไหมวะ เดี๋ยวถ้ามานะจะจับตีก้นเลย”

ปี๊บบ!!

“เฮือก!”

“เฮือก!”

ขณะที่กำลังนั่งบ่นกับเรื่องเพื่อนที่ไม่เห็นจะโผล่หัวมาสักที ทั้งที่คุยกันไว้แล้วแท้ๆ ก็มีเสียงแตรรถดังขึ้นมาเสียก่อนทำเอาเราสองคนสะดุ้งตกใจยกมือขึ้นทาบอกทันที ไอ่บ้าที่ไหนมันมาบีบแตรรถใส่พวกฉันแถวนี้เนี่ย

“ไอ้บ้าที่ไหนวะ!”

“ใครวะแม่ง”

ไอติมและพริมโรสสถบออกมาพร้อมๆกันด้วยความไม่พอใจก่อนจะหันไปทางต้นเสียงด้วยอารมณ์ที่ฉุนเฉียวเตรียมจะฉะกับคนที่ทำให้พวกเธอตกใจ

พวกเธอเห็นรถกระบะคันสีดำเงากำลังขับตรงมายังพวกเราสองคน ก่อนที่กระจกรถจะถูกลดลงและเผยให้เห็นคนที่อยู่ด้านใน เป็นชายหนุ่มรูปร่างกายสูงใหญ่เนื้อตัวเต็มไปด้วยมัดกล้าม ผิวสีแทนสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวกับกางเกงสแลคสีดำและคาดด้วยเข็มขัดสีน้ำตาลทรงลุงที่ไม่คิดว่าจะมีใครใช้ แต่เมื่อจับมาอยู่บนตัวของเขาแล้วมันกลับดูดีมีสเน่ห์ดึงดูดสายตาขึ้นมาเสียดื้อๆ

ใบหน้าของเขาถูกปกปิดด้วยแว่นกันแดดสีดำที่พอสังเกตุดูแล้วก็น่าจะแพงอยู่พอสมควร ใบหน้าหล่อคมเข้มสันจมูกโด่งสูงรั้น ดูรวมๆแล้วเขาน่าจะหน้าตาดีอยู่ในระดับนึง….

ริมฝีปากสีเข้มยกยิ้มขึ้นบางๆพร้อมกับหันมามองพวกเราด้วยคำพูดคำจาที่กวนบาทาสุดๆ

“จะยืนเอ๋ออีกนานไหม ขึ้นมาสิ”

“...”

น้ำเสียงเข้มดุเอ่ยขึ้น ทำให้ไอติมหลุดออกจากภวังค์และละสายตาจากใบหน้าของเขา แล้วขมวดคิ้วสงสัยแทน

“หมายความว่าไง?”

“เจ้าขาให้มารับ”

เขาเอ่ยตอบเพียงเท่านั้นก่อนจะเปิดประตูลงจากรถแล้วมองมาที่กองกระเป๋าของพวกเราที่มันวางเรียงกันอยู่ราวๆหกใบ เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะเดินเข้ามาหาพวกเราและก้มลงไปหยิบกระเป๋าขึ้นมาถือไว้พร้อมกันสองใบแล้วเดินอ้อมไปที่หลังรถ จัดการยกมันขึ้นไปวางเรียงกันไว้จนหมดครบทุกใบ

“มัวมองอะไร ขึ้นรถ”

“ปะ ไปสิ”

เขาหันมาเอ่ยบอกก่อนจะเดินอ้อมไปฝั่งคนขับและเข้าไปนั่งรอพวกเราทันที พริมโรสจึงหันมาสะกิด ให้ไอติมไปนั่งข้างหน้า แล้วนางก็รีบเปิดประตูออกแล้วเข้าไปนั่งในแคปด้านหลังทันที ไอติมจึงไม่มีทางเลือกได้แต่ถอนหายใจก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตูที่นั่งด้านข้างคนขับออกทว่า…

“ไปนั่งข้างหลัง”

“?”

เสียงเข้มๆดุๆเอ่ยขึ้น ทำให้ไอติมที่กำลังจะก้าวเท้าขึ้นมาบนรถต้องหยุดชะงักและขมวดคิ้วมองเขาอย่างไม่เข้าใจ ก็ตรงนี้ว่างจะให้ไปนั่งข้างหลังทำไม

“เอาไว้ให้เมียนั่ง”

“อ๋อ…”ไอติมพยักหน้าเข้าใจ

ก็ถูกของเขาจะให้ใครมานั่งสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้ แต่ก็ดีเพราะเธอเองไม่อยากนั่งใกล้ผู้ชายเหมือนกัน ช่วงนี้ขยาด ถึงแม้ว่าพวกผู้ชายจะไม่ได้เป็นเหมือนกันหมดก็เถอะ

“อ๋อ อ๋อแล้วก็ไปนั่งข้างหลังสิจะมายืนเอ๋อเป็นอิเพิ้งอยู่ตรงนี้ทำไม”

“ห้ะ! อีเพิ้ง?”

คำก็เอ๋อ สองคำก็อีกเพิ้ง เอ๋อตรงไหน? อิเพิ้งตรงไหน? ไอ่บ้านี่มาว่าฉันแบบนี้ได้ยังไง รู้จักกันหรือเปล่าก็ไม่ แต่มาปากหมาแบบนี้ใส่คนอื่นเนี่ยนะ แล้วเอ๋อคืออ่ะไร ฉันเอ๋อตรงไหนดูแล้วก็ครบสติก็เต็มร้อย

ถึงแม้ว่าจะหายไปบ้างเพราะเจอใบหน้าหล่อๆนั่นของเขาก็เถอะ แล้วอีกอย่างฉันแค่ปล่อยผมสยายยาวไม่ได้มัดรวบก็เรียกอิเพิ้งเหรอ ไอ้คนปากปีจอ ดูท่าคนที่ได้ไอ้บ้านี่เป็นผัวคงจะปวดหัวน่าดู

“ปากแบบนี้ ไม่น่ามีคนเอาไปทำผัว!”

ปึง!!

เอ่ยจบไอติมก็ปิดประตูใส่หน้าเขาทันทีด้วยความแรงและไม่พอใจ ก่อนที่จะเปิดประตูแคปด้านหลังออกแล้วยัดตัวเองเข้าไปนั่งและมองขวางใส่คนขับรถข้างหน้าอย่างเอาเรื่อง

“หึ ปากเธอก็พอกัน ดูท่าคงไม่มีใครกล้าเอาไปทำเมีย”

“ไอ้บ้านี่!”กำปั้นเล็กๆง้างขึ้นและเบะปากใส่คนข้างหน้าอย่างเคืองๆ

บรื้น~!!

เอี๊ยด!!

ตุ้บ!

“กรี๊ดดด! ไอ้บ้า! นี่นายแกล้งฉันเหรอ!”

ไอติมร้องออกมาเสียงดังเมื่อคนด้านหน้าตั้งใจกลั่นแกล้งเธอ จนทำให้ตอนนี้เธอหน้าคมำไถลไปกับเบาะคนขับด้านหน้าจนหน้าเกือบชิดกับเขา

ทำให้เราสองคนสบตากันเข้าอย่างไม่ได้ตั้งตัว ดวงตาสีดำเทาภายใต้กรอบแว่นจ้องมองใบหน้าเธอตาไม่กระพริบราวกับกำลังโดนต้องมนต์ ใบหน้าสวยเรียวรูปไข่ จมูกเล็กเชิดสวย ริมฝีปากเล็กบางชมพูอ่อน ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนกำลังสะกดสายตาของเขาไม่ให้ละไปไหน

คุ้น คุ้นเหลือเกิน เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อนเลย

“...”

“กะ แกพอแล้วๆ เขาอุตส่าห์มารับนั่งเงียบๆเถอะน่า”พริมโรสที่ได้สติก็จึงดึงเพื่อนกลับมาพร้อมกับเอ่ยบอก

“แต่ไอ้บ้านี่มันแกล้งฉันนะ แกก็เห็น”

“เออ ไว้ค่อยเคลียร์ทีหลังตอนนี้ฉันอยากพัก ฉันหิวด้วย…”พริมโรสหันมากัดฟันกระซิบบอกพร้อมกับจับให้ไอติมนั่งลงดีๆ

เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอยอมนั้งอุดอู้อยู่ในรถตู้มาเป็นเวลานานหลายชั่วโมง เนื่องจากที่นี่ไม่มีสนามบินเลยต้องทนนั่งหลังขดหลังแข็งอยู่ในรถตู้ที่แสนจะคับแคบนั่นมาแทน

ไอติมจึงถอนหายใจออกมาเสียงดัง ก่อนจะกระแทกก้นนั่งลงบนเบาะและยกขาขึ้นมาไขว่ห้างกอดอกนั่งมองไปที่ชายหนุ่มด้านหน้าด้วยความไม่พอใจแต่ทำอะไรไม่ได้ รอให้ถึงก่อนเถอะฉันจะให้ยัยจันทร์เจ้าขาจัดการ

“หึ”

เพลิงฟ้าเค้นขำในลำคออย่างชอบใจ ก่อนจะขับรถออกมาจากตัวอำเภอและขับตรงไปยังหมู่บ้านขุนไพรทันที นี่ถ้าหากว่าเขาไม่ได้ออกมาซื้อของคงไม่มีทางแวะมารับเพื่อนของเมียเพื่อนให้แบบนี้หรอก เสียเวลาและเสียสุขภาพจิตชะมัด ผู้หญิงอะไรเพิ่งเจอกันครั้งแรกก็แช่งไม่ให้เขามีเมียซะแล้ว เดี๋ยวก็จับทำเมียซะหรอกยิ่งรู้สึกคุ้นๆอยู่ด้วย

.

.

ใช้เวลาไม่นานเพลิงฟ้าก็ขับรถมาจอดยังหน้าบ้านของจันทร์เจ้าขา ก่อนจะเปิดประตูลงมาโดยที่ไม่ได้พูดอะไรแล้วจัดการยกกระเป๋าของสองสาวที่นั่งติดรถมาด้วยลงมาจนหมด ในขณะนั้นลูกสาวเจ้าของบ้านอย่างจันทร์เจ้าขาก็เดินลงมาพอดี

“แกริอาจลืมพวกฉันเหรอห้ะยัยเพื่อนใจร้าย!”พริมโรสเอ่ยว่าจันทร์เจ้าขาพร้อมกับยืนเท้าสะเอวมองอย่างเคืองๆ

“ฉะ ฉันเปล่าลืมนะ แค่ตื่นสายเอง”เธอรีบเอ่ยแก้ตัวและยกมือเกาหัวแกร็กๆ

“แล้วนี่แกให้ใครไปรับพวกฉันห้ะ! ปากหมาที่สุดฉันไม่ชอบ!”ไอติมบ่นอุบก่อนจะมองไปที่เพลิงฟ้าด้วยสายตาที่ไม่ชอบ

“ทำอย่างกับในปากเธอไม่มีหมา”

เพลิงฟ้าที่ยืนเงียบและฟังยัยเตี้ยปากกล้าที่เอ่ยว่าตนอยู่ ก็เอ่ยสวนกลับทันที มีอย่างที่ไหนมาว่าคนที่มีบุญคุณต่อหน้าต่อตาเขาแบบนี้ ดวงไม่มีแถมยังตกขนาดนี้ยังจะกล้าปากดีอีก เอาไปปล่อยป่าให้ผีจับกินซะเลยดีไหมจะได้เข็ด

“เอ๊ะ! ไอ้บ้านี่!”

หมับ!

ไอติมยกมือขึ้นเตรียมจะฟาดใส่เพลิงฟ้าแต่ว่าเขาจับข้อมือเธอไว้ได้ทัน พร้อมกับกระชากเข้าหาตัวด้วยความแรงทำให้ไอติมที่ไม่ได้ทันตั้งตัวเซถลาเข้าไปหาเขาจนใบหน้าของพวกเขาทั้งคู่เกือบจะแนบชิดติดกัน เพลิงฟ้าจ้องมองใบหน้าสวยผ่านแว่นกันแดดราคาแพงนั่นอยู่สักพักอย่างค้นหาอะไรบางอย่างในตัวเธอ ทั้งสัมผัสนี่ ทั้งแววตาคู่สวยนี่ของเธอ ทำให้เขารู้สึกคุ้นเคยเหมือนเคยเจอและสัมผัสแบบนี้จากที่ไหนมาก่อน แต่ก็นึกไม่ออก

ไอติมที่โดนกระชากแบยนั้นก็ยืนจ้องหน้าเขาเขม็งไม่ยอมละสายตาไปไหน ราวกับว่ากำลังฟาดฟันเขาด้วยสายตาดุๆของเธอที่ไม่ต่างจากแมวน้อยที่กำลังแยกเขี้ยวขู่ฟ่อๆ แต่มันกลับไม่มีพิษภัยอะไรที่จะสู้เขาได้เลย

“อะ เอ่อ พะพอก่อนๆ มาช่วยกันขนของก่อนดีกว่าค่ะ”

เสียงของจันทร์เจ้าขาเจ้าของบ้านดังขึ้น ทำให้ทั้งคู่เลิกจ้องมองกันและเพลิงฟ้าเองก็ยอมปล่อยข้อมือของไอติมให้เป็นอิสระ ก่อนจะหันหลังกลับเตรียมจะเดินตรงไปที่รถ

“ขอบคุณพี่เพลิงฟ้านะคะที่ไปรับเพื่อนแทนหนู”จันทร์เจ้าขาพูดขึ้นทำให้เพลิงฟ้าหยุดชะงักก่อนจะหันกลับมามามองเธอที่กำลังยื่นขวดน้ำส่งมาให้ด้วยรอยยิ้ม

“ไม่เป็นไรครับคนสวย”เขายื่นมือออกมารับขวดน้ำแล้วเอ่ยตอบ

“ว่าแต่ ทำไมพี่ถึงได้ไปรับเพื่อนหนูละคะ”

“ผัว เอ่อ… หมายถึงไอ้ศิลามันฝากน่ะ พี่เข้าไปทำธุระพอดีเลยแวะรับมาให้”

เพลิงฟ้าเอ่ยบอกถึงคำไหว้วานของเพื่อนเขา ที่มันดันทำให้สาวน้อยที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขาตื่นไปรับเพื่อนเธอไม่ได้ เลยต้องมาลำบากเขาให้ไปรับให้แทน หมกมุ่นชิบหาย

“อ๋อ ขอบคุณนะคะ”จันทร์เจ้าขายกมือไหว้ขอบคุณ

“ครับ งั้นพี่ไปก่อนนะ ไปละนะยัยเตี้ยไว้เจอกันใหม่”เพลิงฟ้ายกมือขึ้นมายีผมเมียเพื่อนอย่างเอ็นดูก่อนจะมองเลยเธอไปและเอ่ยบอกใครอีกคน

“เตี้ยบ้านแกสิไอ้บ้า! แล้วใครอยากเจอนายกันห้ะ!”ไอติมยืนกอดอกมองไปยังเพลิงฟ้าอย่างไม่พอใจ เขาจึงไหวไหล่ใส่เธอก่อนจะเดินกลับไปที่รถแล้วขับออกไป

ปึง!

เสียงปิดประตูรถดังขึ้นก่อนที่รถกระบะคันสีดำเงาจะขับออกไป โดยที่เจ้าของรถอย่างเพลิงฟ้าเอาแต่ยิ้มไม่หุบ แม้จะปากกล้าปากดีไปบ้าง แต่เขาก็อดที่จะไม่ชอบใจไม่ได้

เพราะความที่เธอต่อปากต่อคำกับเขาทั้งที่ยังไม่มีใครเคยทำมาก่อนนอกจากเพื่อนอย่างไอ้ศิลาและคนในครอบครัวซึ่งเขาไม่นับ และอีกอย่างเธอคิดจะตีเขาทั้งที่ไม่เคยมีใครจะกล้าทำแบบนี้กับเขามาก่อนมันยิ่งถูกใจเขามากกว่าเดิมไปอีก ไหนจะใบหน้าที่สวยสะกดสายตาเขาเอาไว้ได้นั่นอีก เรียกได้ว่า

ถูกตาถูกปากถูกใจ

“ปากแบบนี้ไม่น่ามีคนเอาทำผัวงั้นเหรอ…หึ อยากรู้เหมือนกันว่าผัวเธอจะเป็นใคร หรือว่าจะเป็นฉันดี…”

ปลายนิ้วเรียวเคาะพวงมาลัยรถไปตามจังหวะเพลงอีสานม่วนๆที่เขาเพิ่งกดเปิด พร้อมกับขับรถตรงไปหาเพื่อนสนิทของเขาในหมู่บ้านแห่งนี้ เพราะวันนี้ไม่มีธุระที่จะไปไหนเลยกะว่าจะสิงอยู่ที่บ้านมันสักหน่อย

และอีกอย่างเผื่อว่า…เขาจะได้เจอไอติมอีก