๐๕ รู้ตัวเองดี

หลังจากที่ลงจากรถพวกเราก็นั่งคุยกันอยู่สักพัก ก่อนจะตัดสินใจกินหมูกระทะกันเหมือนเดิม เพราะยังไงก็ซื้อของกันมาแล้วถ้าไม่กินก็เสียดายแย่และตอนนี้ทุกคนเลยกำลังช่วยกันเตรียมของอยู่ โดยมีเด็กหนุ่มที่ชื่อว่าเหมราชลูกศิษย์ของแฟนเพื่อนมาช่วยด้วยอีกแรง เพราะจันทร์เจ้าขาเดินออกไปหาพ่อครูศิลาผัวของเธอที่อยู่ๆ ก็เดินมาเรียกไป

ฉันแอบเห็นว่าเขาทำสีหน้าเคร่งเครียดตอนเดินมาเรียกด้วย คงไม่มีอะไรไม่ดีหรอกใช่ไหม หรือเป็นเพราะฉันกันนะ ที่หมอนั่นพูด เอ่อ…หมายถึงพ่อครูเพลิงฟ้าพูดว่าดวงตก คงจะหมายถึงฉันสินะ

เขาเป็นพ่อครูคงจะดูออกได้ไม่ยาก เพราะหลังจากที่ฉันดูดวงไปวันนั้นก็ไม่มีใครพูดถึงมันอีกจนมาตอนนี้ คนที่พูดขึ้นมาคือเขาซึ่งเป็นคนนอกที่ไม่น่าจะรู้เรื่องของเธอได้

“ติม”

“...”

“ไอติม!”

ฉึบ!

“โอ้ย! ซี้ดด”

“เห้ย! เป็นอะไรไหมมึง”

พริมโรสรีบวางมือลงจากตะกร้าผักที่จันทร์เจ้าขาวางทิ้งไว้ ก่อนจะรีบเดินเข้ามาดูไอติมทันทีที่ตอนนี้โดนมีดบาดจนเลือดออกเต็มไปหมด มือเล็กจับนิ้วที่โดนบาดไว้แน่นพร้อมกับมองมาที่พริมโรสน้ำตาคลอ

“เดี๋ยวผมไปเอาแนวทำแผลมาให้ครับเอื้อย” เหมราชพูดไทยตกอีกสานเอ่ยบอกด้วยความเร่งรีบ ก่อนจะรีบล้างไม้ล้างมือแล้ววิ่งออกไปหาอุปกรณ์ทำแผลมาให้สองสาวทันที

“แกมานั่งก่อน”

พริมโรสรีบเดินไปประคองแขนและโอบตัวไอติมให้เดินไปนั่งที่โต๊ะกินข้าวพร้อมกับเดินไปเอากะละมังใส่น้ำมาให้ไอติมล้างเลือดที่เปื้อนออกก่อน

“ฮึก…” ฟันคมซี่เล็กกัดเข้าที่ริมฝีปากของตัวเองแน่นด้วยความเจ็บแสบ เมื่อน้ำเปล่าค่อยๆ ซึมเข้าไปที่แผลตอนเธอเอามือจุ่มลง

“ทนอีกนิดติม”

“อื้ม ฮึก…”

พริมโรสดึงมือไอติมขึ้นจากน้ำก่อนจะใช้ทิชชู่ซับรอบแผลอย่างเบามือ น้ำลายเหนียวค่อยๆ ไหลลงคอช้าๆ ความเจ็บที่แล่นเข้ามาทำเอาไอติมแทบอยากจะร้องไห้ ทำไมช่วงนี้เธอถึงเจ็บตัวบ่อยนักนะ รอยช้ำที่โดนพี่บอยบีบที่ข้อมือก็ยังไม่หายดีเลย ไหนจะเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่เจอมาอีก แล้วนี่ตอนนี้ก็มาโดนมีดบาดอีก โชคร้ายเกินไปแล้ว…

“มาแล้วครับเอื้อย”

กึก

“ขอบใจจ้ะ เหมทำต่อเลยเดี๋ยวพี่ทำแผลให้เพื่อนแปปนึงแล้วไปช่วย” พริมโรสหันไปเอ่ยขอบคุณเหมราชด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหันกลับมาสนใจแผลของไอติมต่อ

“ได่ครับๆ” (ได้ครับๆ)

พริมโรสหยิบสำลีออกมาจากห่อของมันก่อนจะชุบไปด้วยแอลกอฮอล์เพื่อล้างแผล เธอหันกลับมามองไอติมแล้วถอนหายใจออกมาก่อนจะเอ่ยบอก

“แสบหน่อยนะติม ทนนิดเดียว

“อื้ม ขอบใจนะโรส”

เอ่ยจบพริมโรสก็ค่อยๆ ใช้สำลีชุบแอลกอฮอล์เช็ดรอบๆ แผลของไอติมช้าๆ และเบามือที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้ เนื่องจากไอติมเป็นคนที่อ่อนแอและบอบบางที่สุดในพวกเราสามคน เธอจึงได้รับการดูแลที่ดีมากๆ จากทุกคน เพราะนอกจากเรื่องในอดีตที่ไอติมเจอมานั้นจะหนักมาแล้ว

เรื่องที่เธอมาเรียนต่อก็หนักมากเหมือนกัน เธอโดนแกล้ง โดนต่อว่าบ่อยๆ และรอดจากคนนิสัยไม่ดีพวกนั้นมาได้เพราะพริมโรสและจันทร์เจ้าขา จนสุดท้ายก็กลายมาเป็นเพื่อนในกลุ่มเดียวกันด้วยความที่ช่วยเหลือกันมาตลอดทั้งเทอม พวกเธอช่วยไอติมเรื่องพวกนั้น ไอติมก็ช่วยพวกเธอในเรื่องเรียนเช่นเดียวกัน

“เสร็จแล้ว เดี๋ยวแกนั่งพักนะที่เหลือฉันทำเอง”

“ลำบากแกเลย ฉันขอโทษนะโรส” ไอติมเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เพราะเธอกำลังรู้สึกผิดที่ต้องปล่อยให้เพื่อนต้องทำส่วนที่เหลือต่อคนเดียว

“ไม่เป็นไร สบายมาก”

เอ่ยจบพริมโรสก็เดินไปช่วยเหมราชทำในส่วนที่เหลือต่อ ไอติมได้แต่ถอนหายใจออกมาก่อนจะมองไปรอบๆ บ้านเรือนไทยหลังนี้ไปเรื่อย เพราะไม่รู้จะทำอะไร โทรศัพท์ก็ไม่อยากเล่นเพราะเพื่อนร่วมงานที่เก่ายังคงทักมาหาเธออยู่ตลอด เลยเลือกที่จะไม่สนใจมันและหาอย่างอื่นทำแทนการเล่นโทรศัพท์ และตลอดเวลาที่อยู่กับพริมโรส เธอก็พาฉันไปบริษัทกับเธอบ้าง ไปสนามแข่งรถของเพื่อนเธอบ้างเพื่อให้ฉันหายเบื่อและลืมเรื่องราวพวกนั้น แม้ว่าจะดีขึ้นแต่มันก็ยังคงจำฝังใจอยู่ดี…

.

.

ไม่นานนักทุกอย่างก็ถูกจัดวางเรียงรายกันอยู่บนโต๊ะ โดยมีเตาหมูกระทะวางอยู่ตรงกลาง และจันทร์เจ้าขาก็เดินกลับมาพร้อมกับสองหนุ่มพ่อครูที่เดินตามหลังมาในเวลาไล่เรี่ยกัน สายตาคมดุของเพลิงฟ้ามองมาสบตากับไอติมครู่นึงก่อนจะละสายตาและเดินมานั่งลงด้านข้าง

หลากจากนั้นทุกคนก็กินหมูกระทะพร้อมกับพูดคุยกันไปเรื่อยเพื่อไม่ให้บรรยากาศมันกร่อยและเงียบจนเกินไป ส่วนใหญ่จะเป็นเหมราชที่เอ่ยชวนทุกคนคุยก่อนที่เสียงเข้มๆ ดุๆ ของพ่อครูเพลิงฟ้าจะเอ่ยขึ้น ทำให้ทุกคนชะงักมือและหันไปมองเขาเป็นตาเดียวทันที

“ไอติม…”

“...”

ตอนแรกเพลิงฟ้ากะจะพูดออกมาเลย แต่พอเห็นว่าทุกคนกำลังมองมาที่เขาอย่างให้ความสนใจกันหมดแบบนี้ก็ถึงกับพูดไม่ออก จึงถอนหายใจออกมาก่อนจะปัดมือบอกเป็นเชิงว่าไม่มีอะไร แล้วก้มหน้าก้มตากินต่อโดยที่ปล่อยให้ทุกคนมองเขาด้วยความงุนงง

“อะไรของเขา” ไอติมเอ่ยพึมพำกับตัวเองก่อนจะหันมาสนใจหมูตรงหน้าต่อ

มือเล็กพยายามใช้ตะเกียบคีบหมูในกระทะ แต่ทว่าไม่ว่าจะทำเท่าไหร่ก็ไม่สามารถคีบมันได้ เห้อ ใช้ตะเกียบปกติก็ลำบากมากพอแล้ว ตอนนี้ยังต้องมาใช้ตอนที่นิ้วเจ็บอีก ลำบากเกินชีวิตฉัน

พรึ่บ!

“คะ?”

ขณะที่ฉันกำลังตั้งใจใช้ความพยายามคีบหมูบนกระทะ จู่ๆ เนื้อหมูชิ้นนั้นก็ถูกคีบออกจากกระทะต่อหน้าต่อตาก่อนที่มันจะถูกวางลงมาใส่จานของฉันโดยฝีมือของคนที่เอ่ยเรียกชื่อฉันเมื่อกี้ ทำเอาทุกคนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมา ต่างก้มหน้าก้มตากินกันต่อ แต่ฉันแอบเห็นนะว่ายัยพริมโรสกับยัยเจ้าขาแอบยิ้มและส่งซิกกันนะ นิดๆ หน่อยๆ ไม่ได้เลย จ้องจะเอามาแซวมาหยอกฉันตลอดยัยพวกนี้

“กินสิ”

“อะ เอ่อค่ะ ขอบคุณ…”

เพลิงฟ้าที่เห็นว่าไอติมไม่ยอมกินสักที ก็เอ่ยบอกพร้อมกับมองหน้าเธอนิ่งๆ ไอติมจึงตอบรับและก้มหน้ากินไม่กล้าเงยขึ้นมามองสบตากับเขา คนบ้าอะไรพอถอดแว่นออกแล้วความปากหมาปากไม่ดีก็หายไปด้วย แถมมีความอบอุ่นและอ่อนโยนเข้ามาแทนที่ราวกับคนละคน… แต่แบบนี้ก็ดี ฉันชอบ…

.

.

.

-ตกดึก-

ไอติมที่นอนไม่หลับ ก็เดินออกมาจากห้องนอนพร้อมกับคลุมผ้าคลุมที่หยิบติดมาด้วยตั้งแต่เมื่อบ่าย เธอเดินออกมายังชานบ้านด้านบนก่อนจะเดินไปนั่งห้อยขาลงที่ริมระเบียงไม้แล้วมองบรรยากาศทุ่งนารอบๆ ในยามค่ำยามคืนด้วยสีหน้าที่เหมือนจะสดชื่น เพราะมันคล้ายกับว่าเธอมีอะไรในใจตลอดเลยยิ้มออกมาได้ไม่เต็มที่นัก

เพลิงฟ้าที่นั่งอยู่ไม่ไกลหันไปมองทันทีเมื่อได้ยินเสียงเหมือนคนเดิน เมื่อกวาดสายตามองหาก็พบว่าเป็นไอติมที่ออกมานั่งอยู่ที่ริมระเบียงมองออกไปยังนอกบ้าน เสี้ยวใบหน้าสวยหวานกระทบกับแสงจันทร์สีนวลยามค่ำคืนที่สาดส่องลงมา ทำให้ผิวหน้าขาวเนียนส่องประกายแวววาวราวกับมีมนต์สะกด ปลายจมูกเล็กโด่งรั้น ริมฝีปากบางกระจับอวบอิ่มน่าจูบ….

เพลิงฟ้าที่กำลังเหม่อมองเธอและคิดไปไกลรีบสะบัดหน้าไปมาเพื่อไล่ความคิดของตน ก่อนจะหันกลับไปมองเธออีกครั้งและนึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องจะคุยกับเธอตั้งแต่ตอนที่กินหมูกระทะกันแล้วจึงไม่รอช้ารีบสาวเท้าเดินตรงไปหาทันที แต่เหมือนว่าเธอกำลังจะคิดอะไรอยู่ไม่ตกเพราะคิ้วนี่ขมวดเข้ามากันเป็นปมจนจะผูกเป็นโบว์ได้อยู่แล้ว ขนาดเขาเดินมาขนาดนี้ยังไม่ได้ยินและไม่แม้แต่จะหันมามองเลย

เพลิงฟ้าจึงหยุดฝีเท้าลง ซึ่งมันก็อยู่ไม่ไกลจากเธอเท่าไหร่นัก เขายกแขนขึ้นกอดอกแล้วเอนหลังพิงเสาใกล้ๆ ก่อนจะเอ่ยเรียกเธอด้วยน้ำเสียงที่จริงจังเพราะเรื่องที่จะพูดมันค่อนข้างซีเรียส

“ไอติม”

“...”

“ฉันรู้ว่าเธอได้ยิน”

“พ่อครูมีอะไรก็พูดสิคะ”

เธอเอ่ยตอบแต่ไม่ยอมหันมาคุยกับเขาดีๆ แต่รอบนี้พูดดีกว่าตอนแรกที่เจอแฮะ แถมยังเรียกเขาว่าพ่อครูอีกทำเอาคนที่ถูกเรียกแบบนั้นรู้สึกไม่ชินไปเสียเองทั้งๆ ที่ปกติคนอื่นก็เรียกเขาว่าพ่อครู

“มีเรื่องจะบอก”

“เรื่องที่ว่า ใช่เรื่องดวงของฉันหรือเปล่า ถ้าใช่ก็ขอตอบไว้ก่อนเลยว่ารู้ตัวอยู่แล้ว” เธอหันกลับมามองพร้อมกับเอ่ยบอกในเรื่องที่เขากำลังจะพูดกับเธอพอดี

“เหรอ..”

“ค่ะ” ไอติมนั่งแกว่งขาไปมาแล้วมองมาที่เพลิงฟ้าพร้อมกับขมวดคิ้วใส่และเอ่ยถามกลับ

“ทำไมคะ จะช่วยฉันเหรอ”

“ใครบอก?”

“ก็เห็นถาม”

“แค่จะเตือนเฉยๆ”

“อ๋อ งั้นก็ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันรู้ตัวเองดี” เอ่ยจบไอติมก็กระโดดลงจากระเบียงไม้ ก่อนจะเดินผ่านหน้าเพลิงฟ้าไป แต่ทว่า…

หมับ

“เดี๋ยว”

“คะ?”

มือหนาเลื่อนมาจับข้อมือเล็กไว้พร้อมกับเอ่ยเรียกเธอไว้ ไอติมจึงหันกลับมามองเขาอย่างไม่เข้าใจพร้อมกับเอียงคอถาม

เขาไม่ได้เอ่ยตอบทำเพียงแค่ยกมือเธอขึ้นมาดูใกล้ๆ พร้อมกับเพ่งสายตามองไปที่นิ้วชี้เล็กๆ ที่ตอนนี้มีพลาสเตอร์แปะแผลติดไว้อยู่ ก่อนที่ริมฝีปากหยักสีสดจะเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนลงจนน่าแปลกใจ

“เจ็บไหม”

“...”