2.เปลวเพลิง

ชีวิตจะมีอะไรบัดซบขนาดนี้ไหม? ดวงตากลมโตมองโทรศัพท์เครื่องเดียวแตกกระจายอยู่บนพื้นเมื่อจู่ๆ ก็มีคนวิ่งมาชนเธอแถมยังไม่หยุดขอโทษกันเลยสักนิด

“เวรกรรมเธอนี่เยอะจริงๆ นะมาร์” เก็บเศษโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างไม่ต้องเปิดดูว่ามันพังไหมเพราะมันเป็นเศษไปแล้ว

มายาวีหันไปมองทางด้านหน้าก็เห็นว่ามีกลุ่มคนยืนอยู่เกือบสิบคน มีผู้ชายหนึ่งในนั้นที่หน้าจะเป็นหัวหน้าใหญ่ส่วนคนอื่นคงเป็นลูกน้อง รอบตัวพวกเขาไม่มีคนอื่นๆ และเหมือนเมื่อสักครู่ผู้ชายที่วิ่งมาชนเธอนั้นจะหลีกหนีพวกเขามา

“ไปจับตัวมันมาให้ได้ ไม่งั้นคนที่ตายจะเป็นพวกมึง!” เสียงทรงอำนาจดังขึ้นเป็นการสั่งลูกน้องของตน จากนั้นคนนับสิบก็วิ่งแยกย้ายกันไปตามผู้ชายคนนั้นโดยมีร่างเล็กยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มพวกเขา

“คงไม่โดนลูกหลงตายตรงนี้หรอกนะ” เสียงหวานบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะเดินตรงไปยังด้านหน้าเพื่อผ่านทาง พวกเขาไม่มีใครสนใจเธอเลยสักนิด

“เธออ่ะ!”

“คะ?” ฝีเท้าบางหยุดชะงัก มายาวีหันไปมองต้นเสียงที่เป็นผู้ชายคนที่ยืนข้างคนหล่อหน้าเข้มเรียกไว้

“เดินเร็วๆ หน่อย เดี๋ยวก็โดนลูกหลงตายหรอก” เพียงแค่นั้นแหละเธอรีบจ้ำอ้าวแทบจะวิ่งออกไปจากบริเวณนั้นดวยความเร็วทันที

ออกมาจากตรงนั้นก็มองหาที่สมัครงาน ทว่าเกือบทุกร้านยังไม่เปิดรับสมัครพนักงาน มายาวีเดินหาที่ทำงานไปห้าหกร้านจนเริ่มเหนื่อยมือเล็กหยิบเงินในกระเป๋าที่เหลือเพียงเจ็ดสิบบาทไปซื้อมาม่ากับน้ำเปล่ามานั่งกินข้างทาง

“คุณแม่ขา หนูสมัครงานผ่านแล้วพรุ่งนี้ได้เข้าทำงานแล้วค่ะ” เสียงใสของหญิงสาววัยยี่สิบต้นๆ วิ่งเข้าไปกระโดดผู้เป็นแม่ที่เพิ่งลงจากรถ มายาวีเงยหน้าขึ้นไปมองตึกด้านหน้าที่มีราวยี่สิบกว่าชั้นเป็นตึกที่ผู้หญิงคนนั้นเพิ่งเดินออกมา

“เชื่อแม่รึยังว่าการเรียนสูงมีผลต่อการทำงาน จากนี้ไปก็อยู่ที่ความสามารถของหนู แต่ถ้าความสามารถความเก่งหรือขยันไม่พอก็อาจจะทำงานได้ไม่นานดังนั้นหนูต้องขยันรู้ไหม?”

“รับทราบค่ะ หนูได้ที่ทำงานแล้ววันนี้เลี้ยงอะไรหนูดีคะ?”

“อยากทานอะไรล่ะคะ”

“ชาบูก็พอค่ะ อย่างอื่นกินเบื่อแล้ว”

“ไปกันเลยไหมคะ”

“ไปสิคะ หิวจนไส้จะขาดแล้ว”

มายาวีมองตามสองแม่ลูกที่เดินไปขึ้นรถและขับออกไปด้วยความรู้สึกที่อิจฉา เธอมองมาม่าในถ้วยที่ตอนนี้เหลือเพียงน้ำก็ได้แต่ยิ้มให้กับชีวิตของตัวเอง ชาบูคืออะไรเธอไม่รู้จักรู้แค่ว่าคงไม่มีโอกาสได้กินมัน

“หรือว่ามีแค่วุฒิมอสามเขาเลยไม่รับทำงาน?” หลังจากนำถ้วยมาม่าไปทิ้งถังขยะด้านข้างแล้วเธอก็ถามตัวเองพร้อมหยิบวุฒิมอสามขึ้นมาดู

“แต่ก็มีแค่นี้นะ” บ่นกับตัวเองก่อนจะเก็บมันใส่กระเป๋าสะพายตามเดิมแล้วยกกระเป๋าใบใหญ่ขึ้นมาถือเดินตามหาที่ทำงานต่อไป

คาสิโน…

“นายครับไอ้หมอนั่นมันปาดคอตัวเองตายครับ” เสียงทุ้มของชายหนุ่มวัยสามสิบเดินเข้ามารายงานผู้เป็นนายที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงาน ขาทั้งสองข้างวางพาดอยู่บนโต๊ะทำงานที่มีจอคอมพิวเตอร์กับคียญ์บอร์ดตั้งอยู่ตรงหน้า นิ้วเรียวเคาะลงบนโต๊ะสองสามครั้งแล้วพยักหน้ารับ

“จัดการศพมันเรียบร้อยยัง?”

“เรียบร้อยแล้วครับ แล้วคนที่มีส่วนร่วมกับมัน?”

“จัดการตามความเหมาะสม”

“ครับ นายมีอะไรสั่งอีกไหมครับ”

“ไม่มี” สิ้นประโยคผู้เป็นนายรัญช์ก็โค้งหัวให้แล้วเดินออกจากห้องทำงานไป เปลวเพลิงมองตามแผ่นหลังมือขวาไปจนประตูถูกปิดเขาจึงเอาขาลงมาจากโต๊ะลุกขึ้นยืนเดินตามรัญช์ออกจากห้องไป

“นายจะไปไหนครับ?”

“ไปไหนก็ได้ นายไม่ต้องไป”

“ครับ…” นายผู้รักอิสระบินไปมาเหมือนนกที่เขากับลูกน้องคนอื่นไม่ค่อยทันมักจะชินกับคำว่าไปไหนก็ได้ของเขา ร่างสูงเดินลงไปยังชั้นล่างของคาสิโนกวาดสายตามองไปรอบตัวด้วยแววตาเย็นชา

เขาไม่ได้กล่าวอะไรเพราะเพียงแค่สายตาของเขาเหล่าลูกน้องต่างก็พากันยืนก้มหน้ากันหมด ชายหนุ่มแค่นหัวเราะออกมาในลำคอแล้วเดินไปขึ้นรถสปอร์ตคันหรูราคาเฉียดร้อยล้านก่อนจะขับออกไปตามถนนเรื่อยๆ

ครืดดด~ โทรศัพท์เครื่องหรูสั่นอยู่ภายในกางเกงสแลคสีดำราคาแพง มือหนาล้วงเข้าไปหยิบมันขึ้นมาดูชื่อและกดตัดสายก่อนจะเหยียบคันเร่งขับเคลื่อนรถออกไปด้วยความเร็วจนมาถึงปลายทางซึ่งเป็นสวนสาธารณะไม่ไกลจากคาสิโน

“ตัดสายกู?” ทันทีที่ก้าวขาลงจากรถก็มีเสียงเข้มๆ จากชายหนุ่มที่มีใบหน้าคล้ายคลึงกับเขาดังขึ้น

“กูจะบอกว่าแวะซื้อมาม่ารสต้มยำมาให้กูด้วย กูอยากแดก”

“ไม่มีปัญญาซื้อเอง?” เดินไปทิ้งตัวนั่งลงข้างพี่ชายบนพื้นสนามหญ้าที่ด้านหน้าเป็นแม่น้ำ

ตอนนี้เป็นเวลาเกือบสี่โมงเย็นที่นี่จึงค่อนข้างครึกครื้นผู้คนต่างพากันมาวิ่งออกกำลังกายและเป็นหนึ่งในสถานที่ที่พี่ชายของเขาชอบนัด (บังคับ) ให้มานั่งปล่อยใจไปกับธรรมชาติ

“กูคุณปรัชญาเจ้าของฟาร์มใหญ่โต พ่อกับแม่เป็นถึงนักธุรกิจมีน้องชายทั้งหล่อและรวยให้ไปยืนต่อคิวซื้อมาม่ามึงบ้าป่ะ”

“ใช่ มึงบ้าแค่มาม่ายังไม่มีปัญญาซื้อ”

“หุบปากไป! ฟังเสียงนกเสียงการ้องบ้าง”

“มึงคิดว่ากูกับมึงอายุสิบกว่าขวบเหรอ?”

“ก็ทำตัวให้เป็นเด็กบ้างดิ มึงทำงานจนแทบไม่มีเวลาหาเมียแล้ว”

“กูไม่อยากคุยกับมึง”

“งั้นก็เงียบปาก”

“อีกเดี๋ยวจะกลับ”

“กูบอกว่าหนึ่งชั่วโมง หนึ่งชั่วโมงมึงต้องผ่อนคลายบ้างไอ้เพลิง” ปรัชญาหันไปว่าน้องชายที่บ้างานเข้าขั้นสุดๆ ไม่ทำงานก็ลากหญิงขึ้นเตียงชีวิตหมอนี่มีอยู่แค่นี้

“…”

“แล้วงานเป็นไงบ้าง”

“…”

“ที่บอกว่ามีคนโกงเงินไปจับตัวได้รึยัง?”

“…”

“เงียบทำเหี้ยไร!?”

“มึงเป็นคนบอกให้กูเงียบเอง

“ไปไหนก็ไปเถอะ” ปัดมือไล่อย่างไม่จริงจังนักแต่เจ้าน้องชายกลับลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว “กูพูดเล่น คุยกับกูก่อนดิ” กระพริบตาปริบๆ ใส่อย่างขอร้องแต่คนน้องหาได้สนใจไม่

“ชวนคนแถวนี้มานั่งเป็นเพื่อนละกันกูจะไปขับรถเล่น” ไม่รอให้ปรัชญางัดปืนมาขู่เปลวเพลิงก็รีบจ้ำอ้าวไปขึ้นรถแล้วขับออกไปทันที

….

เมื่อออกจากมาจากสวนสาธารณะแล้วเปลวเพลิงก็ขับรถไปตามถนนเรื่อยๆ จนสายตาไปสะดุดกับกลุ่มผู้ชายราวสี่ห้าคนกำลังยืนรุมเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ แม้จะขับผ่านไปแล้วแต่ก็เลือกที่จะถอยหลังกลับมาพร้อมลดกระจกลง

“แม้จะดูสกปรกไปหน่อยแต่รับรองว่าถ้าได้ครางอยู่ใต้ร่างพวกพี่หนูจะมีเงินไปอาบน้ำล้างตัวให้สะอาดกว่านี้นะ” เสียงของผู้ชายหนึ่งในสี่คนนั้นเอ่ยขึ้น มือพยายามเอื้อมไปจับแขนของหญิงสาวตัวเล็กที่พยายามถอยหลังหนีจนขาไปสะดุดกับก้อนหินทำให้เธอเสียหลักล้มหงายหลัง

“ฮ่าๆ แค่นี้ก็กลัวแล้วเหรอ?” คนพวกนั้นไม่มีแม้แต่จะช่วยเธอซ้ำยังยืนหัวเราะใส่อีก หญิงสาวตัวเล็กพยายามหยัดกายลุกขึ้นยืนพร้อมยกกระเป๋าใบใหญ่ขึ้นมากอดไว้ด้านหน้า

เปลวเพลิงนั่งมองเธอก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ เขาเปิดประตูแล้วลงจากรถพร้อมสาวเท้าเข้าไปหาผู้ชายกลุ่มนั้นที่พอได้เห็นการปรากฏตัวของเขาต่างก็ถอยหลังหนีก้มหน้าหลบสายตาคมคู่นั้นทันที

“แค่นี้ก็กลัวแล้วเหรอ?” น้ำเสียงทุ้มต่ำแฝงไปด้วยความน่าเกรงขามเอ่ยถามผู้ชายกลุ่มนั้นในประโยคเดียวกับที่พวกเขาถามหญิงสาวตัวเล็กที่กำลังยืนมองหน้าเขาอยู่