บทที่ 2 ขอโทษ 1

จากนั้นเป็นต้นมาชิดชนกพยายามอย่างที่สุดที่จะเลี่ยงภาดาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเพราะดูเหมือนเขาจะอยู่บ้านตลอดเวลา เธอก็เช่นกัน

เธอส่งอีเมลแนะนำตัวเองไปยังโรงเรียนต่าง ๆ ทั้งที่อยู่ใกล้และไกลแม้แต่โรงเรียนที่ไม่ได้ประกาศรับสมัครครู เธอก็ส่งไปเผื่อไว้ เธอรู้สึกอึดอัดกับการอยู่ที่นี่มากจนขยายขอบเขตการหางานไปยังจังหวัดอื่นด้วย

พ่อแม่ของเธอเสียหมดแล้ว ดังนั้นเธอจึงเหลือน้องสาวคนเดียวที่เป็นครอบครัวของเธอ ชิดจันทร์แต่งงานกับภีรพล เห็นว่าเธออยู่กรุงเทพฯ คนเดียว จึงชักชวนเธอให้มาอยู่ที่ไร่ด้วยกัน ชิดชนกตอบตกลงเพราะอยากอยู่ใกล้กับน้องสาว

ถ้าหากว่ามีแค่ชิดจันทร์กับภีรพลอยู่ในบ้าน เธอคงรู้สึกยินดีและสบายใจที่จะใช้เวลาหางานที่เหมาะสมซึ่งจะทำให้เธออยู่ใกล้ ๆ ครอบครัวได้

แต่ในสถานการณ์ปัจจุบัน เธอถึงจุดที่อยากจะออกจากบ้านหลังนี้ให้เร็วที่สุด แต่เธอไม่มีเงินพอที่จะกลับไป และก็ไม่มีอะไรให้กลับไปอยู่แล้วเช่นกัน เธอจึงยอมรับว่าต้องรับงานใด ๆ ก็ตามที่เข้ามาเพื่อให้พ้นจากชายคาของพ่อเลี้ยงภาดาให้ได้ ดังนั้นเธอจึงพยายามต่อไป โดยไม่ยอมท้อแท้แม้ว่าจะยังไม่ได้รับคำตอบใด ๆ

หลังจากเหตุการณ์วุ่นวายตอนอาหารเที่ยง ชิดชนกต้องยอมรับว่า ภาดานั้นเป็นคนที่ระมัดระวังตัวมาก ยกเว้นรอยยิ้มเย้ยหยันที่แฝงอยู่ใต้ริมฝีปากของเขาเมื่อใดก็ตามที่เธอเผลอเหลือบมองเขา และน้ำเสียงของเขาที่ใช้พูดกับเธอก็แทบจะถึงขั้นไม่เหมาะสม แต่โชคดีที่ดูเหมือนจะมีเพียงเธอคนเดียวที่สังเกตเห็น ชิดจันทร์และภีรพลต่างจมอยู่กับความรักของพวกเขาจนไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัว เธอไม่แน่ใจว่านั่นเป็นสิ่งที่ดีหรือไม่

วันหนึ่งในช่วงบ่าย เมื่อเธอให้เวลาพักผ่อนกับตัวเองสักสองสามชั่วโมงหลังจากเขียนจดหมายแนะนำตัวและสอบถามเกี่ยวกับงานที่เธอรู้ว่าไม่น่าจะได้ผล เธอพบกับภีรพลและชิดจันทร์ที่กำลังเดินจูงมือกันผ่านโถงทางเดินไปยังประตูหน้า ดูเหมือนพวกเขากำลังจะออกไปข้างนอกในช่วงบ่าย

“เราจะไปขี่ม้าและปิกนิกกัน พี่อยากไปด้วยกันไหมครับ” ภีรพลชักชวน

ชิดชนกยิ้ม “ขอบคุณสำหรับคำชวน แต่ฉันขี่ม้าไม่เป็น”

ทั้งคู่ดูผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด แม้ว่าพวกเขาคงจะมีความสุขมากขึ้นถ้าได้อยู่ด้วยกันเพียงสองคน

“ว้า...น่าเสียดายจัง พี่ภีมสอนจันทร์ขี่ม้า ใช้เวลาสักพัก แต่ตอนนี้จันทร์ขี่คล่องแล้ว” ชิดจันทร์ทำหน้าบึ้งอย่างน่ารัก

“ถ้าอย่างนั้นพี่คงต้องรบกวนความใจดีของน้องเขยซะแล้วล่ะ ถ้าจะยินดีสอนพี่ด้วย”

ภีรพลทำท่าโค้งคำนับ “เป็นเกียรติอย่างยิ่งครับ แต่ถ้าพี่ไม่อยากรอ พี่ภาดาก็อยู่แถวนี้วันนี้ และเขาเป็นครูที่เก่งมาก เขาเป็นคนสอนผม พี่ภาดามีความอดทนมากกว่าที่คิดนะครับ แล้วก็รักการขี่ม้า ผมว่าเพราะอย่างนี้เขาถึงสอนได้ดี”

ชิดชนกแทบจะไม่สามารถกลั้นเสียงหัวเราะแห้ง ๆ ได้เมื่อได้ยินสิ่งที่ภีรพลพูดเกี่ยวกับพี่ชายของเขา แม้ว่าจะเป็นปฏิกิริยาแรกของเธอก็ตาม แต่แทนที่จะทำเช่นนั้น เธอยิ้มและพูดว่า

“พี่รอนายได้ไม่เป็นไร ถ้านายไม่ติดอะไรนะ”

ภีรพลยักไหล่ “แล้วแต่พี่เลยครับ ถ้าอย่างนั้นเราจะเริ่มเรียนกันอาทิตย์นี้แล้วกันนะครับ”

“จ้ะ”

ชิดชนกพยักหน้าและส่งพวกเขาไป ทั้งคู่เดินจูงมือไปที่คอกม้า เธอหวังว่าสักวันหนึ่งเธอจะพบคนที่รักเธอแบบที่น้องสาวของเธอเจอมาแล้ว คนที่ความรักของเขาสามารถเห็นได้จากแววตาทุกครั้งที่เขามองเธอ แม้ในยามที่รู้ว่ามีคนกำลังจ้องมองอยู่

แต่ในตอนนี้ เธอแค่อยากจะออกไปจากที่นี่

เธอเดินไปที่ครัวเพื่อบอกแม่ครัวประจำบ้านว่าเธอจะเป็นคนเดียวที่ทานอาหารกลางวันที่บ้าน แต่หญิงชราที่แสนใจดีและเป็นมิตรคนนั้นกลับแก้ไขข้อมูลของเธอ

“อาหารเกือบพร้อมแล้วค่ะคุณชิดชนก แต่คุณไม่ใช่คนเดียวหรอก พ่อเลี้ยงจะอยู่บ้านด้วย เขาบอกป้าเมื่อเช้านี้ค่ะ”

จากเดิมที่คิดจะนั่งกินข้าวคนเดียวให้สบายใจ คราวนี้ชิดชนกสงสัยว่าควรจะแกล้งปวดท้องหรือปวดหัวเพื่อหลีกเลี่ยงเจ้าของบ้านหนุ่มดีไหม

ทันใดนั้นประตูบ้านก็เปิดออก ร่างสูงใหญ่ก็ก้าวเข้ามา ก่อนที่เธอจะมีโอกาสตัดสินใจ

เนื้อตัวของภาดาเปรอะเปื้อนคราบดินตั้งแต่หัวจรดเท้า เสื้อเชิ้ตเข้ารูปขับเน้นมัดกล้ามและช่วงไหล่กว้าง กางเกงยีนที่พอดีตัวอย่างน่าประหลาด และหมวกเก่า ๆ ทั้งหมดนี้เมื่อรวมอยู่บนตัวชายหนุ่ม กลับดูดีอย่างไม่น่าเชื่อ

“ขอฉันไปล้างตัวสักหน่อย แล้วจะมากินมื้อเที่ยงกับเธอ”

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณ…”

ยังไม่ทันจะพูดจบ ร่างสูงใหญ่ก็หายไปแล้ว

ชิดชนกรีบเข้าไปประจบแม่บ้านทันที แต่ไม่ว่าจะอ้อนวอนแค่ไหน นางก็ไม่ยอมขึ้นไปรายงานเจ้าของบ้านหนุ่มว่าเธอจะขอรับถาดอาหารขึ้นไปกินบนห้องเองได้

“ป้ากำลังเตรียมอาหารอยู่ค่ะ คุณชิดชนก ถ้าคุณอยากให้พ่อเลี้ยงรู้เรื่องนั้น ป้าขอโทษด้วย แต่คุณต้องขึ้นไปบอกพ่อเลี้ยงเอง”

ไปบอกเขาด้วยตัวเองเหรอ…เธอไม่อยากเจอหน้าเขา ไม่มีทางที่เธอจะไปที่ห้องนอนของเขาเด็ดขาด!

แต่เธอก็ไม่อยากทานอาหารกลางวันกับเขาเพียงสองคนเช่นกัน

ในที่สุดเธอก็เดินกลับไปมาที่ด้านล่างของบันได และก่อนที่เธอจะรู้ตัว ชายหนุ่มก็ลงมาถึงครึ่งทางแล้ว ดูสะอาดขึ้นมาก และเธอเกลียดที่จะยอมรับว่าเขาดูหล่อเหลาอย่างน่าประทับใจในชุดเสื้อยืดสีขาวสวมทับด้วยเสื้อเชิ้นลายสก็อตสีน้ำเงินเข้ม กับกางเกงยีนตัวใหม่

หญิงสาวยืนนิ่งราวกับถูกสะกด มองชายหนุ่มอย่างโง่เขลา กว่าจะรู้ตัวว่าเสียโอกาสที่จะหลบหนีไปโดยไม่ถูกยิ้มเยาะก็สายเสียแล้ว

เธอเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย เรียกศักดิ์ศรีตัวเองกลับมา ตัดสินในที่จะเผชิญหน้ากับชายหนุ่ม ยอมทานอาหารกับเขาดีกว่าให้เขาคิดว่าเธอเป็นคนขี้ขลาด แม้ว่าบางครั้งเธอจะเป็นเช่นนั้น โดยเฉพาะเมื่ออยู่ใกล้ ๆ เขาก็ตาม

เมื่อไปถึงห้องอาหาร ชิดชนกเดินไปที่นั่งปกติของเธอ แต่ภาดากลับมายืนอยู่หลังที่นั่งปกติของชิดจันทร์และกระแอมเสียงดัง

ชิดชนกที่กำลังจะนั่งลง ถอนหายใจอย่างไม่พอใจและย้ายไปนั่งตรงที่นั่งทางซ้ายของชายหนุ่ม ก่อนที่เขาจะนั่งลงบนเก้าอี้ใหญ่ของตัวเอง