บทที่ 2 ขอโทษ 2

ชิดชนกไม่รู้ตัวว่าหิวจนกระทั่งได้กลิ่นอาหารที่ถูกนำมาเสิร์ฟ สเต็กจากไร่ที่ย่างได้ที่พอดี ปรุงด้วยกระเทียมและเครื่องเทศ ขนมปังร้อน ๆ ที่เพิ่งทำสด ๆ เมื่อเช้านี้ หอมใหญ่ทอด มันฝรั่งบด รวมทั้งชาเย็นและกาแฟ

เธอไม่คิดว่าเธอจะเคยชินกับปริมาณอาหารที่ครอบครัวนี้บริโภคในหนึ่งมื้อ และเกือบสองในสามของอาหารนั้นถูกบริโภคโดยเจ้าบ้าน

แต่แล้วเธอก็คิดว่าเขาต้องใช้พลังงานทั้งหมดนั้นไปกับการทำงานในไร่ แน่นอนว่าเพราะดูเหมือนจะไม่มีไขมันส่วนเกินบนตัวเขาเลย มีแต่มัดกล้ามแข็ง ๆ ไปทุกสัดส่วน

ก่อนที่เธอจะเอื้อมไปหยิบจานสเต็กที่อยู่ตรงหน้า ชายหนุ่มก็คว้าจานของเธอไปและจัดอาหารให้ โดยเลือกเนื้อชิ้นเล็กกับเครื่องเคียงอื่น ๆ ในปริมาณที่เหมาะสม แล้วส่งจานกลับมาให้เธอ

“ฉันอยากให้เธอกินให้หมด เธอกับน้องสาวกินเหมือนนก มาอยู่กลางไร่กลางป่าแบบนี้ ต้องสะสมพลังงานสำรองไว้บ้างเผื่อเหตุการณ์ไม่คาดคิด”

แม้ว่าเธอจะรู้ว่าเขาลดปริมาณอาหารลงจากที่เขาจะกินเอง แต่ก็ยังเป็นปริมาณที่มากเกินไป

“ฉันกินทั้งหมดนี้ไม่ไหวแน่ มันจะทำให้ฉันป่วย และนั่นก็จะทำให้จุดประสงค์คุณเสียไป”

ภาดาหัวเราะกับคำพูดของหญิงสาว เสียงหัวเราะทุ้มลึกที่ทำให้ชิดชนกเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความประหลาดใจ เพราะเธอรู้สึกพอใจกับเสียงนั้นโดยไม่ต้องการ

“ฉันว่าเธอพูดถูก แต่ฉันอยากให้เธอกินมากกว่าแค่สองสามคำแล้วก็วางไว้ ซึ่งเธอชอบทำแบบนั้น”

ชิดชนกไม่อยากคิดว่าเขารู้เรื่องนั้นได้อย่างไร เพราะไม่อยากให้ความสนใจว่าเขาสังเกตเธอใกล้ชิดขนาดไหน

เขากำลังมองเธอด้วยสายตาที่เธอเกลียด ราวกับเขาคิดว่ามีสิทธิ์สั่งให้เธอทำตามคำสั่งของเขา เพียงเพราะเธออาศัยอยู่ใต้ชายคาของเขา

ไม่ใช่ว่าสิ่งที่เขาขอให้เธอทำนั้นแย่ ในความเป็นจริง มันเป็นเรื่องดีที่เขาใส่ใจเธอ แต่…

“ฉันจะพยายามค่ะ” เธอตอบ โดยไม่พยายามปิดบังความไม่เต็มใจในน้ำเสียง

“ขอบใจ” เขาตอบ และเธอไม่พบเสียงเย้ยหยันที่คาดไว้ในน้ำเสียงของเขา “แล้วคู่รักนกน้อยไปไหนกันบ่ายนี้ เธอรู้ไหม?”

“ฉันเห็นพวกเขาตอนกำลังจะออกไป เห็นว่าจะไปขี่ม้าปิกนิกกัน”

ภาดาวางแก้วน้ำที่ถืออยู่ลงด้วยท่าทางตกใจ “แล้วพวกเขาไม่เชิญเธอไปด้วยหรือ?”

“ชวนค่ะ แต่ฉันขี่ม้าไม่เป็น”

ภาดามองหญิงสาวอย่างครุ่นคิดก่อนที่จะเอ่ยปาก “บ่ายนี้ฉันว่าง ฉันยินดีสอนเธอ”

“ในหนึ่งวันก็ได้แล้วเหรอคะ?” เธอถามด้วยความสงสัย

“ไม่ใช่หรอก แต่ฉันสามารถเริ่มต้นสอนเธอได้ อย่างน้อยก็เริ่มก่อน ฉันจะสอนเพิ่มถ้ามีเวลา”

ชิดชนกรู้สึกแก้มร้อนซู่ เป็นเพราะอะไรกัน เขาไม่ได้พูดหรือทำอะไรที่ไม่เหมาะสมนี่

“ขอบคุณค่ะ แต่ว่า...”

“ไม่เป็นไร หลังกินข้าวเสร็จแล้วเราค่อยเริ่มเรียนกัน” ภาดาไม่ปล่อยให้หญิงสาวปฏิเสธ

“แต่ว่าฉันไม่มีชุดที่เหมาะสมจะใส่ และฉัน...”

ชิดชนกได้แต่พูดค้างเพราะมัวตกตะลึงกับสายตาคมเข้มที่กำลังมองสำรวจร่างกายเธอจากหัวจรดเท้าราวกับกำลังวัดขนาด

“ฉันมั่นใจว่าน้องสาวเธอมีชุดให้เธอยืมได้”

“แต่มันจะเป็นการเสียเวลาทั้งของฉันและคุณ”

พ่อเลี้ยงหนุ่มขมวดคิ้ว “ยังไงล่ะ?”

“ก็...คุณอยากให้ฉันออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด และฉันก็ขยายขอบเขตการหางานออกไปมากกว่าเดิม จนอาจจะได้งานในจังหวัดอื่น”

เขาควรจะดีใจกับข้อมูลนั้น แต่กลับทำให้เขารู้สึกเศร้าอย่างน่าประหลาดใจที่เธอกำลังจะจากไป และตื่นตระหนกที่ตัวเองรู้สึกเช่นนั้น รวมทั้งรู้สึกอับอายที่ทำให้เธอรู้สึกไม่เป็นที่ต้อนรับ เขาอยากให้เธอออกไปจากบ้านของเขา แต่ก็อยากสอนเธอขี่ม้าด้วย ด้วยเหตุผลบางอย่างที่เขามิอาจต้านทานได้

“ถึงแม้เธอจะไปอยู่ที่อื่น แต่เธอก็คงกลับมาเยี่ยมน้องสาวของเธอบ้างเป็นครั้งคราวใช่ไหมล่ะ”

ทันใดนั้น อาหารบนจานก็กลายเป็นสิ่งที่ชิดชนกสนใจมาก

“จริง ๆ แล้วฉันไม่คิดแบบนั้น ถ้าจันทร์อยากเจอฉัน เธอต้องมาหาฉันเอง”

ริมฝีปากหยักบิดเบี้ยวเป็นเส้นบาง ๆ กับคำพูดนั้น ไม่ใช่เพราะโกรธเธอ แต่ความโกรธของภาดามุ่งตรงไปที่ตัวเอง

เธอดูเศร้าสร้อยกับความคิดที่จะไม่ได้เจอน้องสาวบ่อยเท่าที่ควร

ถ้าเธอรู้สึกเป็นที่ต้อนรับในบ้านนี้ ในบ้านของเขา เขาควรจะขอโทษเธอที่ทำตัวเป็นใหญ่และตีเธอ แม้ว่ามันจะขัดกับสัญชาตญาณของเขาก็ตาม

แต่แทนที่จะทำเช่นนั้น เขากลับถามคำถามที่รู้ว่าไม่ควรถาม แต่ก็หยุดตัวเองไม่ได้

“ก้นเธอยังเจ็บอยู่ไหม?”

เคร้ง!

ชิดชนกทำส้อมหลุดมือเมื่อได้ยินคำถามนั้น ตาเหลือบไปที่สิ่งที่เธอไม่อยากมอง...ดวงตาสีดำลึกล้ำของชายหนุ่ม

“พ่อเลี้ยงภาดา!”

เจ้าของชื่อยิ้มอย่างไม่รู้สึกผิด และดีใจที่ทำให้เธอตกใจจนลืมความเศร้า แม้ว่าจะรู้ว่าตัวเองกำลังทำให้เธอไม่ชอบเขามากขึ้นก็ตาม แต่ว่า...เขากลับชอบเห็นเธอหน้าแดง

“ฉันจะสอนเธอขี่ม้า แต่เธอต้องทำตัวให้ดี ๆ และระวังไม่ให้โดนตีอีก การขี่ม้าขณะที่ก้นยังเจ็บอยู่นั้นทรมานมาก และฉันก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องง่ายสำหรับคนขี้สงสัยอย่างเธอ”

“พ่อเลี้ยงภาดา!”

ชิดชนกรู้ว่าเธอกำลังพูดซ้ำ แต่ไม่รู้จะพูดอะไรดี!

ไม่มีใครเคยพูดจาไม่เหมาะสมกับเธอขนาดนี้มาก่อน ร่างเล็กลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วหันหลังจะวิ่งขึ้นบันไดกลับขึ้นห้อง

อย่างไรก็ตาม มันไม่ง่ายขนาดนั้น เมื่อคนตัวโตไวกว่า ภาดาคว้าข้อมือเล็กได้อย่างทันท่วงทีเมื่อหญิงสาวเดินได้เพียงสองก้าวจากโต๊ะ เธอถูกดึงกลับมาและนั่งลงบนตักของเขาอย่างนุ่มนวล

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!”

ชิดชนกโกรธจัด พยายามดิ้นรนเพื่อหนีลงจากตักแกร่ง ในขณะเดียวกันก็พยายามไม่สัมผัสตัวเขา ซึ่งทำให้สถานการณ์ยากขึ้นไปอีก

ภาดามองหญิงสาว ไม่พูดอะไร แต่จ้องตาเธอโดยตรงก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงที่สงบอย่างน่ากลัว

“เธออยากนั่งบนตักฉันต่อ หรืออยากจะนอนคว่ำอีกครั้ง”

“อย่าทำอย่างนั้นนะ!” เธอพูดด้วยความโกรธ

ชายหนุ่มทำเพียงหัวเราะเย็นในลำคอ

ชิดชนกหลับตาและหายใจลึก ๆ การดิ้นรนไม่ได้ช่วยอะไร และที่แย่กว่านั้น เธอสงสัยว่าเขาชอบมัน แม้ว่าเธอจะไม่มีหลักฐานมายืนยันความสงสัยนั้นก็ตาม

ถ้าเขาไม่อยากปล่อยเธอไป เธอก็จะอยู่ที่นี่จนกว่าเขาจะยอม ซึ่งเขาแทบไม่ต้องใช้แรงเลย เธอไม่มีทางชนะเขาได้ และความคิดที่ว่าเขาอาจจะชอบเห็นเธอพยายามทำให้เธอหยุดนิ่งทันที ดังนั้นเธอจึงนั่งนิ่ง ๆ แม้ว่าจะเกร็งมากบนตักของเขา